Mariëlla: ‘Was het maar geheim gebleven…’

16 augustus 2013

Mariëlla biechtte haar vriend haar dronken gezoen op

Mariëlla biechtte haar vriend haar dronken gezoen op

Mariëlla (31):‘Sommige dingen kun je maar beter verzwijgen. Weet ik nu, nu ik een domme fout heb gemaakt. Ik heb mijn vriend iets opgebiecht dat hij veel liever niet had willen weten. En in plaats van dat ik opgelucht ben dat ik het kwijt ben, zorgt het voor een hoop ruzie en achterdocht. Allebei verzuchten we telkens: ‘Was het maar geheim gebleven…’

Dit voorjaar ben ik met een vriendin op vakantie geweest. Een lang weekend naar de Ardennen. We wandelden en genoten van de natuur. Elke avond kookten we in ons vakantiehuisje. Eén avond zijn we uitgeweest, in een klein kroegje waar je ook eenvoudige dingen als een broodje bal kon eten. Lekker, met een glas ijskoud bier. Op een gegeven moment raakten we in gesprek met een groepje mannen. Eén van hen viel mij in het bijzonder op: Anton, uit Friesland.

Hij was heel gezellig en belangstellend. Dit clubje heren nam ons mee naar een andere kroeg, een soort pub met harde muziek. Ik bleef bier drinken, iets waar ik eigenlijk niet goed tegen kan. Normaal sta ik na drie drankjes al op mijn kop, nu had ik er wel vijf of zes op. Ik ben gaan dansen met Anton. Langzaam werd dat intiemer, tot we stonden te zoenen tegen de bar. Lang heeft het niet geduurd, misschien een minuut of tien? Toen kwam mijn vriendin mij halen. Zij weet dat ik absoluut geen vreemdganger ben… dit gedrag was niets voor mij en ze wilde er snel een stokje voor steken.

Met een taxi hebben we ons naar ons huisje laten brengen. Ik moest ontzettend giechelen om wat er gebeurd was. Mijn vriendin vond het minder grappig. De volgende dag begreep ik dat wel. Ik had stevige hoofdpijn, was misselijk en dacht met schaamte aan wat ik had gedaan. Ik heb een ontzettend leuke vriend thuis, met wie ik trouwplannen heb. Ik heb geen enkele reden om het bij een ander te zoeken: ik ben 100% happy met hem. Dit was me gewoon overkomen in een stomme, dronken bui. Bah. Ik kon het maar beter zo snel mogelijk vergeten. Mijn vriendin adviseerde me niets tegen mijn vriend te vertellen. ‘Wat schiet je daar nu mee op,’ zei ze. ‘Het betekende helemaal niets. Hou het voor jezelf!’ Tja. Had ik maar geluisterd. Maar eenmaal thuis voelde het toch oneerlijk. Ik had nog nooit eerder iets voor hem verborgen gehouden. Dus op een avond heb ik het er toch uitgefloept.

Ik hoopte dat ik hem duidelijk kon maken hoe onbenullig het was geweest. Jammer genoeg trekt hij het zich erg aan. Het vindt het een rotidee dat ik mij door een ander heb laten aanraken, al ging het niet verder dan een kus. Liever had hij het niet geweten. Want nu is zijn vertrouwen toch aangetast. Als ik nu uitga met vriendinnen, sms’t hij me de hele tijd en wacht tot ik ’s avonds thuis ben. Dan hoort hij me helemaal uit. Terwijl hij dan vroeger nooit deed! Ik blijf benadrukken dat het nooit meer zal gebeuren, maar het wil er niet in. Mijn vriendin had gelijk… ik had niets moeten zeggen. Nu is het veel groter geworden dan het eigenlijk was en zorgt het voor een hoop onzinnige stress.’

Tekst: Lydia van der Weide