Wietske: ‘Mijn ex reed dronken rond, mét onze kinderen’

Tekst: Redactie Vriendin

28 juli 2025

Lang dacht Wietske (39) dat haar man Bram vanzelf minder zou gaan drinken. Tot zijn drankgebruik hun gezinsleven steeds meer beïnvloedde en zelfs de kinderen niet veilig waren. “Ik wilde niet dat hij in de auto stapte, maar hij schold me uit.”

Wietske: “Als ik nu terugkijk, vraag ik me af of ik ooit wel écht van Bram gehouden heb. Toen ik hem leerde kennen, had ik niet direct vlinders, maar hij was wel leuk. Het enige nadeel vond ik dat hij best veel dronk. Meer dan tien biertjes op een avond was geen uitzondering. Ik dronk zelf ook, maar met mate en alleen in het weekend. In onze verkeringstijd begon ik er weleens over, maar iedereen dronk, dus wat zat ik nou te zeuren? Toen we trouwden, dacht ik dat het wel minder zou worden. Maar dat werd het niet. Als ik het aankaartte, zei hij dat hij erop zou letten. Dat deed hij dan ook, maar het duurde nooit langer dan een paar dagen. Toch bleef ik hoop houden dat het minder zou worden, zeker toen ik een paar jaar later zwanger werd.”

Vieren met alcohol

“Na een loeizware bevalling werd ons eerste kind geboren. Terwijl ik in het ziekenhuis lag bij te komen, proostte hij thuis met zijn familie op de geboorte van onze zoon. Alles werd gevierd met alcohol, zelfs bij het kraambezoek. Dat we een baby hadden, was voor Bram geen reden om te minderen. Hij sprak nog steeds drie keer per week met zijn vrienden af om bier te drinken. Ik vond dat ergens wel prima, want ik was graag alleen en hoefde niet elke avond met hem op de bank te zitten. Als we samen weggingen, was ik altijd de bob en was hij vaak dronken tegen de tijd dat we naar huis gingen. Op de terugweg kregen we standaard ruzie, omdat ik dat hem verweet. Hij bood op zijn beurt de volgende dag dan weer zijn excuses aan.
Eerlijk gezegd zag ik altijd op tegen het weekend. Als ik op vrijdag uit mijn werk kwam, dacht ik: daar gaan we weer. Hij eindigde zijn werkweek altijd met een vrijdag­middagborrel op de zaak, waarna hij vaak aangeschoten of dronken thuiskwam. Op een van die vrijdagavonden kwamen mijn ouders onverwacht langs. Mijn vader nam mij apart en vroeg me of dit normaal was. Hoewel er ook bij mijn ouders thuis aardig wordt gedronken, was het mijn familie opgevallen dat Bram wel érg vaak iets te diep in het glaasje keek. Een week later sprak mijn vader Bram aan op zijn verantwoordelijkheid, ons tweede kind was inmiddels op komst, hij moest echt gaan minderen. Voor het eerst voelde ik me gesteund. Bram was verrast, maar zag in dat mijn vader gelijk had. Diezelfde avond hadden we een verjaardag, hij ging voor zijn doen redelijk nuchter – hij  had ‘slechts’ vijf biertjes op – naar huis. Ook in de periode erna leek het of het gesprek met mijn vader effect had gehad. Opnieuw dacht ik, optimistisch als ik ben: nu is er écht iets veranderd.”

Oude patroon

“Toen onze dochter werd geboren, brak er een drukke tijd aan. Ik was veel met de kinderen bezig, Bram ging nog steeds vaak naar zijn vrienden en voor we er erg in hadden, zaten we weer in ons oude patroon. Mijn vader sprak Bram er nog weleens op aan. Dan ging het weer een paar dagen wat beter.
Toch was het redelijk stabiel in die tijd. Ons leven kabbelde voort totdat ik Tom leerde kennen via een netwerk-borrel. We wisselden nummers uit. Eerst appte hij nog over zakelijke dingen, maar het werd al snel flirterig. Ik probeerde het af te kappen, tegelijk vond ik het wel interessant. Ik kreeg aandacht, iets waar ik onbewust al jarenlang naar hunkerde. Het appen ging over in bellen en Tom haalde me over om een keer af te spreken. Eigenlijk stond het me tegen. Ik was getrouwd, had twee kinderen en was altijd het braafste meisje van de klas. Afspreken met een andere man was niks voor mij, toch deed ik het. We kregen een affaire. Ik kon erg met hem lachen, iets wat ik met Bram al heel lang niet meer had gedaan. Ergens vond ik het vreselijk dat ik dit deed, ik was immers getrouwd. Maar Tom was een soort verslaving geworden. Ik hield dit niet vol. Ik had twee jonge kinderen en kon niet meer leven met het schuld­gevoel. Het vrat aan me. Het was tijd om open kaart te spelen.”

