man-onvruchtbaar

Rosanne: ‘Ik verliet mijn man, omdat hij onvruchtbaar was’

Rosanne (35) wilde altijd graag kinderen. Toen bleek dat haar vriend Leon (38) geen kinderen kon krijgen en hij ook geen vruchtbaarheidsbehandelingen meer wilde proberen, verliet ze hem. “Ik hield intens van hem, maar mijn wens om moeder te worden was simpelweg te groot.”

Rosanne: “Met hem wil ik kinderen. Dat was mijn eerste gedachte toen ik Leon voor het eerst in het echt ontmoette. Via een datingsite leerden we elkaar kennen en we hadden al heel wat gechat voor we gingen daten. We wisten zelfs al van elkaar dat we kinderen wilden. En toen ik hem voor het eerst zag, viel alles op z’n plek. Ik wist het zeker: dit is hem. Gelukkig voelde hij hetzelfde voor mij. Dat is nu vijf jaar geleden. In het begin stond het onderwerp ‘kinderen’ nog niet zo hoog op onze agenda, maar binnen een jaar besloten we ervoor te gaan. We wilden het allebei, dus waarom niet? Samen fantaseerden we over een gezin. Twee kinderen wilden we, misschien wel drie of vier. Ik keek er ontzettend naar uit om moeder te worden en Leon verheugde zich ook op het vaderschap.

De eerste tijd was het spannend: zou het deze maand raak zijn? Maar na een paar maanden begon ik me toch wel zorgen te maken. Natuurlijk wist ik dat het een tijdje kon duren, maar we wilden het zo graag. Na bijna een jaar gingen we naar de dokter, die ons doorverwees naar een vruchtbaarheidsarts. Al bij het eerste onderzoek was duidelijk waarom ik niet zwanger raakte: Leons zaad was van erg slechte kwaliteit. De kans op een spontane zwangerschap was nagenoeg nul en we waren aangewezen op ivf. Zowel Leon als ik hadden geen twijfel: we waren het er meteen over eens dat we voor de vruchtbaarheidsbehandelingen zouden gaan.”

Grote teleurstelling

“Alle vertrouwen hadden we erin dat ik door de ivf-behandelingen zwanger zou raken. We dachten daarom niet echt verder, ik was ervan overtuigd dat de eerste poging zou lukken. De teleurstelling was dan ook groot toen dat niet het geval bleek te zijn.
Er waren twee embryo’s teruggeplaatst, maar na twee weken werd duidelijk dat ze niet in mijn baarmoeder waren blijven zitten. Ik was behoorlijk van slag, maar gelukkig wist Leon me op te vrolijken. We hadden nog twee pogingen over die door onze zorgverzekering werden vergoed, het zou heus wel lukken.

Helaas mislukte ook de tweede ivf-poging. Ik begon me echt zorgen te maken. Het was niet duidelijk waarom de behandelingen mislukten. Wat als het helemaal niet ging gebeuren? Wat als ik nooit zwanger zou raken? Leon en ik bespraken die mogelijkheid.
Hij zei dat de volgende ivf-behandeling wat hem betrof de laatste zou zijn. Dat was een grote klap voor mij, ook al begreep ik zijn redenering wel. Ivf is erg duur, en hij wilde niet zelf alle kosten betalen. We hadden het geld wel, zeker voor één poging, maar Leon zag het niet zitten om alles uit te geven aan vruchtbaarheidsbehandelingen.”

Nog steeds hoop

“Ik vond dat niet leuk om te horen, maar liet het onderwerp rusten. We hadden immers nog één poging over die vergoed zou worden en ik had nog steeds de hoop dat die zou slagen. Zolang de artsen niet wisten waarom de twee eerdere behandelingen waren mislukt, hadden we net zo veel kans als ieder ander. Die gedachte gaf me steun, aan iets anders wilde ik gewoon niet denken. Ik denk
dat ik onbewust al wist dat we een groot probleem zouden hebben als ik hierdoor niet zwanger raakte. Heel soms dacht ik eraan dat deze poging ook kon mislukken en daarna spookte dan door mijn hoofd: het kan ook met een ander… Ik vond het vals van mezelf
dat ik zo dacht. Ik had immers voor Leon gekozen en hield van hem, in voor en tegenspoed. Ook al waren we niet getrouwd en hadden we die woorden niet letterlijk naar elkaar uitgesproken, zo voelde het wel.

