Marieke en haar vriend zeilen al een jaar de wereld over

Tekst: Jolanda Hofland

17 september 2025

Marieke (44) en haar vriend besloten het roer om te gooien en zeilen nu al meer dan een jaar de wereld over. “Ik wil laten zien dat je rijk kan leven zonder veel geld en dat je je nooit door angst moet laten tegenhouden.”

Marieke (44): “We liggen op het moment voor anker bij de Britse Maagdeneilanden. In de kleine baai van een eilandje dat gekocht is door Sir Richard Brandson. Blijkbaar kun je hier eilanden kopen. Mijn uitzicht is wat surrealistisch. Om ons heen liggen namelijk allemaal peperdure jachten met personeel aan boord. In dat opzicht vallen we een beetje uit de toon. Een Amerikaan die onder de indruk was van het feit dat we helemaal vanuit Nederland hierheen waren komen zeilen, vroeg zelfs met hoe veel man personeel we dat dan gedaan hadden. Maar mijn vriend en ik zijn de enige bemanningsleden en we gaan zelf met onze Stand Up Paddle (SUP) aan wal om boodschappen te doen, ons afval weg te gooien en onze kleren te wassen.
Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat we hier zouden aanmeren. Vorige week waren we al op weg van de Cariben naar Bermuda. Maar op zee zagen we de weersvoorspellingen veranderen. Twee depressies zouden elkaar treffen. Dat leek ons te risicovol, dus zijn we uitgeweken. We kennen de verhalen van gescheurde zeilen, mensen die over boord vallen, helikopters die zeilers in nood oppikken. Dat wil je allemaal voorkomen. Hopelijk kunnen we over een paar dagen wél de oversteek maken naar Bermuda. Het is een reis van ongeveer een week. En daarna willen we met of zonder tussenstop doorvaren naar Canada met Nova Scotia en uiteindelijk weer Europa.”

Eerste date

“Mijn vriend en ik zijn nu ruim een jaar onderweg. Je zou kunnen zeggen dat we op dit moment onze droom leven. Een droom die al ter sprake kwam op onze eerste date, nu ruim zeven jaar geleden. Hij vertelde me dat hij de wereld wilde rondzeilen en vroeg me of ik met hem mee zou gaan. Ik houd wel van avontuur en wilde plannen, dus zei ik meteen: ‘Ja, dat wil ik wel.’ Pas later ging ik nadenken: oh, maar als we dan gaan reizen, dan moet ik mijn baan opzeggen en mijn familie en vrienden achterlaten. Kan ik dat wel? Wil ik dat? Ik had een goede baan, was hoofd Public Affairs voor landschapsorganisaties in Nederland. Daarnaast gaf ik trainingen en behandelingen als ademtherapeut voor mijn eigen praktijk Pak de Kans, die aan het groeien was. Bij een eventueel vertrek zou ik de veiligheid van een vast inkomen vaarwel zeggen en mijn andere plannen on hold zetten. Niet makkelijk, maar uiteindelijk besloot ik dat wel te doen. Veel mensen stellen van alles altijd maar uit. Er zijn vaak honderd redenen te bedenken om iets niet te doen. Maar soms is één reden voldoende om er wél voor te gaan. Als ik vroeger tegen mijn oma zei: ‘Ik moet nog even dit of nog even dat…’ Dan zei zij altijd heel treffend: ‘Mariek, vergeet de L niet…’ Ze bedoelde natuurlijk de L van leven. Uiteindelijk gaat het erom dat je erachter komt waar je hart van gaat huppelen. Ik word blij van de natuur. Van even offline zijn. Met mijn hoofd onder een waterval en stilstaan bij jezelf. Die zeilreis om de wereld paste perfect in dat plaatje.
In de jaren na die eerste date kreeg onze zeildroom steeds meer vorm. We kochten een boot, maakten hem zee- en oceaanwaardig, spaarden flink, zorgden voor zonne- en windenergie aan boord, een buitendouche-zak en ik haalde mijn vaarbewijs 1 en 2. Van huis uit ben ik helemaal geen zeiler, dus ik heb veel moeten leren. Ik weet nog dat we voor het eerst een oversteek maakten naar Engeland. Best spannend, want dan moet je ’s nachts doorvaren en heb je om de beurt nachtwacht. In de vroege ochtend vroeg mijn vriend aan mij hoe het was gegaan. Ik zei: ‘Prima. Ik heb heerlijk mijn yoga-oefeningen gedaan op het voordek onder een prachtige sterrenhemel.’ Hij kreeg bijna een hartaanval. ‘Wat heb je gedaan?’ zei hij. Ik was me van geen kwaad bewust, maar blijkbaar moet je ’s nachts zoveel mogelijk in de kuip blijven zitten of als je toch op het dek gaat lopen jezelf zekeren aan de railing. Inmiddels begrijp ik het wel. Want als je in het water valt, of er komt een hoge golf over de boot, dan ben je kansloos.”

