Noortje: ‘Ik voel me schuldiger naar zijn vrouw toe dan mijn minnaar’

21 maart 2024

Sinds vier jaar heeft Noortje (30) een affaire met haar collega Niek (42). Ze werken allebei bij de politie. Noortje is single, Niek getrouwd en vader van drie kinderen. Eigenlijk moet ze stoppen, vindt ze.

Noortje: “Om nou te zeggen dat iederéén het met iederéén doet op het bureau, gaat te ver. Maar het is een feit dat de meeste collega’s het niet nauw nemen qua trouw. Onderling wordt er flink op los geflirt, geknipoogd en gescharreld, en niet alleen door vrijgezelle collega’s. Ik ken er zeker twee die echt vreemdgaan. Of dat komt doordat er drie keer zoveel mannen dan vrouwen werken, wij dicht op elkaars lip zitten en hele nachten met elkaar doorbrengen? Geen idee. Wel deel je in de auto of tijdens nachtdiensten soms heftige dingen, die je vanwege het beroepsgeheim niet met familie of vrienden kunt delen. Dat schept een band. Zo is de relatie tussen mij en mijn leidinggevende Niek ook begonnen. We zijn als goede collega’s gestart, bouwden een vriendschap op die uitgroeide tot meer en uiteindelijk uitmondde in een affaire die nu, spijtig genoeg, al vier jaar duurt.”

Vaderlijke bescherming

“Vijf jaar geleden werd ik overgeplaatst naar een speciale afdeling bij de politie, in een middelgrote stad. Er werkten bijna drie keer zoveel mannen als vrouwen en er werd behoorlijk geflirt. Ik was op mijn vorige plek al gewend aan mannelijke aandacht. Ach, een flirtpartijtje op z’n tijd hoorde erbij. Het bleef bij plagerijtjes en dubbelzinnigheden en ik deed gewoon mee. Daardoor zocht ik ook niets achter Nieks complimenten, mijn leidinggevende. Toen ik Niek leerde kennen, vond ik hem gewoon een aardige collega. Ik bekeek hem niet als datemateriaal, want hij was twaalf jaar ouder en bovendien getrouwd. Zijn overmatige aandacht voor mij legde ik uit als vaderlijke bescherming. Ik was ook graag in zijn gezelschap en zag hem als mijn mentor, een man van wie ik veel kon leren. Zelf was ik op dat moment al een paar jaar vrijgezel. Na een pijnlijke breuk met mijn ex hield ik de meeste mannen op afstand. Ik had weinig zin in weer liefdesverdriet. Ik stortte me op mijn werk en maakte carrière binnen de politie. Niek en ik kregen een bepaald project toegewezen waar ik niks specifieks over kan vertellen, anders dan dat we in korte tijd veel moesten observeren in de wagen. Dat betekende veel uren samen werken in een kleine ruimte, tijdens de zogenaamde ‘graveyard hours’, de nachtelijke uren waarop anderen slapen. Daardoor werden we steeds closer.

In de stille uurtjes deelden we verhalen over onze privélevens. Niek was dol op zijn drie kinderen en had leuke anekdotes. Over zijn vrouw deed hij vaag. Hij sprak niet slecht over haar, maar zei wel dat ze erg verschilden. Hun levens klopten niet meer bij elkaar. Zij was fulltime thuis bij de kinderen, hij bijna fulltime aan het werk en ze hadden nog weinig gespreksstof. Toch zou hij haar nooit verlaten, dat kon hij niet maken tegenover de kinderen. Maar soms twijfelde hij wel, zo biechtte Niek op een avond op. Vooral als hij mij zag. Hij waardeerde mij enorm als collega en als vrouw. Hij noemde mij zijn droomvrouw en keek me daarbij doordringend aan. Ik wist niet hoe te reageren en ging snel over op iets anders.”

