Lot: ‘Dat weekendje weg kostte ons onze vriendschap’

Tekst: Mariette Middelbeek

8 augustus 2025

Na die keren dat ze als moeders samen op het schoolplein stonden, ontstond er een mooie vriendschap tussen Lot (40), Lianne (38) en Somaya (39). Tot ze op het idee kwamen om samen een weekend weg te gaan…

Lot: “Wat stond ik er verloren bij, de eerste weken dat mijn dochter – ze is nu zeven – op school zat. Ik vond het schoolplein een verschrikking: iedereen leek elkaar te kennen, kletste, begroette elkaar als oude vrienden. Ik stond daar maar ongemakkelijk te wachten tot mijn dochter naar buiten kwam, vaak zogenaamd heel druk met iets op mijn telefoon dat gewoon Instagram was. Dat veranderde toen op een dag Lianne naast me kwam staan, de moeder van een jongetje uit de klas van mijn dochter. Ze zei spontaan dat ze mijn sneakers zo mooi vond en we raakten aan de praat. De keer erop zocht ze me weer op en vanaf dat moment sprak ik haar bijna elke keer dat ik stond te wachten. Die gesprekken gingen in het begin eigenlijk nergens over: het weer, een berichtje van school, iets wat in de buurt was gebeurd. Maar na een tijdje werd het persoonlijker: Lianne ging scheiden en vertelde daar open over, ik probeerde haar tot steun te zijn. Zo groeide er een vriendschap, die ons van het schoolplein ook naar onze keukentafels of naar een koffietentje in de buurt voerde.
Ik mocht Lianne graag en keek ergens ook tegen haar op: goede baan, veel energie, echt een zelfstandige powervrouw. Andersom zei ze soms dat ze mijn eerlijkheid en bescheidenheid waardeerde. Ik ben een heel ander type dan zij, veel rustiger en meer op de achtergrond. Maar het klikte tussen ons, misschien wel omdat we zo verschillend waren.
Na een tijdje diende Somaya zich aan, de moeder van een kind uit de groep van Liannes oudere zoon. Lianne en zij kenden elkaar zoals je de andere ouders van de klas kent – niet heel goed, maar oppervlakkig. Maar tijdens een uitje van school waren zij een hele dag samen opgetrokken en dat was zo goed bevallen dat Lianne al snel tegen mij zei: ‘Je moet echt Somaya leren kennen, ik weet zeker dat je haar mag.’ Dat was ook zo, ik vond Somaya meteen aardig en had ook wel een klik, we raakten met z’n drieën aan de praat en hielden dat uren vol. Toen ik naar huis ging, voelde ik me zo goed en vol energie. ‘Je straalt helemaal’, zei mijn man en ik prees mezelf gelukkig dat ik deze twee leuke vrouwen had ontmoet.”

Zeer aanwezig

“Als je elkaar meerdere dagen per week spreekt – en dat gebeurt nu eenmaal op een schoolplein – groeit een band snel en makkelijk, je hoeft er niet al te veel moeite voor te doen. Ik vond het heel fijn dat ik niet meer alleen stond en ik keek ook uit naar onze momenten samen. Dat waren soms vluchtige gesprekjes, maar we hadden ook een appgroep waarin we soms diepe gesprekken voerden en ook te flauwe memes stuurden. De ene keer ging dat de hele dag door, soms was het wat stiller, maar er was altijd op een of andere manier wel contact. Vooral Lianne hield dat gaande, ook afspreken, koffiedrinken, dat soort dingen. Soms vond ik het wel overweldigend, ik ben van nature juist graag op mezelf, hoef niet altijd met anderen te zijn. En eerlijk gezegd vond ik Lianne en Somaya samen ook weleens ‘veel’: allebei zeer aanwezig, altijd grote verhalen. Daar stoorde ik me dan aan, maar ik zocht de oorzaak bij mezelf. Zij zijn wie ze zijn, en als ik dat lastig vond, konden zij daar niets aan toen.”

