Schrijfster Nan Adams over haar succes: ‘Af en toe moest ik mezelf gewoon knijpen’

Tekst: Lydia van der Weide

22 september 2025

Ze wordt ook wel de Nederlandse Lucinda Riley (bekend van De Zeven Zussen) genoemd: Nan Adams (62). Haar verslavende boekenserie over De Alfa-vrouwen werd een megahit. “Dat ik mijn kinderdroom nu alsnog waarmaak, had ik vroeger nooit kunnen denken.”

Nan: “Grote tegenslagen kunnen soms de allermooiste dingen brengen. Daar ben ik wel het voorbeeld van. Toen ik in 2018 door een jongen met fiets en al omver werd gerend, had ik nooit kunnen denken dat juist dat het begin van mijn droomleven zou zijn. Al moest ik daarvoor nog wel heel wat diepe dalen door… Het leek die ochtend een ongelukje van niets: een jongen, die net uit school kwam, botste onbesuisd tegen mij op mijn omafiets aan. Ik viel, maar dacht meteen: ach, ik sta zo weer op. Niet dus: mijn bekken bleek gebroken te zijn. Ik werkte als pilatesinstructeur in mijn eigen studio en deed maandelijks retraites in het buitenland. Dat zat er voorlopig niet meer in. Ik moest eerst zes weken plat, daarna in een rolstoel, en nog lang revalideren. Het was nog maar maart, maar de arts zei: ‘Je bent hier de rest van het jaar wel mee zoet.’Opeens had ik dus geen inkomsten meer en kon niets dan in bed liggen. Ik was voor alles, zelfs voor wc-bezoek, afhankelijk van mijn man. De tijd erna was een kettingreactie aan rampspoed. De ouders van de jongen stelden mij aansprakelijk voor het ongeluk en eisten geld. Er moest een letselschadejurist aan te pas komen. Dat onrecht brak mij nog meer op dan de pijn van mijn breuk, die ik met een flinke dosis pijnstillers probeerde te verdragen. Ik maakte voor het eerst in mijn leven kennis met onmacht en met de paniek van niet meer ‘in control’ zijn. De situatie accepteren was het enige dat ik, met veel tranen, kon doen. Toen ik eindelijk weer een beetje op de been was, overleed mijn ex-man, de vader van mijn kinderen, aan huidkanker. Dat was ontzettend verdrietig, vooral voor mijn kinderen, toen 27 en 24 jaar oud. Als klap op de vuurpijl verbrak mijn tweede man een paar maanden later onze relatie, waar ik ook kapot van was. We woonden samen in zijn huis, dus het was logisch dat ik vertrok. Maar ja, omdat een ander huis vinden verre van makkelijk is en ik bovendien helemaal geen geld meer had, trok ik in mijn stacaravan op de Veluwe. Net toen ik dacht: ik ben weer zover dat ik mijn retraites volop kan oppakken, kwam corona. En zaten groepslessen en buitenlandse reizen er helemaal niet meer in.”

Put

“Welja: bekken gebroken, relatie gebroken en nu ook nog mijn carrière gebroken. Kon het nog erger? Gelukkig had ik recht op de TOZO, de uitkering voor zelfstandigen tijdens corona, 1050 euro per maand. Dat was genoeg voor de huur, verzekeringen en mijn Fiat Panda, maar meer ook niet. Ik dacht: wanneer kan ik weer bouwen, wanneer kan ik weer léven? Wat ik godzijdank nog wel had, was mijn hond Snor, mijn grote steun en toeverlaat – én fijne vrienden en familie, die me hielpen waar ze konden. Ik had een vriendin die stevig insloeg als er 1+1-aanbiedingen waren en mij dan een volle tas kwam brengen. Een ander bracht kleding naar een tweedehandswinkel en gaf mij het geld dat dat opbracht. Zelfs deed ik boodschappen via Too Good To Go en kweekte tuinkers voor mijn dagelijkse groente. Toch waren er dagen dat ik alleen brood met pindakaas kon eten. Als vrouw die het geluk had gehad om nooit tekorten te kennen, vond ik deze situatie heel heftig. En hoe er weer licht aan het einde van de tunnel kon komen, wist ik niet: een huis zou niet lukken zolang ik niets verdiende, een nieuwe liefde vinden ook niet – wie wil er nu een werkloze die op een camping bivakkeert? Nee, er zat maar één ding op: ik moest nieuw werk voor mezelf creëren om uit deze put te komen.”

