Maan: ‘Ik ben ook gewoon een meisje van 22 dat de tram pakt’

29 april 2019

Zangeres Maan ging binnen drie jaar van TVOH-kandidaat die ‘even’ een tussenjaar had, naar een van de succesvolste zangeressen van ons land. Haar leven is compleet veranderd, waar ze zelf ook van staat te kijken: “Het is weleens moeilijk om mijn aandacht te verdelen.”

Zangeres Maan ging binnen drie jaar van TVOH-kandidaat die ‘even’ een tussenjaar had, naar een van de succesvolste zangeressen van ons land. Haar leven is compleet veranderd, waar ze zelf ook van staat te kijken: “Het is weleens moeilijk om mijn aandacht te verdelen.”

Mocht je op 5 mei een helikopter horen overvliegen, kijk dan vooral even naar boven: ’t kan zijn dat zangeres Maan (22) erin zit. Zij is dit jaar een van de Ambassadeurs van de Vrijheid, met andere woorden: een van de artiesten die in zo’n helikopter naar verschillende Bevrijdingsfestivals vliegt om daar op te treden. “Een grote eer om daarvoor gevraagd te worden”, zegt Maan. “Een van de grootste die je kunt krijgen als Nederlandse artiest, denk ik. Door de luchtmacht worden we rondgevlogen, hoe vet is dat! Maar we worden ook gestimuleerd ons echt te verdiepen in vrijheid en een boodschap over te brengen aan onze eigen doelgroep.”

Wat is die boodschap?

“Dat vrijheid belangrijk is en dat we niet mogen vergeten dat we in een vrij land leven. Speciaal voor dit project ga ik bijvoorbeeld een gesprek aan met een veteraan die in Afghanistan is geweest. Er zijn nog steeds mensen die vechten voor vrijheid en voor ons land, zonder dat we het eigenlijk nog door hebben. Het is goed om daarbij stil te staan. Ik hoop dat ik het voor elkaar kan krijgen om deze veteraan op 5 mei, als hij wil natuurlijk, naar minstens één optreden mee te nemen in de helikopter. Zodat ik hem daar het podium op kan roepen en hij een welverdiend applaus krijgt van het publiek.”

Jij voelt dit echt als een verant­woordelijkheid, toch?

“Absoluut. Ik hoop mijn generatie te laten beseffen dat wij tot de laatsten behoren die nog mensen kunnen ontmoeten die de Tweede Wereld­oorlog hebben meegemaakt. In hun ogen zie je iets wat iemand die het ‘gewoon’ bespreekt niet kan uitstralen: de pijn en angst, maar ook hoe sterk het ze maakte. Zoals Skippy, de verzetsstrijder die ik vorig jaar ontmoette. Hij vertelde heftige dingen over wat hij had meegemaakt en zei bij het afscheid: ‘Lieve Maan, ik wens je veel vrijheid toe’. Dat had nog nooit iemand tegen me gezegd! Daarna dacht ik: ik ga nu even niet op mijn telefoon kijken, maar een rondje lopen en om me heen kijken. Het zonnetje scheen, ik ben koffie gaan drinken met een appeltaartje erbij en heb zitten genieten van alles wat ik zag: vrolijke mensen die nu onbezorgd naast elkaar kunnen leven.”

Lees ook: Jennie Lena, bekend van The Voice, had een postnatale depressie

Ben je opgegroeid met respect voor 4 en 5 mei?

“Ja, zeker. Op 4 mei moesten we altijd twee minuten stil zijn, we zijn met de familie ook een aantal keer naar de Dam geweest. Als ambassadeur mag ik dit jaar met mijn familie in de Nieuwe Kerk zitten, wat mijn ouders ook bijzonder vinden. Daarna lopen we tussen de militairen door de Dam op, in de stoet achter de koning en koningin. Op 5 mei ging ik, zodra ik oud genoeg was, altijd al naar Bevrijdingsfestivals. De laatste jaren trad ik er zelf op en ging erna dan door naar het festival waar al mijn vrienden waren, vaak in Haarlem. Deze keer zal het anders gaan, nu ben ik de hele dag weg. Maar ik denk wel dat dit de meest memorabele ooit wordt!”

Ondanks alles wat je al hebt gedaan en gepresteerd, is het pas drie jaar geleden dat je The voice of Holland won. Is je carrière zoals je had verwacht?

“Dat vind ik moeilijk, want dat weet je vooraf niet. Als kind zag ik Marco Borsato en Beyoncé op tv en riep ik: dat wil ik! Maar toen besefte ik niet dat dit vak meer is dan optreden. Inmiddels ben ik baas van een eigen bedrijf: ik huur mensen in, teken contracten bij de notaris… Dat is nieuw en veel leren. Maar verwachtingen had ik eigenlijk niet, ik kwam bij The voice gewoon steeds een stapje verder. Ik nam toen een tussenjaar en dacht eigenlijk: ik hoop een paar rondes te kunnen meemaken, schrijf misschien wat liedjes en daarna ga ik studeren, psychologie of geneeskunde.”

Maar ja, toen won je…

“Precies, en vanaf toen werd ik een beetje geleefd. Ik wilde niet vergeten worden, dus ik pakte in het begin alles aan. Interviews, premières, optredens. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik ook nee kan zeggen. Niet meer leven naar wat mensen van me verwachten, maar doen wat ik zelf wil. Het is nog steeds druk, maar ik heb niet meer elke dag vijf afspraken en hoef ook niet meer overal te zijn. Vroeger had ik echt fear of missing out, dacht altijd: daar zijn leuke mensen, die moet ik ook ontmoeten! Nu vind ik het soms fijner om een avondje thuis te zitten dan wéér weg te gaan, met een jurk, make-up en van alles.”

Waar ben je echt door verrast in dit vak?

“Het grote contrast. Wanneer ik op het podium sta, ben ik ‘Maan de zangeres’ met vier beveiligers eromheen, maar daarbuiten ben ik ook gewoon een meisje van 22 dat winkelt bij H&M en de tram pakt. Alleen zien andere mensen dat verschil niet. Ook als ik boodschappen doe bij de Appie, net heb gesport en nog een rood hoofd heb, komen ze op me af voor een foto. Ik leef hiervoor en vind het geweldig dat mensen fan van me zijn, maar soms zou ik willen dat ik het heel even uit kon zetten. Omdat ik me er soms niet zo van bewust ben dat ik word herkend, bijvoorbeeld als ik over straat loop met vriendinnen. Ik wil altijd lief zijn voor iedereen en maak naast een foto nog een praatje, maar na drie jaar hebben mijn vriendinnen dat soms ook wel gezien, haha. Dan trekken ze aan mijn arm: kom nou! Terecht, want ik was met hen. Maar het is weleens moeilijk om mijn aandacht te verdelen.”

Tekst: Tanja Spaander. Foto’s: Justine Leenarts.

Dit verhaal komt uit Vriendin 18.

Lees ook: Ryanne Dorst: ‘Ik wil geen liefde op de monogame, Disney-manier’