Bruid

Lana: ‘Mijn gescheiden ouders vlogen elkaar in de haren… op mijn bruiloft’

Ordinair en verwoestend, noemt Lana (26) haar vechtende ouders op haar huwelijksdag. “Terwijl Marco en ik net de bruidstaart aansneden, gaf mijn moeder mijn vader een harde klap in zijn gezicht.”

Lana: “We wisten dat het een risico was, toen mijn man Remco en ik mijn ouders allebei uitnodigden voor onze bruiloft. Mijn tienerjaren zijn een aaneenschakeling van vreselijke herinneringen. Aan scheldpartijen, gebonk op deuren, kapot gesmeten servies en zwartmakerij over en weer – mijn broer en ik er als postduiven tussen. Ik was zestien toen ze na achttien jaar huwelijk scheidden, en dat was eigenlijk achttien jaar te laat. Dat ik desondanks het lef had zelf in het huwelijksbootje te stappen, vind ik nog elke dag een wonder. ‘Ik weet in elk geval hoe het níét moet’, grapte ik tegen mijn broer toen ik mijn jawoord jubelend aankondigde, en hij zijn kin verbijsterd nog net niet op zijn knieën liet zakken. Met onze ouders als voorbeeld, heeft hij nog geen relatie langer dan drie maanden de kans gegeven.
Ik zag een huwelijk juist als de kans om alles wat onze ouders zo verkeerd hadden aangepakt, helemaal anders te doen. Het idee van een officieel verbond van onvoorwaardelijke liefde en steun sprak me aan. Dat wij het huwelijk zouden vormgeven zoals het bedoeld is, in plaats van de puinhoop die mijn ouders ervan gemaakt hadden.”

Naïef

“Tien jaar zijn mijn ouders nu gescheiden, en nog geen dag is de strijd tussen hen gaan liggen. Omdat mijn vader mijn moeder niet in hun huis liet wonen. Hij niet bijdroeg aan onze studiekosten en zij hem nooit over iets informeerde. Mijn broer en ik zijn al lang en breed volwassen, maar nog altijd zijn wij het grootste onderwerp van discussie. En de hond, die de eerste twee jaar na hun scheiding met ons mee tussen twee huizen pendelde en uitgeput door stress te vroeg het leven liet. Waarop mijn moeder nog steevast foetert dat het geen wonder is dat haar ex zo’n waardeloze vader is, hij kan nog geen hond in leven houden.
Het liefst had ik mijn ouders helemaal niet uitgenodigd op mijn bruiloft. Na een heel leven waarin de twee elkaar structureel naar het leven stonden en een warme, veilige jeugd aan me voorbijging, verloor ik mijn respect voor hen al lang geleden. Maar ze bleven mijn ouders. Die kon ik op de achtergrond parkeren en hooguit van stal trekken voor Kerst en een verjaardag, maar ze weren van de belangrijkste dag van mijn leven? Dat was echt een brug te ver. ‘We zetten ze gewoon aan verschillende uiteinden van de ruimte’, redeneerde Remco praktisch. Ieder aan weerszijden voor het altaar, elk aan een andere kant van de tafel tijdens het diner, en tijdens het feest zouden ze vast hun eigen bekenden wel opzoeken. Waren wij even naïef.”