Ook de derde ivf-behandeling mislukte. Ik was ontzettend verdrietig en hoewel dat ook voor Leon gold, bleef hij bij zijn
standpunt: drie keer ivf was genoeg. Ik wilde best proberen om te accepteren dat Leon klaar was met de vruchtbaarheidsbehandelingen, maar dan vond ik dat we voor adoptie moesten gaan. Dat was voor hem uitgesloten. Hij was van mening dat hij van ‘andermans kind’ nooit zou kunnen houden alsof het zijn eigen kind was. Ik vond dat kortzichtig, hij was niet eens bereid om informatie over adoptie in te winnen! Een lastige periode volgde, vol ruzie, onbegrip en verdriet. Ik wierp Leon zelfs voor de voeten dat ik meer in te brengen had, omdat híj onvruchtbaar was. Dat werd een heftige ruzie. Inmiddels begrijp ik wel dat ik hem daarmee veel pijn deed, maar op dat moment was ik wanhopig. Een leven zonder kinderen, dat kon ik me gewoon niet voorstellen. Mijn toekomst beeld was gebaseerd op de gedachte dat we een gezin zouden hebben.”

Ruimte voor verdriet

“In het begin hoopte ik Leon nog te kunnen overtuigen, maar na een paar maanden realiseerde ik me dat dat niet ging lukken. Ik sloot me voor hem af en we groeiden uit elkaar. Ik deed helemaal niks om dat te voorkomen. Hij wel: hij stelde relatietherapie voor. Ik zei dat dat geen zin had als hij niet bereid was om na te denken over een mogelijkheid om toch een kind te krijgen. Ik vond hem star, hij mij geobsedeerd. Maar hij liet duidelijk merken dat hij met me verder wilde. Hij wist zeker dat een leven met z’n tweeën ook erg de moeite waard was. Leon deed zijn best, dat moet ik toegeven. Hij regelde verrassingen, boekte een weekendje weg en gaf me de ruimte om verdrietig te zijn. Zelf had hij ook verdriet, zei hij. Ik merkte het alleen niet zo aan hem, maar Leon is sowieso niet
iemand die met zijn gevoelens te koop loopt. Wel probeerde ik keer op keer het onderwerp ‘kinderen’ opnieuw aan te kaarten. Ik kon het niet laten rusten, maar ik merkte dat hij al veel verder was in het afsluiten daarvan. Hij richtte zich op een leven zonder kinderen. Ik kon en wilde dat niet. De wens zat simpelweg te diep. Elke keer als er een vriendin zwanger was, en dat waren er in drie maanden tijd vier, was ik dagenlang van slag. Ik was verdrietig en
jaloers, en bovenal gefrustreerd. Gefrustreerd dat mijn lichaam in staat was een kind te krijgen, maar dat het toch niet ging gebeuren. Steeds vaker dacht ik: laat ik hem mijn leven op die manier bepalen? Ja, ik hield intens van Leon. En ja, het liefst wilde ik bij hem blijven, maar niet tegen elke prijs. En mijn vurige wens om moeder te worden, was simpelweg te groot.”

