Martine: ‘Ik mocht niet naar de bruiloft van mijn dochter. M’n eigen schuld’

Martine (49), al jaren gescheiden, is moeder van Tycho (24) en Anna (22). Onlangs trouwde haar dochter met Henry (25), maar Martine was niet uitgenodigd. “Die dag ben ik gaan wandelen met een vriendin. Heb best wel wat traantjes gelaten.”

Martine: “Op de foto’s die mijn zoon op zijn telefoon heeft staan, zag mijn dochter Anna er práchtig uit. Stralend ook. Ze droeg een strakke, lange witte jurk met sleep en sluier en haar man Henry droeg een donkerblauw pak. Ze leken heel gelukkig.

Ik heb ook nog een stukje film gezien van de trouwdienst in de kerk. Er was een lange preek en degene die de dienst leidde, hield minutenlang zijn handen op het hoofd van mijn dochter en haar man. Dat vond ik er vreemd uitzien, maar volgens mijn zoon Tycho was het erg ontroerend. Zelf kan ik er niks over zeggen, ik was namelijk niet aanwezig op het huwelijk van mijn dochter. Ik was niet uitgenodigd. Ik was niet welkom na onze laatste ruzie.”

Stoere rockmama

“Iets meer dan twee jaar geleden kreeg Anna verkering met Henry. Ze woonde toen nog op kamers in Utrecht, waar ze in het een na laatste jaar van haar studie zat. Ze kwam om het weekend naar huis. Nu was ze al een paar keer niet geweest, omdat ze aan het daten was. Het was serieus, had ze me al door de telefoon verteld.

Na drie weken scharrelen kwam ze haar liefde Henry officieel aan mij voorstellen, om vijf uur, op zaterdagmiddag. Ze had me van tevoren gebeld en gevraagd of ik verse munt wilde halen, want Henry dronk altijd muntthee. Dat vond ik best apart, moet ik zeggen. De meeste vriendjes van Anna lustten op dat tijdstip graag een biertje en dan deed ik gezellig mee. Maar goed, ik kocht braaf takjes munt. Ik was reuze nieuwsgierig naar deze jongen, over wie ik niet meer wist dan dat ze hem kende van de universiteit.

Al bij de eerste kennismaking ging het mis. Het leek alsof Henry, gekleed in een spierwit overhemd met blauwe stropdas en een nette broek, een beetje afkeurend naar me keek toen hij zich voorstelde. Ik heb twee tattoos met de namen van mijn kinderen op mijn bovenarm. Het was warm die dag, dus ik droeg een hemdje waardoor je ze duidelijk kon zien. Daarbij heb ik roodgeverfd haar en had ik westernlaarzen aan onder een kort rokje. Ik zag hem kijken: wat is dit voor vrouw? Eerdere vriendjes van Anna vonden mij juist een leuke stoere rockmama. Maar hij schrok, dat kon je duidelijk merken. En ik schrok ook, want deze keurige knul was totaal anders dan Anna’s exen.

Hij was uitermate beleefd, daar kan ik niks van zeggen, maar er was geen klik. Hij gedroeg zich stijf, gaf me een stijf handje en zat minutenlang met zijn munttakjes te spelen. Hij vertelde over zijn studie theologie & religiewetenschappen en over zijn geloof: hij is aangesloten bij een soort pinkstergemeente. Hij zei dat hij op zondag soms drie keer naar de kerk ging, in een koor zong en hield van traditionele waarden als liefde, trouw en een klassieke rolverdeling tussen mannen en vrouwen, waarbij de man zorgt voor het inkomen en de vrouw voor het huishouden en kinderen.

Al die tijd dacht ik maar één ding: dit is geen geschikte partner voor mijn kind. Henry had een knap koppie en zou vast heel lief voor haar zijn, maar hij had zulke ouderwetse opvattingen en hij stond zo ver af van de jongens waar ze normaal op viel, dat hun relatie nooit een lang leven beschoren zou zijn, dacht ik.”

Lelijke uitspraken

“Eerlijk gezegd, heb ik dat de volgende dag ook allemaal uitgesproken naar Anna. Ze belde blij met de vraag wat ik van haar vriendje vond. En ik zei eerlijk dat ik Henry best een aardige knul vond, maar dat ze niet bij elkaar pasten. Ik weet niet meer precies wat ik verder allemaal heb gezegd, maar het was erg negatief.

