Cindy: ‘Ik vertel niemand dat ik een maagverkleining heb gehad’

29 augustus 2023

Cindy (51) viel wel 43 kilo af! Dat dat door een maagverkleining kwam, houdt ze voor haar omgeving geheim. “De hele dag eet ik kleine porties.”

Cindy: “Om het uur eet ik een mandarijntje, appel of ander stuk fruit. Voor de lunch maak ik salades en veel groenten en ’s avonds kip, aardappelen en rijst. Als ik al iets ‘slechts’ neem, is het een handje chips in plaats van de hele zak, zoals vroeger. Of een bolletje ijs, in plaats van een dame blanche toe. Voor de buitenwereld eet ik dus gezond en koolhydraatarm en is het logisch dat ik gewicht verlies. In werkelijkheid eet ik zo weinig, omdat ik anders last krijg van opspelend maagzuur en een zogenaamde dumping, een zweet- en misselijkheidsaanval die me in één klap ziek maakt. Het gevolg van mijn maagverkleiningsoperaties en meteen de echte reden waardoor ik 43 kilo ben afgevallen.”

Eigen schuld, dikke bult

“‘Lekker makkelijk’. ‘Geen kunst’. ‘Zo kan ik het ook’. Zowel online als offline krijgen mensen die flink af zijn gevallen met behulp van een gastric bypass of gastric sleeve te horen dat ze lui en gemakzuchtig zijn. Ze hebben er immers zelf niets voor hoeven doen. In plaats van de sportinstructeur of de diëtist, heeft de chirurg er namelijk voor gezorgd dat ze nu zijn afgevallen. Vindt men. Ik weet dat, omdat ik veel berichten op social media heb gevolgd over maagoperaties en me echt heb verbaasd over alle negatieve commentaren. En omdat mijn collega en tevens beste vriendin die een jaar voor mij een maagverkleining onderging, veel van zulke opmerkingen heeft gekregen. Ze was in de ogen van veel mensen niet alleen liever lui dan moe maar ook hardleers. Ze viel namelijk veel minder af dan verwacht en kreeg ook daar kritiek op. Hoe kon zij nou nog steeds dik zijn? Ze had toch een operatie gehad? Verwacht werd dat ze in no time slank zou zijn en toen het afvallen na anderhalf jaar bij haar bij 15 kilo stopte, werd ze daarom bespot. Ze zou vast elke dag nog kroketten eten en cola drinken. Ik hoorde anderen over haar roddelen op het werk. Heel gemeen.Sowieso is dat de tendens bij mensen die wat voller of dik zijn. Veel mensen denken dat ze maar alles kunnen zeggen tegen iemand die overgewicht heeft. Het is áltijd je eigen schuld, dikke bult. Toch zeggen we dat nooit tegen iemand die een slecht gebit heeft: ‘had je maar niet zoveel moeten snoepen.’ Of iemand die voetbalt en zijn knie kapot heeft geschopt: ‘Jammer jongen, heb maar pijn, want je hebt het zelf gedaan door te gaan sporten.’ Maar heb je obesitas, dan gaat elk pondje door het mondje en ben je een zwakkeling als je niet zelf met eten kunt stoppen.”

Emoties & de overgang

“Toen ik vier jaar geleden opging voor een gastric sleeve, had ik dus weinig trek in soortgelijke hatelijke opmerkingen en ook geen zin mezelf te moeten verdedigen naar anderen toe. Het lukte mij gewoon niet om zonder hulp af te vallen. Niet omdat ik er niks voor wilde doen, maar blijkbaar zat mijn lichaam op slot. Hoe streng ik ook lijnde, ik kreeg er geen gram af. Eigenlijk ben ik altijd heel mager geweest. Woog tot mijn veertigste rond de 58 kilo. Toen acht jaar geleden niet lang na elkaar mijn moeder en zus overleden, ben ik gaan snaaien om te dealen met het verdriet. Ik had een abonnement op de snackbar, spelde wekelijks het hele menu daar uit. En vrat thuis hele zakken chips en drop om maar geen pijn te hoeven voelen. Dan vliegen de kilo’s er snel aan, kan ik zeggen. Naast het emotie-eten, raakte ik vervroegd in de overgang en ook dat zag ik terug op de weegschaal. Bovendien heb ik een zittend beroep. Ik werk in het openbaar vervoer en kom de hele dag niet van mijn stoel af, dus ik kreeg amper beweging. Het lopen ging ook steeds moeilijker, ik had last van mijn knieën. Ik was bang dat als ik er niks aan zou doen, ik binnen de kortste keren nog dikker zou worden en helemaal geen lange afstanden zou kunnen lopen. Nadat ik zonder succes tientallen diëten als WW, koolhydraatarm en zelfs een programma op basis van hormonen had gevolgd, stapte ik naar het obesitascentrum bij ons in het ziekenhuis en meldde me voor een maagoperatie.”

