Vrouwen over bizarre geldkwesties: ‘Voor dat ene stukje cake stuurde hij me een Tikkie’

‘De schoonmoeder van mijn dochter wilde alimentatie… van míj’

Marieke (46): “Een jaar verkering hebben ze, mijn dochter van zeventien en haar doodlieve vriendje van negentien – ik noem hem even Vince. Wanneer ik naar ze kijk, herinner ik me mijn eigen eerste, grote liefde. Ik gun mijn dochter diezelfde positieve ervaring, dus natuurlijk is Vince bij ons altijd welkom, en zei ik ja toen ze na zeven maanden schoorvoetend vroegen of hij misschien mocht blijven slapen. Sindsdien zijn, nou ja, wáren ze afwisselend de ene zaterdagnacht bij hem, en de andere bij mij.
Ik ben single moeder en met mijn baan bij de overheid verdien ik bovenmodaal, maar daarmee onderhoud ik mijn twee kinderen en mezelf wel volledig zelfstandig. De moeder van Vince voedt haar kinderen eveneens alleen op en heeft het minder breed. Dat komt vooral doordat ze maar tweeënhalve dag per week werkt, zodat ze ook – wat ze vaak benadrukt – aan haar ontspanning toe kan komen. Respecteer ik vanzelfsprekend, ik weet als geen ander hoe pittig het alleenstaand moederschap is. Vince voelt inmiddels als een onderdeel van onze familie, dus gaat hij met ons mee op vakantie en ik doe niet lullig wanneer mijn dochter en hij een avond uit willen en stop ze soms een twintigje toe.
Mijn dochter had al een paar keer laten vallen dat de moeder van Vince vaak geen eten in huis heeft. Onlangs ontving ik uit het niets een Tikkie van de moeder van Vince. Zeventig euro, die ze graag maandelijks wilde voor de twee nachten dat mijn dochter bij haar sliep. Ik begrijp dat extra elektriciteit, water en eten geld kosten, maar vijfendertig euro per nacht? Daar kun je voor in een jeugdhostel slapen, en dan is het ontbijt nog inbegrepen ook. Was hier misschien iets anders aan de hand? Ik appte de moeder dat ik begreep dat om het weekend een logee hebben kostbaar kan zijn, maar dat ik niet zat te wachten op een soort co-ouderschap waarbij ik de alimentatieplichtige was. En, appte ik, wilde ze misschien ergens over praten? Op mijn voorstel dat de kinderen ook gewoon bij mij konden slapen wanneer ze dat wilden, antwoordde ze dat zij ook recht had op tijd met haar zoon. Ik heb gereageerd dat dat tussen hen is, en het er verder bij gelaten. Die Tikkie heb ik nooit betaald. Vince is sindsdien zeker twee nachten per week bij ons. Ik wacht nog op een wasmiddel-Tikkie van zijn moeder voor de vuile was die hij mee terug naar huis neemt.”

Vriendschap met een prijskaartje

Romy (37): “Lara en ik waren beste vriendinnen sinds de middelbare school, maar toen zij zzp’er werd en ik een goed betaalde baan had in loondienst, begon ze bij de planning van een gezamenlijke midweek Groningen opeens te rekenen. ‘Jij hebt een vast inkomen en vakantiegeld, ik niet,’ begon ze, ‘dus lijkt het me fair dat we naar rato betalen.’ Nu ben ik de gierigste niet, dus nam ik al vaker dan zij de kosten van een borrel of etentje voor mijn rekening. En zelfs voor deze midweek wilde ik best een keer wat meer betalen. Maar toen ze tijdens die week op elk terras grijnsde: ‘Jij compenseert onze loonkloof, toch?’ en me vervolgens daadwerkelijk liet betalen, was ik er wel klaar mee. Dit hadden we niet besproken. En ook al kwam haar gedrag misschien voort uit ongemak en bracht ze het met een knipoog, ik voelde me uitgeknepen. Het zat ’m vooral in het gemak van haar houding, niet in het geld. Wat mij betreft konden we voortaan ook bij een van ons thuis afspreken. Maar daar kwam het niet meer van; onze vriendschap is een beetje bekoeld. Een dure les in elk opzicht.”

Gebroken hart: vijftienhonderd euro

Angelique (43): “Onze relatie hing na twee jaar latten al aan een zijden draadje, maar zijn zoon en de mijne vonden elkaar zo leuk. Dus zei ik ja nadat ik eigenlijk al had besloten de kerstvakantie alleen met mijn zoon door te brengen, en hij meldde dat hij een zespersoons huisje in Oostenrijk had geboekt waar hij toch al zou zitten. Mijn zoon en ik konden zo aanschuiven, dat kostte niets extra. Ik zag er tegenop, nog een vakantie met hem, maar gunde het onze jongens – wetende dat het de laatste keer zou zijn. Goed, zei ik, maar dan betaal ik de benzine en alle boodschappen. Fifty-fifty, dan voelde ik me in elk geval autonoom. De vakantie werd een drama: onze kinderen kregen ruzie en ik veelde hem niet bij mij in bed. Halverwege besloten we huiswaarts te keren, waarna hij me de rekening stuurde: vijftienhonderd euro voor het huisje, terwijl ik me gewoon aan mijn deel van de afspraak had gehouden. Wát een onzin, ik heb het niet betaald. Hij stalkte me nog een jaar met appjes, dat ik ‘al net zo’n golddigger was als zijn ex’. Nou, als zij daar net zo bedreven in was als ik, weet ik wel wie nu de lachende, maar eenzame derde is.”

