4 vrouwen vertellen: ‘Mijn reismaatje? Mijn hond!’

Tekst: Hester Zitvast

8 augustus 2025

Als je zo gehecht bent aan je hond is het niet meer dan logisch dat-ie ook meegaat op vakantie. Althans, voor deze vier vrouwen.

‘Wildkamperen vind ik door Utah helemaal niet eng’

Naam: Karin (42)
Relatie: single
Werk: incassomedewerker
Baasje van: Mechelse herder Utah

Mijn hond…

“… is mijn alles. Utah was mijn cadeau voor mijn dertigste verjaardag. Zeven jaar geleden ben ik gescheiden en Utah ging met mij mee. Mijn ex had een compleet vangnet, ik niet. Utah werd nog meer mijn kind, mijn partner en mijn familie tegelijk. Ze ging altijd al met ons mee op vakantie, vanaf dat moment heb ik haar in mijn eentje meegenomen.”

Onze eerste vakantie samen…

“… was geen succes. We reden naar Oostenrijk en er was een hittegolf. Mijn auto vertoonde problemen en hoog de bergen inrijden voor wat verkoeling was geen optie. Ik besloot door te rijden naar Italië. Daar begaf mijn auto het echt. Ik heb me zo verloren gevoeld. Echt alleen op de wereld. Ik heb wat zitten huilen bij mijn tent. Utah bleef al die tijd dicht bij me. Ik ben uiteindelijk met een huurauto weer thuisgekomen. ‘Als ik dit aankan, kan ik alles aan’, wist ik. Het was een vuurdoop.”

Samen…

“… voel ik me heel sterk. Ik stap tegenwoordig vol trots met mijn hond de auto in. We wandelen veel, ook nu Utah al wat ouder is. Ik pas de plannen aan haar aan, dan maar wat meer pauzes inlassen en iets minder ver of hoog gaan. Maar afgelopen vakantie hebben we op één dag in Italië nog 16 kilometer met 1000 hoogtemeters gelopen. Dat doet ze toch maar, op 12-jarige leeftijd.”

Met een hond…

“… heb je altijd even aanspraak, hoewel dat tijdens onze laatste vakantie bovengemiddeld was. Ik heb zoveel leuke contacten opgedaan – ik ben zelfs uitgenodigd door een Kroatisch stel om daar op mijn reis een nachtje met Utah te komen logeren. Vorig jaar geleden zijn we samen door Noorwegen en Zweden getrokken, we hebben wel 8000 kilometer met de auto afgelegd. Ondanks dat ik in die vier weken maar een paar keer een korte broek en T-shirt aankon, heb ik vreselijk genoten. De natuur is daar zo prachtig. En Utah vond het ook geweldig. Ik heb zelfs wildgekampeerd. Dat vind ik doordat ik haar heb helemaal niet eng. Ze zal niets doen, maar ze slaat wel aan en een Mechelse herder maakt toch indruk.”

Meest gelukkig…

“… ben ik als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk en haar bekkie uit het raam zie hangen. In het begin is ze altijd een beetje stresserig als we gaan rijden, maar zodra ze doorheeft dat er geen einde aan onze rit komt, geeft ze zich over en gaat ze liggen. Sinds vorig jaar heb ik een echte campingkoelkast mee, zodat ik de eerste week mijn eten goed kan houden. Daar ligt Utah dan op de achterbank heerlijk naast te slapen.”

‘Naar een openbaar toilet gaan is met een hond op reis wat lastig’

Naam: Mardi (37)
Relatie: single
Werk: consultant
Baasje van: Cavelier-kingcharlesspaniel Jagger Lou

Mijn hond…

“… is net vier geworden. Ik kreeg ’m met 5,5 maand, hij is een herplaatser. Ik ben opgegroeid met honden, maar dit is mijn eerste eigen hond. Toen ik hem kreeg, werkte ik bij een klein bedrijf waar hij mee mocht. Inmiddels heb ik een nieuwe baan en werk ik fulltime thuis. Voor mij was dat ook echt een voorwaarde, een hond alleen laten vind ik zielig.”

