Bianca’s zus overleed tijdens de bevalling: ‘Ik kon het niet geloven’

26 juni 2020

Bianca (33) zat vol spanning te wachten op een telefoontje dat haar zus bevallen zou zijn van haar tweede zoon. Maar toen haar vader belde, kreeg ze geen blij nieuws. Hij vertelde haar huilend dat Sandra (toen 33) overleden was.

Bianca: “Vlak voordat Sandra ging bevallen had ik mijn ouders nog aan de telefoon. Ze waren bij haar op bezoek in het ziekenhuis en het ging allemaal voorspoedig. San had weeën en het was afwachten hoe lang het nog zou gaan duren. Even later belde ook mijn zwager nog. ‘Wil je San nog even’, vroeg hij. Ik zei meteen ‘nee!’. Ik dacht, die ligt al half te bevallen, ze heeft wel wat anders aan haar hoofd dan een kletspraatje met mij! Dat ik toen nee heb gezegd achtervolgt me nu nog steeds. Ik had haar voor de laatste keer kunnen spreken, even later was ze dood.”

Samen zwanger

“Op mijn bruiloft vertelde Sandra dat ze zwanger was van haar eerste kind. Dat was zo bijzonder! Een jaar later werd Beerend geboren, het eerste kleinkind in onze familie. Een jaar later was ik ook zwanger. San en ik schelen drie jaar. Onze levens liepen heel lang niet echt gelijk op. Nu we allebei moeder werden, begrepen we elkaar beter. We maakten hetzelfde mee en dat bracht ons dichter bij elkaar. Dat werd nog sterker toen we samen zwanger waren van de tweede. Ik werd – ondanks voorzorgsmaatregelen – een half jaar na de geboorte van Aaron opnieuw zwanger. Het was even schrikken, maar heel welkom. San bleek een paar weken later ook zwanger. We lieten samen foto’s maken van onze buik en leefden erg toe naar mijn bevalling, want ik was in maart als eerste aan de beurt. Het werd een heftige bevalling. Ik kreeg een keizersnee, verloor veel bloed, had gekneusde ribben en een schouder uit de kom. Het was zelfs nog even kritiek, maar gelukkig stopte het bloeden en kon ik een paar uur later van mijn baby Robin genieten. Wel was ik heel erg verzwakt en moest ik veel rust nemen.”

Reanimatie

“Toen Sandra begin juli ging bevallen, was ik nog steeds niet helemaal de oude. De eerste bevalling van Sandra was pittig geweest, maar goed verlopen. Ze twijfelde nu of ze thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Uiteindelijk koos ze toch voor het ziekenhuis. Haar zwangerschap was op de standaard kwalen na prima geweest. Ook toen de weeën begonnen was er helemaal niets aan de hand. Mijn ouders waren langsgegaan, omdat Sandra dat had gevraagd en het nog wel even kon gaan duren. Dan had ze nog wat afleiding. Mijn zwager was er natuurlijk ook. Ik was er zelf niet bij, maar heb van hen gehoord hoe het is gegaan. Sandra lag op een gegeven moment op haar zij en zei toen dat ze zich niet lekker voelde en meer pijn had. Twee gynaecologen in opleiding kwamen kijken en vroegen of Sandra even op haar rug kon gaan liggen, zodat er gekeken kon worden hoe ver de ontsluiting was. Mijn moeder en zwager wilden haar helpen om naar de andere kant te draaien, maar toen was ze al ‘weg’. De artsen zijn ongeveer twintig minuten bezig geweest om haar te reanimeren, maar het mocht niet meer baten. Al reanimerend is ze met grote spoed naar de OK gebracht, waar haar zoon Kasper gehaald is. Pas daarna is officieel haar overlijden bevestigd. Er werd meteen verteld dat de kans dat hij het zou halen heel erg klein was. Ik wist toen nog van niks en mijn ouders en zwager wisten toen ook nog niet waardoor Sandra overleden was. Pas achteraf hebben we gehoord dat ze een vruchtwaterembolie had gekregen. Een complicatie die zeer zeldzaam is en die in de meeste gevallen fataal is.”

Niet te bevatten

“Terwijl ik thuis in spanning zat, speelde zich in het ziekenhuis het drama af. Ik had mijn vader nog een sms gestuurd ‘En?’. Maar daar kreeg ik geen antwoord op. De baby is er vast bijna, dacht ik. Toen hij belde, riep ik ook enthousiast: ‘En, en?’. Maar hij was in tranen, helemaal overstuur en vertelde dat Sandra was overleden. Ik kon het gewoon niet geloven. Het was ook zo onwerkelijk. Daar zat ik, alleen thuis met twee kinderen, nog helemaal niet hersteld van mijn eigen bevalling. Maar hoe moeilijk en onwerkelijk het ook was, ik schakelde over op de automatische piloot. Ik moest de rest van de familie bellen en dus moest er iemand op de kinderen komen passen. Ik belde een goede vriendin en zij is meteen gekomen. En natuurlijk belde ik mijn man. Het is zo raar als je dan mensen gaat bellen om te vertellen dat je zus dood is, maar dat er wel een zoontje is geboren. Niemand gelooft het. Zoiets is op dat moment ook gewoon niet te bevatten. Helaas was het echt waar. Sandra was er niet meer en er moest van alles geregeld worden.”

