Vrouwen over het ergste cadeau dat zij ooit kregen: ‘Hij gaf me een weegschaal’

‘Ik stamelde: bedankt… denk ik’

Elleke (45): “Het meest bizarre cadeau kreeg ik toen ik wegging bij mijn vorige werkgever. Ik had daar altijd prima samengewerkt met mijn collega’s en toen ik mijn baan opzegde, zei ook iedereen dat ze het jammer vonden. Het team stond niet bekend om hun humor of frivole inborst, iedereen kreeg bij vertrek hetzelfde: een cadeaubon en een bos bloemen. Behalve, zo bleek op mijn laatste werkdag, ik dan.
Mijn manager hield een kort en algemeen praatje en zei toen: ‘Als cadeau geven we je iets mee voor je verdere ontwikkeling.’ Ik maakte het cadeautje open en wist niet wat ik zag. Het was een zelfhulpboek met als thema ‘stoppen met overdrijven’ – de titel weet ik niet meer en het boek heb ik weggegooid. Ik stamelde iets van ‘bedankt… denk ik’. En iedereen stond daar maar zwijgend naar me te kijken, alsof er van me verwacht werd dat ik nu een paar woorden zou zeggen. Nou, al had ik het gewild, dan nog had ik niet geweten wat ik had moeten speechen. Ik was al blij dat ik niet knalrood werd of begon te huilen.”

‘Ik schrok me rot toen ik ging googelen’

Wieke (51): “Geen idee, echt géén idee, waarom mijn vriendinnen meenden me voor mijn vijftigste verjaardag te moeten verblijden met een dier. Ik hou niet van dieren, heb nooit de wens voor een huisdier gehad en werk als stewardess, dus het is ook nog eens totaal onpraktisch. En toch kwamen ze aan op mijn feest met een groot pak, halfslachtig ingepakt, met daarin… een schildpad. Ik dacht oprecht dat ze een grapje maakten, omdat ik niet bekend sta om mijn snelle manier van doen. Ergens een schildpad geleend, punt gemaakt, klaar. Maar nee, dit beest bleek vanaf dat moment van mij. Tijdens het feest dacht ik er maar niet te veel aan, maar de volgende dag staarde hij me aan vanuit zijn kunststof gevangenis. Ik ging googelen en schrok me rot: die beesten kunnen wel tachtig jaar worden! Ik heb mijn vriendinnen opgebeld en gevraagd of hij terug mocht naar de winkel, maar zelf vonden ze de grap wel geslaagd. ‘Een beetje gezelschap voor je, Wiek! En nog eentje die ongeveer jouw tempo heeft.’ Toen heb ik hem een paar dagen later maar bij een schildpaddenopvang gebracht. Als ik nog eens een feestje geef, vraag ik een bijdrage voor een goed doel. Voor mij nooit meer zo’n vreselijk cadeau.”

‘Met een knalrode kop moffelde ik het weg’

Manon (32): “Elk jaar was het weer de vraag: nodig ik Sam nog uit? For old times’ sake vroeg ik mijn vroegere buurjongen – inmiddels van ‘soort van vriend’ naar kennis gedegradeerd – dan maar weer voor mijn verjaardag, ook omdat hij verder niet zoveel vrienden heeft. Mijn vriend Rik vroeg me al eens wat dat toch was met die Sam, waarom ik hem eigenlijk nooit zag maar wel op mijn verjaardag vroeg. Daar zocht hij verder niets achter, hoor, het was gewoon nieuwsgierigheid. Tot Sam op mijn dertigste verjaardagsfeest, waarop ik flink uitpakte met een dj en een zaaltje, met een rechthoekig pakje in rood glitterpapier kwam aanzetten. Te midden van de andere aanwezigen maakte ik het open en het volgende moment schrok ik me lam: op een bedje van fluweel lag een zeer uitdagend, sexy lingeriesetje, van het soort zonder noemenswaardig kruis zeg maar. Ik weet nog steeds niet wat Sam heeft bezield zoiets te kopen, maar ik weet wel dat ik me meteen kapot schaamde. Met een knalrode kop probeerde ik het weg te moffelen, maar mijn vriendinnen lagen natuurlijk in een deuk. ‘Dat heeft hij aan chatgpt gevraagd’, wist één van hen zeker. ‘Wat geef ik een vrouw voor haar verjaardag?’ Zou best kunnen, maar Rik vond het heel wat minder geestig. Maandenlang is hij achterdochtig geweest tot hij uiteindelijk erop vertrouwde dat het gewoon een heel raar cadeau was. Op mijn 31ste verjaardag heb ik de knoop doorgehakt: geen Sam meer op mijn feestjes.”

