Stefanie: ‘Maar dan is mijn zondagochtendgevoel abrupt verdwenen’

5 maart 2020

´Zullen we naar beneden?’ vraagt Adriana. Het is zondagochtend 07:10 uur. Door de week gaat de wekker voor zessen. Op zaterdag moeten we 09:00 uur in de manege zijn voor Adriana’s paardrijles.

´Zullen we naar beneden?’ vraagt Adriana. Het is zondagochtend 07:10 uur. Door de week gaat de wekker voor zessen. Op zaterdag moeten we 09:00 uur in de manege zijn voor Adriana’s paardrijles. Alleen op zondag hoeven we niet vroeg op. Maar ach, het geeft niets. Ik hoef niet direct te douchen, de was af te halen en de vaatwasser uit te uitruimen. Vandaag kan alles wachten. Alleen even het koffiezetapparaat aanzetten.

Kattenkots

We worden vrolijk begroet door Boeddha onze kat. Maar dan is mijn zondagochtendgevoel abrupt verdwenen; op de bank ligt een enorme kwak kattenkots.
Er zijn toch dingen die niet kunnen wachten, zelfs niet op zondagochtend.
Adriana gaat met de tablet aan de schone kant van onze hoekbank zitten. Ik stroop de mouwen van mijn pyjamashirt op en maak een sopje, dat ik al boenend in de vezels van de bank laat trekken. Onze twaalfjarige kater loopt miauwend om mij heen. Ik hoor hem denken: Waarom duurt het zo lang voordat ik eten krijg?
‘Ja zo’ zeg ik, maar Boeddha blijft zenuwachtig blèren.

Oplader

Ik leg een krant op de natte plek. Die markeert gelijk de no-go area.
Als ik mijn handen grondig heb gewassen, geef ik Boeddha voer en spuit daar een medicijn tegen artrose doorheen.
‘Mama, waar is een oplader? De tablet is leeg.’
Ik zoek mee en vind hem gewoon in het laatje waar de opladers altijd liggen.
‘Laat maar, ik ga toch liever met mijn Schleich paardjes spelen’ zegt Adriana.
Ik moet mee naar boven om de paardjes op te halen. Even later komen we met onze handen vol paarden en bijbehorende attributen weer beneden.

Net als ik wil gaan zitten vraagt Adriana of ze fruit mag. We ontbijten op zondag later en fruit is gezond, dus ik geef haar een peer en een banaan in hapklare stukjes.
Het is intussen 08:00 uur. Met een welverdiend kopje koffie loop ik naar de goede kant van de bank. Adriana zit gezellig op de grond te spelen.
Hè, hè, even zitten…

Een slokje koffie

‘Miaaaauw!’ Boeddha staat voor mijn neus. Ik hoor hem denken: ‘Nu wil ik naar buiten.’
Als ik rustig van mijn koffie wil genieten, kan ik maar beter aan zijn wens voldoen.
Ik kijk naar onze dikke, staartloze maar lieve kneuzenkat. Dan sta ik zuchtend op en open de achterdeur voor hem.
Eindelijk een slokje koffie. Dirk komt iets na achten beneden en zegt: ´Zit jij al lekker aan de koffie.´
‘Zeker, het is tenslotte zondagochtend.’

Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.

Lees ook: Stefanie: ‘Ik heb vijf kinderen, dat gevoel verdwijnt nooit, wat er ook gebeurt’