Eveline: ‘De zenuwen ruisen als sambaballen door mijn buik’

5 september 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Table d’hôte

Vandaag hebben we superleuke gasten. Iedereen eet mee en de wijn vloeit scheutig onder de pergola. Het weer is zalig: na tienen is het nog zeker tweeëntwintig graden. Ik heb mijn stinkende best gedaan om een fijn maaltje te bereiden. Table d’hôte heet dat in Frankrijk. Logees kunnen mee-eten met de gastheer. Eten Emiel en ik knorkool met apenworst, dan eten de gasten dat ook. Gelukkig houden we het lekker normaal en slaan we gerechten als inktvis, kalfswangetjes of hersentjes lekker over.

Aan dat serveren van eten zitten in Frankrijk verplichtingen vast. Zo schuift iedereen op hetzelfde tijdstip aan tafel. De één om half zes en de ander om half negen is nul optie. Het is ook verplicht om aan één tafel te zitten. Ontbijten mag eenieder waar hij of zij maar wil, maar ‘table d’hôte’ betekent dat je met elkaar eet. Een andere ‘regel’ volgens onze licentie (we moesten een examen afleggen voor een vergunning om dit te mogen) is dat wij zelf mee-eten. Als we ons niet aan één van deze drie regels houden, zijn wij een ‘restaurant’ en moeten we een zwaardere vergunning aanvragen. Omdat we vanuit het keurmerk waarbij we zijn aangesloten tweemaal per jaar een controle krijgen, houden wij ons maar aan de regels. Dat slaapt veel rustiger.

Keukenster

Vanavond zitten we allemaal rondom de grote tafel en luisteren naar de krekels. Binnen in de keuken is het een puinhoop. De vaatwasser draaide al vier keer met ontbijtspulletjes en later de voorbereidingen voor het eten. Op het aanrecht wachten nog zeker twee volle machines. De zenuwen ruisen als sambaballen door mijn buik. Vonden deze leuke mensen mijn brouwsels wel lekker? Was het varkenslapje niet te gaar? Lustte iedereen wel tomaat in de sla?
‘Ik heb nog nooit zo’n verrukkelijke soep gehad.’ Een meneer steekt zijn duim op. Emiel knipoogt naar me. Zie je wel, lijkt hij te zeggen. Eveline de stresskip.
Ik glimlach verlegen. De opgestoken duim wakkert iets aan, want ineens meldt een dame dat ze de vleesjus ‘superdepuper’ vond. Ik veer op van mijn stoel. Zoveel complimenten drukken zwaar op mijn schouder. Ik ben de keukenster! Ik, typmiep Eveline Karman, flik dit toch maar even. Vanmorgen om half tien koos ik in de winkel verse groente en hakte en sneed. Nu ben ik een gevierde keukenprinses. Ik glim ervan. Dit wil ik morgen ook wel weer!

Gewoon Eveline

Na een paar grappen en een mooi verhaal waggelt iedereen het duister in. ‘Wij helpen jullie wel even!’. Daar gaan de wijnglazen de trap op. De ijsbordjes. Een waterkan. De laatste die opstaat blaast de kaars uit. Welterusten allemaal. Het was een topavond.
Ineens is daar die kramp in mijn maag. Op de natuurstenen trap én verdeeld over de gehele hal trekt een spoor van rode wijndruppels, verloren door een wijnglas in de wiebelende hand van een gast. En zo komt het dat ik om kwart voor één ‘s nachts na de afwas tenslotte nog de hele benedenvloer mop. De gevierde glamourpoes van vanavond is weer gewoon Eveline. Zonder glitterfranjes, maar wel met een brandschone vloer!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.