‘Ik vroeg me af waar mijn leuke man was gebleven’

Ellie (47): “Ik ben van het formaat ‘Hollands welvaren’, dat schreef mijn moeder al in mijn babyboek. Ik draag mijn maat 44 met trots en ben ook gewoon blij dat mijn lichaam kerngezond is. Mijn man Sjef kon jarenlang niet vaak genoeg zeggen dat hij ‘iets om vast te pakken’ wel kon waarderen. Tot hij vijf jaar geleden ineens veranderde in een soort fitnessgoeroe, zelf twintig kilo afviel en vanaf dat moment alles en iedereen langs zijn eigen fitheids-meetlat legde. Je begrijpt dat ik niet voldeed aan zijn maatstaven en van hem ook naar de sportschool moest. Nou, mooi niet. En afvallen wil ik ook niet, ik hou nu eenmaal van brie en rode wijn. Maar Sjef bleef aandringen en we kregen er zelfs ruzie over. Ik vroeg me af waar mijn leuke man was gebleven en waarom ik ineens met deze health gekkie was getrouwd. Het ergste was dat hij me voor kerst een weegschaal gaf. Een wéégschaal! Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n ding gehad en ik wil er ook niet eentje. Woedend smeet ik het ding in de vuilnisbak en de kerst was verpest. Niet lang daarna kwam de aap uit de mouw: Sjef voldeed aan alle tekenen van een midlife crisis, inclusief affaire. Ik heb hem de deur gewezen en eet mijn brie nu heel gelukkig in mijn eentje.”

‘Ik kon haar wel wurgen’

Rosalie (33): “Voor mijn dertigste verjaardag dacht mijn schoonmoeder het ultieme cadeau te hebben bedacht. Nou, ik mocht haar al niet en daarna helemaal niet meer. Toen ik het pakje openmaakte, had ik namelijk een rompertje in maat 50 in mijn handen. ‘Het wordt toch de hoogste tijd’, zei ze met zo’n vreselijk glimlachje. Ik kon haar wel wurgen, echt waar. Dit cadeau deed zo veel pijn. Al een jaar probeerden mijn man en ik zwanger te worden, al een jaar volgde de ene teleurstelling op de andere. Nu, drie jaar later, is het nog niet gelukt. En geeft mijn schoonmoeder, ook al weet ze van onze vruchtbaarheidsproblemen, nog steeds de meest pijnlijke hints.”

‘Dan kon ik altijd naar hem kijken, zei hij’

Leah (39): “Na heel wat jaren van daten ken je de red flags bij mannen wel zo’n beetje. Maar eentje spande de kroon. Kai en ik waren zo’n vijf weken aan het daten en ik moet zeggen dat ik hem echt leuk vond. Hij had geen enorme rugzak aan emotionele bagage, hij leek redelijk zorgeloos door het leven te gaan en we dachten over veel dingen hetzelfde. Ik was misschien al een beetje verliefd aan het worden, tot ik jarig was en hij met een tas vol cadeaus aan kwam zetten. Een sleutelhanger, telefoonhoesje, kalender en kussensloop, allemaal met foto’s van… zichzelf. ‘Dan kun je altijd naar me kijken’, zei hij erbij. Dan spóór je toch niet? Hij had de spullen besteld bij zo’n Chinese webshop met een levertijd van twee weken, dus na drie weken daten. Dit is met afstand de grootste rode vlag die ik ooit bij een man heb meegemaakt. Ik heb hem met zijn ego-spulletjes meteen weggestuurd, hij heeft me nog wekenlang gestalkt.”

