Paula vond haar tweelingzus in China: ‘Het was alsof ik naar mezelf keek’

25 november 2024

Natuurlijk wilde ze mee op ‘rootsreis’ naar China, al had de geadopteerde Paula (24) weinig hoop dat ze haar biologische familie zou vinden. Maar toen gebeurde het ongelooflijke. “Ik zag meteen dat haar glimlach identiek was aan de mijne.”

Paula: ‘‘Precies een jaar geleden stond ik met een aantal andere geadopteerden op het politiebureau in Ningdu, in het zuidoosten van China. Ik had net DNA afgestaan in de hoop ooit mijn biologische familie te vinden, toen onze gids zei: ‘Een familie heeft contact met ons gezocht. Ze zoeken een tweelingzus.’ Vlak daarna liep er een jonge vrouw binnen van mijn leeftijd. Toen ik haar zag, viel mijn mond open van verbazing: het was alsof ik naar mezelf keek. Ze was iets kleiner, maar verder waren we identiek. Dezelfde blik, dezelfde haarlijn, de manier waarop ze haar wenkbrauwen optrok… Hier was geen DNA-check voor nodig, dit was overduidelijk mijn zus – twéélingzus. Achter haar stond een echtpaar, van wie de man een kuiltje in zijn wang had, precies zoals ik. Zouden dit mijn ouders zijn, dacht ik. Het zal toch niet? Van ongeloof begon ik te lachen. Dit was bizar. Nooit heb ik geweten wie mijn biologische familie is, en nu lijk ik ineens oog in oog te staan met mijn ouders en zus – twéélingzus. Hoe was het mógelijk?”

Zoektocht

“Als baby ben ik te vondeling gelegd en in een Chinees kindertehuis terechtgekomen. Toen ik anderhalf was, werd ik geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Ik groeide op met twee Nederlands broertjes en nog een geadopteerd zusje uit China. Mijn jeugd was fijn, ik genoot van de reuring in huis en had altijd een speelmaatje. Op mijn twaalfde gingen we op vakantie naar China. We bezochten steden als Peking en Xi’an, maar namen ook een kijkje bij de geboortehuizen van mij en mijn Chinese zusje. Op dat moment zei het me weinig – ik was niet bewust bezig met mijn adoptie.
Een paar jaar later veranderde dat. Ik was zeventien toen mijn nieuwsgierigheid als vanzelf werd gewekt: wat is er na mijn geboorte precies gebeurd? Heb ik nog biologische familie, hoe zien ze eruit? Ik had geen informatie, want in mijn adoptiepapieren stond: ouders onbekend. Ik ben Facebookgroepen over adoptie gaan volgen en kwam met andere geadopteerden in contact via Stichting Adoptiepedia (een belangenorganisatie voor Chinees- en Taiwanees geadopteerden, red.). In de hoop mijn familie te vinden stond ik DNA af voor een Westerse databank, waar ook niet-Westerse mensen in stonden. Verder liet ik via een organisatie posters met mijn foto verspreiden in mijn geboorteplaats Ningdu, maar beide acties leidden tot niets.”

Op rootsreis

“Vlak daarna kreeg ik plotseling een verzoek van Stichting Adoptiepedia: of ik mee wilde gaan op ‘rootsreis’. Vijf geadopteerden zouden naar China gaan, op zoek naar de oorsprong van hun bestaan. Daar hoefde ik niet lang over na te denken: natuurlijk wilde ik dat! En zo vloog ik in oktober 2023 met vier andere meiden en een begeleidingsteam naar China. Omdat we van zuid naar noord reisden en meteen langs Ningdu kwamen, was ik als eerste aan de beurt. Op een markt en in wijken van de stad verspreidden we flyers met mijn foto. Met in ons midden een blonde, oer-Hollandse man – de videograaf die alles vastlegde – vielen we behoorlijk op. Sommige locals maakten filmpjes van ons en plaatsten die op de Chinese variant van Tik-Tok. De volgende dag stonden we op het politiebureau DNA af voor een Chinese databank. Ik had weinig hoop op een match, laat staan dat ik op deze reis mijn familie daadwerkelijk zou gaan vinden. Ik was vooral dankbaar dat ik mee mocht en China nog eens mocht ervaren. Als er een aanwijzing uit zou komen richting mijn familie, zou dat een bonus zijn. Maar toen, nog geen twee uur nadat we op het politiebureau waren aangekomen, stonden ze uit het niets voor mijn neus.”

