Home
Persoonlijke verhalen
Rita werd na 46 jaar huwelijk bedrogen door haar doodzieke man

Rita werd na 46 jaar huwelijk bedrogen door haar doodzieke man

25 juni 2025

Wat doe je als je man na 46 jaar huwelijk ongeneeslijk ziek wordt en alle reguliere behandelingen weigert? En je in zijn laatste maanden ook nog vertelt dat hij al jarenlang een affaire heeft? Het overkwam bestsellerauteur Rita Spijker (67). Haar nieuwe roman Uit liefde is gebaseerd op dit waargebeurde verhaal.

Het is nu precies vijf jaar geleden dat de man van auteur Rita Spijker overleed aan uitgezaaide prostaatkanker. Dat hij ziek werd, was destijds al een klap. Dat hij vervolgens álle reguliere zorg afwees en zich compleet focuste op alternatieve geneeswijzen een volgende verrassing. Maar waar ze misschien nog wel de meeste moeite mee heeft, is dat hij haar in die laatste fase van zijn leven vertelde dat hij een affaire had. “Ons huwelijk was lange tijd gewoon goed. Vrolijk. We deelden dezelfde interesses, hadden veel vrienden, maakten lol.”
Rita zelf maakte naam als auteur van boeken als Kreukherstellend, Tussen zussen en De liefste moeder die ik ooit ken. Ze schreef ook over rouw in Rauwe dagen en is schrijfdocent. Alles leek te goed te gaan. Tot haar man in de zomer van 2019 pijnklachten kreeg in zijn bovenbeen. De huisarts kon niks vinden, fysiotherapie hielp niet. Dus moest hij naar de uroloog en een orthopedisch specialist om andere oorzaken uit te sluiten. Er werd niets gevonden, waarop een collega van mijn man met hem aan de slag ging. Magnesiumbaden, supplementen en regressietherapie. Tot hij eind 2019 nauwelijks nog zonder krukken kon lopen. De pijn werd erger en erger, bovendien vermagerde hij. Na een scan en een nog uitgebreidere scan zaten ze halverwege januari bij een neuroloog voor de uitslag. Zijn diagnose luidde: ‘Uitgezaaide prostaatkanker. Rita: “Met hormoonremmers zou hij het ziekteproces nog wat kunnen vertragen. Daar wilde mijn man echter niks van weten. Hij ging dit op zijn eigen manier doen met energetische behandelingen. Tegen de arts zei hij: ‘U hoort wel als ik genezen ben. Tot ziens.’ Ik zat naast hem in die dokterskamer. Vol vragen. Maar ik wist dat het zinloos was om ze te stellen. Mijn man had zo zijn eigen ideeën over beter worden en moest niks hebben van de reguliere medische zorg en de op geld beluste farmaceutische industrie. En ook al denk ik dat hij gelijk heeft in dat laatste, zelf zou ik altijd kiezen voor een én-én-behandeling. Ik zou én voor die hormoonremmers zijn gegaan én daarnaast een acupuncturist, kruidendokter of wat dan ook hebben geconsulteerd. In allebei zit iets waars. Dat hij alleen voor zijn weg koos, daar was ik het niet mee eens. Maar ik kon me daar nog wel bij neerleggen.”

Emotioneel trauma

Rita’s man vroeg van zijn omgeving absolute geheimhouding. “Ik mocht met niemand praten over zijn prostaatkanker en prognose. Dat zou zijn bedrijf schaden, zo zei hij. Ik vond het nogal wat, wat hij van me vroeg. En kon ook niet helemaal aan zijn eis voldoen. Ik vertelde het toch aan een paar beste vriendinnen, want ik moest mijn verhaal ook kwijt. Met hem zelf praten, was lastig. Hij stond niet open voor mijn vragen en suggesties, maar deed ondertussen wel allerlei genezingssessies met die collega van hem en ook met anderen. Vooral om erachter te komen wat de oorzaak was van de kanker. In de alternatieve geneeskunde is lichaam, geest en gevoel één geheel. De gedachte is, dat als er lichamelijke klachten zijn, er in dat geheel iets verstoord is. Op zo’n moment moet je op zoek naar een oorzaak op het geestelijke, lichamelijke of emotionele vlak. Fysiek was er niks aan de hand. Er moest dus een emotioneel trauma zijn wat zich fysiek uitte.
Uiteindelijk kwam na maanden en allerlei alternatieve consultaties zoals bij een biologika-arts de aap uit de mouw: mijn man verzweeg al vijf jaar dat hij een affaire had met zijn collega. En dát geheim drukte op hem en bleek de oorzaak van zijn ziekte. Pas als hij het aan mij had verteld, zou hij kunnen genezen. Mijn man koos ervoor om deze affaire op te biechten terwijl hij een week in retraite zat. Na 46 jaar huwelijk was dit een klap in mijn gezicht. Ik was zo kwaad. Razend. Ik heb getierd, gescholden… Was totaal verbouwereerd. Hoe kon hij ons dit aandoen?
Het bedrog kwam overigens niet helemaal uit de lucht vallen. Ik merkte al een tijdje een kilte en een afstand tussen ons. Terugkijkend heb ik me in die periode een paar keer afgevraagd of het niet beter was als we uit elkaar zouden gaan. Voor mij was dat toch een moreel dilemma. Mag je scheiden van iemand die ziek is? Hoe langer je het antwoord daarop uitstelt, hoe moeilijker het wordt. De zieke wordt immers steeds zieker.
Nu werden we alsnog gescheiden. Vanuit het retraiteoord regelde mijn man dat hij in een verpleeghuis terechtkon. Ik weet niet precies meer hoe ik die periode ben doorgekomen. Het is nog altijd een dikke mist in mijn geheugen. Wel weet ik dat ik veel heb geschreven. Gewoon alles wat in me op kwam vertrouwde ik toe aan het papier. Niet zozeer om het te laten lezen aan anderen, het was meer voor mezelf. Verder heb ik veel gewandeld en kon ik altijd bij vriendinnen terecht.”

