Judith (36) is ongeneeslijk ziek: ‘Dit kon toch niet waar zijn?’

11 juni 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Judith was dit laatste het geval, toen zij op haar 34e hoorde dat ze ongeneeslijk ziek is.

“Ik was net 34 geworden en vol met de toekomst bezig, toen de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Moeder van twee jonge kinderen van twee en vijf en ongeneselijk ziek. Dat kon toch niet waar zijn?”

Perfect leven

“Mijn leven was eigenlijk perfect en de toekomst lachte me toe. We hadden net een nieuw huis gekocht, een vakantie geboekt en genoten vol van het leven. Ik voelde wel een tijdje een verharding in mijn borst, maar daar maakte ik me totaal geen zorgen om. Het was immers niet het ‘bekende knobbeltje’, maar meer een verharding. Toen ik merkte dat het begon te groeien, maakte ik voor de zekerheid een afspraak bij de huisarts.

Zonder ook maar iets van zenuwen, stapte ik de praktijk binnen. Ook de huisarts maakte zich niet direct ongerust, maar stuurde me wel door naar het ziekenhuis. Nog steeds had ik totaal niet het gevoel dat het mis was, dus ik vond dat ik daar prima alleen heen kon. Er werd een mammografie gemaakt, maar die was niet goed te beoordelen. Ik ging door naar de echo, en daarop was als snel te zien dat het helemaal mis was. Ik was totaal verbijsterd, hoe kon dit?”

Ongeloof

“Vol ongeloof liep ik terug naar de auto waar ik op het parkeerterrein mijn man heb gebeld. ‘Neem morgen maar vrij, we moeten naar het ziekenhuis’, stamelde ik. Ook hij kon natuurlijk zijn oren niet geloven toen ik hem vertelde dat de kans heel groot was dat ik borstkanker had. Een dag later liepen we samen het ziekenhuis in. Natuurlijk was ik ontzettend in shock, maar bang was ik niet. Er kwam een overlevingsdrang in me vrij en ik was er honderd procent van overtuigd dat ik dit ging overleven

De oncoloog kwam echter met keihard nieuws. De kanker was al heel ver uitgezaaid naar mijn lymfe en ruggenwervels. Ik bleek ongeneeslijk ziek. Op mijn vraag hoe lang ik nog had, kon zij geen antwoord geven. Ik ben steeds van het positieve uitgegaan, maar deze klap kwam gigantisch hard aan. Ik had ook het gevoel alsof mijn lichaam me voor de gek hield. Ik had nergens last van, hoe kon ik dan zo ziek zijn? Toch lukte het me om me snel te herpakken en me op het positieve te focussen. De overlevingsdrang werd alsmaar sterker en ik hield me vast aan de gedachten dat ik de uitzondering ga zijn. Dat ik de ziekte wel ga overleven en dat er medicijn gaat komen die me mijn toekomst terug gaat geven.”

Kinderen

“Ik kreeg anti-hormoontherapie in een poging om de groei van de tumor af te remmen. Ook mocht ik meedoen aan een studie, waardoor ik er een versterkend medicijn bij kreeg. We zijn nu ondertussen twee jaar verder en de tumor is niet gegroeid en de uitzaaiingen zijn zelfs kleiner geworden. Tot nu toe reageert mijn lichaam dus heel goed op de behandelingen, maar hoe lang dat nog duurt, kan niemand zeggen. Natuurlijk is die onzekerheid heel moeilijk, maar ik probeer er niet te vaak bij stil te staan.

Toen ik ziek werd was mijn dochter twee. Zij snapte er natuurlijk niets van. Mijn zoon van vijf heb ik wel verteld dat zijn moeder ziek is, maar de ernst heb ik weggelaten. Ik wil hem niet onnodig ongerust maken. Voor hem is mama pas ziek, als ze met een kleedje op de bank ligt. Zolang dat nog niet het geval is, wil ik hem zoveel mogelijk besparen.”

Gelukkiger dan ooit

“De afgelopen twee jaar waren heel intens. De dag dat ik hoorde dat ik ziek was, ben ik een ander mens geworden. Ik sta heel anders in het leven, maar eigenlijk juist in positieve zin. Het klinkt misschien gek om dat over zo’n situatie te zeggen, maar ik ben op een bepaalde manier veel gelukkiger geworden. Ik maak me niet meer druk om mijn kleine dingen en besef dat ik alles uit het leven moet halen. Ik stel niets meer uit en leef veel bewuster.

Mijn kinderen stonden altijd al op de eerste plaats, maar ik probeer nu nog meer van ze te genieten. Zij zijn mijn stip op de horizon en alleen al voor hen moet dat dat wonderlijke medicijn er komen. Daar hou ik me iedere dag aan vast. Niemand wil ongeneeslijk ziek zijn, maar ik ben er wel achter dat het niet alleen maar negatief hoeft te zijn. Ik ben sterker dan ik ooit dacht te kunnen zijn.”

Lees ook: Marijn is ongeneeslijk ziek: ‘Mijn drie vriendinnen zijn er straks voor mijn jongens

Tekst: Lisa Schoenmaker