Op haar 23ste ontdekte Nienke dat ze autisme heeft: ‘Alles viel op zijn plek’

28 mei 2021

Er zijn duizenden vrouwen met wie het op het eerste gezicht goed lijkt te gaan, maar die vanbinnen een zware strijd voeren. Bij Nienke werd, na tien jaar verkeerde behandelingen, ontdekt dat ze autisme heeft.

Nienke: “Als kind was ik een heel rustig meisje. Ik keek graag de kat uit de boom en was zelfs een beetje verlegen. In mijn schoolrapporten stond steevast dat ik lief was voor klasgenootjes en me makkelijk aanpaste. Niets leek er toen nog op dat het een aantal jaar later heel snel bergafwaarts zou gaan.”

Depressie

“Op mijn dertiende werd ik depressief. Zonder reden kon ik zomaar in huilen uitbarsten. Hele dagen lag ik verdrietig in bed, zag ik leven niet meer zitten en pakten donkere wolken zich steeds verder samen boven mijn hoofd. Ik wist geen raad met mezelf en kwam maar niet uit de negatieve spiraal. Op school miste ik veel te veel lessen, waardoor ik bleef zitten.

Omdat ik wist dat het zo niet verder kon, ging ik in behandeling. Ik kreeg de ene na de andere therapievorm, maar niets sloeg aan. Ik bleef me ontzettend verdrietig en eenzaam voelen en heb mezelf in die periode meermaals afgevraagd of er ooit weer licht aan het einde van de tunnel zou schijnen.”

Vluchten

“Ik heb in die periode wel steeds bijbaantjes gehad. Zo werkte ik in de horeca en bij een warenhuis. Op een gegeven moment besloot ik me vol op deze bijbaantjes te focussen. Ik maakte ontzettend lange weken en was alleen nog maar aan het werk. Ik wilde niet meer stilstaan bij hoe ik me voelde, dus ik besloot ervoor te vluchten door extreem veel te werken. Diep vanbinnen wist ik wel dat dit niet de goede oplossing was, maar op dat moment wist ik niet hoe ik het anders aan moest pakken.

Uiteindelijk ben ik ingestort. Ik was niet alleen nog depressief, maar ondertussen was ik ook overwerkt. Thuis kon ik maar moeilijk praten over hoe ik me voelde. Ook verloor ik steeds meer vriendinnen. Ik had het gevoel alsof ik alles in mijn eentje moest oplossen en voelde me ontzettend eenzaam. Niemand leek echt door te hebben wat voor zware strijd ik eigenlijk voerde.”

Nieuwe therapie

“Ik ging uiteindelijk van crisisopname naar crisisopname. Aan die periode denk ik liever niet meer terug, want dat was de meest donkere tijd uit mijn leven. Ik kreeg behandelingen in groepsvorm, maar boekte weinig vooruitgang. Dat voelde als falen, waardoor ik me juist slechter ging voelen in plaats van beter. De behandelaren dachten dat ik geen inzet toonde, maar ik wilde niets liever dan me beter voelen. Achteraf valt heel goed te verklaren waarom de groepsbehandelingen niet aansloegen. In grote groepen word ik namelijk al snel overprikkeld en klap ik helemaal dicht.

Tien jaar na mijn eerste depressie is uiteindelijk de diagnose autisme gesteld. Het was een hulpverlener die in de gaten kreeg dat ik in mijn gedrag en gedachtegang veel kenmerken van autisme vertoon. Ik verklaarde haar eerst voor gek. Ik, autisme? Hoe kwam ze erbij? Uiteindelijk ben ik er toch over gaan lezen en herkende ik inderdaad veel van wat er werd geschreven. Een psychiater stelde uiteindelijk de diagnose vast.”

Opluchting

“Voor mij was die diagnose een hele opluchting. Eindelijk snapte ik waarom behandelingen niet aansloegen. Na de opluchting ben ik een periode heel boos geweest. Hoe was het mogelijk dat dit jarenlang niet was opgemerkt? Op een gegeven moment merkte ik dat de boosheid zakte en ik het allemaal een plekje kon geven. Samen met mijn hulpverleners hebben we een plan gemaakt en veel gesprekken gevoerd. Mede door hen heb ik de laatste drie jaar grote stappen kunnen zetten. Mijn omgeving begrijpt me nu beter, maar nog belangrijker: ik begrijp mezelf iedere dag een stukje beter. Ook heb ik de juiste mensen om mij heen verzameld die me steunen en in me geloven. ”

Verborgen leed

“Toch blijf ik het heel moeilijk vinden dat mensen aan de buitenkant niets aan mij zien. Anderen verwachten vaak dat ik net zo functioneer als hen, maar dat kan ik helaas niet. Dat continu aan mensen moeten uitleggen, voelt als een extra strijd. Het is snel een grote chaos in mijn hoofd en ik kan moeilijk tegen onverwachte gebeurtenissen. Op slechte dagen lukt het me bijvoorbeeld niet eens om de afwas te doen, omdat ik niet weet waar ik op zo’n moment moet beginnen.

Ik had het tien jaar geleden nooit verwacht, maar ondertussen kijk ik weer met vertrouwen naar de toekomst. Een combinatie van de juiste begeleiding en omgeving heeft daaraan bijgedragen. Maar ook mijn huidige baan bij een verhuurbedrijf heeft daar zeker mee te maken. De mensen daar houden ontzettend goed rekening met me en doen heel erg hun best om mij te begrijpen. Ze hebben me het gevoel gegeven dat ik er mag zijn en dat ze blij zijn met me. Mede dankzij hen heb ik de weg omhoog en het vertrouwen in mezelf weer teruggevonden. Daar ben ik ze voor altijd dankbaar voor.”

Lees ook: Op haar 27ste ontdekte Elise dat ze ADHD en autisme heeft