Lisa: “We bleken allebei een relatie te hebben met Ivan”
14 juni 2013
Ivan heeft Lisa ontzettend bedrogen, maar dat heeft wel tot iets heel moois geleid.
Ivan heeft Lisa ontzettend bedrogen, maar dat heeft wel tot iets heel moois geleid.
‘Mijn vriendin Marilyn heb ik op een heel aparte manier leren kennen. We kunnen er nog steeds om schateren. Het gebeurde een jaar of zeven geleden, we zaten allebei nog op school. Ik had al een tijdje verkering met een jongen, Ivan, die wat ouder was dan ik. Hij stond achter de bar in een studentensociëteit. In het begin ging ik hem daar wel eens opzoeken en dat leek hij hartstikke leuk te vinden. Maar op een gegeven moment zei hij dat hij liever niet had dat ik langskwam, want dat leidde hem maar af. Vreemd, maar oké, ik was stapelverliefd en deed alles wat hij wilde. We zagen elkaar een paar keer per week en dan deden we leuke dingen.
Op een avond was ik toevallig in de buurt van Ivans werkplek en ik dacht: ik wip onverwacht even langs. Toen hij mij binnen zag komen zag ik zijn gezicht betrekken. Dat vond ik vreemd, maar ik sloeg mijn armen om zijn hals en zoende hem vol op zijn mond. ‘Ik blijf maar heel even hoor’, stelde ik hem meteen gerust. Zijn gezicht bleef op onweer staan en al snel begreep ik waarom; achter ons sprong een meisje op en riep: ‘Wie is die meid?’ Toen ik me omdraaide vroeg ze kwaad aan mij: ‘Wat moet je met mijn vriend?’ Ik keek haar sprakeloos aan. Háár vriend? Míjn vriend!
Terwijl Ivan, de lafaard, er tussenuit piepte naar het keukentje achter de bar, ontdekten wij dat we allebei een relatie hadden met Ivan. Zij zag hem vooral in deze sociëteit; ook zij werkte hier namelijk. Vandaar dat ik dus niet meer welkom was! Ze had het heel gezellig met hem; alleen jammer dat hij door zijn zware studie niet zoveel tijd voor haar had. Nu hoorde ze dat hij de avonden dat hij zogenaamd hard aan het studeren was, met mij doorbracht. Verbijsterd zaten we elkaar aan te kijken. Toen het andere meisje – ze had zich voorgesteld als Marilyn – was bekomen van de schrik, rende ze het keukentje in, waar Ivan in een hoek stond te roken. Hij gedroeg zich bot en insinueerde dat wij domme wijven waren omdat wij zijn dubbelspel niet eerder in de gaten hadden gehad. Kwaad kwam ze weer naar mij toe en samen gingen we geshockt aan de bar zitten; er zat voor Ivan niets anders op dan om ons te bedienen, hij was tenslotte aan het werk. Hij baalde overduidelijk maar wij raakten al gauw in een gezellig gesprek.
Om Ivan te jennen, zijn we de hele avond blijven zitten en zijn flink dronken geraakt. Toen Ivan ons na sluitingstijd allebei apart ‘iets wilde uitleggen’, waren wij er allang uit: dit was een rotzak eerste klas, waar we nóóit meer iets mee te maken wilden hebben. Maar elkaar vonden we te gek: we wisselden telefoonnummers uit en de volgende dag hingen we alweer aan de lijn om uitgebreid na te praten over deze absurde avond. En om een nieuwe afspraak te maken om nog eens samen te stappen. Inmiddels zijn we alweer jaren beste vriendinnen. Ivan, die loser? Die hebben we nooit meer een blik waardig gegund!’
Tekst: Lydia van der Weide
