Theresa’s vriendin denkt dat ze met honden kan praten

Tekst: Mariette Middelbeek

29 oktober 2025

Cindy, de vriendin van Theresa (55), is geweldig. Maar aan één ding kan Theresa maar niet wennen. Een tijdje geleden heeft Cindy paranormale gaven ontdekt bij zichzelf en sindsdien denkt ze dat ze op zielsniveau met honden kan communiceren. “Ik moet echt mijn best doen om niet in lachen uit te barsten.”

Theresa: “We waren tien en Cindy en ik liepen samen naar school, waar we die dag niet aankwamen. Het gevolg: een grote zoektocht, dodelijk bezorgde ouders en zelfs telefoontje naar de politie – net voordat zij een zoekactie startten, werden we gevonden. We waren ons van geen kwaad bewust, weggedoken in de bosjes aan de rand van het dorp, waar we ons ontfermden over vijf jonge vogeltjes die, zo vermoedden we, uit hun nestje waren gevallen. Bij de supermarkt hadden we een kartonnen doos gehaald die we hadden gevuld met gras en blaadjes en nu ploegden we de aarde om op zoek naar wormen. Dat we naar school moesten en dat, als we niet kwamen opdagen, iedereen natuurlijk ongerust zou zijn, daar dachten we helemaal niet meer aan. Het enige wat telde waren die vogeltjes, die zo klein en hulpeloos waren en zonder onze zorg zouden doodgaan. Zo vroeg begon de dierenliefde bij ons al, en zo diep zat die erin. En eigenlijk is dat nooit echt veranderd.

Cindy en ik zijn heel verschillend, dat waren we als kind al. Zij is introvert en echt een kat uit de boom kijker, ik ben aanwezig en impulsief. Waar zij twijfelt, weet ik vaak precies wat ik wil. Zij leerde, en leert nog steeds, van mij om zichzelf meer te laten zien, ik leer van haar om ook eens tot tien te tellen en na te denken voor ik iets doe. Dat is nu heel waardevol, maar als kind zie je dat nog niet. Dat wij vriendinnen werden, kwam dan ook eigenlijk door onze gedeelde dierenliefde en niet zozeer doordat onze karakters zo goed bij elkaar aansloten. Bij Cindy thuis hadden ze een hond, een superlieve golden retriever die om redenen die ik niet meer weet Balletje heette. Mijn allergrootste wens was een hond, maar die kreeg ik niet. Daarom kwam ik zo graag bij Cindy, dan kon ik uren spelen, kroelen en wandelen met Balletje. Samen met Cindy, want zij was natuurlijk ook stapelgek op hem.

Zo groeide onze vriendschap tot de hechte band. Los van onze uren met Balletje, gingen we samen naar de manege of naar de weitjes net buiten het dorp waar we pony’s, geiten en schapen aaiden. Soms vonden we een dier dat onze zorg nodig had, zoals een keer een aangereden kat of een egeltje. Daar konden we ons helemaal in verliezen, net als toen we samen naar school liepen en die vogeltjes hoorden piepen om hulp. Dat verhaal werd later natuurlijk een anekdote die keer op keer werd opgedist in onze families, en het tekent onze dierenliefde. Nog steeds is die liefde een belangrijke bindende factor tussen ons, maar onze vriendschap heeft zich in al die jaren natuurlijk ook verbreed. Ik waardeer haar om wie ze is en zij mij, en onze mannen en kinderen kunnen ook goed opschieten. Ik zou Cindy dus nooit meer kwijt willen, maar de laatste jaren is er iets aan het veranderen. En dat vind ik best lastig.”

Een gave

“Vijf jaar geleden overleed Snoekie, Cindy’s kat, binnen een maand gevolgd door Borre, haar cocker spaniel. Een verdrietige tijd waarin ik probeerde er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Het ging op dat moment ook niet goed op haar werk en met een van haar kinderen, en het was gewoon te veel voor Cindy. Ze kreeg een burn-out, waarvan ze leerde dat haar werk niet meer bij haar paste en dat ze iets met haar dierenliefde wilde gaan doen. Toen het met haar kind gelukkig beter ging, nam ze de ruimte om dat nieuwe carrièrepad te onderzoeken. Ze kwam in contact met iemand die energetisch werk bij honden deed en was daar helemaal door gegrepen. Al snel ontdekte ze dat ook zíj die gave had. Ik wist niet wat ik hoorde, die eerste keer. ‘Praten? Met honden?’ reageerde ik. ‘Op ziels- en energieniveau?’

Cindy straalde helemaal, ze had eindelijk haar doel gevonden. Ze ging het ook laten zien bij King, haar bouvier. Met haar handen deed ze iets bij hem, een bepaalde manier van aanraken, en toen stemde ze op hem af en kon ze met hem communiceren. Hij vertelde haar dat hij soms gemis ervaart, vooral van familieleden van hem. Zo was kort ervoor bij zijn fokker de hond overleden die zijn grootmoeder is en dat vond hij moeilijk.