Nu begint het

“Vorig jaar, eind april, vertrokken we. We hadden de reis al in grote lijnen uitgestippeld. Vanuit Nederland naar Schotland, Ierland en Engeland en van daaruit naar Frankrijk, Spanje en Portugal. En daarna de oceaan over naar de Cariben. Die oceaanoversteek betekende voor ons 22 dagen non-stop zeilen. In het begin denk je nog: gaaf, nu begint het echt en geniet je overdag van de oneindige horizon en ’s nachts van de sterren en de maan. Maar op een gegeven moment ben je het heen en weer geschommel – de deining van de zee – wel zat. Even een kopje neerzetten gaat niet. Slapen zonder dat je organen van links naar rechts schieten ook niet. Bovendien word ik nogal snel zeeziek. Dat was die eerste week echt wel een dingetje. Het is dus allemaal niet zo idyllisch als je soms denkt. Midden op zee een duik nemen en even voor anker gaan, kan helemaal niet. Daarvoor zeilen we te hard en zijn de golfen te hoog. Tijdens de oceaanoversteek ging er ook van alles kapot. Gelukkig is mijn vriend handig en was het allemaal te repareren. Veel zeilers waren bang voor orka-aanvallen, die vooral rond Spanje en Portugal plaatsvinden. Wij waren hier gelukkig niet zo bang voor en als we soms in de verte iets dachten te spotten waarvan we twijfelden of het orka’s waren, zeiden we elke keer: ‘Kijk dolfijnen.’
Met dolfijnen had ik inmiddels iets. Voor de kust van Spanje sloot ik zelfs vriendschap met eentje. Deze dolfijn was verstoten door zijn groep en zocht contact, vertelde de plaatselijke bevolking. Ik was aan het zwemmen toen hij naast me opdook. Best spannend, maar ik bleef gewoon rustig drijven en hij kwam zelfs onder me omhoog en gaf me een soort van knuffels met zijn kop en liet zich aanraken. Geweldig dat hij dat toeliet. Later mocht ik zelfs zijn vin vastpakken en trok hij me voort. Vijf dagen is hij min of meer bij ons gebleven, ook als we bij een andere plek voor anker gingen. Telkens kwam-ie even kijken. De ene keer rustig, dan wat drukker. Een keer maakte hij wilde sprongen en kwam hij per ongeluk op mijn schouder terecht. Toen heb ik hem geschrokken van me weggeduwd en daarna was de dolfijn meteen vertrokken. Pas toen ikzelf weer rustig werd en niet bang meer was, zag ik hem terug. Het is dan wel handig dat je als ademcoach even een oefening kan doen in het water. Zeedieren weten blijkbaar beter hoe je je voelt dan jijzelf. Ze reageren op de energie die jij uitstraalt. Ik sprak laatst een zeiler die me vertelde dat hij was gaan snorkelen met een speergun. Normaal gesproken kruipen schildpadden, maar ook andere zeedieren bijna onder je oksels als je bij hen in de buurt zwemt. Nu roken ze gevaar en was er amper leven onder water te bekennen.”

