Sylvia: ‘Mijn nieuwe liefde was een oplichter’

“Als ik nu terugkijk, snap ik niet hoe ik zo blind heb kunnen zijn. Zo goedgelovig. Ik wilde gewoon graag weer verliefd worden en deze man leek de ultieme prins. Hij had alles: een goede baan, een mooi huis, een dure auto, hij was charmant, lief en attent. Ik dacht dat ik eindelijk iemand had gevonden die volwassen is en stabiel, en die weet wat hij wil. Maar alles bleek één grote leugen.

Op mijn 44e, inmiddels een paar jaar gescheiden en moeder van twee pubers, vond ik het tijd om mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik werkte als officemanager in de buurt van Utrecht. Mijn leven was overzichtelijk en bijna saai. Tot ik Marco ontmoette. Op een netwerkborrel waar ik eigenlijk niet naartoe wilde, kwam hij op me af met een glas wijn: ‘Jij valt op tussen al die grijze pakken.’ Het klonk misschien cliché, maar ik viel ervoor. Voor hem. Hij had pretogen en een charmante uitstraling.

Hij stelde zich voor als Marco, 47 jaar, zelfstandig financieel consultant. Hij zei dat hij bedrijven hielp met groeistrategieën en investeringsrondes. Ik had geen idee wat het precies inhield, maar het klonk indrukwekkend. Zeker vergeleken met mijn ex, die overal schulden had en geen verantwoordelijkheid nam. Na de scheiding verdween mijn ex al ook al snel uit ons leven. Hij kreeg een nieuwe relatie en liet de kinderen aan mij over. Ik had gelukkig veel steun van mijn en zijn familie. Mijn ex verzaakte ook bij het betalen van alimentatie, maar financieel redde ik het net in mijn eentje, met mijn baan en huur-, zorg- en alleenstaande oudertoeslagen.

Coole auto

Marco leek het tegenovergestelde: hij reed in een Audi A6, droeg nette kleding, wist veel van wijn en kunst, en toonde interesse in mij én mijn kinderen. Hij zei dat hij zelf geen kinderen wilde, maar het prima vond dat ik ze had. We begonnen rustig te daten. Hij nam me mee naar restaurants, betaalde zonder blikken of blozen. Hij praatte graag over de huizenmarkt, beleggingen, over zijn ‘internationale netwerk’. Achteraf gezien allemaal mooie woorden zonder echte inhoud.

Ik stelde soms vragen als: ‘Voor wie werk je nu dan?’ en dan antwoordde hij met iets vaags als: ‘Ik ben nu bezig met een overnameconstructie voor een klant in Antwerpen, maar daar mag ik verder niks over zeggen.’ Ik geloofde dat, vond dat mysterie spannend. Hij was vast een heel belangrijke meneer.”

“Na een paar weken stelde ik Marco voor aan mijn kinderen. Hij deed het goed. Vriendelijk, grappig, maar niet te aanwezig. Cem van toen vijftien vond hem wat ‘glad’, maar ik dacht dat dat puberale achterdocht was. Mijn jongste vond ‘die coole auto’ vooral geweldig.

Smoorverliefd

Ik was smoorverliefd, ook al moest Marco vaak op reis en zegde regelmatig last minute af. Maar als hij er wél was, voelde ik me speciaal. Hij bracht bloemen, bonbons en zelfs Playstation-tegoedkaarten voor de jongens.
We waren een half jaar aan het daten, toen Marco opeens begon over een investering waarin hij geld ging steken. Hij zei dat hij binnen drie maanden het dubbele zou terugkrijgen: ‘Het is nu of nooit.’ Ik luisterde, maar begreep er weinig van. Hij vertelde dat hij tijdelijk wat liquide middelen tekortkwam, omdat alles ‘vastzat in vastgoed’ en vroeg of ik hem 5.000 euro kon lenen. Toevallig précies het bedrag dat ik recent uit een erfenis van mijn overleden opa had ontvangen. Ik had dat uiteraard aan Marco verteld en samen met hem gefantaseerd wat ik daarmee zou doen. Een mooie reis naar Disneyland in Florida maken met de jongens. In ieder geval allemaal nieuwe kleding kopen en merkschoenen, waar de jongens al langer om zeurden. Ik had het voorlopig nog op een spaarrekening geparkeerd. Ik moest echt wennen aan het idee zoveel geld te bezitten.

