Vrouw (3)

Patricia was dakloos na haar scheiding: ‘Ik zwierf langs familie en vakantieparken’

Twee jaar geleden vluchtte Patricia (44) met haar vier dochters het huis uit, weg bij haar agressieve man. Ze ging naar haar moeder.

Patricia: “Ongeveer een half jaar geleden vond ik een huurhuis in de particuliere sector. Voor die tijd bivakkeerden we bijna een jaar bij mijn moeder in huis en op  vakantieparken. De woning die ik nu huur, is eigenlijk te duur, maar staat in het dorp waar we vandaan komen. Na ruim een jaar ‘uit de koffer leven’ hebben we nu een eigen plek en kunnen we weer voorzichtig vooruitkijken en iets opbouwen. Eindelijk. Ik had nooit verwacht dat het zo lang zou duren voor we ons definitief ergens zouden settelen, nadat ik halsoverkop met mijn meiden mijn huis én mijn man verliet.

Dat was in de winter van twee jaar geleden. We zaten net gezellig aan tafel te eten, mijn vier meiden Larissa (18), Kyra (16), Floortje (13), Maud (10) en ik. Kyra vertelde over haar stage, toen hun vader binnenkwam. Ik zag meteen dat Arjan niet in een goede bui was. Hij vroeg: ‘Wat is er met je stage?’ Kyra, die net haar mond vol had, mompelde iets van dat ’ie even moest wachten omdat ze niet met volle mond wilde praten. Dat stond hem blijkbaar niet aan, dus vroeg hij nogmaals: ‘Wat is er met je stage?’ Larissa kwam op voor haar zusje: ‘Pap, even geduld. Zie je niet dat ze net een hap heeft genomen?’ Die opmerking viel helemaal verkeerd. Hij flipte. Werd witheet en ging voor Larissa staan. Heel dreigend. Hij zei dat ze niet zo brutaal moest doen. Er volgde een scheldkanonnade. Hij schreeuwde dat Larissa haar spullen moest pakken, zijn huis uit moest.”

Angst in de ogen

“Terwijl zij naar haar slaapkamer rende, ging hij erachteraan. Omdat ik weet hoe agressief hij kan zijn, verbaal en tegen mij ook fysiek, liep ik mee. Ik zag hoe bang Larissa was en zei dat hij moest stoppen: ‘Laat dat kind met rust.’ Daarop haalde hij uit naar mij. Hij greep me bij de haren en sleepte me door de keuken naar buiten. Daar sloeg hij me. Ik voelde mijn oren suizen, mijn wang gloeien en kon alleen maar denken: laat dit snel voorbij zijn. En als het voorbij is, vertrek ik. Met de kinderen. Meteen. Dit moet stoppen en wel nu.

Ik had dit al wel vaker gezegd en zeker ook gedacht, maar nu was de maat echt vol. De angst in de ogen van mijn meiden was het laatste zetje dat ik nodig had om echt mijn spullen te pakken. Dus toen hij even later uitgeraasd in zijn auto stapte en wegreed, heb ik het hoognodige ingepakt en ben ik met de kinderen vertrokken.

Eigenlijk wist ik niet waar ik naartoe moest. We hebben niet één of twee slaapplekken nodig, maar vijf. Ik weet zeker dat mijn zus en ook een aantal vriendinnen me met open armen hadden ontvangen, maar zij hebben zelf ook een gezin, dus bij hen wilde ik niet aankloppen. Mijn andere zus woont tweehonderd kilometer verderop, dat was ook geen optie. Ik was in paniek. Moest in elk geval wegwezen bij Arjan. Een veilige plek zoeken. Uiteindelijk ben ik naar mijn moeder gereden. Ze woont zo’n zestig kilometer bij ons vandaan. Haar huis is niet berekend op vijf personen extra, maar ik dacht: het is maar voor een paar nachtjes, dan hebben we wel wat anders.”

Als voetveeg behandeld

“Mijn moeder was verrast. Ze was net thuis van een avondje kaarten en liet ons natuurlijk meteen binnen. Ik vond het vreselijk dat ik bij haar moest aankloppen voor hulp. Al die tijd had ik mijn huwelijksproblemen – want die waren er al jaren – voor mezelf gehouden. Ik schaamde me voor hoe ik me als voetveeg had laten behandelen door hem. Die avond heb ik haar voor het eerst verteld over wat er speelde. Dat de charmante, charismatische man die zij kende eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig was. Dat hij niets gaf om mij of de kinderen en meer dan eens onredelijk en zelfs agressief was. Tot nu toe botvierde hij zijn agressie op mij, maar ik was als de dood dat hij ook de kinderen ging slaan.

We konden bij mijn moeder blijven. Ik kreeg een kamer samen met mijn twee jongste dochters, de oudste twee sliepen bij elkaar op een andere kamer. Tuurlijk was dat wennen en lang niet altijd leuk. Niemand had privacy. Maar de meiden hoorde ik er niet over. Ze waren allang blij dat we niet teruggingen naar hun vader.