Reizen…

“… doe ik al heel lang in mijn eentje, ook naar het buitenland. Ik ging graag naar Spanje. Toen ik Jagger kreeg, zei ik meteen: ‘Hij gaat mee!’ Ik wil hem het allermooiste leven geven, dus daar horen vakanties ook bij. Ik pas mijn reizen wel echt op hem aan. Spanje vind ik met de auto te ver en ik wil mijn hond niet in het ruim van een vliegtuig hebben. We gaan veel naar België, Duitsland, Noord-Frankrijk of we blijven in Nederland. Hij zit tijdens de autorit naast mij in een speciaal mandje. In Duitsland keurig vast met een riempje, want dat is daar verplicht. We zijn onlangs nog samen naar Winterberg geweest, op vier uur rijden van huis. Het is zo mooi daar. We zijn altijd veel in de natuur, met een hond is een museum geen optie. Ik mis dat ook niet.”

De voorbereiding…

“… pak ik serieus aan. Ik zoek via Google uit waar de losloopgebieden zijn. En ik haal altijd al mijn boodschappen al, zodat ik in het buitenland geen supermarkt in hoef. Ik boek het liefst een huisje, een hotel met een hond is toch lastiger. “

Hoogtepunt…

“… vind ik toch echt onze wandelingen. We trekken er altijd lekker vroeg op uit. Voor Jagger zoek ik dan plekken met water op. Daar is hij gek op.”

Onhandig…

“… is dat je als je met je hond reist, je niet zomaar even naar een openbaar toilet kunt gaan. Ik durf hem niet alleen buiten te laten. Vanaf het moment dat we de deur uit gaan, drink ik amper nog iets – ik droog nog net niet uit tijdens onze wandeling! Weer in het vakantiehuisje drink ik bij – dat werkt prima.”

Onze band…

“… is extreem goed. Jagger is als mijn kind. Mijn ouders zeggen het weleens: ‘Als er iets met Jagger gebeurt, kunnen we jou opvegen.’ ‘Het Prinsje’ wordt hij ook wel genoemd. Als we een weekendje met mijn ouders of zus weggaan, is Jagger er ook altijd bij. Maar verder is het echt hij en ik. Ik praat ook tegen hem… ‘Wat is het hier mooi, hè?’, zeg ik dan bijvoorbeeld, als we samen wandelen.”

‘Met mijn honden reizen, geeft me een gevoel van vrijheid’

Naam: Jolanda (46)
Relatie: single
Werk: helpende plus in de ouderenzorg
Baasje van: Staffords Prada en Coupy en Thai ridgeback Troy

Mijn honden…

“… zijn niet in elk land welkom. Frankrijk, Noorwegen, de UK en Spanje laten bijvoorbeeld geen Staffords toe of ze doen heel moeilijk. Vliegen is met dit ras helemaal geen optie. Gelukkig blijven er nog genoeg mooie landen over waar we wél heen kunnen. Ik ben net terug uit Slovenië en Oostenrijk. We reizen met de auto en ze liggen dan met z’n drietjes op de achterbank van mijn kleine Kia. Ik heb dit keer een heel handig bagagewagentje met dakkoffer kunnen lenen. Zo krijg ik al mijn kampeerspullen tenminste mee!”

Onderweg…

“… praat ik altijd met ze. Even inchecken, noem ik dat. ‘Jee, we gaan de grens over!’ zeg ik dan. Of: ‘Nog een uurtje en dan zijn we er.’ Dat is ook om mezelf een beetje op te peppen, want het zijn behoorlijke stukken om in je eentje af te leggen.”

Slapen…

“… doen we meestal in een tent. Ik zoek uiteraard campings uit waar je met honden terecht kunt. Sommige campings hebben een maximum van twee honden, maar in het laagseizoen doen de meesten niet moeilijk. Tijdens de laatste vakantie was ik jarig. Toen hebben we een paar dagen de luxe van een studio opgezocht.”

Mijn tent…

“… zet ik op terwijl ik de honden aan een soort waslijn heb vastgezet. Zo kunnen ze een beetje heen en weer lopen, terwijl ik bezig ben. Soms zet ik een schapennet om mijn tent heen, een soort omheining waardoor ze los kunnen open. Als dat tenminste is toegestaan. Als we terugkomen van een wandeling zijn ze moe en gaan ze het liefst meteen in de tent óp mijn bed liggen.”

