Margot is chronisch ziek én mantelzorger voor haar moeder

Vanzelfsprekend

‘‘Wil je anders een bos bloemen?’ vroeg mijn moeder onlangs, toen we net samen boodschappen hadden gedaan. Haal ze gewoon eens als verrassing voor me! dacht ik toen. Ik heb nee gezegd. Ik hoef geen cadeaus, alleen het woordje ‘dankjewel’ zou al zo fijn zijn. Mijn moeder ziet mijn hulp, het mantelzorgen, als vanzelfsprekend. Ik ben haar dochter, ik hoor dit te doen, vindt ze. Ze zegt regelmatig hoe blij ze is met alles wat Peter voor haar doet, maar naar mij uit ze die dankbaarheid totaal niet – of hooguit in die ene vraag of ik bloemen wil, dus. Ik denk dat daar een deel van mijn pijn zit, in het ontbreken van die dankbaarheid en die eeuwige vanzelfsprekendheid. Mantelzorgen is voor mij een kwestie van moeten geworden. Ik doe het niet vrijwillig.”

Chronisch ziek

“In 2020 heb ik een levertransplantatie ondergaan. Ik was net weer op de goede weg en het leek er zelfs op dat ik weer kon gaan werken, toen ik er twee hartinfarcten overheen kreeg. Sindsdien ben ik chronisch ziek. Alles kost me energie, ons eigen huishouden doen, red ik alleen met Peters hulp. Maar ik zorg dus ook nog voor mijn moeder en alles wat ik voor en bij haar doe, kan ik thuis niet doen. Dat geeft een voortdurende tweestrijd. Ik wil Peter ook ontzien. Mijn zus is jaren geleden geëmigreerd naar Indonesië. Zij komt eens in het jaar naar Nederland en
dan doet ze alleen maar leuke dingen met mijn moeder, waarvoor ze dan alle lof krijgt. Ze heeft ook niet zo door hoe slecht het met haar gaat. ‘Mama wordt gewoon een dagje ouder’, zegt ze bijvoorbeeld. Peter en ik zijn er voor de minder leuke dingen. Ik ga met mijn moeder naar dokters-afspraken, ik doe boodschappen met haar en Peter doet klusjes, hij fikst haar tablet en doet haar administratie – naast zijn fulltimebaan.”

Schuldgevoel

“Ik heb veel last van schuldgevoel. Mijn psycholoog zegt dat ik grenzen moet stellen, maar dat vind ik lastig. Ze blijft toch mijn moeder, denk ik dan, en dan ga ik maar weer. Ondertussen vraagt ze nooit hoe het met mij gaat en belt ze alleen als ze mij nodig heeft. Ze wil het niet weten als ik een zware dag heb, want dat houdt dan mogelijk in dat ik niets voor haar kan doen. Als ik heel eerlijk ben, vind ik haar ook helemaal niet zo aardig. Het maakt me allemaal best verdrietig. Bij haar zijn kost me energie, het levert mij niets op. Mijn moeder heeft zelf ook altijd voor haar eigen ouders gezorgd, maar dat was anders. Ze woonde pal naast haar ouders, ze werkte niet en ze was niet chronisch ziek zoals ik nu ben.”

Vrede

“Als je mij heel diep in mijn hart kijkt – en dat durf ik bijna niet hardop te zeggen – heb ik het liefst geen contact meer met haar. Waar ik rechts wil, gaat mijn moeder direct links. We zitten elkaar voortdurend in de weg. Ze heeft een tijdje terug een herseninfarct gehad, waardoor ze alleen nog maar slechter is geworden. Ze is 82 en ze heeft een mooi leven gehad. Ik weet uit ervaring hoe het is om bijna te overlijden. Een hartinfarct is een mooie dood. Als ze op die manier rustig heen zou gaan, zou ik daar vrede mee hebben. Niet alleen voor mezelf, ook voor haar. Haar leven wordt steeds beperkter.”

Rust

“Ik kan het er gelukkig met Peter heel goed over hebben. Verder bespreek ik het veel met mijn psycholoog. Vriendinnen heb ik door mijn ziek-zijn niet veel en dit onderwerp zomaar met vage kennissen bespreken, doe je ook niet. Ik heb zelf altijd in de zorg gewerkt en vond dat altijd geweldig. Maar dit is anders. Mantelzorgen is voor veel mensen gewoon echt niet leuk, eerder een zware belasting. Daar mag best meer aandacht voor komen. Opladen doe ik het liefst met Peter. We gaan lekker uit eten of naar het theater. Of samen ergens ontbijten. Ik kijk uit naar de tijd dat ik meer rust krijg. En ik denk dat heel wat kinderen van hulpbehoevende ouders er net zo in staan.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.