Voor de kinderen wilde ik dat hun oude leven zo veel mogelijk gewoon doorging. Dus bracht ik de jongsten naar hun school en naar sportactiviteiten en dansclubjes. Een heel geregel. Ik zat het grootste deel van de tijd in de auto. Ik denk dat ik wel honderdduizend kilometer heb gereden in die periode. Meer dan een doorsnee-vertegenwoordiger. Het vroeg ook wel wat flexibiliteit van de kinderen. Als de één wat eerder uit school was, of later moest beginnen, moesten ze toch mee met hun zussen en op school huiswerk maken. Soms kon ik ze bij een vriendinnetje afzetten of ophalen. Al met al een heel gedoe. Ik dacht: dit doen we een week, hooguit een maand. Dan heb ik wel iets anders gevonden. Dat viel tegen.”

Met lege handen

“‘Waarom laat je Arjan niet iets anders zoeken?’ vroeg een vriendin. Een logische gedachte: één persoon vindt waarschijnlijk sneller passende woonruimte dan vijf. Maar ons koophuis stond op naam van Arjan, hij was de kostwinner en had dit huis gekocht. We zijn op juridische voorwaarden getrouwd, dus had ik ook bij een scheiding geen recht op de woning. Naïef van mij dat ik daar ooit mee akkoord ben gegaan. Ik heb namelijk mijn maatschappelijke carrière opgegeven om voor de kinderen te zorgen, zodat hij dat niet hoefde te doen. Hij kon ondertussen zijn bedrijf groot maken. En nu zat ik met lege handen en was ik echt afhankelijk van iets in de sociale huursector.

Daar kwam bij dat we niet echt on speaking terms waren. Ik had inmiddels de scheiding aangevraagd, wat hij belachelijk vond. Waar hij kon, maakte hij me het leven zuur, stalkte en bedreigde hij ons. Heel akelig. De kinderen hebben daar echt last van gehad. Ik ben met ze naar EMDR-therapie geweest zodat ze de traumatische vlucht uit huis en alles wat daaraan voorafging, konden verwerken. Ik probeerde er als moeder zo veel mogelijk voor ze te zijn. Een luisterend oor, een troostende arm. Dat ik het zelf moeilijk had, verdrietig was, bijna instortte, vond ik minder belangrijk. De kinderen mochten niet de dupe worden van deze hele situatie.

Tussen de bedrijven door zocht ik stug verder naar een geschikte plek voor ons. Elk vrij moment belde ik met woningcorporaties en makelaars. Ik hing briefjes op bij supermarkten, deed online oproepen, vertelde iedereen dat ik woonruimte zocht. Maar het is dringen op de huurmarkt. Zeker op de sociale huurmarkt. Ik stond nog niet ingeschreven bij een woningcorporatie en als ik ergens op reageerde, was ik nummer 498. Uitzichtloos.”

Wat een troosteloosheid

“Geloof me, ik heb op alle mogelijke manieren hulp gevraagd. Niet voor mezelf, maar voor mijn meiden. Want iedereen was het er wel over eens dat we niet terug konden naar Arjan. Te onveilig. Ik ben bij de gemeente geweest, bij onze huisarts, maatschappelijk werk, Veilig Thuis… Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Iedereen zag de urgentie, niemand wilde of kon het op papier zetten. Ik voelde me radeloos, machteloos, alleen, onbegrepen, in de steek gelaten door alles en iedereen. Van de stress liep ik maanden achtereen rond met hoofdpijn en een steen in mijn maag.  Waarom houdt een woningcorporatie niet een aantal woningen per gemeente beschikbaar voor ons soort gevallen? Het geeft na een scheiding zo’n rust als je vanuit een eigen plek verder kunt zoeken.

Ik wist dat er een einddatum zat aan het logeren bij mijn moeder. Haar huis stond al een tijdje te koop en toen er een koper kwam, wist ik: we moeten verkassen. Meegaan met mijn moeder wilde ik niet. Zij ging nog kleiner wonen en voor haar was het – na bijna een jaar van drukte in haar huis – ook goed om een frisse start te maken. Via via kreeg ik de tip om een vakantiehuisje op een park te huren. ’s Winters zat het daar toch niet vol. Nee, niet vol vakantiegangers inderdaad, maar wel vol gescheiden moeders en vaders. Wat een troosteloosheid. Ik heb toen wel bedacht: ook al ben je gelukkig getrouwd, je moet je eigenlijk altijd inschrijven bij een woningcorporatie, want je weet maar nooit…”

Van de stress af

“We hebben een maand of drie op het vakantiepark gezeten en zijn tussendoor ook nog een keer van huisje gewisseld. Uiteindelijk appte een moeder van een vriendinnetje dat er een huis te huur kwam op de particuliere markt. Niet goedkoop, maar de scheiding was er inmiddels doorheen, dus ik kreeg alimentatie en had wat spaargeld vanwege een onverwachte erfenis.

Er waren meer gegadigden, maar dit keer zat het ons mee. De huisbaas gunde ons die nieuwe start. De inboedel hebben we samen bij elkaar gescharreld. Om spullen geven we niets, het belangrijkste is dat we nu van de onzekerheid en stress af zijn. Vier keer verhuizen in anderhalf jaar tijd hakt er wel in. Van dit huis maak ik nu een thuis voor mijn meiden.

Ze doen het naar omstandigheden goed. Ikzelf ben druk aan het solliciteren, want financieel is het sappelen. Daar komt bij dat ik zo snel mogelijk onafhankelijk wil zijn van mijn ex en mezelf wil kunnen bedruipen. En tja… ik struin nog steeds de sociale huurmarkt af voor een goedkopere woning. Inmiddels ben ik opgeklommen naar plek 75.”

Lees ook: Ellen: ‘Ik spaar stiekem voor mijn scheiding’

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.