7 lezeressen over hun allereerste liefde: ‘Ik dacht dat ze niet meer leefde’

Tekst: Marion van Es

30 juli 2025

Of het nu een onschuldige verkering was, een onstuimige vakantieliefde of een serieuze relatie: je eerste liefde vergeet je nooit meer.

‘Het regende en ik schuilde onder zijn grote jas’

Fleur (47): “Olaf en ik ontmoetten elkaar bij de Zeeverkenners, oftewel de waterscouting. Ik was twaalf, hij zestien. Een groot verschil op die leeftijd, dus we zagen elkaar niet meteen staan. De vonk sloeg pas vijf jaar later over, toen het regende en ik schuilde onder zijn grote jas. Ik vond hem wel stoer met zijn staart, gescheurde spijkerbroek en brommer. We draaiden een tijdje om elkaar heen, tot vrienden ons op een gegeven moment een tentje induwden. Daar hebben we voor het eerst gezoend.
De eerste jaren was onze relatie niet heel stabiel. Na mijn havo-examen vertrok ik een jaar naar Australië, wat Olaf op zijn zachtst gezegd niet leuk vond. Aan het einde kwam hij me opzoeken en dat was heel onwennig. Nadat ik terug in Nederland was, is het zelfs even uit geweest. Hij kwam mij gewoon te dichtbij. Olaf was daarentegen heel zeker van ons en heeft gevochten om me terug te krijgen. Dat ik een paar jaar later besloot drie maanden in Ghana te gaan studeren, viel niet goed. ‘Als je het nu wéér uitmaakt, ga ik niet opnieuw zo hard mijn best doen’, waarschuwde hij. Daarop kocht ik voor hem een vliegticket, zodat hij met eigen ogen kon zien wat ik daar deed en waarom het zo belangrijk voor me was.
Dat we elkaar altijd hebben gegund om onze dromen na te jagen, is denk ik de belangrijkste reden dat we dertig jaar later nog steeds samen zijn. Als je elkaar zo door en door kent, kun je makkelijker de downs in de relatie overleven. En het scheelt denk ik dat we allebei niet het type zijn om met de deuren te slaan. Zeilen doen we al een tijdje niet meer, al zijn we wel nog steeds bevriend met de Zeeverkenners die ons destijds in de tent duwden. En onze dochters van twaalf en zestien zijn al eens op zeilkamp geweest. Ooit hoop ik dat we met ons gezin een mooie zeilreis kunnen maken. Maar eerlijk: heel avontuurlijk hoeft het van mij niet meer. We zeggen weleens tegen elkaar: ‘Wat heerlijk dat we samen lekker saai kunnen zijn’.”

‘Ik ging hem uittesten, waardoor ik steeds meer de bitchy versie van mezelf werd’

Lidewij (42): “Hij was gewoon te lief. Dat klinkt misschien gek, om het uit te maken omdat iemand nooit eens iets lelijks zegt of ruziemaakt, maar voor mij werkte het gewoon niet. Hoe langer mijn relatie met Ruud duurde, hoe meer ik op zoek ging naar tegengas. Ik ging hem uittesten, waardoor ik steeds meer de bitchy versie van mezelf werd. Toen hij daarop reageerde door nóg liever tegen me te doen, wist ik dat dit niet ging werken. In het begin was hij heel verdrietig, maar al snel legde hij zich bij de situatie neer – inderdaad, ook nu bood hij geen weerstand.
Nu, 25 jaar later, zijn we nog steeds Facebook-vrienden. Hij woont ondertussen met zijn gezin in Amerika, maar we volgen zijdelings elkaars leven. Toen hij een paar jaar geleden postte dat zijn vader was overleden, stuurde ik een berichtje om hem te condoleren en te vertellen dat ook mijn vader recent gestorven was. Al chattend kwamen we erachter dat ze allebei op dezelfde dag een hartstilstand hadden gehad! Stel je voor dat we nog samen waren geweest, dacht ik, wat een bizarre tijd hadden we dan gehad…
Ik weet nog steeds zeker dat we niet voor elkaar bestemd waren, maar door dit toeval geloof ik wel dat ergens in de sterren een bijzondere connectie stond geschreven voor ons.”