Steeds intiemer

“Door zijn woorden werd er een zaadje bij mij geplant. Ik moest steeds vaker aan Niek denken en bekeek hem met andere ogen. Hij had best een sexy lach. Hij was galant, zelfverzekerd en stoer. En alleen al van zijn stem werd ik rustig en blij. Door de nachtelijke observatiediensten, werden onze gesprekken diepgaander. Ik vertelde hem dingen over mijn jeugd en mijn ex, die niemand anders van me wist. We werden steeds intiemer, raakten elkaar even aan en hij streek met zijn hand over mijn wang. En na afloop van een dienst, toen we allebei in burgerkleding in een café een biertje dronken, zoenden we. Het was heerlijk en ik vond Niek fantastisch, maar hij was gebonden en dat hield me tegen verder te gaan. Dat zei ik ook: ‘Hier moet het stoppen, straks word ik nog verliefd.’ Ik had mijn principes, en vreemdgaan hoorde daar niet bij! Gelukkig liep ons project ten einde en kon ik afstand van hem nemen. Ik vroeg om een andere opdracht, zodat we niet meer intensief hoefden samen te werken. Dat hielp hem uit mijn gedachten te krijgen.”

Lees ook: Eva ging vreemd en dat pakte goed uit

Niet druk maken

“Een half jaar later overleed mijn moeder aan een hersenbloeding. Een bizarre en verdrietige tijd volgde en ik meldde me ziek. Niek belde, stuurde kaartjes en appjes, en liet weten mee te leven. Hij wilde graag langskomen. Eerst hield ik dat af. Ik zat midden in mijn rouwproces. Maar Niek bleef aandringen en ik stemde toe dat hij na het werk langskwam om koffie te drinken. Dat deed hij een paar keer. Hij drong zich niet op, wilde er alleen maar voor me zijn. Ontzettend lief. Een paar weken later, ik was een beetje hersteld van de eerste klap en ging weer voorzichtig aan het werk, zoenden we toch weer. Heel zwak, ik weet het, maar ik hunkerde naar liefde. De pijn van de rouw om mijn moeder werd verzacht door zijn omhelzingen. Mijn zogenaamde principes hielden geen stand. Zoenen met Niek was verslavend en tegelijkertijd gevaarlijk, want we deden het op openbare plekken. Weliswaar stiekem, maar toch. Om geen risico te lopen, nodigde ik hem thuis uit. Dat was nog gevaarlijker. Nu hield niets ons tegen verder te gaan en dus belandden we na een wilde kuspartij in bed. De seks was geweldig; Niek is in every inch een gentleman. Maar ik voelde me ook enorm schuldig tegenover zijn vrouw. Andersom zou ik het vreselijk vinden als mijn man zou vreemdgaan en ik vond het zielig voor zijn kinderen, die nog vrij jong zijn. Niek wuifde mijn gevoelens en bezwaren weg. Hij was ooit, jaren geleden al een keer vreemdgegaan met een collega. Zijn vrouw was er nooit achtergekomen en het had ook niet gezorgd voor een breuk tussen hen. Ik moest me er niet zo druk om maken, dat deed hij immers ook niet.  Zo heb ik me jaren zoet laten houden. Zodra mijn schuldgevoelens opspeelden, suste Niek die. En ik liet dat toe. Ik ben van hem gaan houden en geniet van zijn liefde en de geweldige seks. Al vier jaar ben ik zijn ‘officiële buitenvrouw’ en hebben we minstens elke maand een afspraak. Meestal blijft hij slapen en liegt hij dan tegen zijn vrouw dat hij een extra nachtdienst draait. Niek is er heel relaxed onder. Soms hoor ik hem zelfs geintjes maken met collega’s over zijn vrouw. Dan zegt hij tegen anderen dat hij thuis ‘een wel heel goedgelovige dame heeft zitten’. Dat vind ik denigrerend klinken en dan denk ik weleens: zou hij ook zo over mij praten? Ben ik voor hem misschien ‘een makkelijke dame die altijd klaarstaat, als hij zin heeft in seks?’ Niek zegt van niet, maar soms ben ik daar best onzeker over. Zijn vrouw ken ik alleen van gezicht. Ook komt ze hem nog weleens na een middagdienst oppikken met de kinderen. Ze zwaait dan altijd vrolijk. Ik geloof niet dat het een naïeve vrouw is, eerder iemand die haar man vrij laat zijn vak goed uit te oefenen.”

