De man van Angela wilde liever door het leven als vrouw

“Nietsvermoedend kwam ik thuis van een heerlijk weekje België met een vriendin en mijn dochter Kiara van destijds tweeënhalf. Josy wachtte ons thuis op en het viel mij meteen op dat ze – inmiddels mijn vrouw, maar hier nog mijn man – bloednerveus was. Ik had op dat moment nog géén idee wat er aan de hand was. Pas nadat onze dochter in bed lag, verzocht ze mij te gaan zitten. De tranen stonden in haar ogen en ze kwam amper uit haar woorden. Er was iets wat ze mij moest vertellen en ze wist niet of ik daarna nog wel bij haar zou willen blijven. Meteen ging er van alles door mijn hoofd. Was ze vreemdgegaan? Was er een andere vrouw? Maar aan het scenario dat daarna op tafel kwam, heb ik geen seconde gedacht. Compleet in tranen vertelde Josy, met wie ik op dat moment al ruim vijf jaar samen was, dat ze liever door het leven wilde gaan als vrouw. Ik kon het niet geloven en begreep ook totáál niet waar het vandaan kwam. Josy die in de meest grote auto reed die je maar kon bedenken, die als technicus werkte in een mannenwereld en altijd overdreven mannelijk was. Die wilde liever door het leven gaan als vrouw? Ik was perplex. Ik ben die avond naar bed gegaan met een hoofd vol ongeloof en kon geen antwoord geven op de vraag of ik bij haar zou blijven. Wat betekende dit voor onze relatie, voor onze dochter en voor ons gezin? Het was een groot raadsel. Eentje waarvan ik nooit had gedacht erin te belanden.”

Sneltreinvaart

“Een van de eerste vragen die mensen stellen als ze mijn verhaal horen is vaak: had je het niet zien aankomen? Nee! Deze bekentenis kwam voor mij compleet uit de lucht vallen. Nooit zijn er signalen geweest. Josy was juist heel mannelijk. Zelfs een beetje tegen het overdreven aan. Dus het voelde letterlijk alsof er een bom werd gedropt. Achteraf blijkt dat het ook voor haar heel snel is gegaan. Ze was al langer ongelukkig en zat niet lekker in haar vel. Tijdens mijn vakantie besloot ze online op onderzoek uit te gaan en al snel vond ze meer informatie die haar vermoedens bevestigden: ze had last van genderdysforie. Ze kon bijna alle boxen afvinken, van het jaloers zijn op andere vrouwen, het gevangen zitten in een lichaam tot het gevoel hebben dat er iets niet klopt. Ze wist meteen: dit is wat ik voel. Eigenlijk was er geen keus, het was dat of de rest van haar leven ongelukkig zijn. Waar je vaak hoort dat partners er eerst nog lange tijd alleen mee worstelen, besloot ze het meteen op te biechten. Met lood in haar schoenen. Ze was als de dood dat ze mij en Kiara zou verliezen en is na die bewuste avond compleet ingestort. Ze kon alleen maar huilen, had paniekaanval na paniekaanval en was ten einde raad. Dat raakte mij enorm. Ondanks de schrik voelde ik wel meteen dat er zoveel liefde was vanuit haar voor ons. Dát is uiteindelijk ook de basis geweest waarop we verder zijn gaan kijken. Die eerste periode na haar bekentenis had ik geen idee wat ik met de situatie aan moest. Vooral omdat het héél snel ging. Nadat de rust een beetje was wedergekeerd had Josy het gevoel: het hoge woord is eruit en nu wil ik door als vrouw. Met als gevolg dat ze in no time met een pruik, make-up en rokjes de trap afkwam. Dat kon ik totáál niet handelen. Helemaal omdat ze ook een keer thuis kwam, gekleed als vrouw, terwijl onze dochter er ook was. Die was compleet in de war. Had papa een prinsessenjurk aan én waarom? Dat was een moment waarop bij mij de bom barstte. Ik snapte dat ze als vrouw door het leven wilde gaan, maar ze kon niet zomaar pats-boem zo voor onze neus verschijnen. Ik had tijd nodig. Tijd om te bedenken of ik op deze manier met haar verder wilde. Tijd om onze dochter voor te bereiden op het feit dat papa ineens een vrouw zou worden en tijd om afscheid te nemen van mijn man. Josy begreep het, maar in de praktijk ontstonden er toch onhandige situaties. De focus lag vooral op haar én wat zij wilde, en Kiara en ik bungelden er een beetje achteraan. Wij konden totáál niet meekomen in de sneltrein waar ze op was gesprongen. Dat heeft in het begin voor veel boosheid en onenigheid gezorgd. We zaten in zo’n negatieve spiraal dat we besloten om hulp in te schakelen van een relatietherapeut. Om elkaar beter te begrijpen én te kijken of we er überhaupt samen uit zouden komen.”

