Stefanie: ‘Het is eng, maar ik ga nu voor mijn droom’
2 november 2018
De eerste 9 deed ik af als welkomstcadeautje. De tweede 9 was geluk hebben, maar nu ik het behaalde cijfer voor mijn derde verhaal bekijk, begint er iets in mij te prikkelen.
De eerste 9 deed ik af als welkomstcadeautje. De tweede 9 was geluk hebben, maar nu ik het behaalde cijfer voor mijn derde verhaal bekijk, begint er iets in mij te prikkelen.
Het is een 9,5. Mijn docent van de cursus ‘Kinderverhalen schrijven’ vindt het een supergoed verhaal. Het is pas mijn derde les. De lerares weet niet of ze mij de komende tijd nog wel tips en trucs kan geven. Opgewonden loop ik door de kamer. Ik stuur Dirk een berichtje, waarin ik vertel over mijn cijfer.
En nu doorzetten
Na de euforie, voel ik twee dingen: schaamte voor mijn opschepperij en angst om verder te gaan. Houd ik de cursus vol? Lukt het mij om het gemiddelde van een 9 vast te houden? ‘Stefanie is flink’, zei mijn moeder vroeger. Ik ben goed in doorzetten, maar niet in klimmen. Dat is geen luiheid, maar nietigheid en kinderlijkheid. Het is alsof die twee woorden mijn plaats in het leven aangeven. Hoewel ik mijn kinderlijkheid soms vervloek, is die in dit geval misschien juist mijn kracht. Ik kan mij inleven in kinderen en zie hen als volwaardige mensen. Net als een kind blijf ik dicht bij mezelf, wisselen vreugde en verdriet elkaar af en ben ik veerkrachtig genoeg om na een teleurstelling verder te gaan. Ik zie in mezelf een authentieke vrouw. Een beetje onzeker, maar wel eerlijk. Ondertussen vraagt het kind in mij zich af wanneer het echte leven nou eens begint.
Volwassen zijn
Surprise, het leven is al begonnen, Stefanie. Het ligt achter je, maar ook voor je. Ik ben niet veel veranderd ten opzichte van zo’n 35 jaar geleden toen ik Stefanietje was, het stumpertje, het zusje. Maar als bonus op mijn jeugd heb ik zelf kinderen gekregen, een grote liefde, een baan en levenservaring. Dat alles verrijkt mijn leven. Maar het volwassen stadium heeft ook afbreuk gedaan aan mijn leven door zorgen, verdriet en verantwoordelijkheidsgevoel. Onbevangenheid is verdwenen. Ik geloof niet meer in vanzelfsprekendheid. Misschien geeft dat berusting. Ik heb minder verwachtingen. Of nu toch? De goede resultaten brengen mij in verwarring.
Gewoon doen!
Ze maken mij zenuwachtig. Na al die hoge cijfers kan ik alleen nog maar vallen. Kinderverhalen schrijven is niet alleen een kwestie van kinderlijk vermogen en creativiteit. Het is ook een kwestie van goede zinsbouw, juiste werkwoordsvormen en het vermijden van stijlfouten, kortom: een serieuze, volwassen zaak. Kan ik dat wel? Echt flinke kinderen zien geen bezwaren, maar doen het gewoon.
OVER STEFANIE
Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!