Droom

“Hoe ik dat het allerliefste zou doen, dat wist ik wel: succesvol fictieschrijfster worden. Als kind had ik al een grote fantasie en ik was dol op lezen en schrijven. Op de basisschool liet ik vriendinnetjes al lege schriften zien en zei: ‘Kijk, dit is mijn boek, ik weet alleen nog niet wat erin komt.’ Ondertussen verslond ik boeken als De Vijf en Pitty gaat naar kostschool van Enid Blyton, schreef ik dagboeken en zat bij de schoolkrant: van alles om maar met mijn passie bezig te zijn. Maar serieus iets met mijn schrijversdroom doen? Dat kwam er niet van. Ik was stewardess geworden, en later dus pilatesinstructeur. Rond mijn veertigste had ik via via wel een aantal lifestyleboeken mogen schrijven, onder meer over afvallen en jezelf resetten. Superleuk om te doen, maar wat écht mijn droom was, was om iets met mijn eigen fantasie te doen.
Die droom was teruggekomen toen ik in bed lag met mijn gebroken bekken. Ik herinnerde me een Amerikaanse man die ik ooit had ontmoet en die me verteld had dat hij boeken schreef die hij zelf als e-book aanbood. Hij had er al 27 geschreven en verdiende daar best wat mee. Terwijl ik in bed lag en opeens alle tijd van de wereld had, dacht ik: ik ga een detective schrijven, een cozy crime. Ik was altijd al gek geweest op Murder she wrote en zoiets sprak me aan. Het was heerlijk om te doen, het voelde echt als een ontsnapping naar een andere wereld. Toen het af was, bood ik het online aan en jawel, er waren best wat mensen die het kochten – al waren dat vooral familie en vrienden. Het was zelfs een hele serie geworden; De Brenda Park Mysteries. Maar ja, het leverde haast niets op en al droomde ik stiekem over succes, ik maakte me tegelijk nul illusies dat dat zou lukken. Er zijn zoveel mensen met dezelfde droom… waarom zou ik eruit springen?”

Kans

“Maar toen kreeg ik op een dag zomaar een mail. Van Ambo|Anthos, een gerenommeerde uitgeverij. Iemand die ik kende – ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet wie – had ze getipt over mij en mijn zelfgemaakte e-books. De uitgeverij was net een dochteruitgeverij begonnen, Loft Books, die commerciële fictie alleen als e-books en luisterboeken uitgaf. Ze zochten enthousiaste nieuwe schrijvers. Had ik misschien interesse? Ik staarde overdonderd naar de mail. Of ik interesse had? Absoluut. Dit was mijn kans en die zou ik met beide handen grijpen! Als een malle ging ik aan de slag met drie boeken over – haha! – een single vrouw op de Veluwe die moorden oploste. Alle leuke types op mijn camping kwamen erin voor. De uitgeverij was enthousiast en de boeken liepen best redelijk, maar de doorbraak waar ik stiekem op hoopte, bleef uit. Toch besloot ik niet op te geven. Ook niet toen de TOZO stopte. Om me op mijn droom te kunnen blijven focussen, verkocht ik stap voor stap alles wat ik had: gouden sieraden, merkkleren, zilveren fotolijstjes, boeken, cd’s en serviesgoed. Ik kocht zelfs mijn uitvaartverzekering af. Alles om te komen waar ik wilde.”

Magisch

“En toen gebeurde er iets magisch. De uitgeverij belde me en vroeg of ik ook boeken zou kunnen schrijven zoals Lucinda Riley, van De Zeven Zussen. Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb nog nooit iets van haar gelezen. Maar ik zei direct ja, á la Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’ En toen ik de ingrediënten van Lucinda’s boeken hoorde, werd ik heel enthousiast: historische romans, met verhaallijnen in verschillende tijdsperiodes en met veel mooie locaties. Daar wilde ik me zeker aan wagen!
Het was mijn zus die me op het idee voor het eerste boek bracht. Als meubelmaker had zij net een busje gekocht waarvan ze het dashboardkastje niet open kreeg. ‘Als je daar nu eens iets mee doet,’ zei ze. ‘Dat je niet een persoon, maar een auto de hoofdrol geeft in je boek, die een groot geheim verbergt.’ Dat werd het begin van De Alfa-vrouwen, een boekenserie waarin alles begint met een Alfa Romeo en die draait om echte powervrouwen. Ik reisde ervoor door de tijd – het verhaal gaat over vier generaties vrouwen – én over de hele wereld. Niet letterlijk, ik kwam mijn stacaravan niet uit, maar in mijn hoofd ging ik terug naar alle plekken waar ik ooit was geweest. En dat waren er veel: als kind had ik met mijn ouders en zusje op veel verschillende plekken gewoond, voor het werk van mijn vader. Als stewardess had ik natuurlijk ook veel plekken aangedaan, voor mijn retraites eveneens. Een van de mooiste plaatsen waar ik ooit was geweest, was Bellagio, bij het Comomeer. Ik had indertijd een rondleiding gekregen in een Grand Hotel, en ik was altijd nog eens van plan geweest om daar een retraite te geven. Nu werd dat pareltje het uitgangspunt van mijn eerste boek, dat ook de titel Bellagio draagt.”