Vandaar dat ik wel twijfelde om dit nu uit te lenen. Ik had er zo kort van genoten. Maar Marco zei: ‘Jij bent de enige die ik vertrouw. Als dit lukt, maken we die reis en meer.’
Hij maakte een contract op zijn laptop: terugbetaling binnen 30 dagen, mét rente en een bonus van 1000 euro. Hij mailde het me ook nog. Dat stelde me gerust. Ik voelde me bijna zakelijk partner. Trots dat ik als gewone, alleenstaande werkende moeder, hem kon helpen.
Maar de terugbetaling bleef uit. Eerst vanwege een vertraagde cliënt, toen lag zijn moeder in het ziekenhuis, daarna werd zijn laptop gehackt. Ik geloofde hem. Elke keer weer, al baalde ik ook.
Tot ik werd gebeld door een onbekend nummer. Een vrouw stelde zich voor als Anouk: ‘Ik weet dat jij iets hebt met Marco. Tot voor kort ik ook. Mag ik vragen of jij hem toevallig ook geld hebt geleend? Ik denk namelijk dat het een oplichter is.’

Mijn hart sloeg over. Eerst dacht ik dat het een grap was. Ik stemde in met een gesprek in een grandcafé in mijn woonplaats. Anouk leek op mij. Blonde krullen, vriendelijk gezicht. Ze had foto’s, appjes, en zelfs eenzelfde soort leningsovereenkomst, maar dan voor het dubbele bedrag: 10.000 euro. Ze vertelde over zijn reizen, zijn vaagheid en dat ze nooit haar geld had terug gezien.
Mijn wereld stond echt stil. Mijn hart bonsde, ik voelde me misselijk, viel bijna flauw. Maar tegelijkertijd viel alles wel op zijn plek. De praatjes, de vaagheid, de ‘geheime deals’. Marco was helemaal geen geslaagde zakenman, maar blijkbaar een gehaaide bedrieger!”

Lees ook: Deze 8 vrouwen werden voor veel geld opgelicht: ‘hoe kon ik zo stom zijn?’

Zelfde aanpak, andere uitkomst

“Anouk was ver in haar zoektocht naar de ontmaskering van Marco. Ze was op sociale media gaan speuren, had ontdekt dat zijn bedrijven niet bestonden en had inmiddels ook al contact gehad met anderen bij wie hij geld had afgetroggeld. Twee mannen die hij via zakelijke deals had opgelicht.
Anouk had een man gevonden die ook ‘zaken had gedaan’ met Marco. Ene Peter. Hij had een klein IT-bedrijf. Marco had zich aan hem voorgesteld als een soort financieel mentor. Peter had het moeilijk gehad door corona, klanten verloren, een paar mensen moeten ontslaan. Marco bood zich aan als redder. Hij had een investeerdersnetwerk waarbij je 15.000 euro moest ‘inleggen’ om mee te mogen doen. Via slimme beleggingen zou je binnen drie maanden winst krijgen. Volgens Peter had Marco echt een goed en betrouwbaar verhaal, onderbouwd met cijfers en grafieken. Uiteindelijk betaalde Peter. Hij kreeg van Marco een soort contract per mail, met beloftes over terugbetaling en rendement. Maar ook nu kwamen er excuses, toen de data verstreken. Eerst een vertraging bij de bank, toen problemen met een buitenlandse klant. Daarna werd Marco onbereikbaar. Zijn e-mailadres deed het niet meer. Zijn telefoon stond uit en zijn achternaam bleek fake. Toen wist Peter genoeg.

Ik schrok daar zó van. Dat hij dit dus ook gewoon bij mannen deed. Niet in de liefde, maar zakelijk en volgens hetzelfde patroon: vertrouwen winnen, slim praten, geld vragen, verdwijnen. Maar het werd nog gekker. Een paar dagen later kreeg Anouk een privébericht van een jonge ondernemer die een koffiezaak was begonnen en Marco ook kende van een netwerkborrel. Marco had meteen grote plannen voor hem. Hij wilde een hele zaak voor hem opzetten met vestigingen in heel Nederland en Antwerpen. ‘Jij zorgt voor de sfeer, ik regel het geld.’ Deze man dacht dat hij de loterij had gewonnen. Hij was jong, ambitieus, en Marco kwam over als een ervaren zakenman.
Maar ook hij trapte erin. Marco vroeg hem om 10.000 euro voor ‘opstartkosten’ van een gezamenlijke bv. Die zouden ze samen oprichten. Het geld zou worden teruggestort zodra de eerste investeerder instapte. Natuurlijk gebeurde dat nooit. De bv werd nooit opgericht. De investeerder bestond niet en het geld was weg. Ook deze man had een ‘leningsovereenkomst’ van Marco gekregen. Precies zoals bij mij, Anouk en Peter. Zelfde opmaak, zelfde taal. Alleen het bedrag en de naam waren anders.”

