Zangeres Hannah Mae had een jaar vol muzikale hoogtepunten

Hoe begon je dit jaar?

“Met oud & nieuw was ik in mijn ouderlijk huis, met mijn ouders, broertje en vriend. Dat heb ik tot nu toe elk jaar nog gedaan, lekker in mijn geboortedorp. Na twaalf uur gingen we zoals altijd nog even bij wat bekenden langs, maar erg laat is het niet geworden. Ik was wel even toe aan rust, haha. Vorig jaar was een druk jaar, met Beste Zangers als een van de hoogtepunten. In deze donkere dagen heb ik altijd een beetje een winterdip, daarom gingen we in januari even naar de zon, in Kaapverdië. Dat was voor het eerst, maar het beviel prima, dus het kan zomaar zijn dat we dat erin houden.”

En daarna weer hard aan het werk?

“Mijn eerste optreden van het jaar was in januari op Eurosonic/Noorderslag, het grote festival in Groningen. En begin februari kwam mijn eerste album Rode draad uit! Bijzonder, maar ook een beetje gek, omdat ik het zó lang voor mezelf en mijn team had gehad. We hebben hard gewerkt aan alle aspecten: natuurlijk de muziek, maar ook hoe het eruit moest zien, de foto’s, logo’s, álles. Als dat hele pakketje dan uitkomt en mensen bereikt, ben je daar zelf niet bij om te zien hoe ze het ontvangen. We hebben wel een klein tourtje gedaan langs platenzaken om het album te signeren, toen hoorde ik van mensen wat ze van eerdere singles vonden die erop stonden, maar niemand kende natuurlijk nog de nieuwe liedjes.” 

Reacties daarop kwamen pas tijdens de livetour die je kort erna deed?

“Precies! Het was mijn eerste tour met de hele band, en het was fantastisch. Ik had op festivals wel gemerkt dat de hits werden meegezongen, maar nu in de clubs gebeurde dat met elk liedje. Ik stond daar te denken: ah, jullie houden écht van mijn muziek! En weet nu wat voor leuke, lieve fans ik heb. Als ik vroeg of ze meeklapten deden ze dat, maar waren ook stil aan het luisteren tijdens de rustige liedjes. Het voelt als een enorme vriendengroep waarmee je een leuke avond hebt, daar ben ik echt dankbaar voor.”

Nog een paar maanden later stond je op Pinkpop. Hoe was dat?

“Een echte mijlpaal! Ik had al wel op grote festivals gestaan, maar Pinkpop is gewoon legendarisch. Toen het zeker was, heb ik al mijn bandleden persoonlijk opgebeld, met: ‘Zit je? We staan op Pinkpop dit jaar!’ Ook zij waren door het dolle heen. Mijn drummer is wat ouder dan ik en ging vroeger als tiener zelf heen, die bleef maar zeggen: ‘Dit is zo vet!’ Vlak voordat we dat grote podium op gingen, was iedereen super gefocust. We wilden het allemaal goed doen, omdat we wisten hoe bijzonder het was. Dat kan zorgen voor druk, maar gelukkig kon ik tijdens de show ontspannen en genieten van het optreden.”

In september kreeg je een Zilveren Notekraker. Wat voor prijs is dat en wat betekent hij?

“Prijzen winnen is niet de reden dat ik dit doe, maar wel altijd een mooie erkenning. Een kers op de taart, zeg maar. Dit vond ik een van de leukere om te krijgen. Ten eerste is het een prijs voor liveprestaties, en muziek maken en live spelen is waarom ik artiest wil zijn; de dingen eromheen, zoals bekendheid en social media zijn bijzaak. Daarnaast krijg je deze prijs ook nog eens van je collega-muzikanten, dus dat is een echte eer.”

Je laatste single, Wacht op mij, is een heel persoonlijk liedje. Hoezo?

“Het is een ode aan de mensen die naast me staan: mijn vriend, maar ook bijvoorbeeld mijn band, ouders en manager Alice. Ik heb gelukkig veel mensen die ik daarbij kan noemen. Ik maak supervette dingen mee en dat is leuk, maar er komt soms ook een hoop spanning en twijfels bij kijken omdat er zo’n druk op ligt. Mijn leven is nu echt een rollercoaster, met de ene dag hoge pieken en de andere dag opeens even niks. Het is een te gek leven, maar niet zo stabiel. Dan is het fijn als er mensen dichtbij zijn die wél stabiele factoren zijn en waarbij ik als ik even niet zo lekker in mijn vel zit, niet hoef te blijven lachen, maar dat eerlijk kan zeggen.”

Je vriend Rowdy zit ook in je band, dus jullie werken én wonen samen. Hoe hou je dat goed?

“We zijn al bijna tien jaar samen, en hoewel dat meestal leuk is, hebben wij net als iedereen natuurlijk ook weleens dipjes. Het belangrijkst is volgens mij dat je blijft communiceren. En lachen, maar dat kunnen wij ook goed samen. Of we die dipjes van thuis meenemen op het podium? Nee, dat kan ik goed uit elkaar houden. Op het podium kan ik een knop omdraaien en denken: ik moet nu dit doen en iedereen hier een leuke tijd bezorgen. Dan is het trouwens ook fijn dat ik mijn eigen kleedkamer heb, haha. Want ik hou echt van alle jongens in mijn band, maar het zijn wel gewoon vijf kerels bij elkaar! En als vrouw wil ik soms even in mijn eigen ruimte zijn.”

