Truusje liet haar kinderen vrijwillig uit huis plaatsen

Tekst: Hannah König

10 november 2025

Zeventien jaar geleden werden de kinderen van Truusje (44) uit huis geplaatst. Na jaren vol ruzie, alcoholisme en huiselijk geweld, leek het haar voor de kinderen de beste keuze. Haar kinderen zijn nu volwassen, en ze staat nog steeds achter haar keuze: “Ik kon niet de moeder voor ze zijn, die ik hoorde te zijn.”

Truusje: “Toen ik als twintiger een relatie kreeg met de vader van mijn kinderen, had ik geen idee dat ik op een ‘foute man’ viel. Het begin van onze relatie was fijn. Hij noemde me ‘Prinses’, en zo behandelde hij mij ook. Hij trok snel bij mij in, hielp me in het huishouden en gaf me complimenten over mijn kookkunsten. Hij palmde me in met mooie woorden, ik was al snel hoteldebotel. Wat me opviel toen we samenwoonden, was dat hij elke avond een biertje wilde. Als hij ’s avonds naast me kroop in bed, rook ik zijn alcoholadem. Vreselijk vond ik dat. Er gingen gerust twee kratten per week doorheen. Ik bracht het ter sprake, maar hij verzekerde me steeds weer dat hij geen alcoholist was.”

Ongepland zwanger

“Mijn ex stond altijd voor mij klaar, en hielp mijn ouders met allerlei klusjes. Ik vond dat ik gelukkig moest zijn met zo’n lieve man, en negeerde zijn minder positieve eigenschappen. Toen ik zwanger werd van mijn oudste zoon was ik 22 jaar. Een baby lag niet in de planning, maar we waren hartstikke blij. Helaas werd onze relatie steeds grimmiger. Mijn ex wilde elke avond met me naar bed, terwijl ik dat absoluut niet wilde. Ook bleef hij bier drinken. Het voelde onveilig, maar ik besloot mijn aandacht te richten op het kleine mensje in mijn buik. Ik beloofde mijn baby dat ik hem altijd zou beschermen en alles zou geven wat hij nodig had.
Mijn leven was net een wip. Dan was mijn ex weer lief en zorgzaam, en dan weer heel gemeen. Nadat onze zoon Martijn werd geboren, werden de problemen erger. Mijn ex dronk veel, was werkloos en kon elk moment in woede uitbarsten en agressief worden. Hoewel ik vond dat kinderen horen op te groeien bij twee ouders, kreeg ik steeds vaker de gedachte: ik moet maken dat ik hier wegkom. Maar meteen daarna dacht ik: waar moet ik heen?! Maar diep van binnen was ik doodsbang dat het een keer fout zou gaan.”

Agressie en huiselijk geweld

“Mensen vragen zich af waarom je bij iemand blijft, maar mijn relatie veranderde geleidelijk. Zo zorgde mijn ex er op slinkse wijze voor dat ik steeds minder contact had met vriendinnen. Hij was vaak woedend om niks en bedreigde me dan, of sloeg me. Ik had geregeld blauwe plekken en schaafwonden. Ik schaamde me daar enorm voor, dus bleef binnen. Mijn ex kwam soms dronken uit de kroeg en sloeg dan alles in elkaar. Onze meubels zagen er al snel niet meer uit, ik wilde diep van binnen niet dat er mensen over de vloer zouden komen.
Toen mijn zoontje vijf maanden was, konden we verhuizen naar een andere woning, met een tuintje. De eerste maanden was dat leuk. We kochten nieuwe meubels en zetten plantjes in de tuin. Inmiddels was ik flink geïsoleerd geraakt van de buitenwereld. Ik had niemand om mee te winkelen, of naar een dierentuin te gaan. Toen ik in het nieuwe huis ontdekte dat ik weer zwanger was, was ik in shock. Maar mijn ex was er zó blij mee, dat hij voor mij weer veranderde in de prins op het witte paard. Hoewel de ruzies niet overgingen en ik regelmatig klappen ontving. Ik hield hoop dat hij zou veranderen, zoveel hield ik van hem.”