Lees ook: Jennifers man liet haar vlak voor de bevalling in de steek

Enorme zorgen

“Die eerste week leefde ik in een roes en terwijl we alles voor Sandra haar crematie aan het regelen waren, maakten we ons ook enorme zorgen om Kasper. Want het zag ernaar uit dat hij het niet zou gaan redden. Hij lag in het ziekenhuis en werd eerst een paar dagen gekoeld. Later lieten ze hem rustig aan weer bijkomen. Mijn moeder en ik hebben aan de begrafenisondernemer gevraagd of hij – als hij zou overlijden voor Sandra’s crematie – samen met Sandra gecremeerd mocht worden. Eigenlijk mag dat niet, maar via een aanvraag bij de officier van Justitie kregen we toestemming. Dat gaf ons een goed en rustig gevoel. Maar Kasper besliste anders! Tegen alle verwachtingen in bleef hij in leven. Natuurlijk waren we blij dat het goed met hem ging, maar we maakten ons ook grote zorgen. Want de artsen hadden gezegd dat Kasper waarschijnlijk meervoudig gehandicapt zou zijn. Dat wil zeggen dat hij niet zelfstandig zou kunnen zitten, eten, drinken en praten. Hij zou vastgebonden komen te zitten in een rolstoel. Kon mijn zwager dat wel aan? Konden wij dat wel aan? Dat klinkt heel hard, maar op dat moment dacht ik zo. Maar Kasper bleef ons verbazen. De artsen dachten dat hij niet goed kon zien, maar hij volgde je als je langsliep. Ook bleek al snel dat hij je hoorde en dat hij spierkracht genoeg had om zelfstandig te drinken.”

Toekomst

“Deze zomer viert hij zijn tweede verjaardag. Hij kan nog niet los lopen, maar hij gaat wel zelf staan en zitten en hij loopt langs tafels en banken. Dat is ook iets wat niemand voor mogelijk had gehouden. Mensen vragen vaak hoe het met hem gaat, of hij zich goed ontwikkelt, wat hij precies heeft. Maar daar heb ik geen antwoord op. Ik weet niet hoe zijn toekomst eruit ziet. Er zijn wel meer kinderen van bijna twee jaar die nog niet los lopen. Ik zie wel dat hij anders is dan mijn zoon, dat hij in vergelijking met hem achterloopt. Maar hoe dat in de toekomst zal zijn? Een deel van zijn hersenen is door het zuurstoftekort afgestorven, andere hersencellen hebben die functies overgenomen, maar artsen weten nog lang niet waar onze hersenen precies toe in staat zijn. De toekomst zal het moeten uitwijzen.”

Pittig

“Het is deze zomer twee jaar geleden dat ze overleed. Het blijft raar. In de gang hangt een familiefoto. Daar houdt mijn zus haar eerste kind vast, Beerend was toen nog een baby. We hadden het er steeds over dat we een nieuwe foto zouden laten maken als ook haar tweede geboren zou zijn. Maar die foto wordt nooit meer verwisseld. Mijn leven en vooral het leven van mijn ouders ziet er heel anders uit dan voorheen. Mijn ouders passen woensdag eind van de middag, donderdag en vrijdag op Kasper. Beerend gaat sinds kort naar de basisschool en dat geeft wel wat verlichting. Ze vangen de kleinkinderen met liefde op, maar het is soms best pittig. Ikzelf ben heel blij dat ik mijn ouders nog heb en dat ze zo inspringen. Ik weet niet of ik dat had gekund! Soms vind ik het heel moeilijk om terug te kijken. Ik heb veel van Robin gemist door het overlijden van Sandra. Ik was nog verzwakt en werd helemaal opgeslokt door het verdriet en de zorgen. Als ik nu met mijn moeder en de kinderen ergens ben en mensen vragen ‘hoe gaat het’, dan denk ik niet meteen aan Sandra. Maar degene die het vraagt denkt alleen maar daar aan. Dat is wel eens lastig. Maar ik weet dat ze het goed bedoelen. Toch kan ik nu zeggen dat het goed met me gaat. Het gemis blijft, maar ik moet door. Ik heb twee kinderen, een man, ik leef!”

Lees ook: Hiskes zoontje overleed bij de geboorte: ‘Het verlies heeft mij sterker gemaakt’