Brigittes vriend was gokverslaafd: ‘Hij gokte al ons geld erdoorheen’

13 mei 2020

Het geluk lacht Brigitte toe, met een lieve vriend en een baby op komst. Dat verandert als ze een schokkende ontdekking doet. Haar vriend blijkt gokverslaafd. “Ik opende de ene brief na de andere: aanmaningen van schuldeisers, achterstallige betalingen…”

Het geluk lacht Brigitte toe, met een lieve vriend en een baby op komst. Dat verandert als ze een schokkende ontdekking doet. Haar vriend blijkt gokverslaafd. “Ik opende de ene brief na de andere: aanmaningen van schuldeisers, achterstallige betalingen…”

Brigitte: “Ik leerde Willem kennen via mijn werk, eind 2004. We spraken een keer af en het klikte. Ik vond hem een leuke, spontane man. Echt zo’n gangmaker. Maar hij was ook heel gevoelig: hij vertelde open over zijn zieke moeder, die hij tot haar dood had verzorgd. Dat Willem in een caravan woonde op de camping van zijn oom, vond ik in eerste instantie best vreemd, maar hij  legde uit dat hij bij zijn moeder had ingewoond en dat het huis na haar overlijden was verkocht.”

Heel zorgzaam

“Een half jaar later woonden we samen. We hadden het leuk. Willem kon goed overweg met mijn familie en ook met m’n vrienden, met wie we gezellige dingen deden. Voor mij was hij de man met wie ik wilde trouwen en kinderen wilde krijgen.  We waren dan ook dolblij toen in 2008 bleek dat ik zwanger was. Willem was superlief en zorgzaam. Als ik uit m’n werk kwam, was hij al thuis en had vaak al gekookt.”

Jessica was jarenlang verslaafd aan gokken, alcohol en drugs

Ellendige brieven

“Toen ik acht weken zwanger was en voor het eerst in jaren ziek thuis bleef, viel me iets op. Er kwam post binnen waarbij ik vraagtekens zette. Enveloppen met logo’s van financiële instanties of met het opschrift ‘vertrouwelijk’. Ik kreeg er een naar gevoel bij en besloot er een open te maken. Het was een dagvaarding, ik wist niet wat ik zag. Ik opende nog meer post en hield de ene ellendige brief na de andere in mijn handen: aanmaningen van schuldeisers, achterstallige betalingen, berichten van deurwaarders die hij blijkbaar normaal gesproken onderschepte. Het ging om duizenden euro’s. Onze huur bleek twee maanden niet te zijn betaald en de verzekering al een jaar niet. Dat nieuws sloeg in als een bom. Ik belde mijn vriendin Didi. ‘Kom hierheen,’ zei ze, ‘en neem alle post mee.’ Bij haar thuis doken we samen in de administratie.”

Wie was hij?

“Willem en ik hadden een gezamenlijke bankrekening en daarnaast ieder onze eigen rekening. Hij regelde alle financiën voor het huis, inclusief de verzekeringen, zei hij. Ik vertrouwde hem daarin volledig. Ten onrechte dus. Willem bleek ook geregeld geld te hebben gepind van onze gezamenlijke rekening. En ik ontdekte ook transacties bij gokhallen en betalingen aan online goksites. Ik stond werkelijk perplex, dit had ik zó niet verwacht. Mijn veilige thuisbasis viel in één klap aan diggelen. Ik woonde samen met Willem en we kregen een kind, maar wie was hij eigenlijk echt?”

Al jaren gokverslaafd

“Via internet ging ik op zoek naar Willems broer, die ik nooit had ontmoet omdat Willem al jaren geen contact meer met hem had. Ik belde hem en hij bevestigde mijn ergste vermoeden: Willem was gokverslaafd, al vanaf zijn puberjaren. Professionele hulp had hij altijd geweigerd. Wel leende hij vaak geld bij mensen, hij had overal schulden. Willem vertelde veel leugens. Ook aan mij, zo bleek. De camping waar hij had gewoond, was bijvoorbeeld niet van zijn oom. Over zijn zieke moeder had hij niet gelogen, maar ik vroeg me wel af wat er nog meer niet klopte. Ineens zag ik hem met heel andere ogen.”

Ik belde Willem en vroeg hem na zijn werk meteen naar Didi te komen. Toen hij daar kwam, confronteerde ik hem met mijn ontdekking. Hij reageerde heel luchtig, onverschillig bijna. Alsof het niet erg was dat hij ons geld had vergokt en dat ik daarachter was gekomen. Maar toen ik vertelde dat ik zijn broer had gesproken, werd hij woest. Hij pakte zijn jas en vertrok. Ik was te veel over hem te weten gekomen en dat kon hij niet aan.

