Na 19 jaar werd Cindy opnieuw zwanger: ‘Een onverwacht cadeautje’

18 juni 2021

Met een bijna volwassen dochter was de kinderwens van Cindy (nu 46) helemaal vervuld. Maar op een dag bleek ze zwanger, en al 25 weken!

Cindy: “Dit kan niet, dacht ik toen mijn huisarts vertelde dat ik zwanger was. Ik lag op haar behandeltafel en ze controleerde mijn buik. Volgens haar was ik al zo’n vijftien weken! Ik was naar haar toegegaan omdat ik een aantal weken last van vage buikklachten had. Ik hield geen moment rekening met een zwangerschap: ik slikte de pil trouw. Toen ik een paar maanden eerder ineens niet meer menstrueerde, vond ik dat wel vreemd, maar volgens mijn vriendinnen was het normaal: ik was 45. En één vriendin vertelde dat ze rond die leeftijd ook van de ene op de andere dag niet meer ongesteld was geworden.

Lastig vond ik het niet dat mijn vruchtbare jaren achter me lagen. Ik was zielsgelukkig met mijn dochter Loys van negentien, met wie ik ontzettend close ben. Mijn kinderwens was vervuld. Hetzelfde gold voor mijn vriend Wesley, van 38. Hij is vader van drie mooie jongens van achttien, elf en zeven. Toen ik drie jaar geleden een relatie met hem kreeg, was een van de eerste dingen die we dan ook tegen elkaar zeiden dat we geen kinderen meer wilden.”

Geen buik, wel zorgen

”Er ging van alles door me heen. Als ons kind een tiener was, zou ik in de zestig zijn. Was ik niet te oud en liep ons kind geen risico door mijn hoge leeftijd? En hoe moest ik Wesley vertellen dat ik in verwachting was? De huisarts zag dat ik van slag was en reageerde heel lief. Ze zei dat ik het echt wel kon, een kind grootbrengen. En ook dat ik meteen een afspraak moest maken bij een verloskundige om een echo te laten maken. In shock belde ik Wesley om te vertellen dat ik zwanger was. Hij was er stil van. Daarna maakte ik een afspraak bij een verloskundigenpraktijk in de buurt. Daar konden Wesley en ik al de volgende dag terecht.

Die eerste echo vond ik moeilijk. Ik wilde niet naar het hartje van de baby luisteren en ook niet naar het echoscherm kijken. Ik vond het te ingewikkeld: in mijn buik groeide een baby, maar in mijn hoofd was er geen kind. Mijn lichaam en geest waren totaal niet met elkaar in balans en het lukte me maar niet die twee met elkaar te verbinden. Terwijl de verloskundige het geluid van het echo-apparaat uitzette, draaide ik mijn hoofd naar Wesley, die wel naar het echoscherm durfde te kijken. Toen hij aan de verloskundige vroeg of ze het geslacht kon zien en zij antwoordde dat het een jongetje was, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Ik denk dat hij onze zoon op dat moment in zijn hart sloot.

Bij mij duurde dat langer. Tijdens dit bezoek aan de verloskundige kreeg ik namelijk nog een schok te verwerken. Ik hoorde dat ik niet vijftien, maar 22 weken zwanger was. ‘Hoe kan dit, ik heb helemaal geen buik’, stamelde ik. Volgens de verloskundige kwam het vaker voor dat een zwangerschap niet te zien is. Maar nu ik wist dat ik zwanger was kon mijn buik ineens heel snel gaan groeien, zei ze. Later werd de verklaring voor mijn kleine buik gevonden: mijn placenta lag aan de voorkant, waardoor mijn buik minder bol was.

Tegelijkertijd begon ik me ontzettend veel zorgen te maken. Bij een normale zwangerschap kun je je negen maanden voorbereiden op de komst van een kindje. Bij Loys was ik zelfs al voordat ik zwanger werd bezig met gezond leven. Nu was ik al ver over de helft. En dat terwijl Wesley en ik een bourgondisch leven leidden. We gingen vaak uit eten en als we ergens waren waar het gezellig was, letten we niet op de tijd. Ik had rood vlees gegeten en de nodige wijntjes gedronken!

Toen Wesley en ik naar huis gingen, drukte de verloskundige me een envelop met een paar echo-afbeeldingen in mijn handen. ‘Voor als je eraan toe bent’, zei ze.”

Nog minder tijd

“Ik zag er ongelofelijk tegenop om Loys te laten weten dat ik zwanger was. Zij is de belangrijkste persoon in mijn leven. Doordat haar vader en ik uit elkaar gingen toen zij nog jong was, voedde ik haar alleen op en waren we altijd met z’n tweeën geweest. Hoe zou zij op het nieuws reageren? Achteraf wist ik diep vanbinnen dat het vooral mijn eigen angsten waren waar ik bang voor was. Loys is heel verstandig en nuchter.

In mijn slaapkamer, liggend op mijn grote bed, gooide ik het eruit. Loys zag het vrijwel meteen als iets positiefs. ‘Weet je al wat het wordt?’ was het eerste wat ze vroeg. Toen ik antwoordde dat het een jongen was, reageerde ze blij verrast: ‘Dus ik krijg een broertje!’ Het raakte me dat ze die woorden zo enthousiast uitsprak, had niet kunnen bedenken dat ze het zo leuk zou vinden. Na dit gesprek informeerde ze bijna dagelijks naar de baby. En de uitdraaien die de verloskundige in de envelop had gedaan, bekeek ze vaak aandachtig. Haar interesse zorgde ervoor dat ik steeds meer begon te wennen aan het idee dat ik opnieuw moeder zou worden.