Open vragen

Het verpleeghuis waar Rita’s man terecht kwam, lag hemelsbreed een paar kilometer van hun huis. Maar Rita mocht hem niet bezoeken. Dat was niet goed voor zijn genezingsproces had zijn biologika-arts – die hem van afstand consulteerde – gezegd. Uiteindelijk ziet ze hem nog een paar keer. “Dat je dan niet kunt praten over wat je het meest dwarszit, dat je geen antwoorden krijgt en dat er geen ruimte is om in zijn bijzijn boos te zijn omdat hij domweg te ziek is, was heel hard. Na zijn overlijden regelde ik de crematie. Het was coronatijd, dus we moesten de afscheidsdienst sowieso klein houden. Ook heb ik in mijn eentje al zijn spullen opgeruimd. Er was niks geregeld. Ik had maar één wachtwoord.”
Door haar werk wist Rita al veel over rouwverwerking, maar na de dood van haar man verdiepte ze zich er nog meer in. “Ik volgde bijvoorbeeld, en volg nog steeds de Amerikaanse Megan Devine. Zij is een rouwexpert en loodst mensen door moeilijke periodes in hun leven. Met filmpjes, maar ook met boeken vol teken- en schrijfopdrachten. Voor mij was het goed om alles van me af te schrijven. Waardoor je eigenlijk naar jezelf toe schrijft. Schrijven is geen therapie, maar het kan wel een therapeutische werking hebben. Niet meteen, maar na verloop van tijd. Uit liefde – mijn nieuwe boek dat gebaseerd is op mijn eigen ervaringen heeft daar zeker bij geholpen. Het mooie van het schrijven is ook dat je met een zekere afstand naar alles kunt kijken. En vanuit alle hoeken. Helemaal als je het in romanvorm doet zoals ik heb gedaan en nog een beetje kunt spelen met de waarheid. In Uit liefde gaat de hoofdpersoon Zelda op stap met de verschillende potjes as van haar overleden man. Die strooit ze uit op belangrijke plekken uit hun gezamenlijke leven. Het is voor Zelda een vorm van rouwverwerking. Als schrijfster vond ik dit een heel fijne literaire vorm om de roman in te gieten. Op deze manier kon ik het verhaal, dat deels dus mijn eigen verhaal is, delen met de wereld. Het maakt dat ik nu geen verbitterde vrouw ben. Maar eentje die denkt: mijn man zat klem tussen zijn gedachtegoed, zijn affaire en zijn ziekte. Daar kan ik nu met iets van begrip naar kijken. Dat is ook wat schrijven met je doet. Je wordt milder. Zachter.
Zo maakte mijn boosheid tijdens het schrijven plaats voor andere gevoelens. En er kwamen weer mooie gebeurtenissen naar boven die ik met mijn man heb meegemaakt. Zachte beelden uit het verleden die ik – door de afschuwelijke laatste periode met hem – helemaal was vergeten. Ineens herinnerde ik me bijvoorbeeld weer hoe leuk hij kon lachen. Hoe creatief hij was en hoe mooi zijn handen waren. Dat was ik allemaal kwijt door die woede, die verbittering. Heel langzaam kwam dat terug.”

Nieuwe liefde

Over de alternatieve zelfgenezingsmarkt blijft Rita kritisch. Met name het dwingende uitgangspunt dat iemand zelf oorzaak is van ziektes en het daaruit voortvloeiende idee dat iemand zichzelf dus ook kan genezen, stuit haar tegen de borst. “Het zou betekenen dat als genezing uitblijft dat je eigen schuld is. Dat je niet goed genoeg je best hebt gedaan. Zo denken, is ronduit wreed.
Zelf sta ik vijf jaar na de dood van mijn man weer in mijn kracht. Ik schrijf weer, geef schrijfretraites en doe veel met rouwverwerking. Zo geef ik schrijfcursussen en workshops specifiek over rouwverwerking door middel van schrijven. Ons huis verkocht ik en voor mezelf vond ik een nieuw, fijn plekje. Het is me allemaal gelukt in mijn eentje.
En ja, ik stond zelfs weer open voor een nieuwe liefde. Ik was een weekendje weg met een vriendin en we zaten wat te grappen over e-matching. Voordat ik het wist had ik me aangemeld bij zo’n site. Een paar weken later ben ik serieus wat gaan daten. En op één van die afspraakjes ontmoette ik mijn huidige vriend. Een weduwnaar. Wat ik bijzonder vind, is dat hij het verdroeg dat ik met dit boek Uit liefde en dus met mijn man bezig was. Dat zegt wel iets over hem. Het is een integere, lieve man die doorhad dat ik dit nodig had om één en ander te verwerken. Of er met het schrijven van Uit liefde nu een punt is gezet achter dit vervelende en vooral ook verdrietige hoofdstuk uit mijn leven? Nee, zo voel ik dat niet tenminste. Wel is de hele gebeurtenis meer een grondtoon geworden. Iets dat er nog wel is, maar niet meer zo alles overheersend.”