Teleurgesteld

“Ik woog 120 kilo en had een BMI van 35, toen ik in aanmerking kwam voor een maagverkleining. Normaal moet dat 40 of meer zijn, maar als je ook nog drie ziekten gerelateerd hebt aan obesitas, wordt de operatie ook bij een lager BMI door de zorgverzekering vergoed. In mijn geval een hoge bloeddruk, hoog cholesterol, artrose én ik zat tegen diabetes aan In principe zou ik voor een gastric bypass gaan – een maagverkleining plus verkorting van de dunne darm – maar de chirurg had al gewaarschuwd: hij zou pas op de operatietafel kijken welke procedure het werd. Het zou ook een sleeve – waarbij alleen de maag verkleind wordt – kunnen worden. Minder ingrijpend en vaak met een minder goed eindresultaat. Bij een sleeve neemt jouw lichaam nog alle voeding op, je hebt ook je maagsluitspier nog, je kunt alleen veel minder eten.Ik was best teleurgesteld, toen ik bijkwam uit de operatie en een sleeve had gekregen. De andere maagoperatie was te gevaarlijk, zei mijn chirurg. Hij zou bij het construeren anders mijn milt of lever kunnen raken. Nu was er ‘slechts’ een zak van mijn maag gehaald. Mijn nieuwe maag had ongeveer de grootte van een banaan. Het was vlak voor de zomervakantie en ik nam vier weken vakantie op om te herstellen. Mijn collega’s, kennissen, familieleden vertelde ik niks. Alleen mijn vriend en beste vriendin wisten dat ik dit zou doen. Dat kon makkelijk, er stonden maximaal zes weken voor. De operatie ging door middel van een paar kleine sneetjes, dus ik had ook geen enorme wond. Na twee weken kon ik weer de straat op en heb me slechts een paar dagen ziek gemeld, omdat ik me nog wat zwak voelde. Maar daarna kon ik weer alles doen.”

Lees ook: Heske en Aryenne vielen samen meer dan 100 kilo af

Twee meter darm weg

“Eigenlijk bestaat de revalidatie na zo’n maagoperatie vooral uit wennen aan het minder eten en verdelen van voedsel over de dag. Bij mij lukte het aanpassen aan mijn voedingspatroon en ‘nieuwe’ lichaam gelukkig wonderwel. Ik ben direct begonnen met kleine porties en meerdere maaltijden op een dag. Maar dan vooral fruit en gezonde dingen. Daardoor kon ik ook makkelijk ‘verkopen’ dat ik het op eigen kracht deed. En ook al was de sleeve niet zo hevig als de bypass, de kilo’s gingen er wel af. In anderhalf jaar tijd raakte ik er 23 kwijt. Het enige was dat ik veel last had van opspelend maagzuur. Ik was snel misselijk en kreeg zelfs tot twee keer aan toe een longontsteking. Het duurde even voordat de artsen door hadden dat het kwam door de maagverkleining. Het terugkomend maagzuur tastte blijkbaar mijn longen aan.Na twee jaar hiermee aanmodderen, stelde mijn chirurg een tweede operatie voor: dit keer dan wel een gastric bypass waarbij er twee meter darm werd afgekoppeld en mijn maag niet groter zou zijn dan een kiwi. Inmiddels was er genoeg ruimte in mijn buik. Ik wilde niets liever dan nog meer afvallen, want ik stond alweer een tijdje stil. Tegen mijn werkgever vertelde ik eerlijk wat er speelde, maar wederom hield ik mijn operatie geheim voor de buitenwereld. Ik jokte dat ik een galblaasoperatie moest ondergaan en ging de ziektewet in. Ook van de tweede operatie genas ik voorspoedig. Dit keer was het wel wat heftiger. Zo moest ik er allemaal vitamines en calciumtabletten bij nemen om tekorten aan te vullen plus maagzuurremmers om opspelend zuur te voorkomen. Die slik ik tot op de dag van vandaag allemaal nog steeds. Door die kortere darm neem ik maar de helft van de calorieën op en moet ik hele kleine beetjes eten, anders stroomt mijn maag over. Ik kan bijvoorbeeld niet tegelijk eten en drinken, want dan krijg ik een zogenaamde dumping. Dan begin ik te zweten en te trillen, word ik moe en moet ik overgeven. Dat is zo’n verschrikkelijk gevoel, dat wil ik altijd voorkomen. Vandaar dat ik rustig eet en mijn maaltijden zorgvuldig over de dag verdeel. Meestal nuttig ik acht tot tien keer iets kleins. Een koffiebekertje gepureerde tomatensoep, een mandarijn of rijstwafel. En zorg ik er op verjaardagen voor dat ik eerst mijn koffie drink en na een kwartiertje pas een stukje taart. Of één bitterbal. Door mijn kleinere porties is het voor mijn omgeving ook logisch dat ik afval, dat wat er niet in gaat, komt er immers ook niet bij. En ik houd gewoon tegen iedereen vol dat ik streng aan het lijnen ben. Sinds deze laatste operatie ben ik nog eens twintig kilo meer kwijtgeraakt. Ze smelten als het ware weg, zonder dat ik honger heb. Ook wandel ik elke dag een half uur. Bewegen gaat super makkelijk, nu ik zoveel minder gewicht hoef mee te zeulen.”