Echt losgaan

“Toen onze vriendschap drie jaar bestond, vond Lianne dat we dat moesten vieren. ‘We gaan een weekend weg’, besloot ze. Het was geen vraag en ze verwachtte geen antwoord. ‘Ik regel alles’, zei ze erbij en dat klinkt misschien aardig, maar is natuurlijk vooral erg dominant. De hele tijd zei Lianne met een soort special lachje: ‘We gaan nu eens écht los, meiden…’ Dat vond ik eerlijk gezegd niet zo’n aanbeveling, ik ben helemaal niet zo’n losgaan-type en dat weet Lianne ook wel. Maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn dus ik liet haar begaan en zo kwamen we terecht in een huisjespark in Brabant. Ik had beloofd voor ontbijt te zorgen en laadde dus broodjes, jus d’orange en havermout uit mijn auto. Lianne had letterlijk alleen maar drank bij zich, echt liters. Somaya had wat snacks meegenomen en nog eens een paar flessen. ‘Heftig’, zei ik een beetje geschrokken, maar ze lachten me uit. ‘Losgaan is lósgaan!’ riep Lianne en ze opende de eerste fles, het was net half drie.
Een uurtje later stond ik met haar in de badkamer. Ze opende haar toilettas en liet me een zakje met drie pilletjes zien. ‘Voor ons’, verkondigde ze met een grijns van oor tot oor. ‘Voor een leuke avond.’ Ik schrok me helemaal kapot. ‘No way’, zei ik meteen. ‘Ik neem geen drugs. En ik wil ook niet dat jij dat doet.’ Dat laatste zei ik in een opwelling, maar ik meende het wel. Als Lianne drugs wil nemen, moet ze dat lekker doen, maar niet waar ik bij ben. Ze had het me van tevoren moeten vertellen en dan had ik de keuze gemaakt om niet mee te gaan. Lianne liet echter duidelijk merken dat ze mijn reactie zeer overdreven vond. ‘Doe even normaal, Lot’, zei ze scherp. ‘We zijn geen twaalf meer.’
Toen ging ze naar Somaya met haar xtc-pillen en hoorde ik ze samen schaterlachen. ‘Jij bent gék!’ riep Somaya de hele tijd. ‘Hélemaal knettergék!’ Het was duidelijk dat ze bewondering had voor Liannes actie en voor haar durf, maar ze besloot zelf geen drugs te nemen. En dat vond Lianne gek genoeg dan weer helemaal geen probleem. ‘Volgende keer, sis’, beloofde Somaya. Sis? Was dat nieuw? Ik wist het niet en het kon me ook niet schelen. Ik voelde me een buitenstaander en ik vond het echt niet oké dat Lianne op deze manier ons weekend meende te kunnen bepalen.”

Hard zuipen

“Omdat Somaya en ik allebei geen xtc wilden nemen, besloot Lianne om er ook van af te zien. In plaats daarvan zette ze het nog harder op een zuipen. Somaya ook, het was niet normaal wat die twee allemaal wegtikten: wijn, cocktails, een of andere sterke drank uit Griekenland. Ik ben zelf niet zo goed met van alles door elkaar drinken, dus ik hield het bij wijn en zelfs daarvan was ik na drie glazen al behoorlijk aangeschoten. ‘Kwestie van trainen’, zei Lianne en op verzoek van Somaya kwam ze daarna met allerlei stoere verhalen van momenten dat ze heel veel had gedronken of dat ze drugs had gebruikt. Er kwamen festivals voorbij waar ik nog nooit van had gehoord, en ook drugssoorten die mij vreemd waren. Somaya bleek het allemaal wel te kennen, al had ik ook de indruk dat ze niet voor Lianne wilde onderdoen. ‘Kom op, Lotje!’ riep ze op een bepaald moment. ‘Jij bent toch niet echt die brave huismus die je altijd speelt?’
Ik was met stomheid geslagen. Het was precies zo veroordelend bedoeld als het klinkt. ‘Ik ben precies wie ik altijd ben’, zei ik. ‘En zoals je me kent.’ De blik die Lianne en Somaya wisselden, sprak boekdelen. Het was duidelijk dat ze het hier al eens over hadden gehad en dat ze mij maar saai en burgerlijk vonden. ‘Wat is daar mis mee?’ vroeg ik en ik moest echt bijna huilen door deze vrouwen die ik als mijn vriendinnen beschouwde, maar die nu zo’n andere kant bleken te hebben. ‘Niks, niks’, zei Lianne en ze sloeg een arm om me heen, maar het voelde niet heel oprecht. ‘Kom, neem nog een drankje.’”

