Home
Persoonlijke verhalen
Nikki ontsnapte uit haar huwelijk: ‘Hij had mij compleet geïsoleerd’

Nikki ontsnapte uit haar huwelijk: ‘Hij had mij compleet geïsoleerd’

22 augustus 2023

Nikki (30, stewardess) is getrouwd met Jasper (36) en moeder van Liv (2). Dit is haar tweede huwelijk. De eerste keer dat ze trouwde, is ze letterlijk ontsnapt.

Nikki: “Ik leerde James kennen tijdens mijn bijbaantje in een restaurant. Zijn oudere broer Ronny werkte er ook, die vond ik eigenlijk leuker. Ronny en ik werden vrienden; hij had al een rijbewijs en nam mij overal mee naar toe. Het bleef vriendschappelijk. Achteraf begreep ik waarom: James had zijn broer verteld dat hij verliefd op mij was. Toen Ronny mij een keer meenam naar een voetbalwedstrijd van zijn broertje, zei hij ineens: ‘Jullie zouden zo’n leuk stel zijn!’ Vanaf dat moment ging ik James met heel andere ogen bekijken en sloeg ook van mijn kant de vonk over.

Ik vroeg James mee naar de bioscoop, maar hoorde een week niets. Laat maar dan, dacht ik. Ik had me er al bij neergelegd dat hij niet zou reageren, toen ik toch antwoord kreeg. James wilde met mij uit. We zoenden voor het eerst in de bioscoop en ik was echt stapelverliefd. De gevoelens die ik ooit voor zijn broer had, bestonden niet meer.

Onze relatie kende vanaf het begin al ups en downs. We waren ook nog jong natuurlijk, onze relatie startte toen we zestien waren. Die eerste keer dat hij mij een week liet wachten op een antwoord, bleek later kenmerkend te zijn voor James. Hij was beschikbaar wanneer het hem uitkwam. Ik hoorde soms dagen niets van hem en hij kon in mijn bijzijn behoorlijk afwezig zijn. Ook was hij dominant. Alles moest altijd op zijn manier gaan. Hij vond het niet fijn dat ik nog met mijn vriendinnen uitging. Ik moest dan met een goed verhaal komen waarom ik niet voor hem koos. Een eenvoudige verjaardag zag hij niet als geldig excuus. Ik vond het allemaal prima. Ik wilde ook gewoon graag bij hem zijn. Dat hij mij langzaam maar zeker compleet isoleerde van mijn vriendinnen, had ik niet door. Zoiets gebeurt geleidelijk. Het sluipt er in.”

Voet bij stuk

“Nadat ik was geslaagd voor mijn vwo, wilde ik in Amsterdam studeren en daar op kamers gaan, ik was toen achttien. Dat vond James maar niets. We woonden allebei in Zwolle, bij onze ouders. Hij was ervan overtuigd dat als ik eenmaal op mezelf woonde, ik een rijkeluisjongetje van de universiteit aan de haak zou slaan en hem zou vergeten. James deed ‘maar’ mbo, zo zag hij dat. We hebben er veel discussies over gevoerd, maar ik hield voet bij stuk. Ik wilde echt naar Amsterdam verhuizen. Uiteindelijk kwam hij met een voorstel: hij zou meegaan. Dat leek supernobel van hem, maar eigenlijk wilde hij mij gewoon in de gaten houden. Mijn ouders moesten wel even slikken toen ze het hoorden. Het zou mijn studentenleven heel anders maken, natuurlijk. Ze vonden ons ook veel te jong. Later draaiden ze bij. Ze zagen er ook wel de voordelen van. Er was altijd iemand om mij te beschermen. Ze waren wat dubbel over James. Enerzijds mochten ze hem graag. Anderzijds zagen ze ook zijn gekke trekjes. Zo hadden we ooit twee foto’s van ons samen uitgedraaid; een ‘normale’ en één waar we zoenend opstonden. Die laatste wilde hij per se aan mijn ouders geven. Mijn moeder vond het een leuke foto, maar wilde hem niet – zoals hij voorstelde – in de woonkamer ophangen. Daar werd hij ontzettend kwaad om. ‘Je moeder moet ons respecteren’, riep hij. ‘Geef die foto dan aan jouw ouders’, stelde ik voor. Maar dat weigerde hij dan weer. Zijn ouders kregen de beschaafde foto. James was een kei in meten met twee maten.

