Eveline: ‘En toen kwam de dag dat er geld verdwenen was’

26 juni 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Vertrouwen

Een van de ‘handicaps’ van een nieuw leven beginnen is dat je niet weet wie je kunt vertrouwen in je nieuwe land en woonplaats. En dus moest ik in zee met bouwvakkers en leveranciers waarvan ik nog nooit had gehoord. Sommige nieuwe ‘aanwinsten’ bleken goud: fijne, doodeerlijke mensen. Er zaten helaas ook andere ‘verrassingen’ in onze reis vol ontdekkingen.

Problemen

Via via meldde zich een jongeman die financieel erg krap zat. Hij wilde álles aanpakken. En dus spoot hij op zolder de antitermietenspray. Schuurde stoffige vloeren. Trimde een halve boom omdat de elektrakabel was vergroeid tussen verwilderde takken. En hij klom op het dak om rondom de schoorsteen te verven. We leunden op hem. Vertrouwden hem.
Helaas kwam de klad erin. Regelmatig kwam hij niet opdagen wegens ‘problemen thuis’. Of hij kwam niet omdat hij ‘geen geld voor benzine had’. We hielpen hem waar we konden. Vulden af en toe zijn tank. Lieten hem mee-eten. En toen kwam de dag dat er geld verdwenen was. We hadden het hem meegegeven om bouwmaterialen te kopen, zoals hij wel vaker deed.
Buikpijn had ik ervan. We kenden hem bijna tien maanden. Leefden met hem mee. En nu misten we hem. Hij zat financieel in de put, dat wisten we. Maar dit kón gewoon niet. En dus belde Emiel hem elke paar weken op. ‘Het spijt me, maar ik kan niet terugbetalen’, was het vaste antwoord. We dreigden met de politie, ook al zouden we dat toch niet doen. We waren verdrietig. Had hij ons maar om hulp gevraagd.

Onkruid wieden

Zeven maanden later belde hij ons, vol wroeging. Hij lag er wakker van. En oh, hij had zo’n spijt. Wat kon hij doen om het goed te maken? Wat nu? We kenden hem, mochten hem, maar dit kon niet, ook al waren er ‘verzachtende omstandigheden’. We twijfelden over een tweede kans. Toch maar niet.

Hij belde opnieuw. Het stak hem zo. Dit hadden wij niet verdiend. Wat kon hij in vredesnaam doen?
In huis wilde ik hem niet meer. Daarvoor was ik te gekwetst. Maar als hij écht spijt had, mocht hij onkruid wieden. Een rotbaantje en misschien was het ook een test. Hij kwam. Met een stapeltje boterhammen die hij in de tuin opat, in zijn eentje zittend op een boomstronk. De tweede dag bracht ik hem koffie. Hij werkte nóg harder. Elke dag kwam hij terug en buffelde op zijn knieën en met bekraste handen van de bremstruiken tot zijn gehele schuld was ingelost. Ik gaf hem chocolaatjes. Hij lachte. Zijn ziel was weer ‘schoon’.

Rode overall

Afgelopen week hoorde hij van een andere bouwvakker over de stress in Villa Verte. We zitten een week voor ‘le grand’ opening en er is nog vreselijk veel niet klaar.
Vanmorgen stond hij voor ons hek. In een knalrode overall. Hij had twee dagen vrij genomen om te helpen. Mijn hart maakte een sprongetje.
Een nieuw leven komt met vallen en opstaan. En ook al zijn we voorzichtig en kijken we nog even de kat uit de boom, ik denk dat het tussen hem en ons uiteindelijk he-le-maal goed komt!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.