Ook de reacties die ik kreeg van mijn familie en vrienden hielpen me mijn zwangerschap te accepteren. Iedereen reageerde hartelijk en begripvol. Een oud-collega gaf ons een babykamer cadeau die hij niet meer nodig had. En van een andere lieve collega kreeg ik een box. Binnen een paar weken had ik een complete baby-uitzet! Het kamertje maakten Wesley en ik snel in orde. Ik voelde me lichamelijk hartstikke fit en hielp flink mee.

Toch bleef ik ontzettend bezorgd. Als je zwanger bent en ouder dan 38 jaar, en de baby dus een grotere kans op gezondheidsproblemen heeft, word je automatisch doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar hoorden Wesley en ik ook dat we nog minder tijd hadden om ons op de komst van onze zoon voor te bereiden. Door een heel nauwkeurige echo konden ze berekenen hoe lang ik exact zwanger was. Dat bleken niet 22, maar 25 weken te zijn!”

Lees ook: Welmoed werd oma op haar 37ste

Enorme last

“Het contact met de gynaecologen die ik ontmoette tijdens de controles in het ziekenhuis was heel anders dan het fijne en persoonlijke contact dat ik had met de verloskundigen van de praktijk om de hoek. Eén gynaecoloog benoemde zakelijk alle aandoeningen waarop de baby, door mijn leeftijd, een verhoogd risico zou hebben, zoals het syndroom van Down. Ik was er kapot van, mede door de kilheid waarmee ze het bracht.

Na die afspraak liet ik een NIPT-test doen, een test waarmee kan worden gezien of een kindje een chromosoomafwijking heeft. De nachten tot de uitslag deed ik geen oog dicht. En toen ik werd gebeld dat ons kind kerngezond was – ik was toen 27 weken zwanger – barstte ik in tranen uit. Er viel zo’n enorme last van me af.

Ik denk dat ik toen pas echt bevatte dat ik zwanger was. Het lukte me zelfs om van de zwangerschap te genieten. Wesley was er al veel eerder klaar voor. Hij bedacht de naam Djaxx en vroeg onze goede vriend Erwin of hij peetoom wilde worden. Als peettante koos ik mijn vriendin Jacqueline, die ik al 25 jaar ken en altijd met me meeleeft.”

Vreugde en verdriet

“Djaxx kwam met 38 weken in het ziekenhuis ter wereld. Toen we met hem thuiskwamen, was het feest. Loys had het huis versierd met blauwe en witte ballonnen en vlaggetjes. En iedereen was zo gelukkig. Tot de coronacrisis genadeloos toesloeg.

Djaxx was vijf weken oud toen Wesleys ouders corona kregen. Zijn moeder is uiteindelijk hersteld, maar zijn vader werd steeds zieker en moest worden opgenomen. Al snel werd hij van de verpleegafdeling overgebracht naar de IC omdat zijn toestand kritiek werd. Uiteindelijk werd hij in slaap gebracht omdat hij al zijn energie nodig had om het virus te verslaan. Hij is niet meer wakker geworden. Binnen een paar weken overleed hij.

Voordat het slaapmiddel werd toegediend, ging Wesley bij zijn vader op bezoek om hem gedag te zeggen en sterkte te wensen. Zijn vader zei tegen Wesley dat hij van ons en de kinderen hield. Wesleys moeder kon niet persoonlijk afscheid nemen omdat ze corona had. Nog altijd vind ik dat zo erg, ze waren meer dan veertig jaar samen!

Grote vreugde en diep verdriet kunnen naast elkaar liggen, weten we nu. We zijn dolgelukkig met de komst van Djaxx, maar ook intens verdrietig door het overlijden van mijn schoonvader. Al is het een troost dat hij Djaxx nog heeft gezien en vastgehouden.”

Veel energie

“Djaxx is ons onverwachte cadeautje. Hij maakt het leven mooier door er simpelweg te zijn. Loys is in de wolken met haar broertje. En zelfs in deze moeilijke tijd kan hij Wesleys moeder laten lachen.

Het gekke is dat toen ik hoorde dat ik zwanger was, alles op z’n kop stond, terwijl het nu heel natuurlijk voelt. Alsof Djaxx er altijd is geweest. Natuurlijk heeft hij mijn dagritme omgegooid, maar daar heb ik helemaal geen moeite mee. En dat ik ouder ben dan de meeste moeders, vind ik ook niet lastig. Ik merk niets van het leeftijdsverschil als ik met andere moeders praat en ervaringen uitwissel. Toen Djaxx de eerste maanden niet doorsliep en ik door die gebroken nachten geradbraakt was, dacht ik dat dit door mijn leeftijd kwam. Maar volgens een oud-collega van 27 die ook onlangs moeder is geworden, zijn gebroken nachten voor alle ouders pittig.

Ik zie vooral de voordelen van het al wat ouder zijn. Ik heb nu meer berusting en geduld dan negentien jaar geleden. Natuurlijk vraag ik me weleens af hoe het zal zijn als Djaxx ouder is en ik dus ook, maar ik kijk niet te ver vooruit en ik vertrouw erop dat alles goed blijft gaan. Mijn lichaam heeft de zwangerschap prima doorstaan en Djaxx heeft mijn leven alleen maar verrijkt. Ik barst van de energie omdat ik zo blij ben. Door de komst van Djaxx blijf ik jong.”

Lees ook: Coco werd op haar 48ste moeder: ‘Dit was mijn laatste kans’