Manon: ‘Drie weken na haar kankerdiagnose overleed mijn moeder’

8 juni 2021

Afscheid nemen van een dierbare doet altijd pijn. Soms kun je je erop voorbereiden, maar soms blijkt een gesprek met iemand totaal onverwachts de allerlaatste te zijn. Manon haar moeder overleed drie weken na haar kankerdiagnose, maar kon haar na een emotioneel afscheidsgesprek uit liefde loslaten.

Bijzondere band

“Mijn moeder en ik hadden een ijzersterke band. Ze stond altijd voor mij en mijn broer en zussen klaar. Ik was dol op haar en ging meerdere keren per week bij haar langs. Dan gingen we samen wandelen of op bezoek bij familie. We hadden het altijd gezellig samen, maar wanneer ik me niet zo goed voelde of met iets zat, kon ik ook bij haar terecht. Dan luisterde ze, gaf me advies en steunde ze me onvoorwaardelijk. Een gesprek met haar luchtte dan altijd op.

In 2006 bleek mijn moeder voor de eerste keer ernstig ziek te zijn. Er volgde een hele heftige periode waarin de chemokuren een aanslag op haar lichaam bleken. Ze ging hard achteruit, maar overleefde de kanker uiteindelijk wel. Wat waren we blij toen de laatste behandeling achter de rug was en mijn moeder haar borstkanker had verslagen. Toch is ze daarna nooit meer helemaal zichzelf geworden. Haar onbezorgdheid verdween en ze was bang om weer ziek te worden.”

Buikpijn

“Ruim drie jaar geleden klaagde mijn moeder voor het eerst over buikpijn. Ze was meerdere keren bij de huisarts geweest, maar er werd steeds niets gevonden. Ook uit bloedonderzoek en een scan kwamen geen gekke dingen naar boven.

Toen ik op een zondagochtend langs wilde gaan, zei mijn vader dat mama zo veel pijn had dat ze besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Geen moment spookte toen door ons hoofd dat het echte foute boel zou zijn. In de avond belde mijn vader weer. Hij vertelde dat het lang ging duren en dat ze mama op zouden nemen. Dat was het moment dat ik me wel echt zorgen begon te maken.”

Hoop en vrees

“Een dag later kregen we te horen dat ze iets op haar maag hadden gezien, maar dat ze nog niet wisten of het goedaardig of kwaadaardig zou zijn. Op zo’n moment leef je tussen hoop en vrees. Na nog meer onderzoeken bleek het ergste scenario waarheid te worden: mama bleek ernstig ziek te zijn en niet meer te behandelen.

Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Hoe kon uitgerekend mijn moeder dit voor de tweede keer zo ziek worden? Mama reageerde zelf ook heel emotioneel en zei dat ze ons nog lang niet achter wilde laten.”

Hospice

“Een dag later bleek al dat het niet heel lang meer zou duren voordat we echt afscheid van haar moesten nemen. Mama wilde niet meer terug naar huis, want ze wilde mijn vader niet met zoveel zorg opzadelen. Zelfs toen dacht ze dus nog aan anderen. We hadden haar natuurlijk met liefde thuis verzorgd, maar we respecteerden ook haar besluit. Anderhalve week nadat ze in het ziekenhuis kwam, ging ze naar een hospice. Ik vond het heel dapper van haar dat ze er voor koos om daarnaartoe te gaan, maar het voelde ook heel dubbel. Mijn moeder was pas 65, die hoorde toch nog niet in een hospice?

Nadat ze ruim een week in het hospice lag, werd de pijn echt ondragelijk. Ze kreeg steeds meer morfine en gaf aan dat ze het zo eigenlijk niet meer zag zitten. Het was verschrikkelijk om mijn moeder zo te moeten zien lijden. Uiteindelijk maakte ze de keuze om twee dagen later in slaap te worden gebracht. Op dat moment ging er van alles door me heen. Ik besefte dat ze mijn kinderen nooit zou ontmoeten en dat ik het voor de rest van mijn leven zonder een heel belangrijk persoon moest gaan doen.”

Afscheidsgesprek

“Ons laatste gesprek is me ontzettend dierbaar. Natuurlijk was het ook heel emotioneel en zag ik de pijn in haar ogen. Ze was nog zo graag langer bij ons gebleven. Ik heb haar nog kunnen vertellen hoe veel ik van haar hield en haar gevraagd of ze blij was met de keuzes die ik in mijn leven had gemaakt. Toen ze vertelde dat ze trots op me was en blij was dat ik altijd voor haar klaar had gestaan, kon ik haar met een gerust hart laten gaan. Ik gunde haar rust en vooral geen pijn meer.

Ik ben nog iedere dag heel veel met mama bezig. Ondertussen ben ik anderhalf jaar geleden zelf moeder geworden en wat had ik haar graag samen met mijn kind gezien. Ik weet zeker dat ze dol op elkaar waren geweest. Ik mis mijn moeder ontzettend, maar doordat ik dingen van mijn moeder terugzie in mijn dochter, heb ik iedere dag nog een stukje van mama bij me.”

Lees ook: Elke verloor haar vader: ‘Zijn laatste vijf maanden waren de mooiste’