Zoveel prettiger

“Mijn vriend heeft me altijd mooi gevonden, met of zonder kilo’s. Maar hij is dolblij voor mij dat ik me nu zoveel prettiger voel. Mijn beste vriendin is stiekem een beetje jaloers: ik ben haar echt voorbijgegaan in de afvalrace. En mijn omgeving is super trots op me, omdat het me gelukt is af te vallen, zonder noemenswaardige hulp. Tenminste dat denken ze. Er is nog niemand geweest die daar aan heeft getwijfeld ook, althans niet openlijk. Laatst zei een collega zelfs nog, dat ze echt aan mij kon zien dat ik was afgevallen door het lopen en veranderen van mijn voedingspatroon, want ik had niet zo’n typisch smal ‘gastric bypass-koppie’ en ‘hanen-nekkie’. Een andere collega van ons heeft onlangs ook een maagverkleining ondergaan en die raakte razendsnel kilo’s kwijt, waardoor ze een erg ingevallen gezicht kreeg. Bij mij zit er nog best wat vet op de wangen en dus had ik het zelf gedaan, zo luidde haar conclusie.Toen ze dat zei, moest ik stiekem wel lachen. Je moest eens weten, dacht ik bij mezelf. Tegelijkertijd was ik ook boos, door het oordelen van haar over anderen. Laten wij vrouwen eens ophouden elkaar zo af te kraken. Iedereen is prima zoals ze is. Met of zonder maatje meer. Of je nu met een ruggenprik of natuurlijk bevalt. En of je nu 24/7 sport of onder het mes gaat om in shape te komen. Alles is goed.”

Geen wondermiddel

“En wat dat stuk gemakzucht betreft, daar klopt helemaal niks van. Ik weet inmiddels uit eigen ervaring dat een gastric bypass echt geen wondermiddel is. Natuurlijk helpt het als je niet kunt schrokken en als jouw lichaam een duidelijk waarschuwingssignaal geeft als je wil overeten. Maar een maagverkleining is ook geen moedervlek die je even laat weghalen. Het is echt een heftige ingreep, mijn buik heeft inmiddels zeven kleine littekens van de incisies en je hebt altijd gevaar voor complicaties. Ik blijf vitamines slikken en moet altijd letten op wat ik eet. Gedachteloos iets in mijn mond stoppen is er niet meer bij. Te vet eten geeft buikpijn en buikloop. Uit eten gaan is saai. All you can eat-restaurants kan ik vergeten, want dat wat ik maximaal op kan is hooguit een paar euro waard. Maar ook de Chinees of een pizzeria zijn no go’s. Ik eet hooguit wat witte rijst en kip en na minstens een uur wachten een toetje. Dus meestal haak ik af bij etentjes buiten de deur.Toch is het me allemaal waard geweest. In totaal ben ik nu 43 kilo kwijt, ik heb een gezond BMI, een keurig cholesterol, geen verhoogd suiker meer en volgens mijn huisarts een ‘jongemeidenbloeddruk’. Van alle medicatie die ik ooit slikte voor mijn obesitasklachten, ben ik af. Ik voel me fitter en energieker dan ooit. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen doet er dan toch eigenlijk helemaal niet toe?”

Tip van de redactie

In Een maagverkleining. En dan? komen diverse aspecten van het kiezen voor een maagverkleining aan bod. Hoe bereid je je het beste voor op de operatie? Is het raar om de eerste weken spijt te hebben? Hoe ga je om met je omgeving die je niet altijd zal begrijpen? Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Tina: ‘Mijn man vindt me te dik voor seks’

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.