Michelle beviel na 29 weken zwangerschap tijdens haar vakantie

Tekst: Redactie Vriendin

6 juli 2023

Het had een ontspannen weekje moeten worden. Het liep iets anders… Michelle (28) was ruim 29 weken zwanger toen tijdens een vakantie op Tenerife haar vliezen braken. Vijf weken later werd daar haar zoon Bodi geboren.

Michelle: “Ik voelde me heel goed en had nergens last van. ‘Ben ik wel zwanger?’ vroeg ik me weleens af. De zwangerschap was wel wat stressvol. Met 24 weken overleed Mikes vader. In die periode zouden we op vakantie gaan, wat we uiteraard cancelden. Om even wat te ontstressen, besloten we toen ik ruim 29 weken zwanger was om acht dagen naar Tenerife te gaan. ‘Ga lekker!’ zei mijn verloskundige.
Ik kreeg een fit-to-fly-verklaring mee en we vertrokken. De eerste dag hebben we genoten van de zon, lekker gewandeld en samen gegeten. De tweede dag huurden we een auto en hebben we in een dorpje verderop wat geluncht. In de middag doken we het zwembad in. Toen ik na een tijdje naar mijn strandbedje terugliep, leek ik urine te verliezen. Er bleef maar water druppelen. We besloten naar onze hotelkamer te gaan om even met de verloskundige te overleggen en daar binnen gekomen verloor ik ineens een enorme hoeveelheid vocht. Ik twijfelde niet meer; dit was vruchtwater.
Ik was niet in paniek, wel zat ik direct vol adrenaline. Gelukkig hadden we de huurauto nog, waarmee we meteen naar het ziekenhuis konden rijden. Ik kwam er binnen in mijn bikini met een handdoek omgeslagen. Het vruchtwater bleef maar stromen, ik hield mijn benen strak tegen elkaar. Er stond een behoorlijke rij voor de balie, we sloten maar achteraan. Toen de medewerkers doorhadden wat er aan de hand was, werd ik gelijk naar de spoedeisende hulp gebracht. Ik kreeg longrijpers toegediend en werd inwendig onderzocht. Ik had gelukkig nog geen ontsluiting, een goed teken. ‘We moeten zo snel mogelijk naar huis’, zei Mike. Ik wist al dat dát niet meer ging gebeuren…”

Potje pillen

“Ik werd met een ambulance overgebracht naar een universitair ziekenhuis in de stad. Het was er heel anders dan in Nederland. Bij ons is alles keurig netjes en verzorgd, daar zag ik overal airco’s hangen en schimmel op de muren zitten. De gangen stonden vol bedden met wachtende mensen. Als ze mij daar maar niet ook neerzetten, dacht ik. Ik besloot mijn ogen maar even dicht te doen en er niet te veel op te letten. Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en daar kreeg ik een potje pillen in mijn handen gedrukt. ‘Neem maar’, werd er in gebrekkig Engels gezegd. Er was een behoorlijke taalbarrière, we probeerden er met handen en voeten en Google Translate uit te komen. Ik wilde de pillen niet zomaar slikken en eerst overleggen met mijn eigen verloskundige. Zij zei dat ik het kon nemen, dat de zorg wat dat betreft hetzelfde is als in Nederland. Dat stelde me gerust.”

