Manon: ‘Zijn kinderen doen helemaal niets in huis’

Tekst: Mariette Middelbeek

10 november 2025

Ze vindt heel veel leuk aan haar vriend Robert en ook aan zijn kinderen, maar Manon (46) wordt van één ding helemaal gek: zijn kinderen doen hélemaal niets in huis. En hun vader vindt het prima. “Zowel hun moeder als hun vader renden de benen uit hun lijf om aan elk verzoek te voldoen, of het nu ging om het inschenken van een drankje of het fungeren als taxi.”

Manon: “Even tot tien tellen, dat leerde ik van mijn moeder. Als je iets niet fijn vindt of als iemand iets zegt waar je eigenlijk geïrriteerd van raakt, haal je diep adem, tel je tot tien en als het je dan nóg dwarszit, zeg je er kalm en rustig iets van. Dit zit er bij mij zo ingebakken dat ik het automatisch doe en ook verder tel na de tien. Nou, dit weekend had ik een record. Bij honderdvijf ben ik gestopt met tellen en heb ik de hond meegesleurd op een lange wandeling. Ik zou me het liefst uitspreken, maar ik wilde geen ruzie want ik heb al zo vaak strijd met ze. Maar me niet uitspreken kan ook niet, want dan verandert er nooit iets.
Het onderwerp van mijn irritatie: de drie kinderen van mijn vriend Hugo, twee jongens van veertien en acht en een meisje van zestien. Hugo en ik zijn vijf jaar bij elkaar en ik ken de kinderen dus inmiddels goed, en zij mij. En ik weet: als je begint aan een relatie met een man met kinderen, moet je volledig accepteren dat je ze erbij krijgt. Dan kun je niet na een tijdje gaan klagen dat het toch wel tegenvalt of dat je hem vaker voor jezelf wil of dat zijn kinderen niet de engeltjes zijn waarop je hoopte. Ik werd verliefd op Hugo zoals hij op dat moment was: veertig jaar, gescheiden, klein buikje, luide lach en vader van drie kinderen. Het was, en is, een package deal waartegen ik volmondig ja heb gezegd en ik heb er geen spijt van. Hugo en ik hebben het heerlijk samen. We hebben lol, genieten van het leven en kunnen eindeloze gesprekken voeren. We denken over heel veel dingen hetzelfde en maken dezelfde keuzes in het leven. Met mijn exen eindigden relaties uiteindelijk altijd in strijd omdat zij mij probeerden te veranderen in iemand die ik niet was. Hugo niet, Hugo houdt van mij zoals ik ben. Hoe vreselijk cliché dat ook mag klinken, het is echt zo. In zijn ogen voel ik me altijd geliefd, sexy en grappig en na een aantal mislukte relaties weet ik wat een groot geschenk dat is. En dankzij hem kreeg ik het gezin dat ik altijd wilde, maar dat er nooit van kwam. Met mijn exen kwam ik nooit in een stadium dat ik voelde dat een gezin een optie was en dat vond ik jammer. Ik had geen enorm prangende kinderwens, maar ik wilde graag de warmte en gezelligheid van een gezin ervaren. Dankzij Hugo’s kinderen is dat gelukt. Tot zover het ideaalplaatje van een gezin met stiefkinderen. Dat is er en dat is echt, maar er is natuurlijk ook een andere kant. Een kant waar ik helaas steeds minder goed mee kan omgaan en waar ik soms echt mee worstel. En waarmee ik bij Hugo niet hoef aan te komen.”

