Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘De envelop trilt bijna in mijn hand’

Makelaar Mandy: ‘De envelop trilt bijna in mijn hand’

22 augustus 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Mandy heeft een verhouding met haar biseksuele buurman Tijn. En wat wil haar nieuwe baas toch van haar? Of verbeeldt ze zich dat?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Vrijdag 22 augustus

Judith is boos. En ik weet waarom.
Het begon gisteren, toen ze zei dat ik al heel lang wist van Tom en Saskia. Tom maakte haar zwanger en koos niet voor haar. En nu wil hij wel zijn gezin voor Saskia verlaten en zelfs bij haar intrekken. En al die tijd wist ik dat en had ik daar schijnheilig over gezwegen. Dat was toch geen vriendschap? Haar buik wiebelde van het ingehouden huilen. We hadden geruzied. Ze had me weggestuurd.

Vandaag drukt ze me weg. Niet één keer. Niet twee. Maar vier keer. Verspreid over de dag. Steeds als ik het probeer.
Mijn voicemail is een echo. ‘Ik wil er voor je zijn, Judith. Echt. Laat me niet buiten staan.’
Ik wilde haar beschermen. Haar bezig laten zijn met haar zwangerschap. Maar Judith ziet het als verraad.

Saskia

In de lunchpauze bel ik Saskia.
‘Hoe is het met jou?’
Ze zucht. ‘Tom zit goddank in een hotel. Ik denk veel na. Te veel misschien.’
‘Twijfel?’
‘Ja. Of houden van genoeg is. Of ik dit wel kan. Hij was hier vorige keer toen hij zogenaamd voor mij koos, en hij zat alleen maar op z’n telefoon. Appjes van z’n kinderen. Belletjes. En ik zat daar maar. Alsof ik de bijrijder was in zijn leven.’
Ik zeg niks. Ze hoeft vast geen advies.
‘Het voelt alsof ik moet kiezen tussen gevoel en verstand. Snap je dat?’
‘Meer dan je denkt,’ zeg ik zacht.

Vader

Als ik heb opgehangen, blijft er een gevoel van leegte hangen. Alsof iedereen met zichzelf bezig is. Ik pak mijn telefoon. Zoek het nummer van mijn vader.
Lig je nog in het ziekenhuis?
Even later komt zijn antwoord:
Ja. Ze houden me nog even voor observatie. Geen zorgen.
Ik twijfel. Typ:
Ik dacht aan je. Hopelijk voel je je een beetje oké. Ik stuur je wat zonnestralen vanaf mijn bureau. Mis jou af en toe een beetje veel.
Hij leest het meteen.
Zijn reactie:
Dank je. Groet, Leo.
Ik staar naar het scherm en het lijkt of het binnen alleen maar kouder wordt.

Maureen

Rond tweeën zie ik Maureen langs mijn bureau lopen. Hakken scherp. Haar haar in een knot, haar lippenstift perfect. In haar hand: de post. Ze bladert terwijl ze loopt. Eén envelop blijft bovenop liggen.
Grijs. Dun. Geen afzender.
Mijn adem blijft hangen.
Het is exact hetzelfde formaat. Zelfde papierstructuur.
Maureen merkt mijn blik niet op. Ze stopt bij haar bureau, legt de stapel post neer en zegt luchtig: ‘Ik heb zo een afspraak buiten de deur. Tot straks.’

De envelop

Dan is ze weg. De deur valt met een zachte klik dicht.
Het duurt even voor ik durf te bewegen.
De vloer is stil. Mijn collega is naar een bezichtiging. Nick heeft ook een afspraak. Alleen ik ben er nog. En de envelop.
Ik loop langzaam naar haar bureau. Mijn hart bonkt zo luid dat het bijna een geluid ís.
Ik reik naar de stapel. Til alleen de bovenste op. De envelop trilt bijna in mijn hand. Ik draai hem om. Achterop staat niets. Maar als ik goed kijk, zie ik in potlood een piepklein getal in de rechterbovenhoek. Een 2.
Ik ril. De vorige had geen nummer. Dit voelt als een reeks. Alsof iemand wil zeggen: dit is pas het begin.
Ik leg de envelop precies zo terug als hij lag, maar mijn vingers tintelen. Elke stap terug naar mijn bureau voelt wobbelig. Wie dit ook is: ze weten waar ik werk.
Dit is geen toeval.
Dit is een boodschap.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.