Roos wandelt in haar eentje met een tent door Nederland

Tekst: Hannah König

22 september 2025

In Finland ontstond haar liefde voor natuur en eindeloze wandelingen. Die vanzelfsprekendheid verdween toen haar benen haar plotseling in de steek lieten. Roos (30) ging door een moeilijke periode, maar herstelde volledig. Nu loopt ze elke dag, door weer en wind, en het hele jaar door. “Als ik wandel, pieker ik niet.”

Roos: “Mensen vragen me geregeld: ga je écht alleen?! Ja, ik ga het liefst alleen. Voor mij is alleen wandelen niet meer dan normaal. Mijn vader ging vroeger ook solo op fietsvakantie, omdat hij daar gelukkig van werd. Als ik op Instagram laat zien dat ik in mijn eentje door Nederland trek en in een tentje slaap, krijg ik steevast dezelfde vragen: ‘Ben je niet bang dat je iets overkomt? Dat er ’s nachts iemand in je tent komt? Of dat je een wolf tegenkomt?’ Ik ben gelukkig niet snel bang en voel me in de natuur veilig, ook in het donker. Dat vertrouwen heb ik opgedaan in Finland, waar ik vijf jaar geleden woonde, en waar de dagen veel korter zijn.”

Pijn

“Na mijn studie werd ik geselecteerd voor een vrijwilligersproject in Helsinki. Ik vertrok naar het noorden en daar ontstond mijn liefde voor de natuur. In Finland leef je buiten. ‘Slecht’ weer is geen reden om binnen te blijven. Ook in de winter gaat iedereen naar buiten. Regenjas aan, thermoskan mee en in het bos een kampvuur maken. Ik woonde net buiten de stad, en trok na mijn werk vaak de bossen in. Ook in het weekend deed ik dat urenlang. Het was daar om drie uur ’s middags al donker, maar dat weerhoudt niemand ervan om naar buiten te gaan. Zelfs kinderen spelen gewoon door, ook als de zon allang onder is. Ik heb me daar altijd veilig gevoeld, als vrouw alleen in een donker bos.
In Finland liep ik ook hard, ik trainde voor een halve marathon. Tot ik last van mijn knieën kreeg. Omdat ik vaak over besneeuwde en bevroren paden rende, dacht ik eerst dat het om overbelasting ging. Maar de pijn werd steeds heftiger, en mijn benen voelden gespannen. Het werd zo ernstig, dat ik op een dag niet meer op mijn benen kon staan. Ik sleepte mezelf met moeite naar een winkel om een boodschap te doen, maar lang stilstaan was ondraaglijk. Ik bezocht dokters en fysiotherapeuten, maar niemand begreep wat er met me aan de hand was.”

Psychosomatische klachten

“Omdat ik in Finland woonde tijdens de coronapandemie, had ik mijn familie en vrienden inmiddels al maanden niet gezien. Toen mijn moeder me na tien maanden in Helsinki opzocht, brak ik. Dat het op de plek waar ik me het meest gelukkig had gevoeld, nu zo slecht voelde, beangstigde me enorm. Omdat ik geen idee had wat er met me aan de hand was, stortte mijn Finse droom compleet in. Ik ging terug naar Nederland, waar ik een sportarts en een orthopeed bezocht en zelfs alternatieve behandelingen probeerde. Ik had er alles voor over om weer te kunnen lopen, maar niets hielp.
Na drie maanden vloog ik, nog steeds niet hersteld, met rolstoelassistentie terug naar Finland. Mijn thuis was daar, al mijn spullen lagen er nog. Maar die terugkeer was vreselijk. Ik moest me verplaatsen met het openbaar vervoer, en kreeg van de stress en machteloosheid regelmatig hartkloppingen.”

Vertrouwen

“Toen ik tijdelijk bij mijn ouders in Drenthe woonde, begon ik boeken te lezen over lange wandeltochten. Mijn grootste angst was dat ik die meer zou kunnen maken. Toen ik op een dag iets las over psychosomatische klachten, dacht ik: zou dat het zijn? Dat begint vaak met een blessure, maar door hevige stress blijft de lichamelijke pijn bestaan. Ik had veel spanning in die tijd. Een goede vriendin van me was overleden, daar had ik veel verdriet van. Tegelijkertijd leefde ik in angst: wat als ik nooit meer kan lopen? Toen ik besefte dat er een verstoorde balans tussen mijn lichaam en geest was, veranderde er al iets. Ik ben online een programma gaan volgen, boeken gaan lezen, en kreeg langzaam het vertrouwen in mijn lichaam terug dat ik al anderhalf jaar kwijt was. Ik stelde mezelf een doel: als ik beter ben, ga ik het Pieterpad lopen. Uiteindelijk zijn mijn benen na anderhalf jaar 100% hersteld.
Mijn klachten hebben me aan het denken gezet en mijn kijk op het leven veranderd. Toen ik eindelijk weer kon lopen wist ik één ding zeker: ik wilde een baan die me ruimte gaf om te leven. Om te doen wat ik het allerliefste doe. Dat het een baan was die aansloot op mijn masteropleiding, vond ik niet belangrijk. Ik ging bij een fijn bedrijf in Amsterdam aan de slag als klantenservicemedewerker. Hierdoor had ik geen stress, werkte ik in een gezellig team, en ging ik elke dag met plezier naar mijn werk. Ik ben nu dertig en voel sterk: het leven kan zomaar anders zijn, dus ik moet eruit halen wat erin zit. In Nederland pas ik op huizen en katten, en tussendoor reis ik door Europa. Veel leeftijdsgenoten zoeken nu juist naar zekerheid en structuur. Maar ik voel me vrijer en gelukkiger dan ooit.”