Lees ook: Natascha: ‘Ik vind de kinderen van mijn beste vriendin vreselijk’

Horizontaal

“Hugo accepteert niet alleen mij maar iedereen zoals hij of zij is. Dat is een van de eigenschappen die ik geweldig leuk aan hem vind. In theorie. In de praktijk leidt het er echter toe dat hij geen grenzen stelt en niet al te actief opvoedt, want ook zijn kinderen worden door hem omarmd zoals ze zijn. Of dat nu, zoals in het geval van de jongste, luidruchtig en druk is of, zoals de twee oudsten, aartslui. Die twee brengen het grootste deel van hun leven horizontaal door en komen pas in actie als er voor hen duidelijk voordeel te behalen valt. Typische pubers zou je zeggen en dat is ook zo, dat hoor ik ook van vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd. Maar in mijn ogen betekent dat dus níet dat je dat maar moet laten gaan en dat je dan ook niets van ze kan vragen. Want ze hebben voor zover ik weet gewoon handen en voeten en daarmee kunnen ze best eens wat doen.
Toen Hugo en ik gingen samenwonen waren de kinderen twaalf, tien en vier en gewend dat alles voor ze werd gedaan. Zowel hun moeder als hun vader renden de benen uit hun lijf om stante pede aan elk verzoek te voldoen, of het nu ging om het inschenken van een drankje of het fungeren als taxi. Normale klussen in hun huis deden de kinderen ook niet. Hun bed opmaken? Dat deed hun moeder. Gordijnen openen in de ochtend? Niet hun taak. Kleren in de wasmand, de badkamer netjes achterlaten, tandpasta wegpoetsen uit de wasbak: nooit van gehoord. Laat staan dat ze hun kamers opruimden, fiets binnenzetten of een keer de stofzuiger pakten. Zelfs als ze hoogstpersoonlijk een bakje chips uit hun handen lieten vallen, hoefden ze niet op te ruimen, dan sprong hun moeder al in de houding. Bizar, maar zo ging het echt. Het gevolg was dat tussen Hugo en zijn ex altijd de kinderen stonden, álles draaide om hun behoeften, wensen en eisen. Natuurlijk klapt een relatie nooit op één punt, maar ik geloof wel dat het een grote rol heeft gespeeld in waarom zij uit elkaar zijn gegroeid en uiteindelijk gescheiden. Dat heb ik ook weleens tegen hem gezegd en hij erkent het wel een beetje. Voor hun relatie is het te laat, maar ik zou wel denken: misschien moet je leren van je fouten.”

Oortjes in

“Kort nadat Hugo en ik waren gaan samenwonen, veranderden er wat dingen in de situatie van zijn ex. Het gevolg was dat ze van een fifty-fifty co-ouderschap gingen naar een constructie waarbij de kinderen vier of vijf dagen per week bij ons zijn. Prima, want zoals ik al zei: kiezen voor een man met kinderen, is de kinderen volledig accepteren. En ze zijn ook echt heel leuk, grappig en gezellig, je kan ze er goed bij hebben. Maar al snel nadat we met z’n allen in één huis waren gaan wonen, merkte ik dat Hugo wel een heel vrije opvoeding hanteert. Dat wist ik al, maar in de praktijk ervaar je het toch anders. Zijn kinderen doen echt hélemaal niets in huis en hoewel hij in theorie vindt dat ze dat wel moeten, doet hij in de praktijk niets om het te bewerkstelligen. De oudste twee hebben zo’n beetje de hele dag hun oortjes in en ook al ontploft er om hen heen een bom, ze zouden nog niet op het idee komen om een beetje stof weg te vegen. De jongste is weliswaar acht, maar kan naar mijn mening best zijn speelgoed opruimen. Nou, dat is nog nooit gebeurd. Hij gooit al zijn autootjes op een hoop in de kamer, zet zijn vliegtuigen ernaast en gaat na vijf minuten iets anders doen. Als ik zeg dat hij moet opruimen, kijkt hij me alleen maar aan. Als ik vraag of de oudste even met de hond kan lopen of wellicht haar eigen hockeytas naar boven kan brengen, krijg ik een blik alsof ik heb voorgesteld dat ze morgen bij NASA aan de slag gaat. De middelste moet ’s avonds echt zoeken naar zijn bed, zo vol ligt zijn kamer met boeken, schriften, kleren, lege glazen en verpakkingen, maar de boel aan kant brengen, ho maar. Sinds ik weiger het te doen, laat Hugo het gaan tot de schoonmaakster komt. Ik schaam me dood tegenover haar.
In het begin was ik huiverig om de kinderen iets te vragen. Het was allemaal nieuw, we moesten wennen en bovendien mis ik als stiefmoeder het mandaat om ze echt mijn wil op te leggen. En Hugo deed het ook niet. Na een tijdje begon hun luiheid me te irriteren en ging ik het scherper vragen, maar er gebeurde niets. Ik heb het vaak genoeg met Hugo besproken, maar hij is echt een softie met zijn kinderen, zal nooit zijn stem verheffen of ze iets opleggen. Dus het kwam erop neer dat ik alles maar zelf deed. Absurd was dat: zij lagen op de bank, ik rende me rot. Toen ben ik ook een paar echt helemaal uit mijn vel gesprongen met als gevolg dat de kinderen me glazig aanstaarden en Hugo zich gekwetst voelde. En ik helemaal over mijn toeren was. Dat doe ik dus niet meer, maar hoe ik wél moet reageren, dat weet ik nog steeds niet. Het probleem is dat dit tussen mij en Hugo echt wel een punt is. Ik vind een opgeruimd huis wél belangrijk, ik kan niet gaan zitten als het niet schoon en opgeruimd is of als de koelkast leeg is of de hond uit moet. Dus voel ik me soms de huissloof terwijl de rest lekker chillt. Daar kan ik verdrietig om worden en ik verwijt Hugo dan dat hij me niet belangrijk vindt. Terwijl hij zegt dat ik moet loslaten. Maar ja, hoe dan? Het antwoord op die vraag weet ik nog niet.”