Politie in huis

“Had niemand dan iets door, kun je je afvragen. Ik denk dat mensen in onze omgeving wel wisten wat er speelde. Buren wisten dondersgoed wat er aan de hand was. Er is vaak politie bij ons thuis geweest. Als iemand van de politie ooit tegen me had gezegd: ‘Truusje, wegwezen hier, pak je spullen, we gaan je helpen’, had ik het gedaan. Een agent vroeg me ooit argwanend: ‘Heeft hij dit allemaal gedaan?!’ Natuurlijk! Wie anders? Maar ik durfde het niet te zeggen. Ik dacht: als ik de waarheid spreek, kom ik hier niet levend uit.
In de winter van 2005 werd mijn dochter Karlijn geboren. Ze was het mooiste kind van de wereld, maar de kraamtijd was zwaar. Een half uur na de geboorte stond ik zelf de woonkamer te versieren met slingers. Ik ontving overdag visite en deed de nachten alleen. Als het tegenzat kwam mijn ex dronken uit het café en wilde hij seks. Ik wist dat het tussen ons nooit meer goed zou komen. Na de zoveelste escalatie, heb ik de kinderen in de auto gezet en ben ik vijf weken bij mijn zus gaan wonen. Dat vond hij niets, dus kwam hij daar ongevraagd langs, terwijl ik dat niet wilde. Omdat ik daar ook geen rust had, ging ik maar weer terug.
Op een dag zat mijn ex op het vloerkleed met mijn zoontje van toen drie jaar te spelen, toen ik hoorde dat hij hem uitschold. Mijn zoon reageerde daar fel op, waarop mijn ex hem oppakte en tegen de grond duwde. Toen was de maat vol. ‘Mama gaat ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurt’ zei ik trillend. Kort daarna deed Martijn de deur op slot, zodat papa niet naar binnen zou kunnen komen. Toen ik hard gerammel aan de deur hoorde, wist ik hoe laat het was. Mijn ex kwam woedend binnen, en sloeg het huis kort en klein. Ik hoor mijn zoontje nog schreeuwen: ‘Ga weg! Laat ons met rust’. De televisie sneuvelde en de kerstboom vloog door de kamer. Daarna hoorde ik mijn ex in de keuken een la opentrekken. Toen hij met een mes op ons afkwam en dreigde ons alle drie te doden, wist ik dat ik moest vluchten.
Terwijl ik hem van zijn plan probeerde af te praten, heb ik de kinderen jassen en laarsjes aangedaan en de buggy gepakt. Ik ben zo snel als ik kon het huis uit gevlucht, de hoek omgelopen en heb mijn moeder gebeld: ‘Maak de deur los, ik kom er nu aan!’ Ik was doodsbang. Mijn zoon had haarfijn in de gaten wat er gebeurde. De laatste meters heb ik gerend, en toen ik binnen was, heeft mijn moeder de politie gebeld. Die avond heeft de politie mijn ex eindelijk gearresteerd.”

Lees ook: Wietske: ‘Mijn ex reed dronken rond, mét onze kinderen’

Getraumatiseerd

“De nacht na de arrestatie ben ik teruggegaan naar huis. Ineens was er rust in huis, maar stond ik er ook alleen voor, met twee kleine kinderen. Mijn ex zat in de gevangenis, en ik ontdekte dat we een schuld hadden van 38.000 euro. Ik regelde een advocaat en ging met alle schuldeisers in gesprek om betalingsregelingen te treffen. Ik wilde een beter leven, maar hoe bouw je dat op? Het ging verschrikkelijk slecht met de kinderen. Mijn zoontje had heftige buien. Doordat mijn kinderen lang in een onveilige situatie hadden gezeten, waren ze getraumatiseerd. En hetzelfde gold voor mij. Zelfs toen ik kon verhuizen, mijn rijbewijs haalde en een auto kocht, kreeg ik het alleen met de kinderen niet voor elkaar.Jeugdzorg was nauw betrokken, en de kinderen kregen behandelingen en therapieën. Ik had goed contact met de hulpverleners, en was blij dat ze boven op ons gezin zaten. Maar makkelijk was het niet. Het werd een jarenlange zoektocht naar de juiste hulp. En hoe ik ook mijn best ook deed als moeder, ik kon het niet alleen. Na gesprekken met hulpverleners en gedragsdeskundigen, heb ik na een gevecht van drie jaar zelf voorgesteld om mijn kinderen uit huis te laten plaatsen. Ze waren toen 8 en 3 jaar oud. Ik zei: ‘Ik weet het echt zeker. Ik heb zo lang geknokt. Ik moet in hun belang denken…’ Mijn dochter ging naar een crisispleeggezin, mijn zoon naar een behandelgroep, en later een gezinshuis. Ik voelde en wist: ik kan niet de moeder zijn, die ik voor ze hoor te zijn.”