Geen babyshower

“Toen het tot Mike doordrong dat ons kind op Tenerife geboren zou worden en we niet snel terug konden vliegen, raakte hij wel even in paniek. Het was ook te veel bij elkaar; hij had net zijn vader verloren, hij moest mij achterlaten in het ziekenhuis en alles in het hotel en voor een verder verblijf alleen regelen. Ik had echt met hem te doen.
Ieder dag is er een meegenomen, werd ons verteld. Ik dacht dat je bij gebroken vliezen binnen drie dagen moest bevallen, maar dat bleek niet te kloppen. De dagen werden weken. Vijf weken om precies te zijn. Het verblijf in het ziekenhuis was eentonig. Ik mocht niet lopen, hooguit even snel naar de badkamer of het toilet. Mike kwam iedere dag langs en dan kletsten we of speelden we spelletjes op onze telefoons. Ik heb ook eindeloos gefacetimed met vriendinnen, mijn schoonmoeder is een week overgekomen en mijn eigen moeder is een paar weken bij ons gebleven.
In het begin ben ik wel wat verdrietig geweest. Er hing al een donkere wolk boven mijn zwangerschap door het overlijden van mijn schoonvader. En ik had me ook zo verheugd op het kopen van de kleertjes, op het wassen, strijken en de kasten inruimen én op de babyshower die ik ongetwijfeld had gekregen. Maar ik heb de knop omgezet, het was niet anders. We hebben er echt het beste van gemaakt. Iedereen was vanuit Nederland zo betrokken, er bleven maar kaartjes en pakketjes binnenkomen. Ondanks dat de dagen vrijwel allemaal hetzelfde waren, vlogen ze voorbij. Ik sliep veel en ook echt als een roos.”

Echt bang

“Om de dag werd de baby via het CTG gemonitord. Er werden continu kweken en bloed afgenomen en ik kreeg antibiotica om infecties te voorkomen. De baby in mijn buik bewoog volop, dat stelde me gerust. Ik ben eigenlijk maar één keer echt bang geweest, in de eerste week. Toen voelde ik de baby al een tijdje niet meer en heb ik huilend de verpleging gebeld. Ze waren superlief en legden me gelijk aan het CTG. Ze gaven me wel op mijn kop: ‘Voortaan meteen bellen’, zeiden ze. Daarin zijn ze in Spanje heel anders dan in Nederland. Het is onze mentaliteit niet te zeuren en door te gaan. Daar staan ze erop dat je het laat weten als je je ook maar een beetje ongerust maakt.
Het plan was om mij op bed te laten liggen tot 34, 35 weken en de bevalling dan in te leiden. Toen het einde in zicht kwam, werd ik wel wat onrustig. Het bleef ook zo lang onduidelijk wanneer het nou zou gebeuren. Dan weer vrijdag, dan weer een dag later., dan bleek er weer een feestdag te zijn. We wilden weten waar we aan toe waren! Eindelijk kregen we een datum door, maandag 2 mei. Maar die zondag kreeg ik met regelmaat kramp. De weeën waren begonnen.”

Heel steriel

“‘Jij gaat vannacht bevallen’, zei de verpleegkundige. We werden zo blij van dat vooruitzicht. Ik had één centimeter ontsluiting, nog een lange weg te gaan dus. De verloskundige van dienst sprak echt geen Engels. Toen bleek dat ik na een nacht weeën slechts twee tot drie centimeter ontsluiting had, voelde ik me ontzettend verloren. De moed zakte me in de schoenen. Ik lag met nog een andere vrouw op de kamer, waardoor ik me totaal niet op mijn gemak voelde. Ik wilde haar niet tot last zijn met mijn onrust. Dat gevoel staat een vlotte bevalling natuurlijk behoorlijk in de weg.
Er werd een ruggenprik voorgesteld, maar daar voelde ik niet voor. Wel werd ik naar een verloskamer gebracht, dat scheelde al. De verloskamer zag er vreselijk uit, heel steriel. Ik had honger en wilde iets eten. Meer dan een appel kreeg ik niet. Mentaal zat ik er op dat moment volledig doorheen. De ontsluiting wilde ook in de verloskamer niet vorderen, waardoor ik uiteindelijk toch voor een ruggenprik koos. Dat gaf de ontspanning die ik nodig had. Ik voelde me heerlijk! Binnen een uur zat ik op tien centimeter, ik kon het bijna niet geloven. In no time stond de gehele kamer vol met mensen. Artsen, verpleegkundigen, leerlingen, iedereen keek mee. Het kon me niets schelen, ik was zo opgelucht dat ons kind eindelijk geboren zou worden. Na 45 minuten was hij er, onze zoon, Bodi, zo op het eerste oog helemaal gezond en wel. Na vijf minuten stokte zijn ademhaling wat en werd hij meegenomen naar de kinder-IC. Daar heeft hij uiteindelijk twee dagen gelegen.”