Identieke glimlach

“Mijn zus liep de kamer binnen en bleef op een meter van mij staan. Ze droeg een zwart vest, donkergrijze broek en sneakers. We staarden onwennig naar elkaar, namen de ander op. Toen moesten we allebei lachen en zag ik dat haar glimlach identiek was aan de mijne – heel gek. We zeiden niets, maar er was duidelijk een connectie tussen ons. Ik voelde me meteen op mijn gemak. Mijn ouders, die achter haar stonden, waren ook vol ongeloof. Mijn moeder keek ontzettend blij en mijn vader was vrij overrompeld. Hij aanschouwde het allemaal, alsof hij de kat uit de boom keek.
Later bleek dat een familielid op social media een filmpje had gezien van ons flyeren. Omdat ik er zo herkenbaar uit zag, was de contactpersoon op de flyer – onze gids – ingeschakeld en daarna waren mijn ouders en zus meteen naar het politiebureau gekomen. Ongelofelijk, hoe snel zoiets kan gaan! Buiten het bureau ging ik met mijn ouders en zus op de foto. Dat was mooi en onwerkelijk tegelijk, maar eigenlijk was er amper tijd om dat te beseffen. Al snel gingen we met z’n allen – mijn biologische familie en ons rootsreis-team – een hapje eten, want het was etenstijd. In het restaurant keek iedereen z’n ogen uit, maar ongemakkelijk was het niet. Met hulp van een tolk en Google Translate ontstonden er leuke gesprekken en vertelde mijn zus, Yiling, dat ze in Guangzhou woont en werkt. Vanwege een tussenjaar was ze toevallig in Ningdu. Om na te gaan hoeveel we op elkaar lijken, deden we onze haren in een staart en daarna los. Zelfs ons zijprofiel bleek totaal identiek. Ondertussen keken onze ouders glimlachend toe en schepten nieuw eten voor me op, wat hun manier was om mij welkom te heten.”

Diepere gesprekken

“Die avond nodigden ze mij en een aantal van ons team uit om bij hen thuis thee te drinken. Daar ontstonden de diepere gesprekken. Mijn moeder vroeg: hoe ben je opgegroeid? Heb je goede educatie gehad en ben je nooit gepest? Yiling vertelde dat ze al vanaf haar zevende wist van mijn bestaan, maar dat een zoektocht nooit tot iets geleid had. Niemand wist dat ik in het buitenland woonde. Toen ik vroeg naar wat er na mijn geboorte is gebeurd, vertelde mijn moeder emotioneel haar verhaal. Tot 2016 gold in China de eenkindpolitiek. Stellen hadden vaak een voorkeur voor een jongen om de familienaam door te geven, maar sommige koppels die al een dochter hadden, kregen toestemming om het nog een keer te proberen voor een zoon. Dat gold alleen niet als ze al twee meisjes hadden. Mijn moeder wilde noch mij noch mijn zus afstaan, maar haar schoonouders bepaalden dat ze van mij afscheid moest nemen. Later heeft ze nog een jongenstweeling gekregen, van wie er eentje stil is geboren. Ik heb dus nog een broertje, maar hij was vanwege zijn studie niet thuis. Mijn moeder maakte veel excuses over het verleden en zei dat ze destijds geen keuze had. Ik had met haar te doen – het was overduidelijk dat dit alles voor haar één groot trauma is.”

Samen huilen

“De volgende dag vervolgde onze groep de rootsreis, maar bracht ik nog wat tijd door met mijn familie om elkaar beter te leren kennen. We bezochten een Chinese tempel en ik bleef zelfs een nachtje logeren. Yiling en ik sliepen in haar kamer in haar ouderlijk huis. Er stond een tweepersoonsbed en voor het raam hingen roze, gebloemde gordijnen. Toen ik naast haar lag, kletsend via Google Translate, voelde het onwerkelijk en vertrouwd tegelijk. Dit had mijn kamer kunnen zijn, dacht ik, mijn leven. Hoe bizar… Veel mensen in het westen denken dat bij adoptie een kind geholpen wordt dat geen toekomst heeft. Maar ik zou helemaal niet in armoede zijn opgegroeid. Mijn biologische ouders werken allebei, hebben een mooi huis en zijn gezond. Ook mijn zus en broertje hebben het goed, wat me een fijn en geruststellend gevoel gaf. De volgende dag, waarop ik me weer bij de rootsreis-groep zou voegen, werd ik wakker en begon het besef van wat me overkomen was, in te dalen. Zachtjes begon ik te huilen. Al snel voelde ik een arm om me heen – zonder iets te zeggen, snikte Yiling met me mee.”