Roes

“Ik stuitte op ongelooflijke historische gebeurtenissen, voegde een flinke dosis spanning toe en al terwijl ik het schreef, wist ik: ik heb iets goeds in handen. Ik was met niets anders meer bezig. Ging ’s avonds weliswaar op tijd naar bed, maar als ik dan om twee uur ’s nachts wakker werd, liep mijn hoofd alweer zo over van inspiratie dat ik op moest staan. Een kopje thee erbij, beschuitje met suiker, brilletje op en in mijn flanellen pyjama verder tikken. Tot half zes, om dan nog een paar uurtjes slaap te pakken. Tot Snor me wakker maakte omdat hij eruit moest. Mijn lieve hond hield me in die tijd bij de les; hij zorgde ervoor dat ik zelf ook wat at wanneer ik hem te eten gaf en dat ik mijn benen strekte door hem uit te laten. Als hij er niet was geweest, was ik waarschijnlijk compleet vervreemd geraakt van de wereld. Nu liep ik al vaak verdwaasd over de camping, me amper bewust waar ik was. En vrienden en familie zag ik bijna niet – ik wilde alleen maar door, door, DOOR! Na Bellagio volgde in eenzelfde roes deel twee van De Alfa-vrouwen, Malibu, en toen het derde, Mayfair. Eindelijk kon ik weer ademhalen. En hoe bestaat het: twee dagen nadat ik dat derde deel had ingeleverd, ging ik met Snor naar de dierenarts. Hij bleek veel zieker dan ik wist. Na nog één doorwaakte nacht samen met hem moest ik hem laten inslapen. Ik was intens verdrietig, maar ook geroerd. Het was echt alsof hij er voor mij had willen zijn tot ik dit had volbracht.”

Bestseller

“En toen… gebeurde het wonder waar ik op had gehoopt. Mijn serie werd een bestseller. Zo’n grote bestseller zelfs dat de e-book-only uitgever besloot er tóch papieren boeken van te maken. Inmiddels zijn er meer dan 50.000 van verkocht, en dat is echt superveel! De eerste keer dat ik mijn royalty’s kreeg, wist ik niet wat me overkwam. Eindelijk weer geld, na al die jaren van zuinig doen. Eindelijk kon ik alle mensen aan wie ik zoveel te danken heb, zelf weer trakteren. Ik kon weer eens op reis. Mijn kinderen verrassen met iets leuks. Ik had zelfs geld om me powder brows te laten aanmeten en mijn bovenoogleden te laten liften – die waren, vast mede door het harde werken, helemaal over mijn ogen gaan hangen. Ik mocht naar het boekenbal – zo fantastisch! – signeerde in tientallen boekwinkels, waaronder op Schiphol, iets waar ik in mijn stewardessentijd al van droomde. En daar genoot ik zó van. Af en toe moest ik mezelf gewoon knijpen. Het was gelukt. Het was gewoon gelukt: ik had een leven voor mezelf gecreëerd. Mijn droomleven!”

Een echte Alfa-vrouw

“Inmiddels geniet ik daar alweer even van. Ik woon weer in een huis van steen, en er is zelfs weer een tijdje een man geweest in mijn leven. Eerder dit jaar kwam het vierde deel van De Alfa-vrouwen-serie uit: Het geheim van Amsterdam, een ode aan mijn geboortestad en een eerbetoon aan Snor, die daar een grote rol in speelt. Ondertussen schrijf ik alweer druk aan een nieuwe serie, die begin volgend jaar groots gelanceerd gaat worden. En… er gloren zelfs kansen in het buitenland!
Mijn dochter, moeder, zus en vriendinnen noemen mij een echte Alfa-vrouw, hoe ik dit voor elkaar heb gebokst. Nou, dat zit dan in de familie, want dat zijn zij ook: mijn moeder en zus, maar ook mijn dochter zijn mijn grootste inspiratiebronnen. Ze zijn zo krachtig en echt zichzelf. Ik hoop dat mijn verhaal anderen bemoedigt. Want echt, iedereen heeft dit in zich. Ik wil het wel van de daken schreeuwen: geloof in je eigen unieke vaardigheden. Niemand doet het zoals jij. Zet door, hou vol – ook als er grote tegenslagen zijn. Je ziet wat het mij heeft gebracht. Dat ik nu inderdaad overal word vergeleken met een grote naam als Lucinda Riley, is het mooiste dat er kon gebeuren.”

Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte. Met dank aan: Nautilus aan Zee, Egmond aan Zee

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.