Ellen: ‘Ik spaar stiekem voor mijn scheiding’
27 december 2023
Ellen (45) zit financieel gevangen in haar huwelijk met Joost (50). Achter zijn rug om bereidt ze haar scheiding voor, onder andere door stiekem geld te sparen. “Soms vind ik het wel erg dat ik dit in het geniep doe. Maar ik heb toch ook recht op een gelukkig leven?”
Niet gelukkig
Ellen: “Ik ben al jaren niet meer gelukkig met Joost. Sterker nog, ik kan me niet heugen dat we ooit echt gelukkig waren. Ja, toen de kinderen nog echt klein waren… Of misschien werd ik toen wel zo door de drukte in beslag genomen, dat ik toen niet eens doorhad dat mijn huwelijk elke vorm van passie en echte liefde miste. We hadden toen in elk geval nog genoeg afl eiding om het makkelijk vol te houden samen. Nu tel ik de dagen af tot ik het hem hardop kan zeggen: ‘Joost, ik ga bij je weg.’ We zijn nu achttien jaar getrouwd en sinds negentien jaar samen. We kenden elkaar nog maar net, toen ik opeens zwanger bleek te zijn. Ik schrok me dood toen ik de streepjes op de test zag verschijnen! Hoe had ik zo stom kunnen zijn om met deze man onveilige seks te hebben? We hadden het wel leuk samen, maar hij was eigenlijk mijn type niet. En nu zat ik aan hem vast… Slechts heel kort heb ik de optie abortus overwogen, maar dat druiste verschrikkelijk tegen mijn gevoel in. Ik kon het gewoonweg niet over mijn hart verkrijgen om een kindje, hoe klein ook, weg te laten halen. Ik had het risico op een zwangerschap genomen en nu moest ik maar voor de gevolgen opdraaien, vond ik. Als ik het zo stel, lijkt het net alsof het een enorme straf was dat ik dus ook bij Joost zou moeten blijven, maar dat is niet waar. Ik zag in hem een lieve, betrouwbare man. Een beetje saai, dat wel. Ik viel meer op wat extraverte types. Joost was gewoon een tegenpool van het vriendje dat ik daarvoor had: een losgeslagen vent die maar niet uit zijn puberteit leek te komen. Ik had de rust die Joost uitstraalde toen echt even nodig.”
Steeds meer twijfels
“Joost was wat ouder, had een leuke baan als consultant en hij vond het geweldig dat ik zwanger was. Ik trok bij hem in en onze dochter Julia, zij is nu achttien, werd geboren. Ik was in de zevende hemel, richtte me volledig op de opvoeding van mijn kleine meisje en gaf mijn baan als kapster op. Het moederen beviel me enorm. Julia was nog maar net een jaar toen ik begon te verlangen naar een tweede kind. Ik miste dat babygebeuren. Ik vertelde Joost over mijn gevoel. ‘Waarom gaan we dan niet voor een tweede?’ Ik weet nog precies waar hij dat vroeg, we zaten samen in de auto op weg naar zijn ouders. Ik was blij dat hij reed en niet kon zien dat ik vuurrood werd. Ik had er namelijk ook al aan gedacht en had zijn reactie kunnen verwachten, maar ik kreeg steeds meer twijfels over onze relatie. Die besprak ik met niemand, ik ben best een binnenvetter.”
Niet spectaculair
“We hadden het best goed, maar onze relatie was verre van spectaculair. Nou hoeft het natuurlijk ook niet elke dag vuurwerk te zijn, maar je kon ons leven weken van tevoren volledig uittekenen. Zaterdag winkelen en de boodschappen doen en elke zondag eten bij zijn ouders, samen met zijn broer, zus en aanhang. Joost vertrok elke maandag tot en met vrijdag stipt om half acht van huis en kwam klokslag kwart over zes weer binnen. Dan kreeg ik een kus op mijn wang en vroeg hij wat we aten. Die enorme voorspelbaarheid, ik kreeg er de rillingen van. Zijn grapjes, zijn opmerkingen, zijn maniertjes, ik kende ze door en door.