De tijd bevroor

“De heibel begon al toen mijn moeder en ik gingen winkelen voor mijn jurk. Een moeder-dochterding, vond ze, en eerlijk gezegd verheugde ik me ook op een paar echte vrouwendagen samen. Gezellig lunchen,jurken passen en een taartje toe. Ik slaagde bij de eerste winkel, maar rustte pas voordat ik eerst ook alle andere jurken in de stad had gezien én aangetrokken. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen. Want uitgerekend op de laatste zaterdag dat we er samen op uit trokken, barstte de bom. Tussen de jurken van de laatste winkel die we nog moesten bezoeken, zat niets van mijn gading. Logisch, ik had mijn keuze eigenlijk al gemaakt. We kapten de afspraak af en besloten vroeg aan de wijn te gaan om te vieren dat ik geslaagd was. ‘Ik ben met allebei jullie bijdragen blij, maar dat ik dit doe met mijn moeder, vind ik toch wel heel bijzonder’, flapte ik er na het tweede glas in al mijn enthousiasme uit. ‘Wat bedoel je, allebei jullie bijdragen?’ zei mijn moeder geschrokken.
Het was alsof de tijd bevroor. Of alles en iedereen stilstond en je een speld kon horen vallen. Mijn hart pompte als een bezetene. ‘Pap helpt met de taart en bloemen’, stamelde ik zachtjes, me niet direct bewust van welk onheil ik hiermee aanrichtte. In mijn vaders familie is taarten bakken een traditie, ik was er vanuit gegaan dat mijn moeder het logisch vond dat hij ook mijn taart zou maken. Zoals mijn vader dat mijn hele leven al deed bij verjaardagen en andere gedenkwaardige momenten – ook van neefjes en nichtjes, trouwens. ‘Helpen?’ gilde mijn moeder, ‘hoe dan? Wil je zeggen dat je hem ook hebt uitgenodigd?’ Hem. Mijn vader. Hij Wiens Naam Niet Genoemd Mocht Worden.
Mijn vader had ook wel even geprutteld toen hij zich realiseerde dat de grootste dag van mijn leven betekende dat hij zijn ego voor een dag aan de kant moest zetten. Ik was duidelijk: het was óf één dag in zijn leven mijn moeder tolereren óf mijn bruiloft missen. Daarop knikte hij morrend. Mijn moeder, altijd al van het grotere drama, legde zich duidelijk minder makkelijk neer bij de situatie. Dat ik hem de toegang tot mijn huwelijk niet wilde ontzeggen snapte ze, maar had ik hem niet gewoon alleen kunnen uitnodigen voor de plechtigheid? Het was niet dat hij in voorgaande jaren een relevant aandeel had in onze ontwikkeling, vond ze, die eer kwam uitsluitend haar toe. Ik begreep haar punt. Mijn vader was inderdaad nooit heel actief aanwezig geweest in mijn leven, en al snel tevreden wanneer mijn moeder hem taken uit handen griste. Schoolgesprekken. Doktersbezoeken. Sportwedstrijden. Wanneer een gebroken hart gelijmd of een vriendinnenruzie beslecht moest worden. Maar mijn vader hield onvoorwaardelijk van me, en hij was en bleef mijn vader. Ik wilde hem er volledig bij, en dat had ze maar te slikken.”

Uit de klauwen

“De aanloop naar onze trouwdag verliep stroef. Niet voor Remco en mij, wij verheugden ons met de dag meer op ons boterbriefje. Maar mijn moeder liet angstvallig weinig van zich horen. ‘Denk erom, hè,’ fluisterde Remco mijn vader in toen hij op de ochtend van de Grote Dag voor onze deur stond, ‘wat mijn schoonmoeder ook zegt of doet, houd je oren dicht, en ga liggen tot de storm over is.’ Daarna sloegen ze elkaar gebroederlijk op de schouders en zat het wel snor. Hoopte ik.
De plechtigheid was een droom. In een piepklein kapelletje net buiten de stad, met een prieel dat precies groot genoeg was voor een intieme receptie. Daar hadden we vooral familie en een paar beste vrienden uitgenodigd, pakweg vijftig man. Het avondfeest was voor de grote meute. Vijftig intimi in een klein prieeltje betekende dat alle ogen gericht waren op iedereen.
En precies daar, terwijl iedereen toekeek, liep het gierend uit de klauwen. Want terwijl mijn moeder de uren daarvoor al had mogen stralen naast de jurk die zij met mij had uitgezocht, was dit het moment van mijn vader. Remco en ik hoorden het niet, toen we het mes in onze bruidstaart, het magnum opus van mijn vader dat hij geheel volgens traditie samen met zijn broer in elkaar kluste, zetten. Maar precies op dat moment, net iets te dicht op haar ex-echtgenoot, siste mijn moeder tegen haar zus: ‘Kijk nou, die taart is al net zo opgeblazen als zijn ego. Allemaal om dat kleinzielige hartje te compenseren.’ In het eerstvolgende moment dat ik meekreeg, liep mijn vader rood aan, smeet zijn champagne uit zijn glas en brieste: ‘Is het nu eindelijk eens klaar met je geëmmer, zeikwijf?’ Het was alsof we in een slechte komedie waren beland. ‘Accepteer dat het nu eens één dag niet om jou draait!’ Hij kwam te dichtbij. Zijn uitstraling was te woedend. Er zat té veel alcohol in zijn adem. Dus ik snapte het toen mijn moeder hem uit een reflex een harde klap in zijn gezicht gaf. Een paar tantes slaakten kreten. En daar, op de mooiste dag van mijn leven, brak mijn hart in duizend stukken.”

