Stefanie: ‘Ik kies ervoor niet in zelfmedelijden of haat te leven’
18 december 2020
Wat maakt het uit dat mijn bril door het mondkapje beslaat als ik de supermarkt in loop. Wat geeft het dat ik geen cadeautjes meer kan kopen en online bestellingen mogelijk te laat komen voor de kerst.
Ik zigzag wel wat door deze vreemde tijd heen. Het is erg dat er mensen zijn die lichamelijk, geestelijk of financieel door corona geveld worden. Maar misschien vind ik het nog akeliger dat sommige mensen verharden, wantrouwen voelen of gefrustreerd hun mening aan mij opdringen.
Toch weer gelukkig
Ik wil gewoon leven. Ook in crisistijd. Misschien heb ik gemakkelijk praten, omdat ik gezond ben, geen naasten aan corona heb verloren en nog kan werken. Maar het gevoel dat er iets dierbaars uit je handen glipt, zonder dat je daar controle over hebt, ken ik ook. Ik dacht nooit meer gelukkig te worden, doordat ik twee van mijn adoptiekinderen niet meer zag. Ik ben er zelfs voor behandeld door een psycholoog. Intussen kan ik ondanks mijn verdriet weer gelukkig zijn en genieten van de drie kinderen met wie ik een goed contact heb. En één van de verloren volwassen adoptiekinderen zie ik onder begeleiding af en toe weer.
Vertrouwen in de toekomst
Als er nog eens verdriet boven komt, omarm ik dat. Diep vanbinnen ben ik gelukkig. Daar kan de buitenwereld niet bij. Ik kies ervoor niet in zelfmedelijden of haat te leven. Die keuze geeft een bevrijd gevoel. Daardoor maakt het niet uit wanneer een medeklant in de supermarkt tegen mij moppert over de mondkapjesplicht. Ik ga de discussie niet aan en glimlach ongezien achter mijn mondkapje. Ik heb vertrouwen in de toekomst, ook al is niets zeker in het leven.
Genieten van wat er wel kan
Afgelopen dinsdag bracht ik Adriana voor de laatste keer voor de lockdown naar school. Eigenlijk zou er donderdag Kerst gevierd worden, maar mijn dochter had haar kersttrui deze dag vast aangetrokken. Zoals al weken, mocht ik niet verder dan het schoolhek. Ik moest nog van alles regelen in verband met de schoolsluiting. Toch werd ik enorm vrolijk toen ik naar de kinderen op het plein keek. Ze hadden kerstmutsjes op of een gouden slinger in hun haren en renden zichtbaar genietend over het plein.
Ik sta stil bij het leed dat er is en weet dat we in een moeilijke tijd leven. Toch wil kijken naar wat er nog wel kan en ik wil genieten, net als de rondrennende kinderen.
Lees ook: Stefanie: ‘Het voelt alsof we iets stiekems doen, spijbelen of zo’
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