Ik was misschien ook wel te veel thuis, ik had ook de tijd om me eraan te ergeren. Mijn eigen leven speelde zich voornamelijk thuis af, met Julia. Heel af en toe dronk ik koffie met een vriendin of bij mijn moeder. Joost vond zijn leven perfect, dat zei hij ook vaak. En hoe harder hij dat riep, hoe minder goed ik durfde te zeggen dat ik eigenlijk niet zo blij was. Ondanks dat ik schrok van zijn vraag, stemde ik er toch mee in om met de pil te stoppen. Misschien stom, maar ik dacht: dan hebben mijn kinderen in ieder geval wel dezelfde vader. Ik was vrij snel zwanger en we kregen nog een dochter, Suus. Zij is nu zeventien. Met twee kinderen had ik het druk genoeg, en daardoor verdween mijn onvrede over mijn relatie naar de achtergrond Ik besloot twee dagen in de week te gaan werken en ik zocht weer wat vaker mijn vriendinnen op. Ik maakte het leven leuk en Joost had daarin een bijrol. Hij leek dat prima te vinden. Hij is niet zo veel eisend, vindt al snel dingen goed. En ook hij had zijn afleiding. Hij had zijn werk, was actief op de tennisclub en was vaak met onze meiden op de hockeyclub te vinden. We leefden langs elkaar heen.”
Bedroevend seksleven
“De jaren vlogen voorbij en ik wist mijn onvrede redelijk onder controle te houden. Ruziemaken deden we niet. Met Joost krijg je namelijk geen ruzie. Heel soms, als ik een wijntje te veel op had, wilde ik weleens op tafel gooien dat het wat mij betreft allemaal wel wat spannender mocht. Maar dat deed ik na een tijdje ook niet meer. Joost dacht dan namelijk dat hij wat actiever moest worden in bed, maar daar had ik eigenlijk geen zin in. Een vrijpartij vond ik soms echt moeilijk op te brengen. Ons seksleven was bedroevend. Er gingen maanden voorbij zonder dat we het deden.
Toen Julia naar de brugklas ging, werd mijn moeder ziek. Ze had borstkanker. Drie jaar lang heeft haar ziekte me in beslag genomen. Het was slopend. Ik was zo met mijn moeder bezig, dat ik al mijn twijfels over mijn relatie maar wegduwde. Geen tijd voor. En wat je niet ziet, bestaat niet… En ik dacht vaak, om het voor mezelf goed te praten: de relaties van mijn vriendinnen zijn vast ook niet spetterend. Mijn beste vriendin kon ontzettend ruziemaken met haar man. Zie je wel, dacht ik dan, dát is pas erg.
Toen mijn moeder overleed, viel ik in een zwart gat. Mijn dochters waren inmiddels redelijk zelfstandig aan het worden en hadden mijn zorgen niet meer dag en nacht nodig. En ook de zorg voor mijn moeder viel weg. Joost was in die periode heel erg lief voor me. Hij luisterde eindeloos naar mijn verhalen en ik mocht steeds maar op zijn schouder uithuilen. Dat deed ik namelijk wel. Heel gek…”
Torenhoge kosten
“Na een half jaar rouwen raapte ik mezelf bij elkaar en ging ik weer wat meer werken. Dat moest ook wel, want bij Joost gingen de zaken door de crisis wat minder. Hij was inmiddels voor zichzelf begonnen en moest er heel hard aan trekken om zijn hoofd boven water te houden. Ik stopte met knippen in de kapsalon en besloot als thuiskapster aan de slag te gaan. Dat liep al vrij snel heel goed. Ineens zag ik in dat ik misschien ook wel financieel onafhankelijk kon zijn. Want dát was eigenlijk de voornaamste reden dat ik niet wilde scheiden: in mijn eentje zou ik helemaal niet kunnen rondkomen. Dat was onmogelijk met twee dagen werken en twee opgroeiende puberdochters. Natuurlijk zou ik dan meer gaan werken, maar ik moest toch ook ergens wonen en daar de huur betalen. Spaargeld hadden we niet. Het inkomen van Joost was voldoende om elke maand onze hypotheek van te betalen, maar ik wist dat ik niet veel alimentatie zou krijgen met zijn salaris. De torenhoge kosten voor een advocaat, een verhuizing, een nieuwe inboedel… Scheiden kost al snel vele duizenden euro’s. En die had ik niet.