‘Of ik even wat geld van mijn ouders tijdelijk wilde verduisteren’

Esther (34): “Stomverbaasd was ik toen mijn vader me belde, ergens half december. ‘Je moeder en ik hebben uitgerekend wat wij aan vermogensbelasting moeten betalen en dat vinden we echt zonde van het geld. Dus nu dacht ik: kunnen wij misschien dertigduizend euro op jouw rekening storten en dat stort jij dan na 1 januari weer terug? Zo maken we gebruik van de vrijstelling die jij zelf toch niet gebruikt.’ Ik wist niet wat ik hoorde. De vertaling van deze vraag is namelijk: ‘wij bulken van het geld maar zijn te gierig om daarover de wettelijke belasting te betalen, en jij bent pauper genoeg om zelf niet meer dan wat schamele centen op je rekening te hebben.’ O, en toen zei hij ook nog: ‘Je broers kunnen dit niet voor ons doen, die zitten zelf boven de grens waar ze vermogensbelasting betalen.’ Dat is iets meer dan vijftigduizend euro, en nee, zo’n astronomisch bedrag heb ik niet en zal ik met mijn salaris ook niet snel bij elkaar sparen, zeker niet omdat ik me scheel betaal aan kinderopvang. Maar kom op zeg, dit vraag je toch niet aan je kind? Ik wist al dat mijn ouders extreem knieperig zijn, maar niet dat het zo erg was. Ze hebben een riante spaarrekening en prima pensioen, maar leven zuinig als Oom Dagobert en etaleren dat ook continu door in de familie-app foto’s te gooien van hoe ze bij de Makro een berg toiletpapier inslaan waar ze zes jaar mee kunnen doen en dan met een foto van de bon erbij om te laten zien dat ze twee tientjes hebben bespaard. Als ze mijn kinderen een keertje meenemen naar de dierentuin, krijg ik een tikkie voor twee kaartjes. Ik vind dat zo schraal, maar ben te trots om in discussie te gaan. Hier heb je je vijfentwintig euro terug, veel plezier ermee.
Na dat telefoontje was ik eerst woest en daarna heel verdrietig. Mijn man zei: bel ze terug en zeg hoe je erover denkt. En dat heb ik gedaan. Ik heb haarfijn uitgelegd dat a, het een domme vraag is want dat geld op mijn rekening wordt gezien als schenking en dat mag ook niet belastingvrij en b, het ongelooflijk respectloos is naar mij toe om zo’n vraag te stellen. O, en c, dat als je geld hebt, je nu eenmaal belasting daarover betaalt, dat is de prijs van de rijkdom en daar moeten ze maar mee leren leven. En toen ik toch bezig was, dat d, ik bij de politie werk en zo’n doorzichtige belastingtruc mij in de problemen kan brengen, maar dat interesseerde hem waarschijnlijk niet? Toen zei mijn vader alleen maar: ‘Nou nou, niet zo aangebrand, je kunt ook gewoon nee zeggen.’ Hij heeft, kortom, niet begrepen waar dit voor mij om draait, maar ik ben toch blij dat ik het heb gezegd en voor mezelf op ben gekomen. Ik wist al dat geld niet gelukkig maakt en weet nu ook: geld maakt je geen leuker mens.”

‘Ik dacht eerst dat het een grap was’

Sanne (42): ‘Toen mijn ex-schoonvader overleed, appte mijn ex dat hij het fijn zou vinden als ik ook op de begrafenis kwam, voor de kinderen. Natuurlijk kwam ik, het leek me niet meer dan logisch. Het was wel de opa van mijn kinderen en ik had de man altijd aardig gevonden – tot hij zich na de scheiding tegen me keerde omdat ik zijn zoon had gekwetst, dan. Na afloop nam ik plaats in de condoleancekamer, ouderwets met cake en koffie, om mijn steun te betuigen en bovenal onze kinderen stevig vast te houden. Ik vond het nogal wat voor ze, zo’n groot verlies terwijl ze pas acht en tien waren. Twee dagen later stuurde mijn ex een Tikkie: 17 euro “voor jouw deel van de catering”. Ik dacht dat het een grap was en vroeg me af of hij dit naar alle gasten had gestuurd, maar had geen zin er een punt van te maken. Toch kon ik het niet laten te antwoorden: ‘Gelukkig serveerde je geen sushi.’”

