Verdrietig
26 augustus 2013
Nu alles weer ‘normaal’ lijkt te zijn, komen er bij Angelique gevoelens naar boven die ze lang had weggestopt.
Nu alles weer ‘normaal’ lijkt te zijn, komen er bij Angelique gevoelens naar boven die ze lang had weggestopt.
De vakantie is voorbij, Kyra is weer naar school en Sam loopt met zijn ziel onder zijn arm. Hij is weer alleen met zijn mama, zijn speelkameraadje is op school. En zoals hij tegenwoordig heel demonstratief kan zeggen: “Niemand wil met me spelen!” Het is voor iedereen weer een beetje aanpassen.
En juist nu, nu alles weer ‘normaal’ lijkt te zijn, besef ik me pas hoe moe en verdrietig ik ben. In een korte tijd ben ik 7 kg aangekomen en huilen lukt gewoon niet. Al die tijd heb ik doorgedenderd alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ja, mijn dochter had kanker. Dat moesten we eerst overwinnen, dan kwam de rest wel. En nu het er op lijkt dat we de kanker aan het overwinnen zijn, nu er ruimte is voor andere dingen en nu het besef is ingezonken dat de kinderkanker haar de rest van haar leven zal blijven achtervolgen, komt de vermoeidheid los. Met die vermoeidheid komt de neerslachtigheid en het gevoel van falen.
Hoewel iedereen mij vertelt dat ik juist trots mag zijn op wat ik, wij, hebben bereikt, voelt het toch niet zo. Ik heb gefaald als moeder: ik heb het niet aan zien komen dat mijn dochter ernstig ziek was. Want als ik dat eerder had gezien, dan hadden we haar een hoop leed kunnen besparen. Natuurlijk had ze dan nog chemo nodig gehad, maar dan had het misschien niet vastgezeten aan haar staartbeen en zenuwen. En hoewel ik intens dankbaar ben dat ze nog leeft en dat ze hopelijk een heel lang leven tegemoet gaat, ben ik ook bang voor wat de toekomst haar zal brengen.
Ik ben niet meer zeker van mijn zaak en als het om Kyra’s gezondheid gaat, kan ik niet meer vertrouwen op mijn intuïtie. Wellicht dat dat tijd nodig heeft, dat het over 2 jaar wel weer het geval is. Wellicht moet ik eerst weer zelf het vertrouwen terugkrijgen in mij, voordat ik weer kan vertrouwen op mijn intuïtie. Maar voor nu moet ik proberen om alles een plekje te geven, maar dat is lastig. Want door de mist in mijn hoofd, lukt het niet goed om de weg te zien. Gelukkig heb ik binnenkort een afspraak met een professional van het ziekenhuis. Wellicht dat zij mij een zet in de juiste richting kan geven.
