Monique kreeg een tweeling: ‘Eén kind via ivf en één door spontane bevruchting’
21 mei 2019
Toen Monique (34) na jaren van ivf-behandelingen zwanger was, bleek ze in verwachting te zijn van een twee-eiige tweeling. En dat terwijl er één embryo was geplaatst. “Ik bleek de dag voor de plaatsing toch spontaan zwanger te zijn geraakt.”
Toen Monique (34) na jaren van ivf-behandelingen zwanger was, bleek ze in verwachting te zijn van een twee-eiige tweeling. En dat terwijl er één embryo was geplaatst. “Ik bleek de dag voor de plaatsing toch spontaan zwanger te zijn geraakt.”
Monique: “Ik weet nog het moment dat de echoscopiste bij het zien van twee vruchtzakjes bij de zeswekenecho geschrokken vroeg: ‘Er was toch maar één embryo teruggeplaatst?’ Dat was inderdaad zo. Het kon niet anders of ik was de dag voor de terugplaatsing toch spontaan zwanger geraakt. Iets wat ze in het ziekenhuis nog nooit hadden meegemaakt. Op de een of andere manier was ik zelf niet eens heel erg verrast. Ik ben er zelf een van een tweeling en wilde ontzettend graag zelf ook moeder worden van een tweeling. We hadden zo veel meegemaakt, het móést gewoon zo zijn dat er iets bijzonders op ons wachtte. Gewoon zwanger zijn was misschien niet eens bijzonder genoeg. Zwanger raken van een tweeling terwijl dat eigenlijk uitgesloten leek, voelde echt als een wonder. Al het wachten, het verdriet en de teleurstelling: met de komst van Siem en Saar, nu 3,5 jaar, heeft dat allemaal een plek gekregen.”
Veel geduld
Na pogingen om spontaan zwanger te worden anderhalf jaar de tijd te hebben gegeven, stappen Monique en haar man zo’n zeven jaar geleden naar de huisarts om te zien of ze met medische hulp hun grootste wens in vervulling kunnen laten gaan. “En dan duurt het lang. Zelf wil je onmiddellijk beginnen, maar voordat je überhaupt je eerste gesprek hebt, ben je weer een maand verder. Uit onderzoek bleek dat mijn man en ik een prima ‘match’ waren. Toch werd ik niet zwanger. Er volgde een kijkoperatie waarbij endometriose werd geconstateerd. Dat houdt in dat er ook buiten de baarmoeder baarmoederslijmvlies is en dat kan een zwangerschap belemmeren. Nadat dit was weggehaald, zou ik zwanger moeten kunnen worden, zo verwachtte de gynaecoloog. Twee jaar verder en zonder gewenst resultaat, gingen we over op iui-behandelingen waarbij het zaad in het ziekenhuis direct in de baarmoeder wordt gebracht.”
Lees ook: ‘We zaten midden in een ivf-traject, toen haakte mijn man af’
Moodswings
De toegediende hormonen, met bijbehorende moodswings, en het lange wachten zorgden voor veel onmacht. Ondertussen leek iedereen om ons heen wel probleemloos zwanger te worden. En wij werden goedbedoeld niet meer overal bij betrokken. Een naar voorval was toen ik op een verjaardag van een vriendin als laatste binnenkwam, juist op het moment dat er een verjaardagstaart met – zo had ik veel te laat door – allemaal babyspulletjes erop werd neergezet. Natuurlijk was ik blij voor haar, maar het voelde als een stomp in mijn maag toen een andere vriendin me vertelde dat ze eerst overlegd hadden of ze het me van tevoren zouden vertellen en hadden besloten van niet.”
In paniek
“Zo’n drie jaar nadat we in het medische traject waren gestapt, aan het einde van de tevergeefse iui-behandelingen, raakte ik echt een beetje in paniek: raak ik ooit wel zwanger? Er was een moment dat ik huilend op de schoot van mijn moeder vroeg: ‘Wat als ik nooit moeder word?’ Ik dacht echt dat ik mijn leven zou moeten omgooien om daarmee om te kunnen gaan. Het is heel moeilijk en gek om te ervaren dat in een maatschappij waarin je alles kunt kopen en je overal controle over lijkt te kunnen hebben, dit iets is wat je niet in de hand hebt. Er was geen duidelijk aanwijsbare reden waarom ik niet zwanger werd – dat blijken meer mensen te hebben – en dat is dan gewoon zo. Dan start je met behandelingen zonder dat je weet waarom je niet zwanger kunt worden. Dat voelt gek. Het zorgde ervoor dat ik niet zo veel vertrouwen in de iui’s had.”
Lees ook: ‘Met maar één eierstok kreeg ik dankzij ivf toch nog een kindje’
Een miskraam
“Ik was bang dat mijn negatieve gedachten de behandelingen niet positief zouden beïnvloeden. Na vijf niet-succesvolle iui-pogingen en ruim een halfjaar later, maakten we ons op voor de eerste ivf-behandeling. Omdat niet kon worden vastgesteld waarom ik niet zwanger werd, werd ervoor gekozen de helft van de embryo’s te bevruchten via ivf en de andere helft via icsi. De eerste icsi-behandeling was meteen raak, ik was zwanger, maar na vijf weken kreeg ik helaas een miskraam. Gek genoeg voelde deze zwangerschap vanaf het begin niet goed. Mijn man en ik waren zo ontzettend bezig geweest met zwanger worden, dat het toen het raak was, ook meteen stressvol was. Je wilt dat het goed gaat. En dan gaat het mis. Dat zorgde voor veel verdriet, maar er was ook opluchting: ik kón zwanger worden. Dat gaf moed om verder te gaan. Maar het viel me ontzettend tegen hoe zwaar de behandelingen mentaal waren. Het grootste verdriet is het lange wachten en de teleurstelling om aan je man te moeten vertellen dat het weer niet is gelukt. Je grootste angst is dat je nooit moeder wordt en hoe mensen je ook proberen te troosten, dat is een eenzaam verdriet.”
Dit verhaal komt uit Vriendin 20.