Mijn énige dag

“Natuurlijk wilde ik schreeuwen. Janken. Dit was zó ordinair. Maar in plaats daarvan keken Remco en ik elkaar indringend aan, sneden alsnog die eerste punt uit de taart, waarop Remco droogjes meldde: ‘Zo, en dan richten we de aandacht nu graag even op ons.’ Mijn man: hij redde de dag. Met één lachsalvo keerde de ontspanning terug. Mijn vader kniezend op de achtergrond, mijn moeder afgevoerd door haar zussen. Ik besloot er geen aandacht aan te schenken. Mijn hele leven had ik geleefd onder het juk van hun ruzies. Dit was mijn dag. Mijn énige dag. En uitgerekend nu demonstreerden mijn ouders elke reden waarom trouwen een heel slecht idee zou moeten zijn.
Het diner brachten ze aan weerszijden van de lange tafel door. De wijn hielp. Er was rust. Maar de rest van de dag voelde ik een zeurende ondertoon in mijn maag, die me ervan weerhield echt optimaal te genieten. Het feest was liefdevol en prachtig en we dansten tot in de kleine uurtjes. Maar toen Remco en ik op onze hotel-kamer aankwamen, barstte ik in huilen uit. Ik voelde me schuldig naar Remco en zijn familie. Mijn ouders hadden ook een stempel op hún dag gedrukt. En bovenal voelde ik me enorm vernederd. Onbelangrijk. Wat voor ouders laten hun eigen onverwerkte woede zelfs op de bruiloft van hun kind overheersen?”

Kinderachtig

“Remco en ik zijn nu ruim twee jaar dolgelukkig getrouwd. Hoe dichter we naar elkaar groeien – we dromen van een gezin – hoe minder ik begrijp van hoe mijn ouders hun relatie invulden. Ons huwelijk is een bron van harmonie. Van elkaar gunnen en beter maken. Het egocentrisme van mijn ouders wil ik niet meer in mijn leven. Dat heb ik ze een maand na de bruiloft eerlijk verteld. Mijn moeder had na drie dagen een gigantisch boeket laten bezorgen zonder kaartje, mijn vader hulde zich in stilzwijgen. Er was ook niets wat dit nog goed kon maken, wie heeft hier nu woorden voor? ‘We hebben ons ongelofelijk kinderachtig gedragen’, gaf mijn moeder een paar maanden na ons huwelijk toe. Ik kon niet anders dan het beamen. We zijn weer terug bij af en zelfs dieper gezakt dan dat: ik brunch met de een tijdens Kerst, met de ander tijdens Pasen. De diners doe ik met mijn echte dierbaren. Op hun verjaardagen breng ik een bosje bloemen, op die van Remco en mij nodig ik ze niet uit. Ik geloof niet in breken met familie, maar van kiezen wie goed voor je zijn en wie je beter op een flinke afstand kunt houden, is nog nooit iemand slechter geworden.”

Tip van de redactie

Deze geweldige damestas van ONLY is gemaakt van imitatieleer. De tas beschikt over een magneetsluiting en de tas heeft een verstelbare schouderband. Voor meer info klik op onderstaande button.

Only Crossbody Tas Onlpetra Met Crocoprint Groen
Bekijk hier

Tekst: Jorinde Benner. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.