Ach, ze hadden pas een klein maandje verkering, dat waait wel weer over, dacht ik. Zeker omdat hij zo gelovig was en wij dat helemaal niet zijn. Ik heb mijn kinderen vrij opgevoed en gezegd dat ze zelf mogen beslissen of en wat ze geloven, maar dat ik zelf geen religie aanhang. Mijn ouders waren christelijk, maar deden er amper iets aan.

Maar ze noemde hem de liefde van haar leven. Een echte man, met het hart op de juiste plaats. We kregen een beetje woorden. Ze vond dat ik me meer naar mijn leeftijd moest gaan gedragen en weg moest blijven van al die foute mannen met wie ik afsprak en ook moest gaan voor een man met stijl en klasse. Zoals Henry. Daarop riep ik weer dat ik niet van plan was met een schort om achter het fornuis te gaan staan. Enfin, het werd steeds naarder. Uiteindelijk hing ze boos op en hoorde ik een tijdje niks meer. Toen ze een paar weken later een nachtje kwam logeren, spraken we amper over Henry. Ze vertelde wel over bepaalde uitstapjes met hem, maar dan liet ze bewust zijn naam weg en ik vroeg ook niet naar hem.”

Terug in de tijd

“Gaandeweg zag ik mijn dochter in de daaropvolgende maanden veranderen. Ze verdiepte zich in het geloof, ging opeens ook mee naar de kerk op zondag en sloot zich officieel aan bij zijn pinkstergemeente. Anna en ik kwamen steeds meer tegenover elkaar te staan en begrepen elkaar niet meer. Ze kon zich niets meer voorstellen bij het leven dat ik leidde, met stappen, motorrijden en feestjes met veel drank.

Ik was verbijsterd als ik keek naar de transformatie die mijn mooie, stoere, vrijgevochten dochter had doorgemaakt. Ik ben echt geen feministe, maar ik vind wel dat vrouwen en mannen gelijk zijn. Daarom had ik mijn dochter ook aangespoord te gaan studeren. Zelf heb ik alleen huishoudschool, mijn ouders vonden doorleren niks voor meisjes en ik gunde mijn dochter een betere toekomst. Maar als ik Anna nu hoorde praten, leek het wel alsof ze terug was gegaan in de tijd. Ze zei ineens dingen als: ‘Als ik later kinderen krijg, zal ik nooit meer werken’ en ‘De rol van de vrouw is naast die van haar man’. Ook wilde ze stoppen met haar studie. Iets wat ik afschuwelijk vond. Maar ze zei dat ze de motivatie miste. Daar kregen we vreselijke bonje over, maar ik kon niks doen om haar te overtuigen weer te gaan leren.

Het leek alsof Henry haar had gebrainwasht. Eerder was ze heel gemotiveerd geweest met haar studie. Overigens zag ik Henry nog amper. Hij is een keer een uurtje op mijn verjaardag geweest, waar onze hele familie aanwezig was en zij eigenlijk net zo opkeken van Anna’s nieuwe vriend als ik. Niemand vond hem echt bij haar passen. Op mijn zoon Tycho na, die het een ‘geschikte vent’ vond. Hij ging af en toe met hen een hapje eten. Daar was ik blij om, want dan hoorde ik tenminste nog iets.”

Koude rillingen

“De laatste keer dat ik Henry en mijn dochter zag, kregen we vreselijke ruzie. Ze kwamen een half jaar na mijn eerste kennismaking met Henry stralend vertellen dat ze waren verloofd en dus gingen trouwen. Ik schrok me rot en had dat nieuws echt niet aan zien komen. Ze waren nota bene nog maar zeven maanden samen. Ik vond hun liefde veel te pril. Hoe goed ken je iemand dan? Henry zei dat hij Anna door en door kende, hij was ervan overtuigd dat ze de juiste echtgenote was, de moeder van zijn toekomstige kinderen. Het gaf me koude rillingen. Ik had toch een andere toekomst voor haar bedacht.

Eerder had Henry opgebiecht nog nooit verkering te hebben gehad. Maar andersom was hij absoluut niet Anna’s eerste vriendje. Anna was al sinds haar vijftiende aan de pil. Ze had zich dus niet bepaald maagdelijk gedragen en dat heb ik hem ook verteld. Ik was zo boos over het nieuws en ook zo bang dat ik mijn dochter kwijt zou raken, dat ik uit een soort wanhoopspoging er van alles uit heb gegooid. Ik heb een lijstje opgesomd van ex-lovers en herinneringen opgehaald aan de keren dat ik weer eens een andere jas aan de kapstok had zien hangen of een vreemde jongen tegenkwam in de badkamer. Henry gilde dat ik een verdorven vrouw was, trok Anna aan haar arm mee en ze zijn allebei woedend de deur uitgelopen.”