Rustgevend

“Toen ik na mijn avontuur Finland terugkwam in Nederland, ben ik hier ook begonnen met wandelen. Ik deed dat eerst in de buurt van mijn ouders in Drenthe, en later in de buurt van Amsterdam. Ik ontdekte NS-wandelingen, waarbij je van station naar station loopt. Soms ging ik samen met een vriendin, maar vaker ging ik alleen. Het is rustgevend dat je met niemand rekening hoeft te houden. Soms luister ik op mijn koptelefoon een podcast, maar vaak hoor ik alleen de geluiden van de natuur. Het geeft me een opgeruimd gevoel. Als ik buiten loop, pieker ik niet. Het is alsof alles in mijn hoofd weer op z’n plek valt. En onderweg komen vaak de beste ideeën – over wat ik wil, welke richting ik op wil in het leven.
Lopend zie je zoveel meer dan wanneer je ergens langsrijdt. Ik ben me sinds ik zoveel loop pas écht bewust van het wisselen van de seizoenen. Toen ik ermee begon, liep ik op witte sneakers en had ik geen regenkleding. Tijdens een van mijn eerste etappes werd ik compleet doorweekt, en liep ik blaren op allebei mijn voeten. Langzaam begon ik spullen aan te schaffen: goede schoenen, een fijne rugzak. En toen was het tijd voor mijn persoonlijke doel: het Pieterpad lopen, van Pieterburen naar Sint Pietersberg. Iedere maand ging ik met mijn rugzak en tentje op pad. Die weekenden voelden als mini-vakanties.”

Ultiem geluk

“Een half jaar geleden ging mijn relatie uit. Voor die tijd vond ik het heerlijk om pad te gaan, maar ineens kreeg ik daar moeite mee. Ik voelde me soms eenzaam, iets wat ik daarvoor eigenlijk nooit had ervaren. Het duurde een paar maanden voordat ik er weer echt plezier in kreeg. En ik denk dat dat heel normaal is. Als je mentaal wat minder stabiel bent, kan het alleen zijn met je gedachten confronterend zijn. Toch blijf ik geloven: juist in zulke periodes is wandelen helpend. Al voelt het op het moment misschien anders, je hebt achteraf nooit spijt dat je bent gegaan.
Wat ik zó fijn vind in Nederland, is dat je halverwege een tocht kunt neerstrijken bij een boscafé voor koffie of lunch. In Finland vond ik het magisch om in een klein café een kaneelbroodje te eten met uitzicht op een besneeuwd bos. Maar pas toen ik in Nederland door ging trekken, ontdekte ik dat ook hier honderden van zulke plekken zijn. Ik werd daar zó blij van, dat ik ze ben gaan verzamelen in een gids: mijn eigen boscafé e-book. Ook in de herfst en winter is het heerlijk om op te warmen met een pannenkoek in een gezellig café. Voor mij is dat het ultieme geluk.”

Groots dromen

“Vorig jaar zomer heb ik twee weken door Finland getrokken. De cirkel was voor mij rond: ik ging daar een paar jaar geleden weg met rolstoelassistentie omdat ik amper kon lopen, en nu maakte ik er een prachtige tocht. Ik liep de St. Olav Waterway, een individuele pelgrimsroute langs eilandjes aan de zuidwestkust. Via een organisatie had ik alle overnachtingen geregeld. Het was een fantastische vakantie, ik voelde me zo gelukkig. Deze zomer ga ik de Kungsleden lopen, een hike van een maand door het ruige Zweeds Lapland. Spannend vind ik het wel: er is weinig bereik, veel muggen, en ik ga wildkamperen. Maar ik kijk er vooral enorm naar uit.
Mijn tip voor wie ook wil beginnen met wandelen: start gewoon in je eigen buurt – in je dorp, stad of directe omgeving. Als je de natuur in wil, dan zijn de wandelingen tussen treinstations aanraders. Doe het stap voor stap, kijk wat bij je past, en waar je blij van wordt. Als je een weekend weg wil en niet in een tent wil slapen, boek dan een vakantiehuisje op de eindbestemming. Zelf wil ik in de toekomst graag nog grotere wandeltochten gaan maken. Omdat ik me nog niet in Nederland heb gesetteld, is alles nog mogelijk, en dat geeft me een heerlijk, vrij gevoel. Ik blijf groots dromen, en ben elke dag dankbaar dat ik twee gezonde benen heb, waarmee ik de wereld over kan wandelen.”

Wil je Roos’ avonturen volgen? Check @roosfreije op Instagram.

Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte