Milou en Frank kochten een ‘spookhuis’ als droomhuis: ‘Of we weleens bang zijn? Nee joh!’

Lange zoektocht

“Voordat ik Frank leerde kennen was het al een droom van mij om een boerderij in Frankrijk te kopen. Maar wij kwamen samen op een woonschip in Rotterdam terecht en we zochten ondertussen naar een klein huisje met een schuur een ruime tuin en maximaal een half uur van Rotterdam af. Zoiets vinden is lastig in Nederland. Aanvankelijk keken we alleen in Zuid-Holland, maar uit nieuwsgierigheid wat er nog meer te koop was, keken we ook buiten ons zoekgebied, in Friesland, Zeeland, Duitsland, Frankrijk. Na vijf jaar zoeken kun je namelijk een beetje hopeloos worden. En toen stuitten we in november 2023 op een woning in Sas van Gent, in Zeeland”, zo begint Milou haar verhaal.

De woning, een imposante verwaarloosde villa van 207m2, bleek het op dat moment het meest bekeken huis op Funda te zijn. De vraagprijs? ‘Slechts’ € 449.000. En waar je dan verwacht dat het dus ook wel zo verkocht is gezien de huidige woningmarkt, was het een half jaar lang vooral een huis dat veel aandacht trok. Kijken, kijken, niet kopen. Er verscheen een artikel op Linda.nl en de makelaar kreeg wel duizend mails. “Ons gesprek met de makelaar was raar. ‘Weet je het wel zeker?’, vroeg hij nadrukkelijk. Het was duidelijk dat er heel veel mensen een bezichtiging wilden, alleen maar om binnen te kunnen kijken en dan af te haken omdat de kleur verf op de muur niet hun smaak was. Maar wij waren heel serieus.”

Bevestiging

Frank: “De gevels waren vrijwel volledig bedekt door klimop en achter het huis was het zo dichtgegroeid met bomen, dat je er nauwelijks kon lopen. Maar het voelde gelijk goed. ‘Waar is het addertje onder het gras’, vroeg Milou nog. Dat hebben we nooit gevonden.” Milous ouders zijn ook mee en dat was niet voor het eerst in hun zoektocht. Milou: “Mijn moeder behoedt mij normaal voor alles. Ik ging al vroeg het huis uit, ik begon op mijn 21ste een eigen bedrijf en ik kreeg een relatie met een oudere vent. Altijd vroeg ze: ‘Moet je dit nou wel doen?’ Maar toen ik haar ter plekke zei dat ik verliefd was op het huis, zei ze dat ze het ook wel zag zitten. Dat vond ik bijzonder en speciaal. Het was voor mij een bevestiging dat het goed zat.”

Verschrikkelijke geur

De rondleiding binnen had de meeste mensen gillend doen wegrennen, maar Frank en Milou bleven. Milou: “De geur was verschrikkelijk. Ik vroeg me echt af hoeveel dode ratten en muizen we zouden vinden. Wat we roken was een mix van kroeg, natte hond en de dood. Er woonde tot anderhalf jaar voordat wij de sleutel kregen een oudere man. Hij kon het onderhoud voor het huis alleen niet meer opbrengen. Onder het hele huis zat een kelder, alles beneden stond onder water. Maar de woning is ontworpen door een Fransman en ik zag een wijnkelder; mijn grote droom. Dit kon wel eens mijn eigen Franse huis in Nederland worden…”

Spookhuis

Het stel doet een bod en niet veel later is de deal rond. Frank en Milou zijn de nieuwe eigenaren van wat ook wel het Spookhuis van Sas van Gent wordt genoemd. Onterecht, volgens Frank. “Van het huis dat wij hebben gekocht, staat er nog één – onze directe buren. Dit waren de twee identieke directiewoningen van de glasfabriek die ooit in Sas van Gent stond. Maar er was ook nog een villa; de directeurswoning. Die was groter en stond achter ons huis. Die villa was op een bepaald moment zo vervallen – mede door een brand – dat het alleen nog maar een ruïne was. En dat trok ghosthunters aan. Katja Schuurmans heeft is er zelfs voor een televisieprogramma geweest en er kwamen mensen vanuit heel Europa langs om bizarre rituelen uit te voeren. We hebben foto’s gezien van types in heel weinig kleding en we hebben gehoord dat er vlees aan de muren werd gespijkerd. Het gaf de buurtbewoners vooral heel veel overlast. In 2011 is alles gesloopt, maar aan deze plek blijft dat verhaal van het spookhuis plakken.”

Verrassend goede staat

De woning van Frank en Milou bleek in de basis in verrassend goede staat. Milou: “We hadden dus verwacht dat er een addertje onder het gras zou zitten, dat de fundering volledig verrot zou zijn, bijvoorbeeld. Maar dit huis is zo rijk gebouwd en dat merk je aan alles. De fundering is nog perfect. In de afgelopen 120 jaar is het huis geen centimeter verzakt. De muren zijn zo dik, dat je bijna geen isolatie nodig hebt. De financiering rondkrijgen was nog wel even een ding. De als eerst benaderde bank ging er toch vanuit dat het pand op instorten stond.” Het eerste dat het stel doet, is het toilet beneden verwijderen. Milou: “Zoiets vies had ik nog nooit gezien…”

Veel nieuwe volgers

Familie en vrienden zijn verdeeld over de aankoop van het stel. “Het ene deel snapt ons volledig en is stikjaloers. Het andere deel snapt het voor ons. En we hebben mensen in onze omgeving die het écht niet begrijpen wat we hebben gedaan. Alle drie is goed,” vertelt Milou. Om hun omgeving op de hoogte te houden van de renovatie- en verbouwvorderingen, maken Frank en Milou het instagramaccount @spiegellaan_verhalen aan. Dat begon al snel heel goed te lopen. “Bij 500 volgers dacht ik al wel: ‘Wat is dit?’ Maar dat werden er al snel meer dan 1.000 en toen er twee filmpjes viral gingen, ging het echt los. De Provinciale Zeeuwse Courant belde voor een interview en regelmatig kwamen er zomaar mensen even een kijkje nemen. In het interview hadden we dat ook gezegd: ‘Als je geïnteresseerd bent, kom dan vooral langs en spreek ons aan.’ We wilden daarmee ook voorkomen dat mensen zelf op het terrein rond zouden gaan neuzen. En zo kwam het dat er op een dag een man langskwam die als klein kind in ons huis had gewoond. Zijn moeder werkte in de glasfabriek op een moment dat deze woning leegstond. Ze had de directeur gevraagd of ze er met haar gezin mocht verblijven. Het was heel bijzonder om met hem door het huis te lopen.”

Bijzondere vondst

Frank en Milou brengen op hun Instagramaccount vooral het verhaal van het huis, zelf zijn ze maar weinig in beeld – dat hoeft niet zo van ze. Maar op één filmpje zijn ze wel even te zien: Op hun huwelijksdag in een tram in Rotterdam. Het verhaal achter die post is mede mogelijk gemaakt door de inmiddels 24.000 volgers van het account. Milou: “Ik sloopte het bad uit de badkamer en achter de plinten vond ik een zinken plaat. ‘RET Kleiweg’, zag ik erop staan. Ik

had het al bij het bouwafval gegooid, maar Frank haalde het daar weer weg. Hij wilde er meer over weten. We schreven het Rotterdamse vervoersbedrijf RET aan, maar kregen geen reactie. Daarop vroegen we het onze volgers en zo kwam het verlossende antwoord. ‘Ik hou van oude meuk, dit zou wel eens een oude mal kunnen zijn van een raampje van een Rotterdamse tram’, schreef iemand. Dat bleek inderdaad het geval. Sterker nog; het bleek het trammetje te zijn waar wij op onze trouwdag met onze vrienden en familie een ritje in hadden gemaakt. Van zo’n te gek verhaal word je toch blij?”

Tien jaar klussen

Kat Jack, een Savannah, heeft de tijd van zijn leven in het nieuwe huis met de enorme tuin. Hij scharrelt er maar wat graag rond. Er wordt momenteel volop geklust en gesloopt aan de Spiegellaan in Sas van Gent. Het einde is nog lang niet in zicht. Frank: “Het kan nog vijf jaar duren, maar ook nog tien. We zien het wel. Milous ouders helpen ons veel – haar moeder heeft bijvoorbeeld de oude kroonluchter helemaal schoongemaakt en haar vader heet deuren gerenoveerd die aan alle kanten rot waren. Regelmatig komen er vrienden een weekendje klussen. We komen steeds weer iets nieuws tegen. Zo was een van onze eerste vondsten onder het tapijt in een van de kamers een met gestempelde patronen versierde vloer. En op zolder vonden we drie deuren die precies in de woonkamer en suite bleken te passen. Iedere kamer heeft een eigen schouw. En vrijwel alle deuren bleken toen we de platen ervoor weghaalden, paneeldeuren. We hebben het dak laten vervangen, maar verder doen we vrijwel alles zelf en alles samen. Het is de bedoeling dat wij op de bovenste verdieping gaan wonen, daar willen we een modern loft maken. De rest van het huis willen we in stijl renoveren en openstellen voor vrienden en familie. We gaan het niet verhuren, maar de mensen om ons heen zijn altijd welkom. Van de keuken gaan we een echte leefkeuken maken. En de serre gaan we in ere herstellen. Dat wordt nog wel een klus.”

Stapje voor stapje

‘Nog wel een klus’ is voor het gehele project een behoorlijk understatement, maar Milou en Frank maken zich er niet druk om. Stapje voor stapje komen ze verder in het project dat misschien wel nooit helemaal af is. Milou: “We staan er echt samen in. We zijn niet de types om op de bank te hangen en tv te kijken. Als we geen werk of sociale verplichtingen hebben, zijn we aan het klussen. Het scheelt dat ik 20 jaar jonger ben dan Frank. Ik heb nog heel veel energie. Franks kinderen zijn al volwassen, daar hoeft hij niet meer voor thuis te zijn. Zij gaan hun eigen gang. Dit zou niks zijn voor een gezin met jonge kinderen en bijvoorbeeld de tijdsdruk van ‘over anderhalf jaar moet alles klaar zijn’. Wij hebben geen haast. Als we een dagje geen zin hebben, is dat ook prima. En soms is het geld op en moeten we weer even sparen voor een nieuwe investering.”

Niet bang

Frank en Milou zijn daarnaast allebei heel makkelijk. Dat ze nu in één kamer van het huis leven en slapen, vinden ze helemaal prima. En ze onderbreken het klussen met alle liefde om een nieuwsgierige “toevallige” voorbijganger te vertellen over die ene waanzinnige Funda-vondst; hun droomhuis. Want dat is het, een droomhuis, geen spookhuis dus. Op de vraag of ze er nooit bang zijn, antwoorden ze allebei met een resoluut: “Nee, nooit.” Milou: “Ik ben er ook wel eens in m’n eentje en dan slaap ik net zo lekker.” Van de man met het houten been, waarover de spookverhalen al jaren de ronde doen, hebben ze in elk geval nog nooit iets gezien. Het is duidelijk dat Frank en Milou niet alleen hun droomhuis gevonden hebben, het huis aan de Spiegellaan heeft ook echt droombewoners aangetrokken.

Tekst: Hester Zitvast
Foto’s: Ruud Hoornstra