Sinds twee jaar ben ik dus bezig met het plannen van mijn scheiding. Dat klinkt heel berekenend, maar zo is het nou eenmaal. Ik heb mezelf ingeschreven bij de woningbouwvereniging. Bij ons in de gemeente duurt het zo’n drie tot vier jaar voor je in aanmerking komt voor een huisje, dus dat schiet al aardig op. Ik laat hun post bij mijn beste vriendin bezorgen. Zij is de enige die op de hoogte is van mijn plan. In het begin had ze er wel wat moeite mee. Ze ziet Joost ook regelmatig en begreep niet waarom ik het niet gewoon met hem besprak. Ze vond het laf. Maar zo makkelijk werkt het niet bij Joost. Hij is dan misschien heel rustig en saai, maar als hij de veiligheid en stabiliteit van ons gezin kwijtraakt, gaat hij rare dingen doen, vrees ik. Ik heb een keer, een jaar of vier geleden, hardop uitgesproken dat ik twijfelde aan onze relatie en een scheiding overwoog. Daar raakte hij volledig van in paniek. Hij werd ontzettend boos en zakelijk tegelijk. ‘Als je maar weet dat je van mij geen stuiver krijgt als je ooit bij me weggaat.’ Ik schrok ervan. Zo kende ik hem helemaal niet. Ik heb me er daarna nooit meer over uitgelaten. Mijn vriendin vindt nog steeds dat ik zo snel mogelijk met hem moet gaan praten. Ze vindt het zonde van mijn leven dat ik nog bij hem blijf en houdt me voor dat er uit onverwachte hoek vast hulp zal komen als ik eenmaal de scheiding heb aangevraagd. Financiële hulp ook. Maar ik wil het zelf doen.”
Stiekem sparen
“Omdat ik nu voor mezelf werk en veel zwart doe, kan ik stiekem sparen. Ik wil namelijk direct bij Joost weg als ik een huisje krijg aangeboden, en wil mijn huis ook kunnen inrichten. Ik heb in twee jaar tijd bijna drieduizend euro gespaard. Ik heb het verstopt in een oude koektrommel die in een doos zit met spullen van mijn moeder. Die doos staat ergens in een hoek op zolder. Sparen op een rekening vind ik te riskant. Het is vrijwel uitgesloten dat Joost het geld ooit zal vinden. Het is niet heel veel, maar ik hoop tegen de tijd dat het zover is, vijfduizend euro te hebben. Daar kan ik een mooie start mee maken. Soms ben ik bang dat Joost erachter komt. Maar ik heb toch ook recht op een gelukkig leven? Als iemand zo kwaad wordt als ik begin over een scheiding, zoals Joost dat doet, dan zijn er weinig andere opties. Ik ken zat vrouwen die geen kant op kunnen door een boze ex. Julia wil over een jaar gaan samenwonen met haar vriendje. Dat zou mij heel goed uitkomen. Als ik dan wat meer ga werken, kan ik prima rondkomen met Suus alleen. Zonder mijn werk, mijn dochters en mijn vriendinnen had ik de knoop misschien wel eerder doorgehakt. Zij bezorgen me nu voldoende afleiding om het vol te houden. Joost en ik leven onder één dak en daar is eigenlijk alles wel mee gezegd. Ik hoop weleens dat híj de knoop doorhakt, maar ik weet ook dat hij dat nooit zal doen. Hij leeft liever de rest van zijn leven veilig en vertrouwd, dan dat hij zijn vrouw en kinderen verlaat om het echte geluk te zoeken. Ik pas daarvoor. Ik ben 45 en heb nog een heel leven voor me. En wie weet nog wel met een nieuwe relatie ook…”
Positief scheiden
In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Lees ook: Patricia: ‘Ik houd mijn schulden verborgen voor mijn vriend’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.