‘Ik wist niet hoe snel ik mijn handen moest wassen’

Maria (24): “Ik was net het huis uit en mijn oma van ver in de tachtig was erg begaan met of ik het allemaal wel redde financieel. Ik redde het prima en dat vertelde ik haar ook keer op keer, maar toch meende ze me te moeten bijstaan met van alles en nog wat. Zo ruimde ze haar eigen voorraadkast op en verblijdde me met ingeblikte groenten van zes jaar over de datum. Lief bedoeld, dat weet ik ook wel, maar ik zei haar toch maar dat het echt prima met me ging. De keer erop kwam ze aan met weer een nieuw cadeau: zelfgebreide sokken. ‘Oma,’ zei ik, ‘u hoeft echt niet elke keer iets mee te nemen, hoor.’ Ze dacht dat ik bedoelde dat het te duur voor haar was en zei als geruststelling: ‘Ach kind, dit kostte niets, de wol heb ik altijd bewaard van je opa’s wollen onderbroeken!’ Even voor de duidelijkheid: opa was toen al vijf jaar dood. Mijn moeder stond ernaast en kwam niet meer bij. Ik wist niet hoe snel ik mijn handen moest wassen.”

‘Mijn handen hebben nog nooit zo leeg gevoeld’

Sanne (36): “Mijn ouders hebben vier dochters en toen mijn oudste zus moeder werd, werd de Moederdag-traditie in het leven geroepen. Elke Moederdag ‘vieren’ we bij mijn ouders met een brunch en cadeaus voor de moeders – de mijne en elk van mijn zussen met kinderen. Na de oudste volgde al snel mijn tweede zus en ook mijn jongste zusje. Ik had een brandende kinderwens, maar geen man – zoiets maakt zo’n Moederdagtraditie wel minder leuk. Zeker omdat mijn ouders niet bekendstaan om hun empathie, iets waar ik al vaker veel verdriet van heb gehad. Eigenlijk kun je zeggen dat ze voornamelijk aan zichzelf denken.
Maar goed, drie jaar geleden was het dan zover: ik had een leuke man ontmoet en binnen een jaar was ik zwanger. Ik kon mijn geluk niet op, tot het met 26 weken misging. Ons zoontje werd levenloos geboren en mijn wereld stortte in. Mijn ouders en zussen waren de grote afwezigen in de tijd die volgden. Als ze er over spraken, werd mijn kindje standaard ‘de miskraam’ genoemd, terwijl hij gewoon een naam heeft: Liam. Het allerergst was de Moederdag die vier maanden later volgde. Ik voelde me moeder in elke vezel van mijn lijf, maar in de ogen van mijn familie ben je kennelijk pas moeder als je een kind vast hebt. En dus werd ik bij het uitdelen van de cadeaus domweg overgeslagen. ‘Volgend jaar beter’, zei mijn vader. Mijn handen hebben nog nooit zo leeg gevoeld. Ja, het jaar daarop was het beter, ik was acht maanden zwanger. Maar met mijn ouders heb ik inmiddels alleen nog sporadisch contact. Met Moederdag kom ik er sowieso niet meer.”

‘Hij snapt oprecht niet wat hier mis mee is’

Elien (33): “Mijn vriend Steven en ik waren bijna een jaar bij elkaar toen ik jarig was. Steven is in heel veel dingen goed, maar niet in attent zijn. Van zijn cadeau verwachtte ik dan ook weinig, maar zelfs met weinig verwachtingen kun je kennelijk nog verbaasd – of zeg maar gerust: teleurgesteld – worden. Want het halfslachtig ingepakte pakje bevatte een parfumflesje dat overduidelijk al gebruikt was. Na enig aandringen wist ik ook wíé het had gebruikt: zijn ex-vriendin. ‘Maar jij gebruikt hetzelfde luchtje’, zei hij erbij. Nu kun je denken: wat een zak, daar moet je snel vanaf. Maar als je Steven kent, weet je dat hij oprecht niet snapt wat hier mis mee is. Zonde om weg te gooien, vond hij. Ik heb hem verboden me ooit nog een cadeau te geven en geniet maar gewoon van alle dingen waar hij wél goed in is.”

Om privacyredenen zijn de namen gefingeerd.
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.