Stefanie: ‘Ons kind lijkt in haar emoties verstrikt te zitten’

11 juni 2021

We nemen plaats tegenover een begeleidster op het steunpunt. Onze dochter zit aan het hoofd van de tafel. Er zit haar veel dwars. Niet over ons. Ze is boos op het leven.

Hechtingsproblematiek

Het is ook oneerlijk wanneer je als baby niet de liefde kreeg die je verdient. Toch snijd je jezelf in de vingers als je boos blijft over je beperkingen en niet kijkt naar wat er allemaal wel kan. Dat is lastig voor iemand van vijfentwintig. Ik doe er al mijn hele leven over om los te laten wat ik niet kan veranderen. Ondertussen kan ik gelukkig genieten. Mijn dochter kan dat ook, maar nu even niet. En laatst toen zij een woede-uitbarsting had zeker niet. In een situatie met meerdere mensen lijkt ze alleen maar bezig te zijn met haar eigen plaats binnen de setting. Ik kan mij de paniek en eenzaamheid van iemand met hechtingsproblemen voorstellen. Het is verwarrend wanneer je met zo veel angst en wantrouwen moet leven.

Ingewikkeld

‘Je bent onze dochter en hoort er gewoon bij. Het is jammer dat je het in je hoofd anders ziet,’ zeggen wij. We geven ook aan dat ze met ons over haar problemen mag praten. Ons kind lijkt in haar emoties verstrikt te zitten. De begeleidster is begripvol. Toch zou ik van deze gesprekken af willen en normaal contact hebben. Maar het gaat nou eenmaal niet allemaal normaal binnen ons gezin. Vaak lukt het wel met onze dochter. Dat is mooi meegenomen. De begeleidster krijgt misschien scholing over hechtingsproblematiek. Ze wil belangrijke informatie hierover met ons delen. Ik heb er zelf al veel over gelezen, maar het blijft een ingewikkelde materie. Extra kennis is altijd welkom.

Mooie spreuk

Dit keer zie ik een mooie spreuk op de scheurkalender. Ik stuur hem naar mijn dochter: ‘Onze grootste beperking ligt in onze angsten.’ Ik zet erbij dat het leven zonder die angsten zoveel mooier en lichter zou zijn. En leg uit dat niemand haar minderwaardig vindt, maar dat het haar angst is die dat vertelt. Ook vertel ik dat ik van haar hou. Het raakt haar. Ze vindt het lief. Ik hoop dat ze leert nuanceren. Zij is niet de enige die onzekerheid of angst voelt. Iedereen voelt dat vanbinnen wel een beetje. Ik ben bang dat ik geen perfecte moeder ben. Waarschijnlijk moet ik het woord ‘perfect’ uit mijn vocabulaire wissen. Dat woord is mijn beperking.

Ter info: blog verstuurd na medeweten van de betreffende dochter met wie ik intussen weer een rustig gesprek heb gevoerd. Het gaat de goede kant op.

Lees ook: Stefanie: ‘Het lijkt of overal iets negatiefs achter gezocht moet worden’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.