Kunnen jullie thuis het werk goed loslaten?

“Meestal wel. Hij ziet spelen in mijn band gewoon als werk, net zoals hij ook weleens speelt bij Suzan & Freek of Floor Jansen. Natuurlijk nemen we ook weleens iets mee naar huis. Rowdy is mijn bandleider en soms hebben we muzikaal verschillende ideeën. Dan kan het best even hard tegen hard gaan, maar uiteindelijk ben ík Hannah Mae en heb dus de beslissende stem. Thuis hebben we het natuurlijk ook over heel andere dingen dan de muziek. Maar als we samen naar de bioscoop gaan, gebeurt het wel dat een van ons een berichtje krijgt dat te maken heeft met de band. Dan hebben we het er over. We hebben geen vast schema, zo van: ‘We werken alleen van tien tot elf uur aan Hannah Mae.’ Dat komt wanneer het komt.”

Je begon ooit als kleine Taylor Swift-fan met een gitaar. Kijk je weleens achterom hoe ver je al bent gekomen?

“Dat zou ik eigenlijk vaker moeten doen, maar mijn manager helpt me regelmatig herinneren aan wat we allemaal hebben gedaan. Soms word ik er ook door andere dingen aan herinnerd. Zo was ik een tijdje geleden op het ‘Gooi maar in m’n pet’-festival in Emmen; daar speel je een paar uur op straat met een pet waar mensen geld in kunnen gooien en wie het meeste ophaalt, wint. Jaren geleden stond ik daar zelf te spelen, nu was ik er als bezoeker!”

Word je al veel herkend, zowel ‘thuis’ in Emmen als op andere plekken?

“Redelijk. Niet als ik zonder make-up rondloop met de capuchon van mijn hoody op, maar wel als mijn haar en alles is gedaan en ik een gitaar vastheb. Maar het is goed te doen, ik vind het niet vervelend. Hoewel… pas stond ik in de supermarkt bij de zelfscan af te rekenen en kreeg opeens door dat een vrouw me gewoon stond te filmen. Echt, dacht ik, sta jij nou gewoon stiekem van een afstandje mijn toiletpapier en maandverband te filmen? Het was ongemakkelijk. Maar als mensen vragen om een foto of een praatje komen maken, vind ik dat meestal alleen maar leuk. Er staan ook weleens kinderen uit de buurt aan de deur. Gelukkig nog geen mannen van 45, haha.”

Heb je zoiets ook weleens gehad?

“Er was een man die jarenlang van alles naar me stuurde. Het begon met een bos bloemen en een kaart met iets van: ‘Ik zag je daar, goed gedaan!’ En hoewel ik me wel afvroeg hoe hij aan mijn adres kwam, vond ik dat wel lief. Het werd alleen steeds vaker en behalve brieven kwamen er uiteenlopende cadeaus, zoals een karaokemachine, een kunstnagelvel, een geurtje en veel cd’s. Wel twee keer per week! Toen mijn manager contact opnam, bleek het een oudere man die zei: ‘Ik wil dat heel Nederland Hannah leert kennen.’ Uiteindelijk duurde het tot Beste zangers, toen kreeg ik nog een kaart met: ‘Mijn doel is bereikt, veel succes nog’ en daarna is het gestopt. Het was goed bedoeld en lief, maar ook wel een beetje vreemd.”

Je woont nog steeds in Drenthe. Geen behoefte om wat centraler te gaan wonen nu je heel Nederland doorreist?

“Voor het reizen is het inderdaad niet praktisch, ik maak superveel kilometers. Maar in Drenthe liggen echt mijn roots. Mijn vriend komt er ook vandaan, zijn familie woont bij ons in het dorp. Wat handig is, want onze badkamer wordt momenteel verbouwd en nu kunnen we douchen bij mijn schoonouders, haha. Er is altijd oppas voor ons hondje als dat nodig is, dat is ideaal. Daarnaast is het hier lekker rustig, de mensen zijn nuchter en alles is vertrouwd. Het houdt ons lekker met beide voetjes ‘in het veen’, zoals Rowdy altijd zegt.” 

En in 2026… ga je weer optreden?

“Inderdaad! In februari gaan we weer verder met de tour en daarna hoop ik op festivals te kunnen spelen, want dat vind ik ook te gek. Verder ben ik nieuwe muziek aan het schrijven en is het de bedoeling dat er misschien zelfs in 2026 al een volgend album komt, maar dat hangt er ook vanaf wanneer ik genoeg nieuwe liedjes heb. Plannen genoeg, ook dingen waar ik helaas nog niets over mag zeggen, maar waar ik wél erg naar uitkijk. Ik hoop gewoon dat ik lekker door kan gaan op deze manier, want ik heb het prima naar mijn zin!”  

Foto: Marloes Bosch
Visagie: Astrid Timmer

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.