“Na dat gesprek met Anouk wilde ik maar één ding: Marco de waarheid laten vertellen. Ik appte hem of ik hem kon spreken. Misschien voelde hij iets, want het bleef stil. Een paar dagen later belde hij doodleuk bij me aan. Hij was zogenaamd net terug uit Londen. Al voordat hij me gedag kon kussen, riep ik: ‘Marco, ik weet van Anouk. Van het geld en van alles. Ik eis dat jij mij de waarheid vertelt.’
Hij bleef kalm en zei: ‘Syl, Anouk is een stalker. Die vrouw is ziek. Ze verzint alles.’
Ik zei: ‘Ze heeft precies hetzelfde contract als ik. Letterlijk dezelfde tekst.’ Hij zuchtte diep en zei toen: ‘Jij was altijd al snel beïnvloedbaar. Dat vond ik juist lief aan je, maar dit gaat echt te ver.’ Hij draaide het dus meteen om. Alsof ík gek was. Maar ik bleef rustig en zei dat ik wist van nog meer mensen. Dat we allemaal wisten wat hij deed en dat hij moest uitleggen waarom.

Een masker

Toen veranderde zijn toon. Marco werd ineens kortaf. Koud. Alsof hij een masker opzette. Hij zei: ‘Als je me niet vertrouwt, dan houdt het op. Ik dacht dat jij anders was.’ Hij liep de kamer uit, alsof ík hem iets had misdaan.
Later stuurde hij nog één appje: ‘Ik hoop dat je gelukkig wordt met je complottheorieën.’ Hij stortte uiteindelijk 3500 euro terug. Waarom hij mij als enige een deel van het geleende geld terugbetaalde, geen idee. Misschien had hij medelijden met mij? Ik weet het antwoord niet, want hij heeft me daarna overal geblokkeerd.”

“We hebben allemaal geprobeerd aangifte te doen. Maar volgens de politie is het een moeilijk verhaal, omdat hij net binnen de lijntjes opereert. Alles draait om ‘lenen’ en ‘beloften’ die hij ‘intentieverklaringen’ noemt. Hij heeft juridisch gezien een talent, want zo is het net niet strafbaar. Maar moreel gezien is hij verrot. Het geld dat hij had ‘verdiend’, bleek dus waarschijnlijk voor een groot deel afkomstig van goedgelovige mensen die net als ik in zijn mooie praatjes trapten.
Wat me het meest raakte, was dat niemand het durfde te vertellen in de omgeving. We schaamden ons allemaal. Of je nou vrouw was of man, ondernemer of moeder, jong of ouder, we voelden ons schuldig. Wij waren dom geweest, naïef. Terwijl dat onzin is. Marco wist precies hoe hij je moest raken. Bij mij en Anouk speelde hij in op liefde en vertrouwen. Bij de mannen op ambitie en zakelijk succes.

In therapie

Het heeft maanden geduurd, voor ik weer een beetje mezelf werd. Ik durfde niemand meer te vertrouwen. Zelfs een man die gewoon vriendelijk gedag zei bij de bakker, maakte me achterdochtig. Je denkt: dit overkomt mij niet. Ik ben volwassen, ik ben niet dom. Maar liefde maakt blind. Of in mijn geval: goedgelovig.
Het verdwenen geld doet pijn. Maar wat me het meest steekt is dat ik mijn kinderen een beeld gaf van een man die niet bestond. Ik liet hem toe in mijn gezin, mijn huis, mijn hoofd. Hij zat op mijn bank, at mijn eten, en ondertussen leefde hij een leugen.
Dankzij therapie heb ik mijn leven teruggepakt. Praten, veel praten. Ik ben niet de enige, en dat lucht op. Als ik iets geleerd heb, is het dit: je kunt een mooi pak kopen, je kunt dure woorden gebruiken, maar eerlijkheid en oprechtheid kun je niet faken. Vroeg of laat komt de waarheid boven.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.