Suzanne ging samenwonen met… haar vader!

Tekst: Ella Mae Wester

3 november 2025

Na het overlijden van haar moeder besluiten Suzanne (45) en haar vader Kars (78) het roer om te gooien en in Friesland te gaan wonen. Samen, in hetzelfde huis. “Sommige mensen snappen mijn keuze niet, maar ik had wel zin in een nieuwe start.”

Het was een mooie zaterdag in september, vorig jaar. Suzanne en haar vader Kars zaten samen in zijn tuin in Amsterdam. Suzanne: “Aan het einde van de middag dronken we een wijntje. We hadden het over de vakanties die we als gezin vroeger hadden in Friesland. Daar hebben we twintig jaar lang een caravan gehad. Vroeger hadden we plannen om daarheen te verhuizen, maar dat is niet doorgegaan. Ik dacht altijd dat mijn vader dat niet wilde.” Maar, zei Kars die middag in de tuin, het was juist haar moeder die in Amsterdam wilde blijven. Suzanne: “Mijn moeder was een ras-Amsterdamse en ze was met geen stok over te halen om haar stad te verlaten. In ons gezin was ik degene die ooit naar Friesland wilde verhuizen. Die middag in de tuin zei mijn vader tot mijn verrassing dat hij het ook nog steeds graag wilde.” Dat was het moment waarop Suzanne en Kars besloten ervoor te gaan. Ze zouden naar Friesland verhuizen. Samen.

Heftige periode

2024 was een turbulent jaar voor Suzanne en haar vader. Suzannes moeder, Kars’ vrouw, werd onverwachts ernstig ziek. Suzanne: “Ze heeft nog twee maanden in het ziekenhuis gelegen, maar in juni is ze overleden.” Het was een heftige periode. Suzanne was haar moeder kwijt, Kars zijn echtgenote, zijn allereerste liefde, met wie hij ruim zestig jaar samen was. In die tijd woonde Suzanne in het Noord-Hollandse Halfweg, een dorp op een halfuur rijden van Amsterdam. Na de dood van haar moeder was ze veel bij haar vader. Suzanne: “Om ervoor te zorgen dat hij elke dag te eten had en om zijn huis schoon te maken. Niet alleen omdat dat hem gezien zijn leeftijd steeds moeilijker afging, maar vooral omdat mijn moeder die dingen altijd allemaal deed.” Op die zaterdagmiddag in september had ze ook net schoongemaakt bij haar vader. In de tuin was het besluit om samen naar Friesland te verhuizen, snel genomen, vertelt Suzanne. “Ik heb geen partner en geen kinderen. Ik woonde al negen jaar alleen. Dat maakte het voor mij wat makkelijker om die stap te zetten.” En haar baan als directiesecretaresse? “Die heb ik een paar maanden later opgezegd. Ik moest vijf dagen per week fysiek op kantoor aanwezig zijn en dat was niet te combineren met wonen in Friesland. Ik dacht: ik zie wel wat ik hierna ga doen.” Een rigoureuze beslissing om je baan op te zeggen en naar een ander deel van het land te verhuizen. Maar Suzanne denkt daar anders over: “Als je het niet probeert, weet je niet of het leuk is. En als het niet bevalt, kun je altijd weer terug.”