Nou, sorry, maar dan moet ik echt mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Hij mist zijn overleden oma? Alsof een hond weet wie zijn oma is, of wát een oma überhaupt is. Ik was met mijn hond op een terugkomdag van de fokker, zeven jaar nadat hij als pupje van tien weken bij ons was gekomen. Hij vond het enig om met al die honden te spelen en was aan het einde van de dag gevloerd, maar je denkt toch niet serieus dat hij na al die tijd weet dat dit zijn broertjes en zusjes zijn? Er was één hond bij die niet uit dat nest kwam, maar die eigenaar had er nu eenmaal twee en wilde die ene niet alleen thuis laten. Daar speelde mijn hond net zo vrolijk mee, hoor. Het is niet dat hij dan denkt: ai, nee, die koude kant hoort hier niet. Ik geloof, net als Cindy, dat dieren extra zintuigen hebben waarmee ze heel veel kunnen aanvoelen, zowel van elkaar als van mensen. Dat ze precies weten wanneer je verdriet hebt of wanneer je het moeilijk hebt en dat dat te maken heeft met energie tussen mens en hond. Maar dat is iets anders dan dat een hond een gevoelsleven heeft van zichzelf dat ook nog eens op energieniveau door de verschillende generaties heen gaat, dat wil er bij mij niet in. En dat ze daarover dan ook met mensen kunnen communiceren, yeah right… Maar goed, dacht ik op dat moment nog: als zij hier gelukkig van wordt, wie ben ik dan om daar iets van te zeggen? Maar daar kom ik inmiddels op terug.”

Verbondenheid

“Cindy heeft nu een cursus gedaan en heeft zich bij de Kamer van Koophandel ingeschreven als hondenmedium, waarbij ze niet alleen met levende honden maar ook met overleden dieren gaat praten. Hoewel ik heel erg ben van ‘doe wat je wil’, heb ik hier eerlijk gezegd wel moeite mee. De dood van een huisdier betekent heel veel pijn en verdriet voor een eigenaar en natuurlijk wil je niets liever dan nog één keer een aai aan je dier geven, nog even die verbondenheid voelen die zo sterk kan zijn tussen mens en dier. En in al dat verdriet, verlies je dan misschien een beetje de ratio en grijp je alles aan. Dat is de groep mensen waarop Cindy zich als medium dat met overleden honden praat, richt. Ik vind dat je daar uiterst voorzichtig mee moet zijn. Mensen zijn op hun kwetsbaarst en in mijn ogen profiteer je daar dan van. Een consult kost 85 euro, dat is niet niks. En Cindy vertelde dat mensen vaak het gevoel hebben dat ze nog niet zijn uitgepraat met hun overleden hond en dan terugkomen voor een tweede en zelfs derde consult. Dan gaat het om stevige bedragen en vraag ik me af: wat gééf je die mensen nu echt?

Waar het levende honden betreft heb ik ook mijn scepsis. Laatst kwam er een rottweiler op consult die zo mank liep dat ik ook wel had kunnen zien dat hij een heupprobleem had – ik ken die hond wel uit het park bij ons in de buurt. Wat Cindy tijdens het consult – het ‘gesprek’, zoals zij dan zegt – eruit had gekregen, was dat hij zich had verstapt en daardoor pijn aan zijn heup had. Tja. Met mijn eigen hond Rover, een straathondje uit Roemenië, heeft ze ook hele gesprekken. Rover heeft een stevige gebruiksaanwijzing die ik met hulp van gedragstherapeuten en heel veel liefde en geduld inmiddels weet. Maar volgens Cindy vraagt Rover iets heel anders. Niet de strakke, duidelijke hand die hij krijgt omdat hij heel onzeker wordt als hij zelf een leidersrol moet nemen, maar juist vrijheid om zijn eigen keuzes te maken, op gevoel. Daar blijft ze dan maar over doorgaan: je moet dit met Rover, Rover vraagt hierom, lúíster nou eens naar je hond, Theresa. Hier trek ik eerlijk gezegd wel de grens, ik raak er echt geïrriteerd van. Ik heb veel ervaring met honden, van jongs af aan. Ik heb altijd de ‘moeilijke’ honden gehad, de dieren met gedragsproblemen en ik vind het heel mooi en dankbaar werk om met zo’n hond aan de slag te gaan en zo’n beestje te begrijpen en gelukkig te maken. Ook met Rover doe ik niet zomaar iets, ik heb me heel goed laten inlichten, ik ken mijn hond en ik handel in zijn belang. Mijn doel is daarbij altijd hetzelfde: het geluk van mijn hond.

Dat Cindy een of andere gave in zichzelf heeft ontdekt is tot daar aan toe, maar de suggestie wekken dat ik niet goed voor mijn hond zorg, vind ik echt heel pijnlijk. Maar als ik dat bij haar aankaart, gooit ze meteen de spreekwoordelijke deur dicht met zo’n gezicht van ‘tja, dat zul jij nooit begrijpen’. Ze vindt dat ze, sinds ze die hondengesprekken voert, het gelijk altijd aan haar kant heeft, omdat zíj nu eenmaal die gave heeft en een ander niet. Ze staat nergens anders meer voor open en dat vind ik in een vriendschap op welk onderwerp dan ook de doodsteek. Als je niet meer naar elkaar luistert, waarom ben je dan nog vriendinnen? Ik moet eerlijk zeggen dat ik me dat weleens afvraag, maar de gedachte dat ik Cindy als vriendin kwijtraak, doet me ook pijn. En zeker het idee dat de dierenliefde die ons ooit samenbracht, dan nu ook onze splijtzwam zal zijn. Dus hou ik maar weer mijn mond en beloof echt Rovers belang op één te zetten, ondertussen op mijn tong bijtend om alles wat ik níet zeg. Maar ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.” 

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.