Blijer

“Los van mijn irritaties hierover, geloof ik ook oprecht niet dat het goed is voor kinderen om zo erg gepamperd te worden. Niet alleen moeten ze leren wat verantwoordelijkheid nemen is, maar ik denk echt dat kinderen blijer worden als ze meedraaien in huis. Als ze een taak hebben die ze tot een goed einde kunnen brengen, als ze zich onderdeel voelen van een geheel en als ze waardering krijgen voor wat ze hebben gedaan. Natuurlijk zien ze dat zelf niet in op dat moment en natuurlijk klagen ze, zuchten ze en willen ze eronderuit, maar het is je taak als ouder om verder te kijken dan dat moment en het grotere geheel in het oog te houden. Ik denk zelfs dat het kinderen uiteindelijk gelukkiger maakt als je ze iets biedt om tegenaan te schoppen, of dat nu een grens of een taak is. Maar ja, wie ben ik, hè? Ik ben ‘maar’ de stiefmoeder, ik heb ze niet gebaard en dus sta ik automatisch achter. Hugo zal dat nooit met zo veel woorden tegen me zeggen, maar zo voelt het voor mij wel. Als ik namelijk iets vraag aan de kinderen, kijken ze naar hem van: hoezo moet dit? En dan richten ze hun blik op hun vader. Hij lacht het weg en zegt: nou, dat gaan ze echt niet doen, hoor. Nee, met zo’n houding van hun vader niet, nee. Waarom zou je als kind de hond uitlaten, je kamer opruimen of de vaatwasser leeghalen als je vader al voordat het überhaupt aan je wordt gevraagd duidelijk maakt dat jouw weigering helemaal geaccepteerd wordt als onderdeel van jouw karakter? Soms denk ik: succes later op je werk. Dan is er geen collega meer die alles voor je doet en je luiheid accepteert. Het is niet aardig, maar soms kan ik me verkneukelen bij het idee dat ze uiteindelijk de wijde wereld ingaan, voor hun eigen huishouden moeten zorgen en dan een cultuurshock krijgen. Misschien denken ze wel: die Manon was zo slecht nog niet. Ik moet er lang op wachten, maar dan krijg ik alsnog mijn genoegdoening.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.