Gemeen

“De volgende dag stuurde Anna me een appje dat ze voorlopig geen contact meer met me wilde. Ze schreef dat ze haar aanstaande man wel iets had verteld over haar verleden, maar nooit zo gedetailleerd als ik. Dat was ook niet nodig, vond ze. Dat was in het verleden gebeurd. Dat ik haar vuile was nu op Henry’s schoot had gegooid, nam ze me kwalijk.

Achteraf snap ik dat natuurlijk wel, maar op dat moment was ik zo geschrokken. Anna had gejubeld dat ze kapte met haar studie en een baan ging zoeken, zodat ze na het huwelijk konden gaan samenwonen. Misschien was het opnoemen van de bedpartners van Anna stiekem een soort laatste redmiddel van mij, dat als Henry wist wat Anna allemaal had uitgespookt, hij op haar zou afknappen en hun verloving verbreken.

Als ik het nu vertel, vind ik dat gemeen. Als moeder moet het geluk van jouw kind bovenaan staan, ongeacht jouw eigen voorkeuren. Maar ik had een waas voor mijn ogen waardoor ik niet heb nagedacht. Dat heb ik Anna ook allemaal opgebiecht. De volgende dagen stuurde ik tientallen appjes waarin ik mijn excuses aanbood voor wat ik had gedaan. Ik schreef dat ik ontzettend veel van haar hield en haar uiteraard liefde gunde. Anna heeft al die berichten ook gezien en gelezen, want er staan blauwe vinkjes voor, maar ze heeft er nooit op  gereageerd.”

Traantjes gelaten

“Van mijn zoon Tycho weet ik dat Anna verdriet heeft om onze ruzie. We zijn altijd erg close geweest. Na mijn scheiding, nu al bijna zestien jaar geleden, vormden we een drie-eenheid. Hun vader vertrok naar het buitenland en keek niet meer naar ze om. Ik probeerde zowel vader als moeder voor ze te zijn, troostte hen na een valpartij, sliep met aan weerszijden een kind in bed als het onweerde, maar plakte ook fietsbanden en stond langs voetballijnen.

Onze band was stevig, dacht ik altijd. Maar toch, als kinderen ouder worden en eigen levens krijgen, ben je als moeder een stuk minder belangrijk. Dat zie je aan Anna. Als ze moet kiezen tussen mij of haar man, gaat haar echtgenoot voor. En dat is begrijpelijk.

Een maand voordat Anna en Henry trouwden, stuurde Anna mij een brief. Ze schreef dat ze hoopte dat God haar zou helpen mij te vergeven. Dat ze me dolgraag op haar huwelijk had willen hebben en dat ze elke dag bad dat onze band weer hersteld kon worden, maar dat het nu nog te vers was. Ze had nog te veel pijn van de ruzies en de woorden die ik had uitgesproken over Henry en dat zou te veel stress geven op de mooiste dag van haar leven. Verder wenste ze me veel kracht toe en hoopte ze dat ik wel aan haar zou denken, op deze dag.

Dat heb ik gedaan. Ik heb een mooie bos bloemen laten bezorgen bij de kerk met een lief kaartje met daarop alleen de tekst: ‘Wordt samen heel gelukkig, liefs mam’. Die dag ben ik langs het strand gaan wandelen met een vriendin. We hebben samen herinneringen opgehaald aan Anna’s kindertijd en ik heb ook best wat traantjes gelaten. Maar het was goed.”

Harde les

“Later heb ik via de foto’s van Tycho toch nog iets kunnen zien van het huwelijk. En echt, ze zag er heel happy uit, dus dan ben ik dat ook.

Het is een harde les geweest, maar ik hoop dat de tijd alle wonden heelt en dat ik haar op een dag kan bewijzen dat ik een grote fout heb gemaakt om haar keuze voor mannen te veroordelen. Ik hoop dat ik dan ook oprecht Henry de hand kan schudden en hem kan accepteren als Anna’s echtgenoot.”

Tip van de redactie

ONLY high waist wide leg pantalon ONLKIRA blauw.

Only High Waist Wide Leg Pantalon Onlkira Blauw
Bekijk hier

Lees ook: Lisanne: ‘Onze liefdesbaby redde onze relatie’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.