Steek in mijn hart

“Helaas werd geen van de andere deelneemsters herenigd met haar biologische familie, en na drie weken sloten we onze reis af met een bezoek aan Shanghai. Yiling kwam daar ook heen, zodat we nog een aantal dagen samen konden doorbrengen. We gingen uit eten en bewonderden vanaf de Shanghai Tower het uitzicht over de stad. Ondertussen ontdekten we steeds meer over elkaar. Bijvoorbeeld dat ik bepaald eten, zoals ei, superlekker vind maar Yiling daar allergisch voor is, en dat we allebei een rustig karakter hebben. Ook kregen we de uitslag binnen van de DNA-test die onze vader had gedaan. Puur als check, ook al had eigenlijk niemand twijfels. Toen Yiling en ik te horen kregen dat we inderdaad zussen zijn, pikten we een traantje weg. Het voelde al zo, maar het bevestigd krijgen was toch wel heel bijzonder. Toen we uiteindelijk afscheid namen voelde dat als een kleine steek in mijn hart. Hadden we elkaar eindelijk gevonden, moest ik weer weg. Tegelijkertijd keek ik er ook naar uit om weer naar huis te gaan. Het was tijd om alles te laten bezinken en mijn Nederlandse ouders, die ontzettend blij voor me waren, alles te vertellen.”

Mooie band

“Sommige geadopteerden voelen zich ‘compleet’ nadat ze hun biologische familie hebben gevonden. Voor mij is het meer alsof er een puzzelstukje bij is gekomen, waarvan ik niet wist dat ik het miste. Het is fijn dat ik nu weet waar ik vandaan kom, maar het is niet alleen een roze wolk. Ik vind het jammer dat ik nooit de kans heb gekregen om door mijn biologische familie te worden opgevoed. De Chinese taal, de cultuur, ik zal het nooit écht meekrijgen. Ook is het door de afstand lastig om close te worden, al hebben we zeker al een mooie band opgebouwd. Afgelopen februari ben ik met mijn Nederlandse ouders en jongste broertje naar China gevlogen om samen met mijn biologische familie Chinees Nieuwjaar te vieren. Mijn Chinese ouders stonden ons op het treinstation met een grote bos bloemen op te wachten. Mijn Nederlandse ouders vonden hen lieve, vriendelijke mensen en andersom vonden mijn biologische ouders het fijn om te zien wie mij hebben opgevoed. Ook vierden we de verjaardag van mij en Yiling, waarbij we voor het eerst samen de kaarsjes uitbliezen – een verjaardag om nooit te vergeten. Het was een heel warm samenzijn, alsof we elkaar al jaren kenden. Afgelopen zomer voelde dat net zo, toen ik zelf nog een paar dagen naar China ben gegaan. Yiling en ik gingen toen shoppen met onze moeder en legden haar in de watten met een make-up-behandeling. Een prachtige, waardevolle meidendag. Mijn moeder genoot, wilde graag mijn hand vastpakken en naast me lopen. Toen ik weer naar huis ging, gaf ze me een knuffel en zei dat ze van me houdt.”

Chinese naam

“Ik hoop mijn familie eens in de twee jaar op te zoeken, maar we spreken elkaar wekelijks. Mijn zus appt bijvoorbeeld foto’s als ze met vrienden afspreekt, ik vertel over mijn studie en wat me bezighoudt. Sinds kort volg ik lessen Mandarijn. Vloeiend Chinees spreken zal lastig worden, maar hopelijk kom ik straks wat verder dan wat Yiling me heeft geleerd: hoe ik appels moet kopen en dat het mooi weer is, haha. Andersom weet zij hoe ze in het Nederlands ‘hallo’ moet zeggen en natuurlijk mijn naam, Paula. Die is trouwens bedacht door mijn Nederlandse ouders, omdat ik na mijn geboorte geen naam heb gekregen. Wel hebben mijn biologische ouders laatst een Chinese naam voor me bedacht: Yiyue. Uit respect naar mijn Nederlandse ouders noemen ze me gewoon Paula, maar Yiyue is een tweede naam. Het betekent vrolijk, omdat ze zo blij zijn dat ik in hun leven ben gekomen. Mooier kan het niet, toch?”

Tekst: Tessa Heselhaus
Foto: Mariël Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.