Kraamtranen

“Zelf bleef ik nog twee dagen in het ziekenhuis. In het appartement bij Mike kwam alles eruit, ik heb daar zo gehuild. Het waren échte kraamtranen. Ik wilde borstvoeding geven en dat zorgde ervoor dat ik om de drie uur naar het ziekenhuis moest. Daar wilde ik ook zijn, bij mijn kind. Ik voelde me zo ellendig. Na vier dagen vonden we een ander appartement, om de hoek van het ziekenhuis. Dat maakte alles een stuk makkelijker. Ik heb wat uren naast de couveuse gezeten. Of met Bodi lekker bij me.
Bodi deed het goed, daar waren we heel blij mee. Maar om terug te kunnen naar Nederland, moesten we veel regelen. Alle documenten moesten in orde zijn, Bodi had een noodpaspoort nodig, mét pasfoto. Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen bij een prematuur kindje. We moesten verplicht een tolk meenemen naar onze afspraken. Gelukkig was er een lieve verpleegkundige die dat wilde doen.
En bij vrijwel alle afspraken moest ik zelf fysiek aanwezig zijn. Ik heb meerdere keren huilend door de stad gelopen. Dit had mijn kraamtijd moeten zijn, ik had lekker met mijn baby op bed moeten liggen. Nu liep ik van bureaucratische afspraak naar afspraak.”

Lief en vrolijk mannetje

“Nadat Bodi uit het ziekenhuis was ontslagen, hebben we nog een week met hem samen in het appartement doorgebracht voordat we konden vertrekken. We zijn toen heel goed geworden in improviseren. Van flessen warm water maakten we kruiken, bijvoorbeeld. We hadden niets! Gelukkig was mijn moeder er ook nog om ons bij te staan.
Eindelijk was dan daar de dag dat we terug mochten. We hadden heel wat bekijks op de luchthaven. ‘Dat jullie al gaan vliegen met zo’n klein kindje’, zei een medepassagier. Iedereen dacht natuurlijk dat we meteen na de geboorte met hem op vakantie waren gegaan. Ze moesten eens weten.
We werden opgewacht door mijn schoonmoeder en Mike’s oma. Zij hadden Bodi allebei nog niet in het echt gezien. Het was heel emotioneel, ook om hem te laten zien aan mijn vader en onze broer en zus. Onze familie had een enorm spandoek aan de gevel van ons huis gehangen en binnen was alles versierd en netjes gemaakt. Het was heerlijk weer thuis te zijn, tussen al onze eigen spulletjes.
We hebben de draad van het leven meteen weer opgepakt. Alsnog een kraamperiode inlassen, zag ik niet zitten. Het was heerlijk weer, dus we hebben veel met Bodi gewandeld en hem aan iedereen laten zien.
Het gaat heel goed met hem, Bodi is zo’n lief en vrolijk mannetje en hij is ontzettend gegroeid. Met ons gaat het ook goed. We hebben aan het hele avontuur geen trauma overgehouden in elk geval – dat komt ook echt doordat de zorg zo goed was en alles naar tevredenheid is verlopen.
Ik zou nog weleens een keer terug willen naar Tenerife, al was het alleen maar om Bodi te laten zien waar hij geboren is. Voor Mike hoeft dat niet meer. Hij heeft het wat dat betreft toch op een andere manier beleefd dan ik. Waar we het allebei wel helemaal over eens zijn, is dat we absoluut niet meer gaan vliegen mocht ik nog een keer zwanger zijn. Op vakantie gaan is prima, maar dan wel lekker veilig een weekje hier in Nederland!”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.