Van papa naar mammie

“Het heeft ongeveer driekwart jaar geduurd voordat ik besloot om met Josy verder te gaan. Ik had geen idee hoe onze toekomst eruit zou zien en wat haar transitie zou betekenen voor onze relatie, maar de liefde die we voor elkaar voelden was sterker. We hadden een prachtig gezin, waren al jaren gelukkig samen, moest ik dat allemaal weggooien omdat ze besloot haar uiterlijk te veranderen? Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen, en dus besloten we het avontuur aan te gaan en te zien waar het ons zou brengen. Dat is nu tweeënhalf jaar geleden. Makkelijk was het absoluut niet, en nog steeds niet. Kiara was mijn grootste zorg, want hoe leg je zoiets uit aan een klein meisje? We hebben het geprobeerd te brengen zoals het was: dat papa niet gelukkig was als papa en daarom liever als mammie verder wilde gaan. We kozen bewust voor de term mammie, omdat ik de titel ‘mama’ al zo lang droeg en het niet fijn vond als er ineens nog een mama zou zijn. Ondanks dat Kiara het goed oppakte, hebben we op voorhand wel therapie ingeschakeld. Mede omdat vlak daarvoor ook mijn broertje, haar oom, was overleden en ze nu met het afscheid van papa weer in een rouwproces terecht zou komen. Ik wilde zeker weten dat het goed met haar zou gaan, omdat je als ouder nooit zeker weet wat er in zo’n klein koppie omgaat. Ze doet het wonderbaarlijk goed. Eén keer is er een moment geweest waarop ze mij vertelde dat ze papa miste. Toen brak mijn hart. We hebben samen gepraat over wat ze dan miste. Dat bleek vooral het concept papa te zijn, omdat iedereen een papa en een mama heeft. Dát is bij haar niet het geval en dat heeft mij ook wel zorgen gebaard. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ze daardoor gepest zou worden. Gelukkig is dit tot op heden niet gebeurd. Ze heeft weleens een opmerking gehad van een kindje dat het maar raar vond. ‘Waarom raar? Mijn papa is als mammie veel gelukkiger’, was haar antwoord en daarna ging ze weer verder met spelen. Ze kan het met haar vijf jaar heel goed onder woorden brengen en is er de afgelopen jaren ook in meegegroeid. Ze vindt een extra mama waarmee ze kan tutten en shoppen nu alleen maar heel erg leuk. Voor haar is dit het nieuwe normaal geworden. Net als voor onze familie overigens. Mijn familie was al langer niet in beeld, maar de familie van Josy hebben we het vrij snel verteld. Voor hen kwam het ook als een grote verrassing en ook zij moesten aan het idee wennen. Inmiddels heeft iedereen Josy omarmd zoals ze is. We zijn allebei dankbaar dat iedereen achter ons is blijven staan, want je hoort ook verhalen waarbij dat heel anders gaat. We zijn één vriendin verloren die het vanuit haar geloof niet kon accepteren, maar verder hebben we amper negatieve reacties gehad.”

Hobbelige weg

“Josy zit nu volop in het transitieproces. Ze is gestart met vrouwelijke hormonen die onder andere zorgen voor borstgroei. Ze heeft haar lichaamsbeharing laten laseren en staat op de lijst voor een volledige transitie. Het is haar wens om volledig als vrouw door het leven te gaan. Wat ik begrijp. Soms is het vreemd als ze de hele dag als vrouw door het leven gaat en dan ‘s avonds als man in bed kruipt. Voor haar, maar ook voor mij. Ik vind haar zeker nog aantrekkelijk. Vooral omdat ik zie hoeveel gelukkiger ze is en ze dat ook uitstraalt. Al is dat een periode wel anders geweest. Ze was door de beginnende hormoonbehandelingen soms erg emotioneel. Bovendien ging ze vaak de deur uit, gekleed als een tiener met veel te korte rokjes en hoge laarzen. Daar schaamde ik mij niet alleen voor, maar vond ik ook allesbehalve aantrekkelijk. We hebben daar flink wat woorden over gehad. Ook omdat ze ‘s ochtends zo de deur uitging naar haar werk en om Kiara naar school te brengen. Dat is voor mij een van de moeilijkste periodes geweest omdat ik mij zó gepasseerd voelde. Er werd slecht geluisterd naar hoe ik me voelde. In die tijd heb ik ook getwijfeld of ik bij haar wilde blijven. Het heeft héél veel gesprekken en therapiesessies gekost voordat bij haar het kwartje viel en ze meer rekening is gaan houden met mij en Kiara. Nu draagt ze ook langere jurken en platte schoenen en kleedt ze zich veel volwassener. Ik moet eerlijk bekennen dat het nog steeds gek is om ineens een relatie te hebben met een vrouw. In ons geval is het de liefde die ons bindt. Intimiteit is wel een ander verhaal. Dat is er amper. Niet alleen door de transitie, maar ook door de hormonen en het lichaamsbeeld van Josy. Ik heb nu ook geen idee hoe dat in de toekomst zal zijn als Josy volledig vrouw is. Daar ben ik niet zo mee bezig en laat ik op mij afkomen. We zien wel wat de tijd brengt. Op dit punt ben ik blij met waar we staan. Het is ook heus niet alleen maar kommer en kwel. Ik geniet intens als we met z’n drietjes een meidenavondje hebben en ik Kiara zie stralen van oor tot oor. Maar ook tijdens onze vakantie afgelopen zomer hebben we enorm gelachen. Kiara duwde Josy voor de grap het water in en het eerste wat ze riep was: ‘Mijn pruik!’ Kiara en ik lagen krom van het lachen. Ik ben heel dankbaar dat we, ondanks alle hobbels, nog steeds kúnnen lachen samen. Dat we het zo fijn hebben en de liefde voor elkaar nooit uit het oog zijn verloren. Dát die liefde er is, blijkt wel uit ons tweede kindje, Noah, dat vier maanden geleden is geboren. We hadden allebei de wens voor een tweede en voelden dat we daar, na alles waar we doorheen zijn gegaan, voor wilden gaan. Noah én ook Kiara zullen opgroeien met twee moeders die ze onwijs veel liefde te geven hebben. En hoe cliché ook: uiteindelijk is dat het allerbelangrijkste!”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.