Te veel pijn

“Ik weet nog wanneer ik de knoop doorhakte. Het was december vorig jaar, vlak voor Kerst. Sowieso een lastige tijd, omdat de feestdagen zo’n familieaangelegenheid zijn en ik alleen maar dacht: Leon en ik zitten later met z’n tweeën. Tot overmaat van ramp kondigde mijn jongere zus aan dat ze zwanger was van haar eerste kind. Het lukte me om enthousiast te reageren, maar eenmaal
thuis heb ik ontzettend gehuild. Ik kon het gewoonweg niet loslaten. Het deed te veel pijn. Ik kan dat gevoel niet goed omschrijven. Het was een combinatie van frustratie, boosheid en een leegte die ik voelde. Ik wist ook dat dit gevoel niet over zou gaan. Die avond maakte ik de keus: ik wil moeder worden. Ook al zou me dat mijn relatie kosten. Want als het niet met Leon lukte, dan maar niet. Dat klinkt koud en berekenend, maar het was een
zeer emotionele keuze. Ik gooide nogal wat weg! Als je de kinderwens wegdacht, hadden we namelijk echt een leuke relatie. We hadden lol samen, er was veel liefde en we zaten op één lijn. Maar dat alles woog niet op tegen dat grote struikelblok.

Toen ik mijn keuze had gemaakt, voelde ik me opgelucht. Ik koos voor mezelf, voor hoe ik mijn leven wilde inrichten, en dat voelde goed. Maar natuurlijk was ik ook erg verdrietig en voelde ik me schuldig tegenover Leon. Maar, zo redeneerde ik, hij kon er niks aan doen dat hij onvruchtbaar was, maar hij kon wél iets doen aan zijn stellige keuzes. Daarmee praatte ik mijn keuze voor mezelf goed, hoewel ik me wel degelijk realiseerde dat het ver ging om iemand om deze reden in de steek te laten. Ik besloot dan ook dat de buitenwereld dat niet hoefde te weten. Ik wachtte tot na Kerst voor ik het Leon vertelde. Ik wilde hem niet pal voor de feestdagen in de steek laten, bovendien had ik wat tijd nodig om na te denken hoe ik het hem precies zou vertellen. Twee dagen na Kerst kwam het hoge woord eruit. Leon schrok heel erg, hij zei dat hij juist het idee had dat we ons leven na die moeilijke periode weer op de rit hadden. Dat was voor mij de bevestiging dat ik de juiste keuze had gemaakt: híj had zijn leven weer op de rit, ik was daar helemaal nog niet klaar voor. En op dat punt waren we
elkaar kwijtgeraakt.”

Niet wanhopig

“Leon was erg verdrietig, hij wilde nog een kans. Even heb ik dat overwogen, maar dan zou ik wel de voorwaarde stellen dat we opnieuw zouden proberen de kinderwens te vervullen. Toch heb ik dat niet gedaan, ik heb het niet eens aan Leon voorgesteld. Misschien zou hij ‘ja’ hebben gezegd, maar in de basis zou dat verkeerd zijn. Een traject van vruchtbaarheidsbehandelingen is zwaar, dat kun je alleen doen als je er allebei achterstaat. En dan heb ik het nog niet eens over een jarenlang adoptietraject. Als de ene partner alleen meedoet om de ander niet kwijt te raken, is dat niet goed. Ik was duidelijk tegen Leon: ik had mijn keus gemaakt en ging weg.

Tijdelijk trok ik in bij een vriendin, tot ik een maand later
mijn eigen appartementje huurde. Onze omgeving reageerde verbijsterd op de breuk. Voor de buitenwereld leken we heel gelukkig, hoorde ik vaak. Dan knikte ik maar wat. De ware reden voor onze breuk heb ik aan een select groepje vrienden en familie verteld, van wie ik weet dat ze het begrijpen. Ik heb geen zin in het oordeel van anderen. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het belachelijk vinden dat ik mijn kinderwens boven mijn relatie heb gesteld. En natuurlijk heb ik nu ook geen zekerheid dat ik moeder word, maar ik heb wel een káns. De breuk met Leon is nu vier maanden geleden en ik ben voorzichtig weer om me heen aan het kijken. Ik heb nu leuk chatcontact via een relatiesite, wie weet leidt dat tot meer. Ik ben niet wanhopig, en ook niet alleen maar op zoek naar een man die me zwanger kan maken. Maar ik ben wel duidelijk over mijn kinderwens. De man die voor mij kiest, zal dat
vanaf het begin weten. Wie niet bereid is dat te accepteren, heeft bij mij niks te zoeken.”