‘Het voelde alsof ik straf kreeg voor het overlijden van mijn man’

Bianca (51): “Belastingvrij schenken bij leven is altijd een goed idee, dus geven mijn ouders mijn zus en mij al sinds we single op onszelf gingen wonen rond kerst zo’n negenhonderd euro. Dat bedrag is nooit veranderd, ook niet toen we gingen trouwen, en een welkome gratificatie, die ik als kunstenaar goed kan gebruiken. Mijn zus is al twintig jaar samen met haar man, net zo lang als ik toen mijn man Ben drie jaar geleden plotseling overleed. Mijn ouders waren nooit fan van hem, maar steunden me onvoorwaardelijk in mijn verdriet. Echte rotsen in de branding – dacht ik. Maar de kerst na Bens overlijden, ontving ik plotseling de helft van hun jaarlijkse schenking. Misschien waren de tijden schameler, dacht ik laconiek, maar belde toch mijn zus even. Die had tot onze verbazing wel het volledige bedrag ontvangen. Toen we het daaropvolgende weekend bij mijn ouders aten, gaf mijn moeder tekst en uitleg: nu Ben dood was, kreeg ik weduwenpensioen, dus was hun volledige bijdrage niet langer nodig, vonden ze. Het voelde alsof ik straf kreeg voor het overlijden van mijn man. Mijn zus en haar man hebben een inkomen dat minstens het vijfvoudige is van het mijne; daarop kortten onze ouders hen toch ook niet? Het voelde als een dolk in mijn rug, maar mijn ouders hadden geen oor voor mijn argumenten. En ik wilde niet bedelen, hoe benadeeld ik me ook voelde. Soms moet je je verliezen nemen, maar dit zijn er drie tegelijk. Want dat mijn zus de volledige kerstbonus nog elk jaar doodleuk zonder enig protest incasseert, doet mijn gevoel van gelijkwaardigheid in ons gezin geen goed. Dit jaar is het kerstdiner ook nog eens bij mij. Ik overweeg alleen vissticks te serveren, en voor iedereen een halve portie.”

Duur warmhoudertje

Claudia (48): “Mijn beste vriend is als een oom voor mijn kinderen van twaalf en veertien, dus was het voor iedereen feest toen ik, al negen jaar gescheiden, een week op vakantie ging met vriendinnen en hij in mijn huis kwam oppassen. Ik had de koelkast voor ze volgestopt en zei dat als ze aanvullende boodschappen nodig hadden, hij gewoon een Tikkie kon sturen. Hij had pas net zijn rijbewijs, maar voor de zekerheid liet ik mijn auto achter en gaf hem de sleutel voor noodgevallen. Onder die noodgevallen viel in mijn optiek niet boodschappen doen bij de supermarkt aan de overkant van de straat, die lopend overigens nog sneller te bereiken was ook. Uitgerekend daar parkeerde hij mijn auto tegen een rij opgestelde winkelwagens. De hele zijkant van mijn auto kon worden uitgedeukt én overgespoten. Eigen risico: driehonderd euro. Ik wilde er niet over zeuren, hij had me toch een dienst bewezen. Maar toen hij me daarna appte of ik een tankbeurt van tachtig euro wilde vergoeden omdat hij elke dag een rondje had gereden met de kinderen ‘om de accu warm te houden’, brak mijn klomp. Dit was niet de afspraak, en nog onnodig ook. Ik heb het betaald, maar denk de volgende keer wel twee keer na voordat ik mijn auto ter beschikking stel.”

Kleine wasjes, witte wasjes

Marloes (48): “Hij was de liefde van mijn leven dacht ik, de man met wie ik sinds mijn scheiding al zeven jaar een lat-relatie had. Hij had alleen één minpunt: hij hield zich niet altijd helemaal aan de wet. Geen grote dingen, altijd net in grijs gebied. Dat grijs werd in mijn ogen zwart toen hij een uitkering ontving, terwijl hij fulltime zwart werkte. De opbrengst daarvan moest hij ergens stallen, maar buiten het zicht van de Belastingdienst. ‘Als jij mij nou gewoon rekeningen stuurt voor zogenaamd advies aan mij, betaal ik jou met mijn zwarte geld, en pin jij het vervolgens weer van jouw rekening om aan mij te geven.’ Hij vroeg me gewoon of ik mijn bedrijf – de bestaanszekerheid van mijn kinderen en mij – wilde riskeren om zijn geld wit te wassen, wat me nog een hogere belastingaanslag zou kosten ook! Ik wilde hem helpen met alles, maar nooit illegaal en niet ten koste van mijn eigen zekerheid. Deze vraag was echt te groot, en dat meldde ik hem. Woest was hij, en dat kwam niet meer goed. Kort daarop beëindigden we onze relatie. Het schijnt dat hij tegenwoordig uitstekend boert, maar ik wil niet eens weten hoe dat kan.”

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

Foto: Getty Images