Opstaan bij zonsopgang

“Als we niet zeilen, liggen de dagen open. Ik sta eigenlijk standaard rond haf zes, zonsopgang, op en ga dan sporten. Meestal wat kracht en yoga-oefeningen. Soms als we makkelijk op het land kunnen komen, loop ik hard. Daarna duik ik het water in en als afsluiting neem ik een winddouche op het voordek. Dat is zo lekker, zeker als het hard waait. Daarna ben ik klaar voor de dag. Sommige dagen verkennen we de omgeving en lopen bijvoorbeeld naar een waterval toe om een zoetwaterdouche te nemen of beklimmen we een vulkaan. Andere dagen schrijf ik veel of lees ik in de schaduw. Of ik ben druk met wekelijkse taken. Je moet je voorstellen dat als ik hier een wasje wil doen of boodschappen haal, dat al snel een halve dag kost. Ook komen andere zeilers soms langs en hebben we een mooi gesprek. Er is genoeg ruimte voor spontaniteit, want er staat niks in de agenda. Laatst moest ik de boot met een krabber aan de onderkant schoonmaken. Het is belangrijk dat we dat regelmatig bijhouden zodat de boot goed door het water blijft glijden. Toen ik onder water dook met mijn duikbril en snorkel op, zwom ik ineens oog in oog met een hele grote barracuda. Een roofvis die me waarschijnlijk niks doet, maar me wel priemend bleef aankijken en zo groot was als mijn sup. Ik ben toen wel even wat verderop gaan zwemmen en heb gewacht tot hij een bootje verder zwom.
Wat ik me vooraf niet heb gerealiseerd, is dat je zoveel leuke mensen tegenkomt, tijdens de zeiltochten. Er is een hele community. Overal waar we komen, ontmoeten we weer nieuwe mensen of zeilers die we al eerder hebben gezien. Heel gezellig. Vaak komen ze je even gedag zeggen met een rubberbootje of nodigen ze je uit voor een kop koffie. Voor je het weet zit je met elkaar in een grote appgroep waar je allerlei tips uitwisselt. Over bijvoorbeeld gezellige strandbarbecues, de plekken waar je je gasflessen kunt bijvullen, een bootreparateur of wasmachines vindt. Heel handig en we wisselen ook diensten uit. De een kan knippen, de ander is technisch en ik ben toevallig ademcoach. Ik heb nu al verschillende booStcamps en ademsessies op het strand gegeven aan groepen of individuele zeilers. In de reis en de trainingen komt alles samen wat ik tot nu toe heb geleerd en gedaan. Erg leuk om te doen.
Naast gezelligheid vind ik het heerlijk om me terug te trekken. En met z’n tweeën hebben we het ook gezellig. Je leert elkaar goed kennen op die paar vierkante meter die onze boot telt. Want is er iets wat je dwarszit, irriteert of boos maakt, kun je dat moeilijk de hele dag verbergen. Je kunt ook niet even weg, zeker niet als we varen. Dus moet je het gesprek aangaan, je eigen onvolkomenheden en die van de ander accepteren. Ik kan wel zeggen: de schillen gaan er één voor één af op deze reis. Daardoor heeft onze relatie zich echt verdiept de afgelopen maanden.”

Ongewoon leven

“Natuurlijk heb ik ook veel over mezelf geleerd. Als mens ben ik gegroeid en het heeft mijn wereld groter gemaakt. Ik heb meer zelfvertrouwen en ga relaxter om met steeds veranderende omstandigheden. Je moet wel. En ik durf onze manier van leven meer te delen met anderen, bijvoorbeeld via social media. Voorheen deed ik dat minder. Dacht ik meer aan wat anderen ervan zouden vinden. Het is toch een ongewoon leven dat ik leid. We krijgen heel enthousiaste reacties op onze reis. Ik straal, hoor ik vaak van anderen. Dat komt ook wel overeen met mijn gevoel.
Toen we aan dit avontuur begonnen, wisten we nog niet hoe lang we weg zouden blijven. We wilden het openhouden en laten afhangen van wat we zouden tegenkomen en het beschikbare budget. Nu hebben we besloten dat we in september terugkomen naar Nederland. Of we dan weer het normale leven ingaan? In elk geval heeft deze reis me geholpen om straks een nieuwe weg in te slaan. Ik fladder als een vlinder, vind verschillende dingen leuk. Wat ik in elk geval wil doen, is mensen helpen en laten zien dat je rijk kan leven zonder veel geld. En dat je je nooit moet laten tegenhouden door angst, maar kansen mag pakken. Niet voor niets is mijn levensmotto dat ik liever spijt heb van de dingen die ik heb gedaan, dan dat ik iets niet heb geprobeerd.”

Je kunt Mariekes reisavontuur volgens op Instagram: @pakdekans en @askm_aboutarichlife.

Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.