Leeggezogen

“Ik kalmeerde omdat we er pas een paar uur waren en ik geen ruzie wilde schoppen. Maar vanaf dat moment vielen me ineens allemaal dingen op die ik misschien eerder niet had willen zien. Zoals dat Somaya één gespreksonderwerp heeft: Somaya zelf. En alles wat erbij hoort, dus haar man, haar drie kinderen, haar huis, haar baan, haar auto, haar tuin, haar vakanties, haar fiets, haar nagellak, haar kapper, haar schoenen – moet ik nog even doorgaan? Vooral over die kinderen gíng ze maar door. De oudste is hoogbegaafd en zó slim en grappig en had ze al verteld hoe goed hij kan voetballen? De coach zei het ook: dat hij nog niet is gescout door een topclub is een wonder. De middelste blinkt ook uit op allerlei manieren en voor de jongste ging ze aanvragen of hij geen klas kan overslaan en o ja, hij gaat natuurlijk naar de plusklas. Wat knap is, want onze school heeft geen plusklas, maar goed, dat zei ik maar niet. Niet omdat ik geen zin had om haar de waarheid te zeggen, maar omdat het me simpelweg aan de energie ontbrak. Ik voelde me helemaal leeggezogen door die enorme stroom aan informatie die ze maar onze kant op bleef sturen. Lianne leek helemaal afgehaakt, die verkeerde in haar eigen dronken wereld. En dat ik letterlijk ruim een halfuur niet één keer heb geantwoord, leek Somaya niet te merken. Tegen elven kon ik wel janken. Wie wáren deze vrouwen? En waarom had ik in vredesnaam ingestemd met een weekend weg met mensen die ik een stuk minder goed bleek te kennen dan ik had gedacht?
Ik appte mijn man dat ik naar huis wilde, hij reageerde met een vraagteken. Ik kon het niet opbrengen om hem te vertellen wat er aan de hand was en zei dat ik ging slapen. Maar toen ik dat uitsprak tegen de anderen, kreeg ik de wind van voren van Lianne: wáren we eindelijk eens weg, moest ik op kinderbedtijd gaan slapen? Het was pas tien over elf! Dus stapte ik braaf met die twee in de jacuzzi, wat Somaya een heel lang verhaal ontlokte over een zwembad dat ze hadden willen aanleggen en waarom dat niet was gebeurd – het interesseerde me echt totaal niet.”

Saai en star

“Stel dat je met Lianne en Somaya hierover zou praten, weet ik zeker dat ze zouden zeggen dat ik me dat weekend saai en star opstelde. Dat ik thuis had moeten blijven in plaats van hun lol te bederven, want zo zien zij dat. Dat weet ik omdat ik nadat ik de eerste nacht wakker had gelegen, ’s ochtends zo moe en katerig en verdrietig aan het ontbijt verscheen dat ik me niet meer kon inhouden. Ik zei dat ik ervan baalde dat ze mij een rotgevoel hadden bezorgd. Die woorden konden niet bepaald op begrip rekenen. Lianne zei schamper dat ik me misschien wel een beetje aanstelde, of ik dat zelf ook doorhad? Somaya zei dat het haar speet dat ik niet na Sesamstraat naar bed was gegaan. En ineens was ik er zó klaar mee dat ik opstond en naar mijn kamer liep. Daar pakte ik mijn koffer in, geen van beiden kwam naar me toe. Toen ik mijn vertrek aankondigde, zei Lianne dat dat misschien wel beter was, ja. En dat onze verwachtingen niet overeen kwamen. Dat was het. Ik reed naar huis en voelde me boos, verdrietig en heel erg opgelucht tegelijk.
Sinds dat weekend, nu ruim een halfjaar geleden, is de groepsapp ongebruikt. Lianne en Somaya zijn er nooit op teruggekomen. We staan niet meer bij school, want mijn dochter gaat tegenwoordig zelf – we wonen op kruipafstand. Onze kinderen zoeken elkaar niet op, dus we hoeven niet te appen over speelafspraakjes of kinderfeestjes. Natuurlijk zie ik Lianne en Somaya nog wel, maar dan ontwijken we elkaar, tot op het ongemakkelijke af. Dat vind ik soms vervelend en soms mis ik onze leuke momenten, maar ik ben ook blij dat ik voor mezelf ben opgekomen. Niemand mag mij zo de grond in trappen als deze twee vrouwen hebben gedaan. Deze vriendschap was geen echte vriendschap.”

Tekst: Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.