Placeholder

Angst

Wat een week is dit geweest! Een week met veel ups, maar ook veel downs. Een week waarin ik extreem dankbaar en nederig was, maar ook verschrikkelijk bang ben geweest.

Wat een week is dit geweest! Een week met veel ups, maar ook veel downs. Een week waarin ik extreem dankbaar en nederig was, maar ook verschrikkelijk bang ben geweest.

De week begon op zondag met ‘Moederdag in het ziekenhuis’. Samen met ouders van een kindje uit het ziekenhuis en mijn moeder, hebben we mooie pakketten kunnen uitdelen aan mama’s van een ziek kind. De reacties waren warm, lief en ontroerend. Zo veel bedrijven hadden hun medewerking verleend, waardoor we op meerdere afdelingen moeders, maar ook hun kinderen, blij konden maken. Terwijl we de kamers afgingen op andere afdelingen, groeide het besef dat we niet alleen zijn in ons verdriet en gevecht. Hoewel niet al deze kinderen kanker hebben, zijn zij wel ziek. Ieder kindje, iedere ouder heeft zijn/haar eigen verhaal en eigen gevecht.

Eenmaal weer thuis plofte ik leeg en doodmoe op de bank neer. Wat een mooie, heftige en confronterende dag. Ik was blij dat ik het had mogen doen en dat ik zo veel steun kreeg! Helaas waren er op de oncologieafdeling een aantal ouders niet, maar dinsdag moesten wij toch weer in het ziekenhuis zijn voor een MRI, dan zou ik de overige pakketten bij deze ouders langsbrengen.

Die dinsdag begon niet anders dan iedere andere dinsdag. Alleen mijn gevoel was anders. Met lichte spanning gaf ik mijn dochter uit handen voor een MRI en daarna ging ik naar de afdeling om de pakketten uit te delen. Maar mijn gevoel werkte niet mee. Ik was moe, gespannen en had een lichte knoop in mijn onderbuik, die de rest van de week niet meer is weggegaan. Gedachten als ‘wachten tot vrijdag’, ‘jezelf niet gek maken’ en ‘waar is dat fast foreward knopje’ gonsde door mijn hoofd. En totdat we op vrijdag eindelijk de uitslag kregen van de oncoloog, was het gevoel van angst een duidelijk aanwezige factor. Ik had me nog zo voorgenomen dat ik me er niet door zou laten leiden, maar dat was misschien naïef. Want hoe cru het ook zou zijn als we na zo lang vechten toch weer te horen zouden krijgen dat de kanker terug was, ik wist dat dat kon gebeuren.

Gelukkig had de oncoloog vrijdag goed nieuws. De MRI gaf een goed beeld en de bloedwaarden van Kyra waren goed! De afgelopen 6 weken is mijn meisje kankervrij geweest, nu op naar de volgende 6 weken!