‘De volgende ochtend was zijn tent verdwenen’

Nathalie (41): “Ik was vijftien en viel op de Franse camping als een blok voor de achttienjarige Alex, die overdag broodjes verkocht op het strand en ‘s avonds met de campingjeugd optrok. Vlotte babbel, verlegen glimlach en onweerstaanbare bruine puppy-ogen. Na dagenlang in mijn mooiste kleding over de camping te hebben gebanjerd, werden mijn heimelijke blikken eindelijk beantwoord. Blozend en stotterend vroeg hij of ik hem ’s avonds na zijn werk op het strand wilde ontmoeten. Ik was over the moon!
Nog geen uur later werd mijn zus toevallig ook mee uitgevraagd door haar crush: hij en zijn broer wilden ons die avond meenemen naar het strand. Ik wilde mijn date met Alex voor geen goud mislopen, maar wat kon er misgaan? Veel, zo bleek. De jongens namen ons mee naar een ánder strand, verderop in de baai. Om het geluk van mijn zus niet te verpesten, durfde ik niets te zeggen. Terwijl zij en die jongen zoenend bij het kampvuur zaten, zat ik met een chagrijnig hoofd naast zijn broer – die mij even oninteressant vond als ik hem.
Ik nam me voor om Alex de volgende dag alles uit te leggen en om een herkansing te vragen, maar de volgend ochtend bleek zijn tent verdwenen. Ik heb de ogen uit mijn kop gejankt. Tegenwoordig zou zo’n misverstand nooit meer plaatsvinden, maar dit was het pre-mobieltjestijdperk. Ik heb Alex dus nooit meer gezien. Nog jarenlang heb ik, elke keer als ik op een Frans strand was, gezocht naar die ene broodjesverkoper…”

‘Hij stond innig te dansen met een of andere snol’

Angelique (55): “Ik ben opgegroeid in een onveilige thuissituatie met mishandeling en alcoholmisbruik. Toen een leraar daar lucht van kreeg en jeugdzorg inschakelde, werd ik tot mijn opluchting uit huis geplaatst. Omdat er niet direct een pleeggezin beschikbaar was, kon ik tijdelijk in het tuinhuisje van de schooldirectrice wonen. Ik was immers al zestien en heel zelfstandig, vonden ze. In dezelfde periode ontmoette ik Leo. Hij was niet alleen bloedmooi, maar ook ontzettend lief en zorgzaam. Bij hem vond ik de rust en veiligheid die ik thuis nooit had gekend.
Onze eerste keer seks was net zo romantisch als in de films: we waren smoorverliefd en onafscheidelijk. En omdat ook ik in die tijd een knappe verschijning was, keek iedereen om als we hand in hand door het dorp liepen. Alle meisjes waren jaloers op mij en alle jongen op hem. Aangezien Leo niet mocht blijven slapen in het tuinhuisje, gingen we al snel op zoek naar een flatje.
Achteraf waren we nog veel te jong voor zoveel vastigheid. Want als je voor het eerst in je leven vrijheid voelt, ga je natuurlijk niet elke avond samen op de bank televisiekijken. Minstens drie avonden per week gingen we uit, meestal allebei met onze eigen vrienden. Toen een vriendin me vertelde dat ze Leo in een discotheek had gezien, innig dansend met ‘een of andere snol’ heb ik het uitgemaakt.
Terugkijkend misschien te rigoureus, want wát heb ik hem gemist… Allebei zijn we inmiddels gelukkig getrouwd, maar ik ben hem nog steeds dankbaar voor de periode dat hij in mijn leven was.”

‘Een maand lang waande ik me in de zevende hemel’

Veerle (39): “Liefde op het eerste gezicht bestaat: ik was als door de bliksem getroffen toen ik Bas voor het eerst zag, tijdens mijn eerste vakantiebaantje in de horeca. Helaas was hij al bezet door een andere collega. Omdat ik niet wilde stoken, hield ik mijn verliefdheid jarenlang verborgen. Maar toen de relatie uitging, stond ik vooraan als schouder om op uit te huilen. Die nam hij dankbaar aan. Hij bekende stiekem al die jaren óók verliefd op mij te zijn geweest!
Een maand lang waande ik me in de zevende hemel. We pakten onze relatie heel serieus aan, ontmoetten zelfs elkaars ouders. En toen werd het opeens stil. Van de ene op de andere dag was hij onbereikbaar. Eerst dacht ik nog dat zijn telefoon kapot was, tot er uiteindelijk een sms’je binnenkwam: Sorry, ik kan je niet meer zien. Uitleg heb ik nooit gekregen, waardoor ik het ook niet kon afsluiten.
Tien jaar en verschillende relaties later dacht ik nog steeds aan Bas. Ik zocht hem op via Facebook, trok de stoute schoenen aan en stelde voor om iets af te spreken. Wederom beloofde hij me gouden bergen. Hij noemde hij me the one that got away, maar ondertussen bleef hij constant over andere vrouwen praten. Hoogst ongemakkelijk! Een paar weken hebben we gedate, lang genoeg om in te zien dat ik mezelf al die jaren voor de gek had gehouden. Hij was niet mijn prins op het witte paard, maar een egoïstische, arrogante man die had gespeeld met mijn gevoelens. Een wijze les: liefde kan ook blind maken.”