Die avond sliep ik bij mijn zus en zwager. Ik wilde niet naar m’n eigen huis, omdat ik niet alleen wilde zijn met een man die ik niet kon vertrouwen. Onderweg kreeg ik een alarmerend sms’je van Willem. Hij had spijt van wat hij had gedaan, schreef hij. Zo erg, dat hij niet meer verder wilde leven. Hij hoopte dat ik later aan ons kind goede verhalen over hem zou vertellen. Met mijn zus en zwager reed ik naar ons huis. Ik kreeg de deur niet open en met toestemming van de politie, die we in allerijl belden, trapte mijn zwager de voordeur in. Ik was als de dood voor wat ik zou aantreffen.

In de keuken lagen lege pillenstrips en uit het messenblok ontbraken messen. Maar Willem was nergens te bekennen. Onze vrienden gingen op zoek in casino’s, parken en op plekken waar Willem geregeld ging vissen. Politieagenten schenen met een zaklamp in onze achtertuin. Intussen legde ik over de schutting aan de buren uit wat er aan de hand was, waarna ook zij gingen zoeken. Echt bizar, als ik eraan terugdenk.”  De volgende dag was Willem nog steeds zoek. Ik zocht contact met een hulpverlener van Brijder verslavingszorg. Hij adviseerde me via een sms in contact met Willem proberen te komen.

Ik sms’te Willem dat het nog niet te laat was, dat hij geholpen kon worden. En ik smeekte hem: kom terug, ik hou van je, ik heb jouw kind in mijn buik. Ik had nog steeds het gelukkige gezinnetje voor ogen dat ik met hem wilde vormen. Hij reageerde en schreef dat hij die nacht door de pillen niet in staat was geweest met me te praten. Na veel sms-verkeer zagen we elkaar op het station. Met een lachje vertelde hij dat hij in onze tuinschuur had gezeten toen de politie hem zocht. Het leek wel of hij er een kick van kreeg en hij toonde geen greintje berouw. Heel bevreemdend om te zien.”

Dertigduizend euro schuld

“Ik besloot op zoek te gaan naar andere woonruimte, ik wilde niet langer met Willem in één huis wonen. Eén ding stond voor mij vast: ik moest een veilige, stabiele basis creëren voor mezelf en mijn kind. Willem wilde ik wel een tweede kans geven, maar alleen als hij aan zichzelf ging werken. Hij gaf toe dat hij gokverslaafd was, maar gaf verder geen openheid van zaken. Ik moest overal zelf achter komen.

Geleidelijk ging er een beerput open. Zo ontdekte ik dat hij een periode werkloos was geweest, terwijl ik dacht dat hij op een kantoor zat. Waarschijnlijk ging hij in die tijd gokken, en ook als ik een avondje weg was. Ik wilde alles weten over gokverslaving. Tijdens bijeenkomsten bij Brijder en Stichting Agog leerde ik dat een gokverslaving ontzettend diep zit en dat het moeilijk is ervan af te komen. Willem probeerde mij in een mail uit te leggen hoe hij gokverslaafd raakte. Hij vertelde hoe hij als kind al leugens verzon om zijn leven mooier te maken dan het was. Er was weinig geld thuis en de scheiding van zijn ouders had hem veel verdriet gedaan. Hij begon met gokken om trieste redenen. Ten slotte loog hij alles aan elkaar en ging hij er zelf in geloven. Ik vereffende een aantal van zijn schulden en probeerde schuldsanering voor hem te regelen. Meestal zagen we elkaar in het weekend. We hadden dan veel ruzie. Willem probeerde zijn fouten op mij af te schuiven en ik pikte dat niet. Hij verweet mij dat ik hem in de steek liet. Maar als ik inhoudelijk op zijn financiële situatie inging, keek hij me met een duivelse blik aan. Hij had meer dan dertigduizend euro schuld, maar ik mocht me er niet mee bemoeien.”

Valse overschrijvingen

“Met de geboorte van Simon waren we heel blij. Ik woonde tijdelijk in het huis van een kennis. Willem deed zijn best vaker langs te komen en ontpopte zich als een lieve vader, die zijn zoontje zorgzaam in bad deed. Maar intussen loste hij zijn problemen niet op en bleef hij leugens verkopen. Dat is het dubbele van een verslaving. Zelfs de liefde voor zijn kind kon er niet tegenop. Na maanden vond ik een eigen woning voor Simon en mij.