Stoer

In de maanden na hun gezamenlijke besluit zochten Kars en Suzanne naar huizen die geschikt waren om met z’n tweeën in te wonen. Ze wilden een woning waarin ze allebei hun eigen leefruimte hadden, maar wél dicht bij elkaar waren. Een aantal keer gingen Kars en Suzanne op en neer om samen naar huizen te kijken. Hoe reageerde Suzannes omgeving op haar beslissing om samen met haar vader naar Friesland te verhuizen? “De reacties waren heel verschillend”, lacht Suzanne. “Sommige mensen reageerden vol onbegrip. ‘Hoe moet dat dan met je werk?’ zei iemand. Ik denk dat mensen soms op die manier reageren uit angst. Zelf had ik wel zin in een nieuwe start op een andere plek. Ik zag het als een nieuw project. Misschien ga ik wel iets heel anders doen. Mijn moeder en ik wilden altijd nog eens samen een eigen broodjeszaak beginnen. Zoiets lijkt me nog steeds leuk. Iemand anders vroeg: ‘Wát, ga je samenwonen met je vader?’ Maar vrienden die wisten hoe de band met mijn ouders was, en hoe die met mijn vader nog steeds is, vonden het gaaf en stoer wat we gingen doen. Zeker ook van mijn vader. Hij gaat op zijn leeftijd nog verkassen.” Hoe die band met haar vader is? “Ja, heel goed”, zegt Suzanne lachend. “Ik had vroeger vaak heimwee naar mijn vader als hij er niet was. In de zomer gingen we altijd zes weken naar onze caravan in Friesland, maar mijn vader moest de eerste drie weken werken en bleef thuis. Ik kon dan soms niet slapen van de heimwee naar mijn vader. Mijn moeder is zelfs meerdere keren met mij naar de dokter geweest, omdat ik er echt ziek van was. Ik was altijd gek op mijn vader, en nu nog steeds.” Voor Suzanne voelde het dus helemaal niet onlogisch om samen te gaan wonen met haar vader. “Ik was vorig jaar veel onderweg van en naar mijn vader. Het voordeel na de verhuizing zou zijn dat ik die reistijd niet meer had. Ik zou mijn vader altijd vlak bij mij hebben en hem ook zorg kunnen bieden als dat nodig is.”

Droomhuis

Kars en Suzanne vonden hun ideale huis in Drachten, een grote plaats in Friesland. Suzanne: “Drachten heeft nooit stadsrechten gekregen, maar er wonen 45.000 inwoners en er zijn ruim tien supermarkten.” Het huis moest nog wel verbouwd worden om een zogenaamde kangoeroewoning te creëren, met daarin de leefruimte die ze allebei graag wilden hebben. Maar vóór de verbouwing verhuisden ze al, in mei dit jaar. Suzanne: “De verbouwing is bijna klaar en dan hebben mijn vader en ik ieder onze eigen ruimte, compleet met eigen keuken en badkamer. Mijn eettafel is een vaste plek, waar we vaak samen zitten. Aan het einde van de middag drinken we daar samen een theetje, frisje of wijntje. Ja, net als die middag in september vorig jaar. Daarna ga ik koken. Ik vind het leuk om dan muziek op te zetten en een beetje te dansen, terwijl ik het eten klaarmaak. Dat deed mijn moeder vroeger ook altijd. In de keuken hangt een grote foto van mijn moeder waarop ze aan het eten is. Dus ze eet altijd met ons mee.” Behalve aan de eettafel zitten Suzanne en Kars bij mooi weer ook weleens samen op hun terras. Suzanne: “Ik heb zelf nooit een tuin gehad, en daar geniet ik nu enorm van. Ik heb zelfs een moestuin, dat was een droomwens van mij, en we hebben een vijver. Mijn favoriete moment van de dag is ’s ochtends, als ik wakker word. Dan ga ik de keuken in, zet ik koffi e en loop ik in mijn ochtendjas de tuin in. Het zit hier zo vol leven. Deze zomer zag ik de tomaten aan mijn tomatenplanten rood worden, dat was zo mooi. Als ik de kikkers in onze vijver zie springen, voel ik me helemaal gelukkig.” Als het niet bevalt, kan ik altijd weer terug, dacht Suzanne eerder. Maar daar staat haar hoofd helemaal niet meer naar. “De verbouwing was best zwaar. Ik ben soms nog steeds van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds bezig om dingen te regelen en bestellingen te doen. En waar ik kan, verf ik een muurtje mee.” Maar ze wil vooral niet terug, omdat Friesland zo goed bevalt. “Laatst waren de buren hier, die hadden we uitgenodigd voor de lunch. En met de vorige bewoonster hebben we nog steeds goed contact. Mensen zeggen soms weleens dat Friezen stug zijn, maar daar merken wij niets van. We vonden het vroeger op de camping al zo gemoedelijk, en nu nog steeds. De ruimte van mijn vader wordt levensloopbestendig. Mocht hij in een rolstoel komen, dan kan hij hier ook gewoon blijven wonen. We hopen dat we hier de komende jaren nog fi jn samen kunnen blijven wonen. Op deze plek zijn we samen gelukkig.” En of er ooit een nieuwe partner komt? Suzanne: “Ik moest er vanaf het ziekbed van mijn moeder tot nu niet aan denken. Maar over een paar maanden sta ik wel weer open voor een leuke vent. Wie weet, wordt het een Fries. Ik sluit niets uit.”

Foto: Marloes Bosch
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.