‘Ik dacht dat ze niet meer leefde’

Silvia (52): “De liefde van mijn leven ontmoette ik op mijn achttiende, we waren elkaars eerste vriendinnetje. We kwamen samen uit de kast. Helaas heeft de relatie maar drie maanden geduurd; allebei waren we nog te jong en hadden we een rugzakje met problematiek. We verloren elkaar uit het oog, maar Patricia is nooit helemaal uit mijn gedachten geweest.
Dat ik nooit naar haar op zoek ben gegaan, komt doordat ik via via had vernomen dat ze niet meer leefde. Ik kon dus mijn ogen niet geloven toen ik opeens een Facebook-profiel tegenkwam met haar naam. Meteen heb ik haar een berichtje gestuurd of zij het écht was. Ze reageerde enthousiast en we besloten een kop koffie te gaan drinken. Bijna 25 jaar later, maar voor mijn gevoel was ze geen spat veranderd. De liefde was er nog steeds, dat merkte ik meteen. Alleen zaten we allebei in een relatie.
Het heeft nog zo’n zeven jaar geduurde voordat Patricia eindelijk toegaf dat er tussen ons meer was dan vriendschap. Inmiddels mag ik haar alweer drie jaar mijn vrouw noemen. Op de huwelijksuitnodiging stond prominent een jeugdfoto van ons tweetjes. Soms denk ik: verdorie, we zijn nu al over de helft van ons leven, we hebben zoveel tijd verloren! Maar stiekem weet ik dat als we toen bij elkaar waren gebleven, we het nooit hadden gered. Beter de laatste helft van ons leven samen dan alleen de eerste…”

‘Onze partners zijn niet eens jaloers’

Thenya (61): “Mijn eerste liefde vond ik op vakantie in Oostenrijk. Ik was zestien, Michi achttien. In de jaren erna hebben we elkaar nog een paar keer opgezocht, maar een langeafstandsrelatie zagen we geen van beiden zitten. Toch heb ik altijd warme herinneringen gekoesterd aan Michi. Zelfs toen ik met mijn toenmalige vriendje in Oostenrijk op vakantie was, ben ik even langs zijn ouderlijk huis gegaan om hallo te zeggen. Zijn moeder zei dat hij in het leger zat, maar zou doorgeven dat ik was geweest. Zo hadden we door de jaren heen af en toe contact.
In 2010 heb ik me opgegeven voor het tv-programma Memories. Ik kwam net uit een verschrikkelijk slechte relatie en besefte daardoor hoe weinig mannen in mijn leven net zo betrouwbaar en lief waren geweest als Michi. Bij onze hereniging bleek dat de romantische klik er niet meer was, maar we hebben wel enorm gelachen. Het werd een vriendschap voor het leven.
Vorig jaar nodigden Michi en zijn vrouw Silke mij en mijn huidige partner Marco uit om onze vakantie door te brengen bij hen thuis. Dat vond ik heel bijzonder, want zij had mij nog nooit ontmoet en we waren tenslotte wél jeugdliefdes. Maar zowel Silke als Marco zijn nooit jaloers geweest. Nergens voor nodig ook, want onze band is nu alleen nog vriendschappelijk. Michi is heel lief, maar ook vrij serieus en een echte workaholic. Als stel zouden we niet meer bij elkaar passen, maar als vrienden des te beter. Het klikte ook supergoed tussen onze partners én tussen onze honden.
Daarbij voelde Oostenrijk voor mij als thuiskomen, misschien ook door die eerste bijzondere vakantie. Inmiddels zijn Silke en Michi bezig een huis voor ons te zoeken in Oostenrijk. Wie had dat ooit gedacht…”

Sommige namen zijn om privacyredenen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.