Zo toneelspelen

“De laatste keer dat ik haar zag, was afgelopen zomer, op een barbecue. Ze gaf me een hand en sprak me aan: ‘Hoi Noortje, ik hoorde van Niek dat jullie weer samen aan een geheim project werken?’ Op dat moment kon ik wel door de grond zakken. Ik wist niet wat Niek haar had verteld, wel dat hij blijkbaar een project gebruikte als alibi mij weer vaker te kunnen opzoeken. Ik voelde me klein worden en durfde haar niet aan te kijken. Ik verzon een excuus en rende naar het toilet om water te drinken. Niek liep intussen zonder enige gêne met zijn vrouw door het gebouw. Hij deed heel amicaal en gezellig met onze collega’s, en hield steeds de hand van zijn vrouw vast. Ik vond dat huichelachtig, zeker bij de medewerkers die weten van onze affaire of iets vermoeden. Later sprak ik Niek erop aan. Hoe kón hij zo toneelspelen? Hoe kon hij zijn lieve vrouw bedriegen, zonder ook maar een greintje schuldgevoel? Hij had er geen verklaring voor, zei hij. Het ging hem gewoon makkelijk af. Hij houdt van zijn vrouw en respecteert haar, omdat zij hem een stabiel privéleven geeft. Ze zorgt voor de kinderen en het huishouden, waardoor hij kan focussen op zijn baan. Met haar heeft hij, zoals hij dat zelf noemt, een burgerlijk bestaan. Broodnodig als tegenhanger om de stress en de spanningen van het werk te weerstaan. Mij daarentegen noemt hij zijn uitlaatklep en grote passie. Met mij kan hij alles delen wat hij niet thuis mag vertellen én losgaan in bed. Volgens Niek heeft hij nog amper seks met zijn vrouw. Wat daarvan waar is, weet ik niet, het klinkt als een cliché-excuus. Wel kan hij nauwelijks van mij afblijven. Als ik hem vraag of hij gelukkig is, zegt hij dat hij alles heeft wat hij wenst én meer. Ik ben dat stukje meer. Andersom is hij voor mij de enige ware. Dat maakt dat ik blijf hangen in een relatie waarvan ik weet dat die me niet gelukkig gaat maken. Nu al zit ik vaak alleen en mis ik hem vaak. Omdat ik onze relatie verborgen houd voor mijn vrienden, vader en zus, snapt ook niemand waarom ik me zo vaak verdrietig en eenzaam voel. Ik vertel het niet, vanwege het taboe en omdat ik me zo schaam.”

Nog niet klaar voor

“Wat het nog moeilijker maakt, is dat Niek onlangs te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Hij kan worden behandeld en volgt allerlei chemokuren en bestralingen. Hij werkt nog maar een paar dagen in de maand, en dan boventallig. Daardoor zie ik hem minder op het werk, maar ook daarbuiten. Er is minder tijd om af te spreken en Niek moet herstellen van de behandelingen. Vaak voelt hij zich niet goed genoeg om auto te rijden. Hij kan moeilijk aan zijn vrouw vragen hem bij mij af te zetten, dus blijft het bij incidenteel appen. Als ik een paar dagen niets van hem hoor, schiet ik in de stress. Wat is er aan de hand? Is zijn vrouw erachter gekomen? Is er iets met hem? Vragen waarop ik op dat moment geen antwoord krijg en die me heel ongerust maken. Zijn vrouw is ongelofelijk zorgzaam, vertelt hij. Ze steunt hem waar mogelijk en gaat mee naar elke doktersafspraak. Als ik dat hoor, draait mijn maag om. Niet alleen zou ík hem willen steunen tijdens dit proces, ik vind het extra gemeen dat zo’n lieve vrouw zo besodemieterd wordt. Door ons alle twee. Niek mag zich dan niet ‘zondig’ voelen, ik doe dat wel. Zijn ziekte en de toewijding van zijn vrouw zouden alleen nog maar meer redenen voor mij moeten zijn om onze affaire te beëindigen. Nu is het moment, zeg ik keer op keer tegen mezelf. Maar ik kan het niet. Nog niet. De angst voor het alleen-zijn en de bak liefdesverdriet die ik dan moet verwerken, maakt dat ik niet sterk genoeg ben deze relatie te verbreken.”

Lees ook: ‘Op de reünie sprong de vonk weer over. Nu heb ik een minnaar’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.