Geen makkelijke keuze

“De dag dat ik mijn dochter met een fotoboek en een koffer naar een crisispleeggezin bracht, vergeet ik nooit meer. Huilend reed ik in mijn eigen autootje naar huis. Ik zag haar zes weken lang niet, maar mocht haar daarna bezoeken. Toen mijn zoon op een groep ging wonen, kwam hij in het weekend naar huis. Ik had een goede band met alle hulpverleners. Ze veroordeelden me niet. Andere mensen deden dat wel. Ik was een slechte moeder, die haar kinderen niet waard was. Ik had veel eerder weg moeten gaan bij mijn ex, dan was deze ellende de kinderen gespaard gebleven. Toen mijn ex op vrije voeten kwam kreeg hij een contactverbod, maar de spanning en stress bleven. Ik vond het verschrikkelijk om mijn kinderen niet meer thuis te hebben, maar wist dat ik de juiste beslissing had gemaakt.
In de jaren die volgden ben ik ze altijd blijven zien, en ben ik keihard aan mezelf gaan werken. Mijn zoon is nu 22 en heeft een relatie, een kind, en een eigen bedrijf. Ik loop naast mijn schoenen van trots als ik zie hoe hij alles doet. Mijn dochter is twintig en met haar gaat het ook goed. Ze woont op zichzelf en doet vrijwilligerswerk bij de dierenambulance. Met elkaar hebben we regelmatig gesprekken over alles wat er is gebeurd. Ze zeggen dat ze liever thuis hadden willen blijven wonen, maat ik kan ze verzekeren dat dat geen optie was. Ik spreek naar ze uit dat ik trots ben op mezelf, dat ik uit liefde de niet makkelijke keuze heb gemaakt.”

Shitshow

“Mijn leven was een behoorlijke shitshow, jarenlang. Tien jaar na de uithuisplaatsing van mijn kinderen heb ik alles op papier gezet, in mijn boek Achter mijn voordeur. En in de jaren daarna heb ik nog twee delen geschreven. Het schrijven werkte voor mij therapeutisch. Er rust een taboe op de keuze die ik heb gemaakt. Als ouder is je taak: goed voor je kinderen zorgen. Ik nam het mezelf ook lange tijd kwalijk, ik had de ruggengraat niet om mijn kinderen te redden. Maar ik hoop nu dat mensen die mijn complete verhaal horen of lezen inzien dat goed voor mijn kinderen zorgen, betekende dat ik ze moest loslaten.
Als je kind uit huis wordt geplaatst ben je wanhopig, verdrietig, en vaak woedend. Ook als je, zoals ik, daar zelf voor kiest en vrede hebt met het besluit. Het is dan lastig om een goed gesprek aan te gaan met hulpverleners, terwijl dat zo belangrijk is. Door mijn verhaal te delen sla ik een brug tussen ouders en hulpverleners. Ik heb buddytrajecten ontwikkeld waarbij slachtoffers van huiselijk geweld worden gekoppeld aan een maatje.  Ook heb ik meegewerkt aan een gids voor ouders die te maken krijgen met uithuisplaatsing.Als ik terugkijk op mijn roerige leven, ben ik blij dat mijn kinderen mooie volwassen mensen zijn geworden, en voel ik me dankbaar dat alle ellende in elk geval ergens goed voor is geweest: ik kan andere wanhopige ouders en slachtoffers van huiselijk geweld nu helpen.”

Foto: Amaury miller
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.