Onhandig…

“… is het ook echt weleens. Als je naar het sanitair wil, bijvoorbeeld. Het gebeurt dan weleens dat ze dan gaan blaffen. Boodschappen doe ik altijd heel vroeg. Dan laat ik het raam van de auto open en vlieg ik even snel door de winkel. Mijn eten maak ik bij de tent, maar we gaan soms ook op een terrasje zitten met z’n vieren. Verder wandelen we vooral veel. Afgelopen winter zijn we veel in de Belgische Ardennen en Duitsland geweest. Ik zou nog wel naar Oost-Europa willen. Polen en Bosnië schijnen echt prachtig te zijn.”

<2>Eenzaam…

“… voel ik me eigenlijk nooit. Er is altijd wel iemand op de camping om een praatje mee te maken als je daar zin in hebt. Massacampings zijn niets voor mij, ik hou meer van kleinschalig en veel groen.”

Met mijn honden reizen…

“… geeft mij een heerlijk gevoel van vrijheid. En zij genieten er ook enorm van.”

‘De skivakantie met Pommetje was een ramp: hij blafte naar alles wat van de berg kwam’

Naam: Judith (47)
Relatie: single
Werk: secretaresse
Baasje van: Pomeriaan Pommetje

Pommetje…

“… is mijn eerste hond. Ik ben in 2018 gescheiden, met mijn ex ging ik altijd minstens twee keer per jaar op vakantie: één keer skiën en een grote reis naar Azië of Amerika. Aan het einde van de coronaperiode kocht ik Pommetje. Dat ik ook samen met hem op vakantie ging, vond mijn broer maar sneu. Ik toen ook nog wel, maar inmiddels ben ik om. Ik hoef met niemand rekening te houden. Ik denk dat heel wat vriendinnen die met een roedel kinderen en een man op vakantie gaan, jaloers op me zijn.”

Met een hond…

‘… kom je makkelijk in contact met anderen, dat is in Nederland zo, maar ook in het buitenland. Ik ben een enorme ouwehoer en heb al heel wat superleuke avonden met volstrekt onbekenden gehad.”

Geen succes…

‘… onze skivakantie! Dat was een ramp. Hij blafte naar alles wat van de berg kwam, van skilift tot snowboarder. En toen werd-ie ook nog eens ziek. Na anderhalve dag op de berg ben ik weer naar huis gegaan. De dierenarts hebben we in het buitenland trouwens al een paar keer gezien. Zodra Pommetje de grens over is, krijgt hij last van zijn maag. Vaak is het met één pilletje opgelost. Als een ober in een restaurant met een bakje kraanwater aan komt zetten, haal ik een flesje Evian uit mijn tas.”

Vliegvakantie met hond…

“… is voor ons geen enkel probleem. Onder de acht kilo mag een hond in een airline-approved tas mee de cabine in. Zo zijn we onder meer naar Ibiza gevlogen.”

Wat hij niet kan…

“… is zwemmen! Ik wilde hem dat op Ibiza leren en had speciaal daarvoor een huisje met een zwembad geboekt. Maar het lukte gewoon niet! Ik ga vaak in de ochtend een lekkere wandeling met Pom maken en dan heb ik een middagprogramma voor mezelf. Ik vind paardrijden heerlijk. Pom blijft dan gewoon even in het huisje, maar verder sleep ik ’m overal mee naartoe – ook als we uit eten gaan.”

Onze laatste vakantie…

“… was naar Frankrijk, daar zijn we op de bonnefooi naartoe gereden. Dan zet ik mijn auto in een mooie omgeving even aan de kant en zoek ik online een geschikt hotel op waar honden zijn toegestaan. Als ik ergens meerdere dagen verblijf, vraag ik of hij ook op het terrein mag lopen en niet alleen bij mij op de kamer hoeft te blijven”

Mijn droom…

“… is een roadtrip door Amerika met Pom. Dat moet kunnen. Toen we naar Ibiza vlogen, hadden we drie uur vertraging op de startbaan. Dan ben je ook zes, zeven uur onderweg.”

Foto’s: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.