Emotioneel gesprek

“Terwijl de kinderen op bed lagen, heb ik Bram op een avond alles verteld. Ik dacht dat hij boos zou worden en dat dit het einde van onze relatie zou betekenen. Maar hij bleef verrassend genoeg heel rustig en zei dat hij bereid was me te vergeven. Hij wilde me namelijk niet kwijt. Scheiden was in onze omgeving not done en daarnaast voelde ik me schuldig. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ons gezin uit elkaar te trekken. Ik zei dat ik er ook nog wel voor wilde gaan, op voorwaarde dat hij aan zijn drankgebruik zou werken. Na een lang en emotioneel gesprek beloofde ik dat ik het contact met Tom zou beëindigen en hij dat hij aan zichzelf zou werken. Dat betekende: minder drinken en in therapie gaan.
Voor een tijdje werkte dit. Bram ging doordeweeks niet meer naar zijn vrienden en op feestjes dronk hij sinas. Hij dronk nauwelijks nog alcohol en viel kilo’s af. Maar dat kwam niet alleen doordat hij minder dronk, zijn argwaan vrat aan hem. Hij had moeite om me nog te vertrouwen. Hij checkte mijn telefoon en laptop en als ik wegging, wilde hij dat ik mijn locatie deelde. Als ik ’s avonds niet thuis was, werd hij onrustig. En dus greep hij, als de kinderen eenmaal lagen te slapen, weer naar de drank om zich te verdoven. Dit zorgde ervoor dat ik ’s avonds zo min mogelijk wegging. Als ik écht moest, vanwege m’n werk, dan had ik altijd stress om naar huis te gaan. Hoe zou ik hem aantreffen? Soms kreeg hij woede­aanvallen. Dan schreeuwde hij tegen me en sloeg hij met deuren. Hij raakte me nooit met een vinger aan, maar hij heeft me tot op het bot gekleineerd met zijn woorden. Gek genoeg ben ik nooit bang voor hem geweest.”

In paniek

“Toen hij op een avond thuiskwam terwijl ik met de kinderen zat te eten, zag ik gelijk: dit is foute boel. Hij was dronken en had die middag zijn familie en vrienden verteld dat ik vreemd was gegaan. Tegen onze kinderen van vijf en drie jaar riep hij uit: ‘Jullie moeder is een hoer!’ Ik probeerde kalm te blijven, maar was natuurlijk helemaal in paniek. Hulp inschakelen kon niet, want Bram had mijn telefoon verstopt. Ik heb de kinderen naar boven gebracht en gezegd dat ze even moesten gaan spelen. Gelukkig vond ik vrij snel mijn telefoon en ik belde mijn vader, die meteen kwam. We hebben lang met elkaar gepraat, Bram kalmeerde en ging naar bed. Maar dit kon zo echt niet meer. Naast bier gingen er nu ook hele flessen wijn doorheen, die hij voor me probeerde te verstoppen. Ik stelde hem voor de keuze: of je gaat naar een afkickkliniek, of ons huwelijk is voorbij. Hij zei dat hij zou afkicken, maar daar kwam niets van terecht. Daarmee trok hij de stekker uit ons huwelijk. Het was klaar. Omdat hij geen andere woonruimte kon vinden, bleef hij nog een tijdje bij ons wonen. Maar onze relatie was over. De eerste avond dat ik weer met vriendinnen wegging, was heerlijk! Ik deelde mijn locatie niet meer en lette niet op de tijd. Ik hoefde me niet langer te verantwoorden en voelde me enorm opgelucht.”

Grens over

“Bram was die avond, nadat de kinderen in bed lagen, gaan drinken en ladderzat in slaap gevallen. Ik voelde me niet langer verantwoordelijk voor hem en dacht: zoek het maar lekker uit. ’s Ochtends, toen hij wakker werd, was hij nog steeds dronken. Hij had pijn in zijn lijf en om die te verdoven, ging hij nog meer drinken. Even later wilde hij met onze dochter een frietje halen in het dorp. Met de auto. Ik vond dat niet goed, maar hij schold me uit, ik moest mijn ‘grote bek dicht­houden’, want ik was ‘een hoer’. Ik kreeg de kans niet me ertegen te verzetten en hij nam haar mee. Met alles in mij voelde ik dat hij hiermee een grens over was gegaan: nu kwamen mijn kinderen in gevaar. Terwijl hij weg was, schakelde ik hulp in. Mijn ouders kwamen, en toen Bram weer terug was, nam een vriendin de kinderen mee. Nog datzelfde weekend ging Bram uit huis, hij kon bij een vriend terecht. De kinderen bleef hij nog wel zien, maar dan zorgde ik dat er iemand bij was.
Helaas lukte dat niet altijd en een maand nadat hij weg was gegaan, stapte hij weer met een van onze kinderen in de auto nadat hij te veel had gedronken. Deze keer werd hij gesnapt door de politie. Dat was voor mij een geluk bij een ongeluk. Natuurlijk was ik boos dat hij ons kind mee had genomen in de auto terwijl hij dronken was, maar juist omdát er een kind bij betrokken was, werd Veilig Thuis ingeschakeld. En dat vond ik heel fijn. Dit zorgde er namelijk voor dat ik hulp kreeg. Naast dat Bram zijn rijbewijs moest inleveren, werd bepaald dat hij vanaf nu de kinderen alleen nog maar onder toezicht mocht zien. Dat toezicht bestond uit mensen uit ons eigen netwerk, bekenden die we allebei vertrouwden. Dit gaf mij rust. Onze dochter, met wie hij in de auto zat toen hij gepakt werd, kan nog weleens roepen als we een politieauto zien: ‘Bukken!’ Dat heeft zij van haar vader geleerd. Maar verder herinnert zij het zich niet meer zo goed, ze was nog maar een kleuter, inmiddels zit ze in groep zes.”

Op afstand

“Het heeft nog twee jaar geduurd voordat Bram naar een kliniek ging, maar uiteindelijk is hij gegaan. Tegen de kinderen hebben we gezegd dat hij ziek was en hulp nodig had. Hij heeft zijn leven nu redelijk op orde en is opnieuw getrouwd. Bram blijft de vader van mijn kinderen en ik heb een goede modus met hem gevonden. Het contact is ontspannen, maar ik houd hem wel op afstand. Of ik hem heb vergeven? Ik denk het. Ik heb zelf ook fouten gemaakt natuurlijk. Ik kan mild naar hem zijn, omdat ik weet dat de ziekte, wat een verslaving is, hem onmachtig heeft gemaakt.”

Tekst: Francien van der Valk
Foto: Getty Images
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.