Willem hielp met verhuizen en knapte de tuin op. Zelf vertrok hij naar een onderkomen op een vakantiepark. Al die tijd bleef ik hopen dat het goed zou komen tussen ons. Ik was kwaad om alle ellende die hij veroorzaakte, maar hield nog steeds van hem. Toen Simon een jaar was, gingen we met z’n drieën op vakantie, met een leaseauto naar Italië. Dat was heel gezellig. Maar bij thuiskomst bleek dat Willem helemaal geen rijbewijs had. Bovendien had hij op zijn werk de boel bedrogen en zijn baan opgezegd. En mijn vader had hij met valse overschrijvingen wijsgemaakt dat hij geleend geld had teruggestort. Zo veel leugens, het was bizar. Voor mij was de grens bereikt, ik was er klaar mee. En Willem ontkende alles. Na de zoveelste confrontatie met een leugen liep hij weg. Dat was het definitieve einde van onze relatie.”

Fijn, nieuw leven

“Willem kreeg een bezoekregeling voor Simon, maar kwam steeds vaker niet opdagen. Hij belandde in een psychische crisis en daarna verdween hij helemaal uit beeld. Later kreeg ik bericht van een vrouw in Canada die door hem was bedrogen. Willem zette zijn praktijken dus gewoon elders voort. Om niet meer in zijn leugens te tuinen, wilde ik alleen nog contact via een advocaat. Willem liet niets meer van zich horen en betaalde ook geen alimentatie voor zijn zoon. Na vijf jaar heb ik geregeld dat Simon mijn achternaam kreeg.

Intussen leerde ik mijn huidige vriend Rens kennen, met wie ik een latrelatie heb. Rens heeft heel wat met me te verduren gehad, want mijn vertrouwen in mannen was volledig verdwenen. Ik wilde alles controleren, was snel jaloers en liet hem niet dichtbij komen. We zijn nu zes jaar bij elkaar en hebben het voorzichtig over samenwonen. Wat ik heb bereikt met Simon, ons fijne leventje samen, dat laat ik moeilijk los. Zelfs niet voor de liefde. Simon is inmiddels negen en heeft zijn vader al zeven jaar niet gezien. Hij vraagt geregeld naar hem. Ik antwoord zo eerlijk mogelijk, maar dat zijn vader gokverslaafd is en een pathologisch leugenaar, hoeft hij nog niet te weten. Ik heb verteld dat zijn vader geestelijk ziek is en daardoor niet voor ons kan zorgen. Soms vraag ik me af: moet ik niet naar Willem op zoek gaan voor Simon? Ik gun het Simon zo dat hij zijn vader kan leren kennen. Maar ik ben bang dat Willem niet is veranderd. En ik wil mijn kind beschermen tegen zijn leugens.

Daadkrachtig en sterk

“Achteraf heb ik me erg naïef gevoeld. Hoe kon het dat ik Willems gokverslaving niet eerder had opgemerkt? Maar mensen om me heen zeiden: ‘Wij zijn er allemaal ingetrapt.’ Willem speelde het gewoon heel handig, hij hield zijn duistere kant goed verborgen. Ongelofelijk, hoe zo’n aardige man zo gewetenloos te werk kon gaan. Ik heb geleerd dat je aan een verslaafde kunt trekken en duwen wat je wilt, maar als diegene zelf niet wil veranderen en geen hulp wil aanvaarden, bereik je niets. Een verslaving is zo hardnekkig, dat je de ander in zo’n geval het beste kunt loslaten. Dat voelt tegenstrijdig als je van iemand houdt.

De hele situatie heeft me diep geraakt. Dankzij de steun van mijn zussen, vrienden, Rens, mijn ouders en natuurlijk Simon ben ik er doorheen gekomen. Dat voelt heel fijn. Ook de adviezen van een Jeugd en Zorgcentrum en EMDR-therapie hebben me goed geholpen. Mijn ervaring heeft me daadkrachtig gemaakt. Ik bleek sterker dan ik dacht. Ik ben trots dat ik al die jaren in mijn eentje voor Simon heb gezorgd. Ik kan dat dus! En ik ben ervan overtuigd dat ieder mens dit kan. Als je de wil hebt ergens voor te vechten, lukt het je.

Lees ook: Chantal: ‘Mijn man en ik kwamen uit onze relatiecrisis’