Danielle kreeg op haar 38ste borstkanker: ‘Ik had juist zo’n zin in de toekomst’

30 juli 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Danielle veranderde haar leven, toen zij op haar 38ste de diagnose borstkanker kreeg.

Danielle: “Eigenlijk had ik mijn leven juist weer perfect op de rit, voordat de kanker-diagnose insloeg als een bom. Ik had een pittige periode achter de rug, maar het leven begon me juist weer toe te lachen. Ik heb heel hard moeten knokken om na de scheiding met de vader van mijn kinderen in ons huis te kunnen blijven wonen en was er trots op dat het me lukte. Ook had ik weer een nieuwe relatie en dat verliep allemaal heel goed. Het leven lachte me echt weer toe en ik had zin in de toekomst.”

Borstkanker

“Tot 26 september de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Een aantal dagen daarvoor voelde ik een knobbeltje in mijn borst en die 26ste ging ik naar het ziekenhuis voor een mammografie. Niet veel later kreeg ik te horen dat er ook gelijk een punctie zou worden genomen. Toen voelde ik de bui al wel een beetje hangen en drong het tot me door dat het weleens foute boel zou kunnen zijn. Anderhalf uur later werd ik doorgestuurd naar de afdeling oncologie en stond mijn wereld plotseling stil.

Gelijk vroeg ik aan de arts hoe groot mijn overlevingskansen waren en ik drukte hem op het hart dat hij eerlijk moest zeggen als het echte foute boel was. Gelukkig kon hij me enigszins geruststellen. Als er geen uitzaaiingen zouden worden gevonden, zou de kanker goed te behandelen zijn. Ik bleek ‘geluk’ te hebben, want er waren inderdaad geen uitzaaiingen te zien. Wel zou het alsnog een loeizwaar traject worden bestaande uit chemo’s, een operatie en bestralingen. Ik had op dat moment nog maar kort een relatie en vertelde mijn toenmalige vriend dat ik het zou snappen als hij het niet aan zou kunnen. Toch bleef hij bij me en ik heb heel veel aan zijn steun gehad.”

Groot gevecht

“Mijn twee kinderen waren op dat moment dertien en acht jaar. De oudste heb ik eerlijk verteld wat er aan de hand was. Tegen de jongste heb ik gezegd dat ik door de behandelingen de komende tijd niet de mama zou zijn die ik normaal gesproken wel was. Aangezien ik al heel snel met de behandelingen zou beginnen, ben ik samen met mijn toenmalige vriend nog halsoverkop een week naar Spanje vertrokken. We wilden met z’n tweeën even opladen en energie opdoen voor de lastige tijd die ons te wachten stond. Ook ben ik nog een keer met mijn vriendinnen mee gaan feesten.

Ondanks dat mijn wereld door de kanker-diagnose op zijn kop stond, lukte het me om de knop heel snel om te zetten en positief te blijven. Ik heb al die tijd geloofd dat ik beter zou worden en dat ik deze strijd aankon. Toch vielen de achttien chemokuren me zwaar. Ik werd heel ziek en had zelfs twee keer een bloedtransfusie nodig, maar ik bleef mijn schouders eronder zetten en leverde het grootste gevecht uit mijn leven. Juist doordat die chemo’s zo zwaar waren, vielen de operaties en bestralingen me juist weer mee.”

Sterker dan ooit

“Al die tijd hield ik me vast aan de enorme steun die ik van iedereen kreeg. Het was overweldigend om te voelen hoeveel mensen er aan me dachten. Op een gegeven moment stonden er meer dan twintig bossen bloemen in mijn huis en ik heb meer dan honderd kaarten gehad. Ik wist wel dat ik lieve mensen om me heen had, maar dit was ongelofelijk. Familie, vrienden, collega’s, het ziekenhuispersoneel, ik heb echt uit alle hoeken steun gehad.

Het is bijna twee jaar geleden dat ik ziek werd, maar ik durf nu te zeggen dat ik er veel sterker uit ben gekomen. Ik ben nog veel meer gaan genieten van de kleine dingen om me heen en besef als geen ander dat juist in de kleine dingen het grote geluk schuilt. Ik was altijd al heel positief, maar ben door alles nog positiever geworden. Mijn relatie is helaas wel gestrand. Ik ben zo bezig geweest met beter worden en hij is heel erg bezig geweest om mij te steunen, maar toch zijn we elkaar onderweg kwijtgeraakt. Op een gegeven moment is de een ergens linksaf gegaan, waar de ander rechts ging. Dat is heel jammer, maar door wat we samen hebben meegemaakt, zal onze band altijd sterk blijven.”

Toekomst

“Ik leef heel erg in het nu en probeer van iedere dag iets bijzonders te maken. Afgelopen maand heb ik gesolliciteerd naar een prachtige leidinggevende functie binnen de politie en ik ben er heel trots op dat ik het uiteindelijk ben geworden. Er breekt dus een spannende, maar hele leuke tijd aan. Ook heb ik een prachtige reis naar Curaçao geboekt voor mij en mijn kinderen. Ik wil dingen niet meer uitstellen, want als ik de afgelopen jaar iets heb geleerd is het wel dat genieten het allerbelangrijkste is.”

Tekst: Lisa Schoenmaker