Hij kon ontzettend exploderen. Als er iets verkeerd ging in zijn leven of ik gaf hem niet de gewenste reactie, kreeg hij een enorme woede-uitbarsting. Aanvankelijk richtte hij zich daarin op zijn eigen spullen. Zo sloeg hij een keer een enorme deuk in een dvd-speler. En hij heeft diverse deuren en muren met een trap of een vuistslag beschadigd. Ik vond dat vreselijk. Ik was altijd bang dat hij die woede op een dag op mij zou richten. Als er weer zoiets was gebeurd, was hij zo lief naar mij. Ik vergaf het hem dan weer.”

Lees ook: Martine ging van bruiloft naar scheiding in een half jaar

Opeens trouwen

“We woonden nog maar net samen of James kreeg een ongeluk. Hij kwam op een heel onhandige manier ten val en brak zijn enkel daarbij gecompliceerd. Hij moest geopereerd worden en er volgde een revalidatietraject. Hij miste in korte tijd zo veel uren voor zijn opleiding, dat hij het jaar niet zou halen. Ik was ondertussen keihard aan het studeren. James had een bijbaantje gevonden en maakte daar meer en meer uren om toch een beetje een nuttige invulling aan zijn leven te geven. En toen vroeg hij mij ineens ten huwelijk. Zijn broer was het jaar daarvoor getrouwd en die had inmiddels met zijn vrouw een kindje gekregen. Dat wilde James ook. Hij wilde mij vastleggen en aan zich binden. Ik twijfelde. Ik vond mezelf nog veel te jong om te trouwen, maar had ook het gevoel dat onze relatie wel een boost kon gebruiken. Ik hield op dat moment ook nog zo veel van hem. Misschien brengt dit ons verder, dacht ik. Dus zei ik ‘ja’. Zijn plan met de pil te stoppen, wimpelde ik resoluut af. Dat wilde ik echt niet. Mijn ouders kregen een hartverzakking toen ze van onze trouwplannen hoorden. ‘Je bent net negentien, trouwen kan altijd nog’, zei mijn moeder. Nadat we er uitgebreid over hadden gesproken, legden ze zich erbij neer. Zo zijn mijn ouders; welke keuze ik ook maak, ze steunen me. We trouwden gratis op maandagochtend. Ik had een mooie jurk aan en mijn haar en make-up laten doen. Van mijn ouders kregen we een etentje met zijn en mijn familie aangeboden.

Eenmaal getrouwd ging onze relatie snel bergafwaarts. James miste een doel in zijn leven. Hij ging fanatiek fitnessen. Hij slikte supplementen en ook wel heftigere middelen; geen anabolen, maar wel middelen waardoor zijn al opvliegerige karakter nog heftiger werd. Op zijn werk ontmoette hij een wat oudere vrouw. Ze was verliefd op hem, vertelde hij me. Ik maakte me er niet druk om. Hij zei dat hij haar alleen maar op vriendschappelijke manier leuk vond en ik – noem me naïef – geloofde dat. Nadat ik haar een keer op zijn werk had gezien, was ik helemaal gerustgesteld. Ze was absoluut niet het type vrouw waar James op viel.

We leefden steeds meer langs elkaar heen. James werkte en zat in de sportschool. Ik stak al mijn uren in mijn studie en stage. James maakte me steeds kleiner. Ik deed nooit iets goed. Toen ik mijn rijbewijs haalde, kraakte hij alles af wat ik deed. Ik kreeg de volle laag als ik een verkeerde afslag nam en werd steeds onzekerder. Als we boodschappen deden en ik bedacht me bij de zuivel dat ik appels was vergeten, waardoor ik weer naar het begin van de winkel moest lopen, ging hij helemaal uit zijn plaat. Ik moest logisch nadenken, schreeuwde hij dan. Ik had het boodschappenlijstje verkeerd uitgeschreven. Als hij diezelfde ‘fout’ maakte, was het ineens een ander verhaal. Dan snapte ik het niet en noemde hij mij hypocriet. Het psychologisch misbruik nam toe. Hij behandelde mij steeds slechter en ik deed steeds meer om het voor hem goed te doen. Het was echter nooit goed genoeg. Als hij mij niet met woorden kon bedwingen, werd hij fysiek agressief. Hij heeft mij nooit geslagen, maar wel een keer zo hard tegen mijn borst gedrukt met zijn vingertoppen, dat ik bont en blauw was.”

