Hanneke: “Geeft hij nog wel om mij?”

7 december 2012

Hanneke geloofde nooit zo in een midlifecrisis, maar nu haar man wat jaartjes ouder is, zal ze helaas wel moeten…

Hanneke geloofde nooit zo in een midlifecrisis, maar nu haar man wat jaartjes ouder is, zal ze helaas wel moeten…

"Toen Robert met oud en nieuw 2009 met het voornemen kwam om te gaan afvallen, maakte ik er nog grapjes over. ‘Zeker een sluimerende midlifecrisis hè, schat?’ plaagde ik. Zelf ben ik vijf jaar ouder dan Robert, 47 nu, en ik had tot dan toe nooit in dat fenomeen geloofd. Ik heb er tenminste geen last van gehad. Ik prijs me gelukkig met leuke kinderen en dito man en vind de rimpeltjes in mijn gezicht niet erg. 'Elke levensfase brengt weer nieuwe kansen,' zeg ik altijd.

Maar waar ik toen nog mee spotte, is nu al geruime tijd in volle hevigheid doorgebroken bij mijn man. Een midlifecrisis, inclusief alle clichés: Robert bezoekt opeens de sportschool, eet minder – hij is in een jaar vijftien kilo kwijtgeraakt  –  en probeert ook op andere manieren het gevecht met zijn leeftijd aan te gaan. Hij kleedt zich hipper, bijvoorbeeld. Alleen maar leuk, ik ben graag trots op mijn man. Dat hij zijn haar laat groeien, vind ik minder. Achter op zijn kruin begint hij te kalen en hij lijkt wel een verlopen hippie met dat staartje van hem. Als ik er wat over zeg, wuift hij het weg. Zijn ‘gabbers’ vinden het mooi; dat zijn de nieuwe vrienden die hij heeft gemaakt sinds hij weer vaker uitgaat. Zonder mij. Nu is dat nooit een probleem geweest in onze relatie. Robert en ik hebben altijd graag veel dingen samen gedaan, maar houden ook van onze eigen bezigheden. Zo bezoek ik regelmatig met een vriendin een mooie stad en gaat Robert gaat al jaren met zijn oude studentenvriendengroep skiën. Maar die nieuwe figuren, die ‘gabbers’ dus, met wie hij nu haast ieder weekend uitgaat, kent hij nog maar kort en ze zijn stukken jonger dan hij. Als ik er wat van zeg, roept hij dat ik hem zijn vrijheid moet gunnen. Hij is toch niet alleen een deel van een stel, maar ook een zelfstandig, volwassen mens? Natuurlijk, maar het lijkt nu vaak alsof ik er nog een kind bij heb gekregen.

Onze twee kinderen, net uit de puberteit, zijn minder dwars dan hij. Soms zit ik naar Robert te kijken en dan denk ik: waar is toch die man van wie ik zoveel jaar gehouden heb? Hij is totaal veranderd. En hij geeft mij een erg onzeker gevoel. Ik vraag me af of hij nog wel om mij geeft. Want me aanraken doet hij haast niet meer. Zou hij een ander hebben? Dat zou echt helemáál in het plaatje passen. Vast een jong, sprankelend ding, dat nog strak in haar vel zit. Maar hoewel ik wel merk dat hij meer naar vrouwen kijkt dan ik gewend was –  en inderdaad, jonge meiden, vrouwen van mijn leeftijd ziet hij niet staan – heb ik hem verder nergens op kunnen betrappen. En, hoe erg ook, ik speur zijn broekzakken af, gluur in zijn mobiel, gewoon omdat ik doodsbenauwd ben. Hoewel ik tegen mijn kinderen laconiek ben over hun vader en zeg dat deze maffe midlifecrisis heus wel overwaait, ben ik er niet gerust op. Ik dacht een maatje voor het leven gevonden te hebben. Een maatje door dik en dun. Maar deze slanke man met zijn miezerige staartje, die zou zomaar eens de benen kunnen nemen…"