Hopen op verbetering

“Ik dacht er steeds vaker aan om bij hem weg te gaan. Als ik dat in een ruzie zei, werd hij gek. Dan dreigde hij mij op blote voeten buiten te zetten en al mijn spullen uit het raam te gooien. Het voelde als falen, binnen een jaar weer scheiden. Ik bleef hopen op verbetering.

Toen ik op een dag op de universiteit was, bracht James die vrouwelijke collega naar haar studie in Utrecht. Ik kreeg een raar appje van hem. Hij was iets thuis vergeten, stuurde hij en ze zouden nog even langs ons huis rijden. Ik heb mijn laatste college overgeslagen en ben snel naar huis gegaan. Mijn intuïtie zei me dat er iets niet klopte. Toen ik binnenkwam, trof ik James met zijn collega in onze slaapkamer. Ik zag nog net hoe ze haar broek snel omhoogtrok. Ze vluchtte ons huis uit. ‘Je mag hem hebben!’ riep ik haar na. Ik was woedend op James, maar hij draaide het verhaal weer eens om. Het was allemaal mijn schuld; ik gaf hem geen aandacht. Na een tijdje gaf hij zijn fout toe. Het was de eerste keer, hij zou het nooit meer doen. Ik had de ijdele hoop dat nu de bom gebarsten was, het weer goed zou komen. Maar hij zag het licht nog steeds niet. James en ik waren altijd heel open geweest met onze telefoons, maar plotseling beveiligde hij die van hem met een code. Dat maakte me argwanend. Ik keek zijn code af en las midden in de nacht zijn berichten. Hij zag zijn collega nog steeds. Ze hadden al maanden een relatie.

Ik smeedde een plan om bij hem weg te komen. We zouden dat weekend naar onze ouders in Zwolle gaan, dus ik pakte mijn boeken in om ook daar te leren. Daarnaast stopte ik wat extra kleding in mijn tas. Ik zou namelijk niet meer terugkomen. Ik durfde het hem pas te zeggen toen we in Zwolle waren. Ik wist niet waar toe hij in staat was als ik onderweg zou zeggen dat ik hem zou verlaten. Hij werd gek toen ik zei dat ik bij mijn ouders bleef, ik had hen inmiddels telefonisch op de hoogte gebracht. Hij gooide al mijn spullen op de grond en scheurde er als een bezetene vandoor. Het is een wonder dat hij geen ongeluk heeft veroorzaakt.”

Wanhoopstoneelspel

“Na een week bij mijn ouders wist ik het zeker: ik wilde scheiden. Ik ben met mijn vader naar James gegaan om het hem te vertellen. Hij stortte letterlijk in elkaar en klampte zich aan mijn benen vast. Daarna ging hij op de bank liggen en ging hij out. Hij reageerde nergens meer op. We hebben een dokter gebeld, die concludeerde dat hij gewoon leek te slapen. Het was waarschijnlijk een wanhoopstoneelspel. We hebben zijn familie gebeld en gevraagd of zij het wilden overnemen. En toen zijn we vertrokken.

James werkte gelukkig wel mee aan de scheiding. Hij stuurde me nog een keer een brief waarin hij schreef dat hij nu pas inzag wat hij mij allemaal had aangedaan en dat hij van niemand meer zou houden dan van mij. Hij hoopte dat ik hem kon vergeven. Ik heb er niet meer op gereageerd. Ik heb mezelf heel lang als zwak gezien, omdat ik niet eerder heb ingezien dat ik in een slechte relatie zat. Inmiddels weet ik dat ik heel sterk ben geweest door op die leeftijd de knoop door te hakken en te ontsnappen. James zou nooit zijn veranderd en zijn gedrag zou alleen maar erger zijn geworden. Ik zou nooit gelukkig zijn geworden.

James is getrouwd met de vrouw met wie hij destijds vreemdging. Ze hebben samen een kindje en maken vrijwel non-stop ruzie, heb ik van mijn ex-schoonzus gehoord. Ik heb mijn geluk bij Jasper gevonden, die ik heel kort na mijn breuk met James ontmoette. Door Jasper weet ik hoe een man ook kan zijn. En inmiddels hoe een huwelijk ook kan zijn.”

Vriendin’s favoriet

In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.